Þorsteinn Hjaltason fólkvangsvörður: Ekkert sem truflar

Þorsteinn Hjaltason, fólkvangsvörður í Bláfjöllum, þeysist um á snjósleðum og skíðum á veturna.

 Á vorin dustar hann rykið af Suzuki Intruder mótorhjólinu sínu sem hann keypti í fyrravor. „Draumurinn um að kaupa hjól hafði blundað lengi í mér," segir Þorsteinn. Hjólið, sem er svart og grænt, er 1500 cc. Hann segir að sérstók tilfinning vakni þegar hann þeysist um á vélknúna  mótorfáknum úti á landi.
„Þetta er eithvert frjálsræði. Maður er einn í sínum hugarheimi og það er ekkert sem truflar. Ég losna líka við spennu ef hún er fyrir hendi. Ef ég hjóla hins vegar í bænum er ég ákaflega upptekinn við umferðina því það má aldrei af henni líta." Þótt Þorsteinn hafi ekki keypt mðtorhjól fyrr en í fyrravor hefur hann haft próf á slíkan farkost í um 40 ár. „Ég vann til margra ára á bílaverkstæði lögreglunnar og sá mikið um viðhald og viðgerðir á mótorhjólunum í flotanum Þá lærði ég á mótorhjól."
Þorsteinn hefur viðrað hjólið tvisvar sinnum á þessu vori. Lokað var í fjöllunum annan í páskum og þá notaði hann tækifærið og sýndi sig og hjólið í Reykjavík og nágrenni. Ferðirnar eru þó stundum lengri. í fyrrasumar fór hann hringinn í kringum landið auk þess að fara aðra ferðir á Snæfellsnes og út á Reykjanes. Hann býst við að fara aftur hringinn í sumar. Konan hans situr stundum aftan
á og eru þau þá bæði i réttu göllunum - í leðursamfestingum og með hjálma. „Ég hef afskaplega mikla ánægju af þessu."
Þorsteinn kemst á eftirlaun eftir fjögur ár. „Ég vona að ég verði þá svo frískur að ég geti leikið mér meira. Ég á svo mörg áhugamál," segir fjallkóngurinn. Fyrir utan að sitja á mótorfákinum fer hann
mikið í ferðalög og stundar fjallgöngur.

-SJ
DV 13.04.1999

Mótorhjólin númer eitt, tvö og þrjú

Hilde B. Hunstuen er eigandi verslunarinnar Gullsport
og haldin ólæknandi Mótorhjóladellu 

Í versluninni Gullsporti í Brautarholtinu tekur á móti mér ljóshærð stúlka, Hilde B. Hundstuen að nafni. Hún segist eiga þrjú mótorhjól, tvær kisur, páfagauk og kærasta. Hún er eigandi verslunarinnar og haldin ólæknandi mótorhjóladellu.  

Hilde kom til íslands frá Noregi árið 1992, þá tvítug að aldri. Hún hefur alla tíð haft áhuga á  mótorhjólum, en í Noregi varð hún að láta sér lynda að vera aftan á fákum bróður síns og frænda. Hilde þekkti engan á Íslandi þegar hún ákvað að koma hingað en segir að það hafi verið vinsælt í hennar vinahópi heima í Noregi að gera eitthvað öðruvísi en allir aðrir. Sumir fóru til Bandaríkjanna, Bretlands, Frakklands og Þýskalands en hún sá auglýsingu um að það vantaði au-pair til íslands og ákvað að slá til.
„Ég var hér í nokkra mánuði við að passa börn en fór svo heim til Noregs. Ég hafði þó eignast marga góða vini sem vildu endilega fá mig aftur til íslands og létu sig ekki muna um að útvega mér vinnu og húsnæði. Þegar ég hafði svo verið hér nokkurn tíma byrjaði ég með strák," segir  Hilde. Þar með voru örlög hennar ráðin

Enginn vildi stelpu í viðgerðarstarf 

„Ég vann á ýmsum stöðum, svo sem í Kjötmarki, í matvöruverslun í Hafnarfirði og í fiskvinnslu
úti á Granda. í tómstundum var ég alltaf að dunda mér í Hjólheimum við þetta helsta áhugamál mitt og fór síðan að vinna hér í Gullsporti. Ég eignaðist þó ekki verslunina fyrr en nú í janúar."

Það er nóg að gera en Hilde er ein í versluninni. Hún segist þó fá mikla aðstoð frá öllum sinum vinum, þeir skiptist á að koma og vera henni innan handar við afgreiðslustörf. Í sumar verður hún þó að ráða starfsmann því salan nær hámarki á sumrin.
 Fólk kemur með hjólin sín og Hilde gerir sitt besta til þess að selja þau. Einnig verslar hún með leðurgalla og ýmsa fylgihluti sportsins. Á verkstæðinu er hún síðan að undirbúa hjólin fyrir sumarið en getur þó bara verið þar eftir klukkan sjö á kvöldin þegar hún hefur lokað versluninni. Hilde segir að hún hafi lært með tímanum að gera við. Auk þess stundaði hún nám í hjólaviðgerðum í heilt ár í Noregi.
„Ég sótti um á átján stöðum úti en þar voru fordómarnir gríðarlegir," segir Hilde. „Mér var sagt að þeir vildu gjarnan ráða mig en ekki væri hægt að bjóða kúnnunum upp á að stelpa væri að gera við hjólin þeirra."

Á dagatal með berum strákum 

Hún gafst að lokum upp á þvi að sækja um störf í Noregi og kom til Íslands þar sem engum þykir undarlegt að hún sé að selja og gera við mótorhjól. Hilde fer líka allra sinna ferða á hjóli en hefur aldrei átt bíl. Hún viðurkennir að það sé stórhættulegt að vera á mótorhjóli í glæpsamlegri umferð höfuðborgarsvæðisins en segist klæða sig og aka samkvæmt þeim hættum.
Mótorhjólablöð liggja frammi í versluninni. Framan á þeim öllum eru fáklæddar eða óklæddar, íturvaxnar stúlkur sem halla sér nautnalega fram á vélfáka. Fer þetta ekkert í taugarnar á Hilde?
„Jú, þess vegna fékk ég mér svona," segir hún hlæjandi og dregur fram dagatal með fallegum hjólum og stæltum, olíubornum strákum. Líka fáklæddum.
En eru margar stelpur sem hafa áhuga á mótorhjólum? „Það er harður kjarni, segir Hilde. „Margar koma og fara en við erum fimm sem höfum verið í þessu í mörg ár. Hjá mér eru mótorhjólin áhugamál númer eitt, tvö og þrjú."

-þhs 

DV 20.3.1999

https://timarit.is/

Vélsleðamót og ískross á hjólum við Mývatn

Ásmundur með öflugasta sleðann en Karl vann krossið 

Helginna 26.-28. febrúar fór fram vélsleðamót við Mývatn. Þar var einnig keppt í ískrossi á mótorhjólum sem nokkurs konar sýningargrein. Keppnin var haldin af Vélsleðaklúbbi Mývatnssveitar með fulltingi hjálparsveitarinnar á staðnum og eiga þeir sem að þessari keppni stóðu þakkir skildar fyrir vel undirbúna og skemmtilega keppni.

   Dagskráin var fjölbreytt, á föstudeginum var keppt í GPS fjallaralli og ísspyrnu og laugardeginum í samhliða brautakeppni, snjókrossi og ískrossi á mótorhjólum.

   Keppnin í fjallarallinu fór þannig fram að fjórir voru saman í liði þar sem a.m.k. þrír þurftu að skila sér í mark og töldu timar þeirra samanlagt til vinnings. Ekið var eftir 7 GPS punktum, um 70 km leið.

Úrslit i fjallaralli voru sem hér segir:

1. Sveit G. Hjálmarssonar hf... .3:20:33 Guðmundur Hjálmarsson Steindór Hlöðversson Ingimundur Benharðsson Björn Stefánsson.
2. Sveit sportferða hf. 3:45:43 Gunnar Þór Garðarsson Jóhann Gunnar Jóhannsson Elías Þór Höskuldsson Jón Ingi Sveinsson 

Ísspyrnan var haldin til að skera úr um hver ætti öflugustu vélsleðagræjuna. Keppt var á frosinni tjörn sem hafði verið rudd og var þetta útsláttarkeppni. Öflugustu sleðana áttu:

1.  Ásmundur Stefánsson Arctic cat 1000 7,912.
2.  Jón Hermann Óskarsson Arctic cat ZRT800 8,69.
3. Axel Stefánsson Arctic cat 900 8,70.

