30.11.86

Sníglabandíð með afbrigðum


Fyrir örskömmu gaf Sniglabandið út plötuna Fjöllin falla í hauga, sem er tveggja laga skífa í stærra laginu og með afbrigðum góð. Á plötunni eru tvö lög, annars vegar „750 cc blús“ og hins vegar lagið „Álfadans", sem íslendingar gaula árvisst um hver áramót. 

   „750 cc blús“ er eftir Valdimar Örn Flygenring, en textinn er eftir Þormar Þorkelsson — snigil nr. 13. Þetta er hressilegt vélhjólalag, án þess að vera bárujárn eða skylt „Riddara götunnar". Texti Þormars er ágætur og á tíðum sér maður nánast glott höfundar á bak við fjálglegar lýsingar um unað vélhjólaaksturs.

      „Álfadans" þekkja allir — „Máninn hátt á himni skín“ o.s.frv.. — og fara Sniglar vel með það. Á þessum síðustu og verstu tímum, þegar menn keppast við misjafnlega ósmekklegar útsetningar á gömlum og góðum lögum er ánægjulegt að vita af því að einhverjir hafi enn tilskilda smekkvísi til þess. Það hafa liðsmenn Sniglabandsins. Þegar haft er í huga hve auðvelt er að klúðra svona lögum (muna menn Álfareiðina?), þá er þetta harla gott hjá Sniglabandinu, Hverjum Sniglabandið er skipað veit ég ekki utan þess að allir meðlimir þess eru í Bifhjólasamtökum lýðveldisins. Hljóðfæraleikur er til prýði, en það sem mest ei um vert er þó ferskleiki hljómsveitarinnar.

       Í heild er þetta hin eigulegasta plata. Hljómsveitin er öðruvísi en flestar aðrar, en hið sama er nú sagt um Stuðmenn og Skriðjökla og þykir þeim ekki til hnjóðs. — Sniglabandið er á réttri braut og má hlakka til hljómleikafarar þeirra um landið og ekki síður til skífu þeirrar, sem þeir lofa með laufunum á trjánum. 

     P.S. Ef mig misminnir ekki gáfu Bifhjólasamtökin út óvitlausa jólaplötu í hitteðfyrra og sungu um hjólajól. 

29.10.86

Halldór afþakkaði farið

Árni á hjólinu góða -
Honda Shadow 750 '83
„Ég fékk hjólið í sumar," segir Árni Johnsen alþingismaður sem er einn þeirra er aka um götur borgarinnar á mótorhjóli. Hann er eini þingmaðurinn á Alþingi Íslendinga sem mætir í vinnuna á slíku farartæki. „Þetta er stórt hjól og þægilegt," heldur Ámi áfram." Eins og maður sitji í sófa. Og þannig hannað að maður er teinréttur en ekki í keng. Svo hefur það mikið afl, enda er hjólið sjötíu hestöfi." „Ég hef alltaf haft gaman af svona hjólum og tækjum og þegar þetta hjól kom til var það þannig að ég var að versla niðri í bæ og gekk illa að finna bílastæði. Sá þetta hjól, varð strax skotinn í því og þegar það var til sölu keypti ég það samstundis. Það er alls staðar hægt að leggja mótorhjólum."


Er vanur stórveðragjólu


„Fyrst og fremst lít ég á þetta sem handhægt tæki til þess að ferðast á milli - og svo líkar mér vel að fá blæinn í fangið. Er vanur stórveðragjólunni. Stormurinn er mitt veður. Á hjólinu þarf svo að beita sér því þetta er jafnvægislist - hjólin eru tvö en ekki fjögur. Hins vegar verður að segja eins og er að svona farartæki nýtist ekki allt árið á íslandi." Árni bendir á að tíminn nýtist miklu betur þegar mikið þarf að skjótast á milli því hjólið er að mörgu leyfi liprara en bfll. Hins vegar finnst honum lítið tillit tekið til vélhjóla í umferðinni og ökumenn komi klaufalega fram við bifhjólin. „Það er svolítill ballett í umferðinni að vera á mótorhjóli og fyrst maður er ekki smíðaður fyrir venjulegan ballett þá er þetta skemmtileg lausn og tilbreyting. Og svo er það líka að ég hef alltaf haft gaman af þvi að fást við afl og hraða - því er ekki að neita - þótt ég kannski sé sáttari við tilveruna þegar ég sit með lundaveiðiháf eða síg eftir eggjum í bjargi."

Fjölskyldan og Halldór Blöndal


Inntur eftir viðbrögðum við hjólkaupunum játar Árni að þau hafi verið á ýmsa vegu enda séum við íslendingar mikið fordómafólk. „Annars er fjölskyldan ýmsu vön, konan mín var svolítið undrandi en fór vel með það. Ólíklegustu menn hafa sagt við mig „ ...mig hefur alltaf langað í svona hjól..." Og nokkrir félagar minir og samstarfsmenn hafa falast eftir því að fá það lánað og er það velkomið. Það er líka auðheyrt að ýmsir hafa gaman af þessu og menn eru að gantast með þetta. Það sýnir vel viðbrögðin þegar Halldór Blöndal bað mig skutla sér - sem hann gerir gjarnan. Svo sagðist hann aðeins þurfa að ná sér í blað og hringja og þess háttar - sem er líka alvanalegt. Ég er ekki þolinmóðasti maðurí heimi við að bíða eftir öðrum en sagði þarna að allt væri í stakasta lagi og beið rólegur. Þegar Halldór kom og sá tækið sem ég sat á fórnaði hann höndum og sagði: „Ertu á hjóli, ég fer aldrei á svona tæki." Svo hvarf hann bara út í veður og vind! Viðbrögðin voru svona eins og maður hefði boðið honum upp í geimfar - aðra leiðina."