Daginn eftir var byrjað á samhliða brautarkeppni. Keppa þá tveir á móti klukkunni og síðan útsláttarkeppni milli þeirra átta efstu. Keppt var í tveimur flokkum, undir og yfir 500 rúmsentímetrum.

Úrslit -500 cc: 

1.  Jóhann Eysteinsson 
2.  Árni Grant 
3.  Haukur Sveinsson 
4. Vilborg Daníelsdóttir 

Úrslit +500 cc :

1.  Guðlaugur Halldórsson 
2.  Ægir Jóhannsson 
3.  Helgi Heiðar Árnason 
4.  Sindri Hreiðarsson

Keppnin i snjókrossi á vélsleðum var næst og var hún æsispennandi. Keppt var í tveimuíflokkum,vanra og óvanra í skemmtilegri braut sem bauð upp á stökk af palli.

Flokkur óvanra 0-800 cc rúmsentímetra: 

1.  Árni Þór Bjarnason.
2.  Kristján Magnússon 
3.  Markús 
4.  Gunnþór Ingimar Svavarsson 

Flokkur vanra 0-1200 cc rúmsentímetra: 

1. Magnús Þorgeirsson 
2. Alexander Kárason 
3. Helgi Hreiðar Árnason 
4. Helgi Ólafsson 

Mótið endaði svo á Ískrossi á mótorhjólum sem var sýningargrein. 

Margir bestu mótorhjólaökumenn landsins sýndu þar listir sínar á braut sem mörkuð hafði verið á tjörninni og var keppnin mjög spennandi og skemmtileg á að horfa. 

Hjólin voru búin skrúfum eða Trelleborg nöglum og fannst mörgum áhorfandanum með ólikindum hvernig hægt var að keyra þau á glerhálum isnum.

Úrslit voru þannig:  

1. Karl Gunnlaugsson 
2. 2-4 Einar Bjarnason 
3. 2-4 Heimir Barðason 
4. 2-4 Torfi Hjálmarsson 

Þrisvar er eftir að keppa í keppni vélsleða sem klúbburinn Pólaris stendur fyrir og verður spennandi að fylgjast með framhaldinu. 

Næsta keppni er landsrall 26.-28. mars en 10.-11. apríl verður keppt hér fyrir sunnan.

DV 4.3.1999
-NG/GH 

Heiddi.... Hvenær ætlaru að fullorðnast (1998)

AKUREYRINGAR þekkja Heiðar Jóhannsson varla öðruvísi en sem manninn á mótorhjólinu.

Á árum áður þótti hann gjarnan heldur glæfralegur á stundum, til að mynda þegar hann lék sér að því sí og æ að fara á afturdekkinu upp og niður Kaupvangsstrætið - Gilið, eins og það er kallað. Fyrir honum eru mótorhjól ástríða; lífsstíll sem hann kýs sér, hefur kostað mikið fé en hann segist ekki sjá eftir einni einustu krónu sem hann hefur varið í þetta áhugamál.

Heiðar er Eyrarpúki. Ólst upp neðarlega í Eyrarveginum, þar sem foreldrar hans bjuggu, en býr nú í Ránargötu 10 - spölkorn frá æskuheimilinu. KEA rak lengi kjörbúð þar sem íbúð hans er nú, en hann keypti húsnæðið af matvælafyrirtæki fyrir nokkrum árum, teiknaði breytingarnar og smíðaði allt sjálfur. Hann var grallari í æsku (og er kannski enn) og á m.a. skemmtilegar minningar úr húsnæðinu, þar sem hann býr nú.

Hörð keppni í enduro í sumar

Akstursíþróttir hafa á undanfómum árum notið sífellt meiri vinsælda meðal landans og eiga þar stóran þátt sjónvarpsþættirnir Mótorsport.
Í sumar byrjaði enn ein akstursíþrótt sem ekki hefur verið keppt í áður til íslandsmeistara og er það
enduro (þolaksturskeppni) og er þar keppt á torfærumótorhjólum. Keppnin er í raun bæði ratkeppni og kappakstur. Keppnisbrautin er valin og ekki máæfa sig í brautinni fyrir keppni. í brautina eru sett mörg hlið og ef sleppt er hliði reiknast 10 mínútur í refsingu svo að ökumenn verða að gæta þess að aka brautina rétt.
Fyrir keppni er ekið með alla keppendur í hring í fyrirhugaðri keppnisbraut til að þeir læri að aka
brautina rétt og sjái þær hættur sem leynast í henni. Þegar keppni hefst er hjólunum raðað í beina línu
og standa ökumennirnir 20 metra fyrir framan hjólið sitt. Þegar keppendur eru ræstir hlaupa þeir
af stað 1 átt að hjóli sínu, setja í gang og bruna af stað inn á brautina. Brautirnar í sumar voru 40 til 80
kílómetra langar og ekið er í einni lotu.
Fyrsta keppnin var ekin í maí við mynni Jósepsdals og var sú braut 7,3 km á lengd. Eknir voru 6 hringir, eða alls 44 kílómetrar. Það var Viggó Viggósson sem sigraði á timanum 1.02.26 með meðalhraða upp á 42 km á klst.
Önnur keppnin fór fram við Ketilás í Fljótum og var haldin í tengslum við landsmót Sniglanna. Brautin þar var 5,9 km á lengd og voru eknir 7 hringir eða alls 41 kilómetri. Sigurvegari þar varð Þorvarður Björgúlfsson á tímanum 1.02.28 með meðalhraða upp á 39 km/klst. og var hann aðeins 6 sekúndum á undan næsta manni sem var Reynir Jónsson.
Þriðja og síðasta keppnin í sumar fór fram 26. september við Húsmúlarétt. Fyrir þá keppni voru fjórir keppendur sem allir gátu orðið Islandsmeistarar eins og sjá má á töflunni til hliðar.

Það var því ljóst að keppnin myndi verða hörð á milli fjórmenninganna. Þegar keppnin hófst var það Einar sem náði forystunni en fast á eftir honum kom Þorvarður. Einar datt og tafðist við það i nokkrar mínútur og Þorvarður var svo óheppinn að drepa á hjólinu í fyrsta hring, sem var 20 km, og áttu þeir nú eftir 3 hringi. Viggó náði forystunni og staðan hélst þannig alla keppnina: Viggó fyrstur, Einar annar og Þorvarður þriðji. Viggó sigraði á tímanum 1.31.39 og Einar varð annar á tímanum 1.32.59. Þorvarður varð í 3. sæti með tímann 1.36.48 eftir lengstu og erfiðustu endurokeppni sem haldin hefur verið i ár. Viggó var með 52 kílómetra meðalhraða á klukkustund í keppninni en reynt er að leggja brautirnar þannig að meðalhraði fari ekki upp fyrir 60 kílómetra á klukkustund.

DV
24.10.1998

https://timarit.is/

Riddari Alþingis

Rennur af stað ungi riddarinn / rykið það þyrlar upp slóð..." orti skáldið einhverju sinni um riddara götunnar, þann sem „geystist um á mótorfák" og gerði ungar dömur veikar af þrá. 

Guðni Ágústsson alþingismaður hefur sjaldnast verið talinn til þess hóps manna sem stunda slíkt, enda hefur hann aldrei á mótorhjól sest né klæðst leðri. Öllu algengara er að sjá hann í einkennisklæðnaði alþingismanna á jakkafötum og skyrtu með bindi. Guðni fékst engu að síður á að mæta í töffaraverslunina Gullsport og skipta um ham.

„Auðvitað átti ég mér þann draum sem strákur að svífa með ástina mína fyrir aftan mig eitthvað út í náttúruna. Ég hef hins vegar aldrei þorað að fá mér hjól eða vera i fötum eins og þessum. Það eru hins vegar tveir alþingismenn sem eiga mótorhjól, þau Árni Johnsen og Siv Friðleífsdóttir," segir Guðni þegar hann er að klæða sig í leðrið sem er alls ekki létt verk fyrir óvanan mann .   Mótorhjólamenn segja þó að  leður sé ómissandi öryggistæki þar eð margir útlimir hafi bjargast þegar menn detta af hjólunum en það hendir víst allt of oft. Guðna líður vel í gallanum þó að hann kvarti yfir því að hann sé heldur þungur og óþjáll. Hann líkir sjálfum sér við vélmenni og á þá sjálfsagt við vélmenni af Terminator-gerð.
Enda er samlíkingin alls ekki svo fjarri lagi.
Guðni segist alls ekki geta hugsað sér að breyta um lífsstíl og heldur að það þurfi meiri ofurhuga en sig til þess að söðla um á svo afgerandi hátt. -þhs

Riddari Alþingis

https://timarit.is/files/12753693

Smygl á Mótorhjóli
https://timarit.is/files/12757345

Reynsluakstur SLR
https://timarit.is/files/12702571

Tórðu til að tæta - tættu til að tóra!

Harley Davidson 95 ára  

Goðsagnablær bandarísku mótorhjólanna Harley-Davidson jaðrar við klisju. Geir Svansson komst þó að því að hún er ekki innantóm og að á Íslandi er til fólk sem lifir sig inn í hana.

MÓTORHJÓL eru ekki bara eitt helsta karlmennskutákn aldarinnar heldur líka og einkum tákn fyrir frelsi og uppreisn gegn borgaralegum gildum. Ímynd ístöðulausa uppreisnarmannsins á 6. og 7. áratugnum, t.d. í holdgervingu James Deans (Rebel Without a Cause), Marlon Brando (The Wild One), og Peter Fonda og Dennis Hooper í Easy Rider, er ekki fullkomin án mótorhjólsins. Hjólið er andstæða fasteignarinnar og allra skuldbindinga, lykill að frelsinu en líka afsökun og ávísun á eirðarleysi.
   En útlaginn getur ekki setið hvaða hjól sem er. Hvort sem ofantaldir kappar hafi setið sömu gerð mótorhjóla eða ekki er samt víst að í goðsögninni og í hugum flestra er það ein tegund sem kemur upp í hugann þegar á þá er minnst: Harley-Davidson,  erkitákn amerískrar einstaklingshyggju.

Ern öldungur

    Harley-Davidson mótorhjólið er næstum jafnaldra öldinni og á 95 ára afmæli í ár. En-Davidson-bræðurnir, William D,  Walter og Arthur og vinur þeirra, William S. Harley settu saman fyrsta mótorhjóiið árið 1903, í skúr í bakgárði Davidson fjölskyldunnar tMilwaukee.
   Öldungurinn er ern þrátt fyrir aldur og hefur frægðarljómi hans sjaldan verið sterkari en einmitt í dag. Hann hefur reynt ýmislegt um dagana. Uppgangur í árdaga var mestur í fyrri heimsstyrjöldinni en kreppan mikla, á fjórða áratugnum, reið honum næstum að fullu. Af yfir eitthundrað fyrirtækjum lifðu aðeins tvö: Harley-Davidson og Indian mótorhjólafyrirtækið.
   Annað uppgangstímabil varð í seinna stríði en Harley-Davidson framleiddi meira en 90 þúsund hjól fyrir bandamenn. Árið 1953 lagði Indian fyrirtækið upp laupana og var þá Harley-Davidson eini mótorhjólaframleiðandinn á bandarískum markaði. Upp úr þessu varð HarleyDavidson hjólið óumdeildur konungur götunnar og heldur þeim titli enn.
   Vinsældir myndarinnar The Wild One, með Marlon Braindo í hlutverki mótorhjólatöffara sem setur allt á annan endann í litlu þorpi ásamt mótórhjólagengi sínu, kom þeirri hugmynd inn hjá venjulegu fólki að mótórhjólafólk væri „útlagar" og illvirkjar upp til hópa. Svarti leðurjakkinn og buxurnar urðu á sama tíma ekki eingöngu tískumerki heldur órækt tákn ákveðins lífsstíls. 
   Þessar hugmyndir hafa loðað við síðan og hefur íslenskt mótorhjóiafólk ekki farið varhluta af því. Atök Heljarengla og Bandíta á Norðurlöndum og einkum í Danmörku hafa svert önnur mótorhjólasamtök í álfunni og einnig hér heima.
   Ógrundaðar sögusagnir um tengls og ítök Heljarengla hérlendis koma upp annað veifið og slíkar getgátur hafa jafnvel birst í blöðum. En hvað sem meintum tengslum einstakhnga við erlend glæpasamtók líður þá eru viðlíka vangaveltur, alhæfingar og sleggjudómar afar óréttlátir gagnvart heiðvirðu hjólafólki lýðveldisins.

Goðsagnir og staðreyndir

Ekki verður fram hjá því litið að ofangreind atriði, útlegð, uppreisn, eirðarleysi og andfélagsleg hegðun, eru þættir í goðsögninni sem fylgir mótorhjólalíferni eins og skuggi og Harley-Davidson hjólinu kannski sérstaklega. En þó goðsögur séu lífseigar og geymi í sér sannleikskorn er ekki þar með sagt að þær standist tölfræðilega skoðun í veruleikanum. Þannig hafa kannanir í Bandaríkjunum sýnt að hinn dæmigerði Harley-Davidson eigandi þar í landi er rúmlega fertugur karlmaður með um 5 milljónir í árstekjur, eða ríf 400 þúsund á mánuði, og notar hjólið til tómstunda en ekki tómhyggjulegra uppreisna. Og er þá fokið í flest skjól fyrir uppreisnarsegginn rótlausa og Heljarengilinn ógurlega!
   Sennilega verður þessi mynd raunsannari á íslandi með hverju góðærinu. Undanfarin misseri hafa t.d. þó nokkrir nafntogaðir forstjórar stórfyrirtækja í yngri kantinum eignast Harley-Davidson mótorhjól. Liggur við að hægt sé að tala um eins konar „forstjóratísku" í þessu sambandi. Þar sem forstjórar á íslandi eru eflaust alþýðlegri en kollegar þeirra erlendis er eins víst að þeir tilheyri Bifhjólasamtökum Lýðveldisins og hjóli með þeim um helgar. Sem hópur skera þeir sig þó úr að þvi leyti að þeir keyra um á nýjum eða nýlegum árgerðum hjólanna hérlendis en það er ekki á allra færi þar sem Harley-Davidson hjólin eru rokdýr.

Á vettvang

En ofangreindar upplýsingar fengnar úr bók gefa lítið til kynna um hinn raunverulega „mótorhjólatöffara", hvað það þýðir þegar mótorhjólið er ekki bara tómstundagaman heldur lífsstíll. Til þess að fá nasasjón af því fór undirritaður á vettvang og ræddi við tvo íslenska Harley-Davidson eigendur sem „tóra til að tæta" og „tæta til að tóra" svo notuð sé heldur groddaraleg þýðing á Harley-Davidson mottóinu: „Live to ride. Ride to live."

Gunnar Þór Jónsson, kallaður Gunni í Gullsport, er 32 ára gamall sérfræðingur í mótorhjólum. Mér verður á að spyrja hann hvenær hann hafi byrjað á dellunni og fæ fyrirsjáanlegt svar: „Þetta er ekki della, heldur lífsstfll," segir Gunni með ýktum áherslum og brosir að klisjunni sem hann var að láta út úr sér. En klisjan á samt við rök að styðjast. Að minnsta kosti í hans tilviki.
   Hann byrjaði að dytta að mótorhjólum 11 ára gamall. „Pabbi gaf mér snemma hjól en til að halda aftur af mér var það allt í pörtum. Hann vonaðist til að ég væri endalaust að vinna í því svo ég kæmist ekki á götuna. Það dugði ekki til því eftir tvær vikur var ég farinn að fræsa göturnar."
   Gunni byrjaði fyrir alvöru að vinna í hjólum árið 1989. Árið 1995 byrjaði hann svo að vinna á verkstæðinu í Mótorhjólaversluninni Gullsporti. Hann segist hafa átt alls konar mótorhjól í gegnum tíðina og prófað allt sem hægt er að prófa í þeim efnum. Harley-Davidson eignaðist hann ekki fyrr en seint og síðarmeir. „í gamla daga gat maður ekki hugsað sér að eiga Harley-Davidson. Maður gerði grín að þessum köllum sem voru alltaf skítugir úti í vegarkanti að gera við. Manni fannst Harlinn þungur, máttlaus og svo komst hann ekki hratt. Núna, eftir að maður er búinn að kynnast hjólinu, hefur maður komist að raun um að það besta við hjólið er að það er þungt, máttlaust og kemst ekki hratt!"

Breytt hugarfar

Að sögn Gunna verður alger hugarfarsbreyting. „Eftir að maður er búinn að keyra af sér hornin, búinn að gera allt sem hægt er að gera á hjóli þá er bara eftir að setjast á hjól til að hafa það notalegt. Ókei, maður er alltaf grútskítugur, með tannfeiti á milli puttanna en helmingurinn af nautninni er að dunda í hjólinu sínu."

   Þótt skringilegt megi virðast hafa Harley-Davidson hjólin haft á sér orð fyrir að vera dyntótt og alls ekki gallalaus. Þetta álit má sumpart rekja til hjóla sem framleidd voru í lok 7. og í byrjun 8. áratugarins en á því tímabili var óstjórn í fyrirtækinu og ýtrustu gæðakröfum ekki fylgt. En Harley-fólk lætur þetta ekki á sig fá og segir hjólin einungis hafa meiri sál en önnur hjól. Viðgerðin, stillingin, er hluti af lífsstílnum. Og eins og Robert Pirsig benti á í bók sinni, Zen and the Art of Motorcycle Maintenance, þá verður maður að hlusta á hjólið sitt; það er ekki eingöngu dauð vél.

Of heimsk til að bila

„Harlinn bilar ekki," segir Gunni. „Ef þau stoppa þá er það vegna þess að þau þarf að stilla. Vélin er of heimsk, of einfóld, til að bila. Þetta er knastás, sveif, stimplar og ef maður hefur þjöppun, neista og bensín, þá gengur þetta. En það verður að stilla mótorinn reglulega, ef maður gerir það ekki þá geta þau auðvitað bilað. Ef maður hlustar á hjartað í hjólinu sínu þá bilar það ekki."

   Gunni telur að elsta hjólið á íslandi sé sennilega frá 1925. Harlinn hans Gunna er frá 1944. Algengust á íslandi eru hjól frá '72-73. En á íslandi eru u.þ.b. 60 hjól á skrá en þau eru ekki öll á götunni. Splunkuný hjól eru fá vegna verðsins.

   Að lokum verður mér á að spyrja nánar út í „mótorhjólalífsstílinn" almennt og það leynir sér ekki í svipnum á Gunna að spurningunni er ofaukið. „Það er fjöldinn allur af Sniglum (þ.e. meðlimum í Bifhjólasamtökum Lýðveldisins) sem er í þessu stuttan tíma. Hjá þeim er þetta hobbí, della sem gengur yfir. Hjá öðrum er þetta lífsstíll þar sem menn lifa og hrærast í þessu ...

   Ég veit ekki af hverju ég er að reyna að svara þessari spurningu. Það er ekki hægt. Ef þú ert ekki á hjóli þá getur þú ekki skilið hvað um er að ræða. Eins og þegar það er spurt hvað sé svona töff við að vera á mótorhjóli. Ef þú ert „húkkt" þá er það ekkert töff að vera á hjóli en það er fáránlegt að vera það ekki!"

Draumahjólið

Jón Ingi Hannesson er einn þeirra sem lifir sig inn í lífsstílinn títtnefnda. Hann starfar sem leiðbeinandi í fræðsludeild hjá Iðntæknistofnun. En þar fyrir utan er það „bækið", eins og hann kemst að orði, eða hjólið. Hann er búinn að eiga mótorhjól síðan 1991. Harley-Davidson hjólið sitt eignaðist hann síðasta vetur. „Ég hef átt japönsk hjól áður en hef stefnt að því alla tíð að komast á Harley og nú er toppnum náð. Draumurinn rættist."

   Hjólið hans er '87 módel. „Það var til hér á landi. Eg hef breytt því mikið. Ég lengdi t.d. gaffalinn, teygði á honum, til að fá svona aðeins meira „Easy Rider" útlit. Setti líka stærri tank."

   Jón Ingi kveðst vera búinn að selja gömlu hjólin og hann geti ekki hugsað sér að fara aftur á þannig hjól. En af hverju? „Veit það ekki. Þetta er bara allt öðruvísi. Þetta er náttúrlega frumgerðin, má segja. Það er líka allt öðruvísi að keyra þessi hjól. Þau eru miklu meira lifandi og hafa miklu sterkari sál. Maður er miklu fljótari að tengjast þessu hjóli heldur en öðrum.

   Harlinn endist mun betur með réttri meðferð. Maður sér það í erlendum blöðum að það er búið að keyra þau 4-5 hundruð þúsund mílur sum hver! Það þarf auðvitað að gera einhverjar eðlilegar endurbætur á þeim. Það eru margir sem eru að keyra á '30-'40 módelunum enn þá.

   Svo er það líka kúlturinn í kringum þetta. Þinn lífsstíll mótast af þessu. Þú getur ekki bara keyrt Harley-Davidson og verið samur á eftir. Ósjálfrátt þá fer þinn karakter að taka mið og mark af þessu hjóli. Þú ferð að klæða þig í samræmi það og vilt fá eitthvað á hjólið eða tengt því í gjöf o.s.frv.

   Ég var búinn að stefna að þessu svo lengi að félagarnir voru farnir að hlæja að mér. Eg átti alla fylgihlutina og allt draslið," segir Jón Ingi og sýnir mér hring, kveikjara og úrið sitt sem allt er merkt Harley-Davidson í bak og fyrir. „Það vantaði ekkert nema hjólið. Það var stundum svolítið bjánalegt að keyra um á Hondu og vera allur merktur HD. Nú smellpassar allt saman inn í myndina! Ég sé fram á það að þetta getur þess vegna orðið mitt síðasta hjól. Að það fylgdi mér bara það sem eftir væri," segir Jón Ingi hlæjandi, setur 1.300 kúbika (rúmsentimetra) Harlann sinn í gang með látum og ekur svo af stað í mestu makindum.

Morgunblaðið

22.8.1998

Svart leður ímyndin og mótorhjólið

Mótorhjólafólk klæðist ekki leðurfatnaði til þess eins að vera smart og svalt. 

Ástu Lilju Magnúsdóttur mótorhjólakonu fínnst þó ekki saka að líta vel út og fékk listaskraddarann Hans Wium til að sauma á sig svartan leðursamfesting eftir níðþröngu máli. 

Valgerður Þ. Jónsdóttir fylgdist með mælingum og pælingum. 

MARLON Brando klæddist svörtum leðurjakka í kvikmyndinni TheWildOne árið 1953.

Svarta leðrið þótti undirstrika vel ímynd uppreisnargjarnrar æsku, enda lék Brando afar svalan forsprakka mótorhjólaklíku. Þótt Brando hafi ef til vill skapað leðurtísku fyrir kynslóðirnar sem á eftir komu, á leðurfatnaður sér langa sögu. Rómverskir hermenn frá því fyrir daga Krists eru sagðir hafa klæðst leðurbrynjum og víkingarnir áttu líka sína leðurgalla. Á áttunda áratugnum þótti enginn vera almennilegur pönkari nema vera andfélagslegur á svipinn og klæðast svörtum leðurjakka með tilheyrandi sylgjum, nælum, lásum og ólum. Og þótt margir pönkarar frá þeim tíma séu komnir með borgaralegan umburðarlyndissvip og klæðist dúnúlpum, jakkafötum drögtum eru dagar svarta leður Newton-John og John Travolta túlkuðu fremur sæta en uppreisnargjarna unglinga í Grease árið 1977 

en þóttu engu að síður bæði smart og svöl í svörtu leðurgöllunum sínum. Við endursýningu  myndarinnar núna, rúmum tuttugu árum síðar, tekur unga kynslóðin enn andköf af hrifningu yfir múnderingunni. 

Hvorki pönkari né uppreisnargjarnt ungmenni

Samfestingurinn er stunginn og stagaður

 Ásta Lilja Magnúsdóttir er þó hvorki undir áhrifum frá þeim skötuhjúum í Grease né Marlon Brando og mótorhjólaklíku hans í The Wild One. Hún hefur heldur aldrei verið pönkari eða tiltakanlega uppreisnargjörn og myndi frekar fara í tjullkjól á ball en leðurflík. Samt er langt síðan hún byrjaði að safna fyrir sérsaumuðum svörtum leðursamfestingi og huga að ýmsum smáatriðum varðandi hönnunina og saumaskapinn ásamt Skraddaranum sínum, Hans Wium í Höfuðleðri.

Ásta Lilja er tuttugu og tveggja ára Reykjavíkurmær. Hún stefnir á stúdentspróf frá Fjölbrautaskólanum í Breiðholti næsta vor og vinnur hjá föður sínum á Nikkabar í Breiðholti á kvöldin og um helgar. Líf hennar og yndi er að þeysast út um borg og bí á mótorhjólinu sínu, Suzuki GSXR 750 cc, árgerð 1989, sem hún keypti á 440 þúsund krónur fyrir tveimur árum. Og þá er komin skýringin á svarta leðursamfestingnum. Hún segir tómstundagamanið útheimta fleira en hjól og hjálm því fatnaðurinn skipti miklu máli og klæðnaður eins og til dæmis gallabuxur geti reynst mótorhjólafólM  stórhættulegur.

„Gagnstætt því sem margir halda klæðist mótorhjólafólk ekki þröngum leðurfatnaði til þess eins að vera smart og töffaralegt. Slíkar flíkur eru fyrst og fremst öryggisatriði og geta bjargað mannslífiun. Þær einfaldlega halda líkamshlutum og beinum saman ef alvarleg slys verða. Sá sem dettur af mótorhjóli í sterkum leðurgalla fleytir kerlingar á götunni og slasast síður en þeir sem eru illa útbúnir. Auk þess er mun betra að hjóla í galla, sem er sérsaumaður fyrir íþróttina með tilliti til þess hvar álagið á líkamann er mest, hvar nauðsynlegt er að hafa sveigjanleika í efninu, hvar það þarf að vera stíft, stoppað og þess háttar," upplýsir Ásta Lilja og bætir sposk við að ekki sé verra að líta vel út í skrúðanum.

 120 þúsund kronur

 Úrvalið af leðurfatnaði fyrir mótorhjóiafólk er að sögn  Ástu Lilju fremur fábrotið hérlendis auk þess sem flíkurnar eru yfirleitt hannaðar á karla. Líkt og gallinn, sem hún keypti sér um leið og mótorhjólið, og hefur aldrei verið ánægð með. Fyrir ári hóf hún því að safna fyrir draumagallanum og viðra hugmyndir sínar við Hans. Hann féllst óðar á að taka verkið að sér og saman hafa þau legið tímunum saman yfir teikningum og velt fyrir sér ýmsum Útfærslum og útúrdúrum til gagns og prýði áður en hafist var handa við snið og saumaskap. „Ég var með ýmsar hugmyndir í kollinum, en tók flestar tiilögur Hans til greina, enda er hann mikill  hagleiksmaður og auk þess gamalreyndur mótorhjólakappi. Okkur kom saman um að nota skinn af vatnabuffala, sem er eitt sterkasta en jafnframt dýrasta leður sem völ er á." Þegar upp var staðið kostaði samfestingurinn 120 þúsund krónur, enda mikið í lagt og ekkert til sparað. Hann er stunginn og stagaður eftir kúnstarinnar reglum, með sérhönnuðum púðum til að hlífa hnjám, olnbogum, mjöðmum og öxlum. Undir rennilásunum á skálmum og ermum er selskinn og yfir þeim hlífar úr mjúku leðri til að hjólið rispist ekki. Auk þessa bað Ásta Lilja vin sinn, Braga Halldórsson, um að hanna hringlaga merki úr fornu rúnaletri, sem táknar stafina í fyrra nafninu hennar. „Síðan féll i hlut Hans að búa merkið til úr leðri og stanga það á bakstykkið. Undanfarið hefur hann varla litið upp frá saumaskapnum nema rétt til að taka málin af mér og láta mig máta. Ég hef því annaðhvort verið í búðinni hjá honum lungann úr deginum síðustu vikurnar eða komið þar við oft á dag. Ég var orðin ofboðslega spennt og iðaði í skinninu að komast í gallann."

Grenntist um sex kíló 

Þótt Ásta Lilja J taki öryggiskenndina fram yfir pjattið er hún harla ánægð með að hafa grennst um sex kíló meðan á saumaskapnum stóð. „Mér hugnuðust málin sem Hans tók af mér betur með hverjum deginum sem leið," segir hún og bætir við að trúlega verði samfestingurinn henni bæði aðhald á mótorhjólinu og í mataræði. „... Ég verð að komast í samfestinginn því þótt hann eigi að

vera níðþröngur þá má ég ekki sprengja hann utan af mér." Núna er Ásta Lilja alsæl í draumagallanum, sem trúlega endist henni í mörg ár. 

Hún ætlar að láta frekari fjárfestingar í tengslumvið tómstundagamanið bíða að sinni, enda á hún fullt í fangi með að fjármagna viðhaldið á Suzuki  mótorhjólinu sínu og nýtt hjól er fjarlægur draumur. Líkt og flestir ungir mótorhjólaeigendur reynir hún að sjá sjálf um minniháttar viðgerðir eins og að skiptá um tannhjól og keðjur. Samt telst henni til að hún eyði tæpum 200 þúsundum króna á ári í viðhald, bensín, olíu, tryggingar og dekk. 

Krappar beygjur, spól og prjón 

„Ég ætla ekki að fá mér annað mótorhjól fyrr en ég hef náð meiri leikni

á mínu og lært allt sem hægt er. Mig vantar meiri æfingu í að taka krappar beygjur þannig að hjólið leggist nánast á hliðina, spóla í bleytu, prjóna og þess háttar. Annars er draumahjólið mitt Yamaha Rl 1100 cc nýkomið á markaðinn og kostar um 1,6 miUjónir," segir Ásta Luja og útskýrir muninn á því og Suzuki GSXR 750 cc mótorhjóli. Draumahjólið segir hún vera styttra en sitt, léttara, þægilegra, kraftmeira og auk þess glæsilegra á að líta. „Mitt er líka fínt og á því er hægt að taka hraðar af stað en á mörgum öðrum. Eftir vinnu á nóttunni finnst mér yndisleg frelsistilfinning að hjóla eitthvert út í buskann, til dæmis til Eyrarbakka, Selfoss eða Hvalfjarðar, og finna adrejialínið flæða um líkamann," segir Asta Lilja og stígur á bak farskjóta sínum, leðurklædd... og smart.  

Morgunblaðið 14.8.1998

 http://timarit.is

Þriggja hjóla hugarfóstur

 Margir vegfarendur Reykjavíkursvæðisins hafa rekið upp stór augu við að sjá þríhjóla farartæki Gunnars Vagns Aðalsteinssonar sem nýkomið er á göturnar. Að framan er það eins og venjulegt mótorhjól en að aftan minnir það á Volkswagen bjöllu. Þríhjólið er ætlað ökumanni og farþega.

   Gunnar Vagn vinnur við að gera við frystigáma en hann smíðaði mótorhjólið í frítímanum. „Ég smíðaði allt sjálfur nema skelina sem er ofan á. Ég þurfti að borga 66.000 krónur í vörugjald, bara til að geta sett hjólið á götuna. Það finnst mér grátlegt." 

    Gunnar Vagn segir að mikið sé um svipuð hjól á Mallorca. „Ég fékk hugmyndina við lestur erlends tímarits en hjólið er fjöldaframleitt m.a. í Bandaríkjunum og Þýskalandi. Það eru til alls konar útgáfur af því." Hann segir að hann hafi lagt áherslu á að hjólið myndi ganga í augun á fólki.

   Hjólið fékk skoðun í síðustu viku og síðan þá hefur Gunnar Vagn viðrað það á götunum. „Það er sama hvert ég fer. Fólk ætlar að snúa sér úr hálsliðnum." -SJ  

DV 

7.8.1998

Breytti Suzuki Intruder í þríhjól

Jón Óli Ingimundarson við þríhjólið sitt sem smíðað er úr

Suzuki Intruder en með afturhásingu úr Fiat Panda. Hægt

er að breyta hjólinu aftur í upprunalegt ástand með einföldum

 hætti á nokkrum klukkutímum

Handlaginn vélsmiður:

Breytti Suzuki Intruder í þríhjól

Fyrir tveimur árum hófst í skúr við Síðumúlann í Reykjavík smíði sem var meira tilraun heldur en hitt. Árangur þessarar tilraunar sést nú samt á götunum um þessar mundir og fréttist af fyrirbærinu á Akureyri um daginn.
Það sem hér um ræðir hóf tilveru sína sem Suzuki Intruder, 1986 módel. Eigandi þess er Jón Óli Ingimundarson og vinnur hann sem vélsmiður. Hann hefur átt hjólið nokkuð lengi og hefur líklega fundist vera kominn tími til að gefa því örlitla andlitslyftingu.
Áður en aðal breytingarskeiðið hófst smíðaði Jón Óli á það nýja gerð af framgaffli ásamt Nonna vini sínum Metal, eins og hann er kallaður af þeim sem þekkja hann. Smíðin var blanda af tveimur vel þekktum gerðum framgaffla og var hún reynd til þrautar í Evrópuferð þeirra sumarið 1995. Vakti hann þó nokkra athygli erlendis og vann meðal annars til verðlauna á mótorhjólasýningu á írlandi.

En Jón Óli vildi reyna smíðahæfileika sína frekar og sneri sér nú að afturhluta hjólsins. Fundin
var afturhásing af Fiat Panda sem passaði við afstöðu drifskaftsins og svo smíðað í kringum það. Hann passaði sig á að eyðileggja ekki neitt af upphaflegri smíði hjólsins, enda getur hann ef hann vill breytt hjólinu aftur í upphaflegt útlit á nokkrum klukkutímum. Það sem vekur helst athygli þess

sem skoðar hjólið í fyrsta sinn er einfaldleiki þess og sniðug hönnun. Sem dæmi um það er á hjólinu loftpúðafjöðrun til viðbótar við upphaflegu afturdemparana og getur hann stillt hana eftir þörfum. Drifbúnaður hjólsins passaði svo til beint við afturhásinguna og drifhlutföllin hentuðu afli hjólsins mjög vel.

Að setjast á gripinn og prófa hann er dálitið öðruvísi heldur en að keyra venjulegt mótorhjól. Að hafa lappirnar á fótpedulunum í kyrrstöðu er nokkuð sem maður er ekki vanur, enda segir eigandinn það líklega öruggt að hann detti á fyrstu ljósum þegar hann breytir því aftur. Til að beygja á hjólinu þarf átök við stýrið en það leitast alltaf við að rétta sig af. Ætli það hafi ekki verið þreytandi fyrir hann að keyra Hvalfjörðinn um daginn? Þeir eiginleikar myndu líklega batna til muna með breiðara og flatara framdekki.
Skráningin á gripnum var ekkert vandamál, segir Jón Óli, enda farið í einu og öllu eftir þeirri reglugerð sem til er. Hvort næsta smíði Jóns Óla fær sömu afgreiðslu er annað mál, enda er hann þekktur fyrir að ráðast ekki á garðinn þar sem hann er lægstur. Við bíðum spennt eftir að sjá smíðar Jóns Óla í framtíðinni.

Njáll Gunnlaugsson

Dv 18.6.1998

Vespan

Sniðug til að snattast á
A suðlægum slóðum eru létt bifhjól eitt algengasta vélknúna farartækið fyrir utan
bíla. Hildur Einarsdóttir fjallar um þessi farartæki sem eru til margra hluta nytsamleg, en meðal annars er hægt að flytja á þeim heilu búslóðirnar.

FYRIR rúmum fimmtíu árum setti ítalska fyrirtækið Pontedera á markaðinn mótorhjól sem hlaut framleiðsluheitið Vespa. Hönnun þess var á margan hátt sérkennileg. Líktist það hvorki reiðhjóli, hlaupahjóli, mótorhjóli, bíl né geitungi, þótt það héti í höfuðið á því skorkvikindi en var undarlegt sambland af þessu öllu hvað varðaði útht, hljóð og eiginleika. ítalir höfðu farið illa út úr seinni heimsstyrjöldinni og var hjólið hannað með fátæka alþýðuna í huga sem ekki hafði efhi á að kaupa sér bíl.
 Þessi tegund bifhjóla er enn eitt algengasta yelknúna farartækið á ítalíu og víðar í Evrópu.
Hin síðari ár hefur orðið gífurleg söluaukning á bifhjólum í Evrópu og Bandaríkjunum. Það sem hefur breyst er að framleiðsluheitin eru fleiri og mörg þeirra bera japönsk nöfn eins og Suzuki eða Yamaha. Japanir hafa verið fyrirferðarmiklir á þessum markaði enda salan mikil í Asíu. Þótt framleiðendurnir séu orðnir fleiri þá höfum við hér á íslandi enn tilhneigingu til að kalla létt bifhjól
vespur. A ensku er þessi tegund hjóla nefhd „scooters" og hafa sumir hér viljað kalla þau skutlur.

Almenna notkun hér á landi á tegundarheitinu vespa má rekja til þess að hingað voru fluttar inn nokkrar upprunalegar Vespur á sjötta áratugnum. Hjólið náði þó aldrei almennum vinsældum. Það voru helst nokkrir sérvitringar sem festu kaup á þessum farartækjum. Sáust þeir bruna um berhöfðaðir með skjalatóskurnar á fótstiginu. Á köldum dögum lögðu þeir ullarteppi yfir fæturna til þess að þeim yrði síður kalt Léttum bifhjólum fjölgaði aftur á gótum Reykjavíkur síðastliðið sumar. Astæðan er einkum sú að fyrirtækið Mótorsendlar sem tekur að sér að fará erinda fyrirtækja og stofnana notar þau í sendiferðum. En nú eru menn ekki berhöfðaðir lengur heldur eru allir með hjálma. Innflytjendur hér á landi greina aukinn áhugi á léttum bifhjólum en til að mega aka þeim dugir bílpróf og svo auðvitað skellinöðrupróf fyrir þá sem eru orðnir fimmtán ára. Þeir segja að enn sé það miðaldra fólk
sem sé í meirihluta kaupenda. „Þótt töffurunum finnist hjólin að mörgu leyti sniðug þá er viðkvæðið hjá þeim: „Ég get ekki látið sjá mig á svona hjóli," segir Ingvar Bjarnason hjá Merkúr, sem flytur inn hjól frá japanska fyrirtækinu Yamaha. „Einn og einn töffari kaupir sér þó svona hjól. Erlendis er aðal markhópurinn ungt fólk. Það sést á bæklingum frá framleiðendum."  Sparneytin og viðhald auðvelt


Hvað er annars svona sniðugt við skutlurnar? 

Af hverju völdu til dæmis Mótorsendlar þetta farartæki þegar þeir stofnuðu Mótorsendla? 
Við spurðum Mumma sem vann að stofnun fyrirtækisins þessarar  spurningar. „Við fengum tvo mótorhausa til að kanna hvaða mótorhjól væru hentugust fyrir okkar  rekstur og þessi hjól urðu fyrir valinu. Þau eru mjög sparneytín, eyða ekki nema 2-3 lítrum á hundraði. Öll uppbygging hjólsins er einfóld. Það er til dæmis ekkert tölvustýringardót í þeim sem gerir það að verkum að hjólin bila síður og viðhaldið er auðvelt. Þau eru á breiðum dekkjum svo slitflöturinn er stærri, dekkin endast því betur," segir Mummi. Kristinn Sveinsson hjá Suzuki umboðinu tekur undir þessar röksemdir og segist vita af heimilisföður í Hafharfirði sem fari til vinnu  sinnar í Reykjavík á skutlunni hvern einasta dag, allan ársins hring. „Hann fyllir tankinn fyrir tvö hundruð krónur og dugir bensínið út alla vikuna og sparar hann sér því umtalsverðar fjárhæðir."
Þegar Vespan var sett á markað í fyrsta sinn var henni ætlað að þjóna  bæði konum og körlum. Enda er það algeng sjón ei'lendis að sjá konur á öllum aldri á léttum bifhjólum. Þau henta okkur konum vel vegna þess hve þau eru létt og síðast en ekki síst þá getum við verið í pilsi á hjólinu. Eg verð að játa að mig hefur lengi langað í svona hjól. Eiginlega alveg frá því ég var smástelpa og sá karl sem bjó í nágrenni við mig aka á Vespu. Það var nú eitthvað annað að sitja í mjúku sæti og geta hvflt fæturnar á palli en hanga á grjóthörðum hnakki reiðhjólsins og þurfa að stíga fótstigið þangað til maður gekk upp og niður af mæði og svo var vindhlífin á Vespunni svo asskoti flott. Eiginmaðurinn gaf henni bifhjól í jólagjöf Það eru ekki margar konur hér á landi sem aka á léttum bifhjólum að staðaldri en þeim fer fjölgandi. Ég frétti af bóndakonu norður í landi sem á skutlu. Fer hún á hjólinu milli heimilis og útihúsa, milli bæja og í kaupstaðinn. Svo er það hún Jórunn Kjartansdóttir, margi-a barna móðir og  amma í Grafarvoginum. Hún hefur notað hjólið þegar hún fer út í búð að kaupa i matinn eða  þegar hún skreppur niður í bæ. Stundum heimsækir hún manninn sinn í vinnuna í Kópavoginum eða fer í heimsókn á Kleppsveginn til barnabarnanna. Það var einmitt eiginmaðurinn sem gaf Jórunni skutluna í jólagjöf og kom henni gjöfin mjög á óvart. „Hann fór með mig á aðfangadagskvöldi niður  á verkstæði þar sem hann gerir upp gamla bíla í tómstundum. Þar stóð hjólið pakkað inn í jólapappír. Hann spilaði meira að segja jólalög meðan ég tók pappírinn utan af hjólinu. Mín fyrstu viðbrögð
þegar ég sá hjólið voru þau að ég sagðist aldrei fara á þetta hjól. Enda var ég fyrst svolítið smeyk en svo hef ég haft ofsalega gaman af þessu," segir Jórunn. Hún segir barnabörnin líka hafa gaman af að fá að sitja aftan á og fara nokkra hringi með ömmu. „A sumrin, í góðu veðri ek ég stundum
bara eitthvert út í bláinn. Það er svo yndislegt að finna loftið leika um sig og svo er maður eitthvað svo frjáls." Jórunn segist yfirleitt mæta tillitssemi í umferðinni. „Menn taka jafnvel smásveig þegar  þeir sjá mig. Það hefur aðeins einu sinni gerst að bfll nánast straukst við mig, það var mjög óþægilegt. Annars held ég mig alltaf yst á vegarkantinum." Þegar Jórunn er á vespunni er hún venjulega í gömlum leðurjakka af syni sínum og leðurbuxum af dótturinni. „Maður verður að vera í leðri ef maður dettur. Ég hef sem betur fer sloppið við það hingað til." Jórunn segist vekja athygli
þar sem hún fer á hjólinu. „Fólk kemur til mín til þess að spyrjast fyrir um gripinn. Einn daginn hitti ég tvær konur á sjötugsaldri sem voru svo áhugasamar um hjólið mitt að þær voru að velta því fyrir sér hvort þær ættu ekki bara að selja bílinn og fá sér svona hjól." Eins og fleiri sem eiga skutlur þá
tekur Jórunn hjólið af númerum á veturna og setur inn í bílskúr en þá tekur frúarbíllinn við.
Valda sjaldnast slysum í umferðinni Það kemur fram hjá viðmælendum mínum að skutlan er afar auðveld í akstri. I öllum nýrri gerðum af léttum bifhjólum er startarinn rafknúinn eins og í bfll og það er sjálf skipt. Eina sem ökumaðurinn þarf að gera er að setjast á faratækið, ræsa og aka af stað - og svo bremsa auðvitað. Hjólið er með öryggisbúnaði eins og stefnuljósum og hemlaIjósum. Og það er meira að segja rúmgott hólf undir sætinu fyrir hjálminn eða annað dót. Þeir sem eiga vespur segja að þær þurfi lítið viðhald ef farið er vel með þær og þær séu stöðugar í akstri. Vespurnar eru líka öruggt tæki í umferðinni ef tekið er mið af því að þessi ökutæki valda sjaldnast slysum. Ef menn detta og fá
hjólið yflr sig þá er það svo létt að það veldur litlum skaða. Hámarkshraði vespa hér á landi er 45 km/klst. Þetta er samkvæmt Evrópskum staðli. Skutlueigendur kvarta gjarnan undan því að þeim fmnist þessi hámarkshraði of lágur því það skapi vissa hættu þegar bííar eru sífellt að taka fram úr.  Eigi þetta sérstaklega við fjölfarnar umferðargötur. Segja þeir að æskilegt væri að geta farið upp í 60
km/klst. á þessum götum. Fór í brúðkaupsferð á Vespu Piaggio Hannes Sigurðsson listfræðingur hefur átt ekta Vespu Piaggio síðan hann var í París árið 1986. A Vespunni fór hann meðal annars í brúðkaupsferð um Frakkland með eiginkonuna Sesselju Guðmundsdóttur aftan á. Kvaðst hann
einnig hafa notað hjólið mikið er hann var tvö ár við nám í London. Þá sagðist hann hafa flutt heilu búslóðirnar á hjólinu. „Eg fór alltaf varlega í umferðinni," segir hann en stundum gátu ökumenn kraftmeiri farartækja ekki stillt sig um að gefa mér tóninn og æptu þá gjarnan: „Get out of the way you bloody worm! Hannes sagði að erlendis séu starfræktir Vespuklúbbar en Vespumenningin sé heill heimur út af fyrir sig. Sagðist hann einnig hafa orðið var við hve mótorhjólaeigendur héldu vel
saman. Máli sínu til sönnunar sagði hann sögu af því þegar hann var að aka á hraðbraut erlendis og hjólið bilaði. „Eg var í stökustu vandræðum því ég kunni ekki að gera við hjólið. Sé ég þá hvar kemur heilt mótorhjólagengi brunandi í áttina til okkar. Þeir voru ekki árennilegir að sjá með stálhjálma og keðjur hangandi utan á sér. Áttum við Sesselja helst von á því að þeir færu að abbast upp á okkur eða eitthvað þaðan af verra. Þess í stað sögðu þeir blíðum rómi: „Hvað er að, vinur?" Fjórir úr hópnum
hófust þegar handa við að gera við Vespuna. Kortéri seinna gátum við haldið ferðinni áfram."
Hannes sagðist hafa sett Vespuna í geymslu þegar hann fór til náms í Bandaríkjunum. Tók hann hana ekki í gagnið aftur fyrr en sjö árum seinna. „Eg dró hana undan drasli þar sem hún var geymd, dældi lofti í dekkin, fyllti hana af bensíni og kom henni í gang, í öðru eða þriðja starti. Þetta segir mikið til um hvflíkur listagripur hér er á ferðinni," segir Hannes stoltur. Næstu tvö sumur á eftir notaði Hannes hjólið fimm til sex mánuði á ári nema síðastliðið sumar. Astæðan er einföld. Það er allt of dýrt að tryggja hjól eins og þetta hér á landi eða jafn dýrt og að tryggja bfl. „Mér finnst þetta fáránlegt," segir hann með áherslu. „Vespan er góður kostur vegna vegna þess hve hún eyðir litlu. Ef það væri hægt að tryggja vespuna aðeins í þá mánuði sem maður er með hana í notkun þá væri það skömminni skárra, en maður verður að greiða tryggingar fyrir heilt ár. Þetta finnst mér mikil skammsýni." Fyrir þá sem langar til að prófa að aka léttum bifhjólum má segja frá því að opnuð hefur verið vélhjólaleiga þar  sem Mótorsendlar eru til húsa á Ránargötu í Reykjavík og á Hvaleyrarbraut í Hafharfirði. Að sögn Jóns Hlíðar Runólfssonar sem stýrir Mótorsendlum þá hafa útlendingar verið að koma með létt  bifhjól til landsins til að ferðast á þeim hér en nú geta þeir og svo landinn fengið hjólin leigð hér á Fróni.

Morgunblaðið 30maí 1998

http://timarit.is

Mótorhjól í Tokyo

 Það voru ekki aðeins bílar sem dregnir voru á stall á alþjóðlegu bílasýningunni í Tokyó fyrr í vetur því í stórum sýningaskála til hliðar við skálana þrjá sem bilarnir voru í gaf að líta aukahluti annars vegar og sérstaka mótorhjóladeild hins vegar.

    Greinilegt er að það er ekki aðeins í bílunum sem menn eru farnir að horfa til gamla tímans því nú keppast allir mótorhjólaframleiðendur við að bjóða upp á mótorhjól í anda „gamla tímans", hjól í anda Triumph og BSA sem voru vel þekkt hér á landi á árunum i kringum heimsstyrjöldina síðari.

   Þar gaf að líta allt það nýjasta frá heimamönnum: glæsihjól frá Suzuki, Yamaha, Kawasaki og Honda, en líka glæsihjól frá Harley Davidson sem segja má að hafi haldið „stílnum" öll árin. Það var líka greinilegt að Harley er hátt skrifaður í Japan.

Honda

Á sýningarsvæði Honda vakt nýtt „vistvænt" hjól mikla athygli, knúið léttum en aflmiklum bensínmótor og hljóðlátum rafmótor. Sjálfvirkur stýribúnaður skiptir á mUli bensínvélarinnar og rafmótorsins en fjöldi skynjara metur aðstæður og aflþörf hverju sinni.

   Þarna mátti líka sjá FB-S, sem er hugsað sem flaggskip framtíðarinnar, en þar er leitast við að sameina kosti og lipurð skellinöðru og afl og snerpu 400 cc mótorhjóls.

   Fyrir þá sem vilja smíða hjólin sín sjálfir var þarna hjól sem Honda kallar „Dream Kid" og má setja saman ýmsar gerðir hjóla og fjórhjólaökutækja úr þessu smíðasetti. Renoa er nýtt hjól með 124 cc loftkældum eins strokks fjórgengismótor.

   Sportlegu hjólin voru þarna í röðum: FN-1 er léttbyggt sporthjól, án alls prjáls, og CB1300 er flaggskip „nöktu" mótorhjólanna og kemur beint frá CB1000 Super Four. VTR er léttbyggt hjól með V-twin vél, Hornet 600 er 600 cc sporthjól og VFR er með tölvustýrðri innsprautun á eldsneyti.

   CL400RS er hugmynd um „stálriddara" nútímans og Steed er nýtt hjól sem byggt er á grunni 400 cc hjóls með sama nafhi. Þarna mátti einnig sjá hjól sem Honda-menn kalla „valkyrjuna", byggt á 1500 cc, og einnig „fjölnotahjólið" XL250T.

   Í kappakstursdeildinni var NSR500, sigurvegari í GP500-flokki 1977, og NSR250, sem sigraði í „þjóðvegakappakstri" í Japan 1997 í GP250-flokki. Þá voru þar einnig RVF/RC45, sem sigraði í þriðju lotu í 8 tíma endurokeppni í Suzuka, CR250M, FIM Motocross World Championship 250 cc, svo eitthvað sé tínt til af hjólum sem þóttu merkileg í þessari deild.

Yamaha

Yamaha lét ekki sitt eftir liggja varðandi umhverfisverndina og • sýndi nýtt hjól, YXF-Rl, sem er aðeins 177 kíló og knúið ofurléttum 998 cc vökvakældum 4 strokka mótor með tveimur yfirliggjandi kambásum og á að vera mjög sprækt. 

   YZ400 er fyrsta fjögurra strokka motokrosshjólið frá Yamaha og er byggt á sérsmíðaða YXM400F-hjólinu sem sigraði sex sinnum í keppni í 500 cc Motocross World GP og í lokahrinunni í AMA Supercross. WR400F tekur við af YZ400F og með nokkrum endurbótum er það tilbúið í slaginn í endurokeppni.

   XJR1300 er frekari þróun á XJR1200, sem hefur verið kallað „konungur nöktu hjólanna", hjól með snarpt afl, mikiö viðbragð og lipurt í akstri. XJR400R er millistærðarhjól með loftkældri vél en með afl á við það sem stóru hjólin gefa.

   Drag Star Classic er klassísk útfærsla á Drag Star sem frumsýnt var á síðustu sýningu í Tokyo og náði strax mikilli hylli kaupenda. Meðal endurbótanna eru breiðari framdekk, stærri framgaffall, endurbætt stýri og nýtt lag á sæti.

   Majesty ABS er komið með læsivarða hemla á Majesty 250SV sem kemur með diskahemla að aftan á næsta hausti. Majesty 250 er söluhæsta hjólið í flokki 250 cc síðan það kom á markað árið 1995.

   Líkt og í bílunum eru leiðsögukerfin komin á mótorhjólin og hér sýndi Yamaha Serow 225 WE Navi. Meö leiðsögukerfinu á notagildi hjólsins úti í víðáttunni að aukast til muna. GPS-leiðsögutækið er innbyggt í mælaborðið á hjólinu.

   Lanza Super Bikers er með 17 tomma fram- og afturhjól, vegahjólbörðum og stórum aurhlífum. Það er byggt á Lanza-„trailhjóli" með tvígengisvél. RZ50 er sportleg skellinaðra með 50 cc vél og sama viðbragði og hjól með tvígengisvél. Til að bregðast við þjófunum var sýnd önnur 50 cc skellinaðra, Jog, sem var með samlæsingu til að angra þjófana.

   Reiðhjól með hjálparafli voru einnig til staðar í sýningardeild Yamaha. PAS Compact DX er með baki á hnakknum til að gera hjólreiðaferðina þægilegri og mjög auðvelt er að stíga á og af baki vegna þess hve stellið er U-laga.

Kawasaki 

Eliminator 250 V er hjól frá Kawasaki sem nýtist jafnt í innanbæjarsnatt og til langferða á þjóðvegum

   KLX250 er þróað framhald af KLX250SR, sem kom fram á árinu 1993, og ES sem kom fram 1994. Nýja gerðin státar af nýjum startara og stafrænu mælaborði. D-Tracker er skemmtileg útfærsla á hinu nýja KLX250 og ZRX kemur nú með hljóðdeyfi úr áli og radíalhjólbarða.

   Þá sýndi Kawasaki nýjar útfærslur af Ninja ZX-6R, Ninja ZX-9R og Vulcan 1500 Classic Tourer.

Suzuki

Nýtt hjól frá Suzuki, Sky Wave, er „ofvaxin" skellinaðra meö 250 cc vél. Vegna afls og stærðar er Sky Wave frekar hugsað fyrir fullorðna til bæjarsnatts, jafnt og helgarferða.

   TL1000R er nýtt V-twin-hjól sem hannað er fyrir alvöru-súperkeppni. Intruder LC er stórt V-twin-hjól sem hannað var í Bandaríkjunum. Fyrir þá sem vilja eftirlíkingu af kappaksturshjóli til að leika sér á í umferðinni er GSX-R750 svarið. Það er búið rafeindastýrðri beinni innsprautun á eldsneyti.

   DJEBEL 250 GPS er, að sögn Suzuki, fyrsta mótorhjólið með GPS- staðsetningarkerfi en áður var búið að fjalla um fjallahjöl frá Yamaha með GPS.

Hariey-Davidson

Á næsta ári verður Harley- Davidson 95 ára. Harley, sem er þekkt fyrir að vera leiðandi fyrirtæki í mótorhjólabransanum, jafnframt þvl að vera með lengsta sögu að baki, sýndi í Tokyo 1998- afmælisárgerðirnar. Þar á meðal mátti sjá þrjú Electra Glide FT-hjól: FLHTCU-I Electra Glide Ultra Classic Injection, með 1340 cc vél og stóru og góðu sætísbaki fyrir langferðirnar. FLHRC-I Road King Classic Injection, hjól með sæti úr ekta leðri, risastórri vindrúðu og vélarhlíf og FLHTCUI-I S/C Electra Glide Ultra Classic Injection Sidecar.

   Þá mátti einnig sjá 1998-árgerðir af nýjum hjólum úr Herigate Softail FLST-seríunni, FLSTF Fatboy og FLSTS Heritage Sprinter. Fatboyhjólið er ekki með neina teina í hjólum sem eru eins og diskar. Fatboy er auk þess með nýtt útlit á útblástursrörum sem minnir á haglabyssu.

   Heritage Sprinter er með tvöföldu útblástursröri meö breiðum stút. Ljósin eru í anda „gömlu" hjólanna og hlífar eru með kögri eins og landnemajakkarnir á tíma „vilta vestursins".

   Vegna afmælisins á næsta ári var mikið gert úr sögu Harley-Davidson á sýningunni í Tokyo með myndasýningum og sýningu á gömlum hjólum. -JR 

 DV

24.janúar 1998