-baj DV 29.10.1988

Sú mikla mótorhjóladella

Þeir eru margir fordómarnir sem ræktanlegir eru hjá einni þjóð þrátt fyrir smæðina. Áhugamenn um vélhjólaakstur hérlendis hafa ekki farið varhluta af viðteknum viðhorfum, það þykir ekki par fínt að aka um á slíkum tækjum, hvað þá ef tilheyrandi leðurkjæðnaður fylgir með í kaupunum. Hegðun sem sæmir víst einungis unglingum af óuppdregnara taginu. Staðreyndin mun hins vegar sú að hjólin eru að mörgu leyti þægilegt og hentugt farartæki, einkum að sumrinu. Leðurklæðnaðúrinn veitir svo nauðsynlega vörn gegn beinbrotum og skrámum í hugsanlegum byltum. Hjóleigendur eru svo af öllum stéttum, aldri og báðum kynjum - og ennþá fleiri hafa áhuga en veigra sér við því að aðhafast nokkuð af ótta við almenningsálitið. Á þessari Dægraávalaropnu er rætt við þá sem fyrst komu upp í tali almennings þegar minnst var á mótorhjólanotkun. Þarna er sá þekkti Snigill númer eitt, alþingismaður úr Eyjum, skurðlæknirinn sem mætti á stofuna í reykskýi, hagsýslustjóri sem húsvörðurinn í Stjórnarráðinu reyndi að losna við úr portinu og ungt par úr Sniglaklúbbnum. í lokin skal það látið með fljóta að Matthías Bjarnason samgðnguráðherra ku hafa verið mikill mótorhjólatöffari á yngri árum og meðal annars ferðast um vaðlandíð þvert og endilangt á slíku tæki. Efiaust stórgóð aðferð til að verða sér úti um undirstöðuþekkingu á íslensku vegakerfi og Matthías því í þeim skilningi nákvæmlega háréttur maður í ráðherrastólinn. Þannig að menn ættu að amast varlega við ungum Sniglum á vegum útí - þarna gæti verið á ferðinni verðandi ráðherra í starfekynningarhringferð um landið.
Myndir: Brynjar Gauti Textí: Borghildur Anna




Kristín K. Harðardóttir og Elí Pétursson:
„Rosalegir fordómar"

Þau eru í Sniglunum bæði - Elí Pétursson og Kristín K. Harðardóttir. Hann er tuttugu og tveggja ára gamall vélvirki, hún er tvítug og afgreiðir í tískuverslun. Þau eiga hjólið saman og hafa mikinn áhuga á íþróttinni. Elí setti reyndar íslandsmet í kvartmílu á síðasta sumri. Núna er Kristín hins vegar eingöngu á hjólinu því Elí er próflaus, missti réttindin fyrir að aka á tæplega hundrað og þrjátíu kílómetra hraða milli Þorlákshafnar og Reykjavíkur.
Reykjavíkur. „Ég var hirtur um verslunarmannahelgina," segir Elí. „Við vorum á leið til Vestmannaeyja en ég gleymdi drasli heima. Skaust í bæinn - en skaust of hratt."
Þetta er að hans mati einungis það sem alltaf getur gerst, í þriðja skiptið sem hann missir prófið og segir annan hvern mann lenda í því að missa prófið. Núna er ekki búið að dæma í málinu, hann er með bráðabirgðasviptingu síðan í ágústmánuði.

„Það er alltaf verið að spyrja mann hvort maður fari nú ekki að vaxa upp úr þessu. En þetta er einmitt öfugt - íþróttin er fyrir fullorðna en alls ekki krakka. Það er svo rosalegur hraðinn, segir Elí og Kristín bætir við:
„Mér finnst agalegt að sjá krakka sem eru nýkomin með bílpróf og hafa fengið sér hjól æða um niðri í bæ, bara í gallabuxum og léttum fatnaði með kannski annan eins klæddan aftan á hjólinu. Enginn hlífðarbúningur og ekki neitt en ekið á fullum hraða." Elí samsinnir.
„Það er líka rosalegur munur á mínu aksturslagi, hvernig ég keyri núna miðað við það sem ég gerði í upphafi. Lít þetta allt öðrum augum í dag.
Leiðindastælar og ruddaskapur

Talið berst að erfiðleikum í umferðinni og bæði senda ökumönnum bifreiða tóninn.
„Ofsalega algengt að menn séu með leiðindastæla ef þeir sjá fólk á hjóli í leðurfatnaði," segir Elí og Kristín reynist hafa lent í útistöðum næstum daglega eina vikuna.
„Þrisvar sem ég lenti í því að fólk réðst á mig með skömmum vegna þess að ég lagði hjólinu í stæði. Menn átta sig ekki á því að ökumenn mótorhjóla eru sektaðir fyrir sömu hluti og ef þeir væru á bifreið. Tvær konur á bíl öskruðu á mig og hótuðu að kæra þegar ég var að ganga frá hjólinu á stæði í eitt skiptið - sögðu þetta bara eiga að vera fyrir bíla." Vandamálið á vegunum eru bílstjórar sem aka alveg upp að hjólunum og þrengja þeim út i kanta og sérstaklega segja þau unga stráka leika sér að því að gera eitthvað í þá áttina og aka síðan hlæjandi í burtu. „Það er bara ein regla til með þessa ökumenn," segir Elí þungbúinn. „Bara að gefa þeim góða dæld í hliðina með löppinni - þeir svína þá ekki oftar."
Oj, örugglega Sniglar

Fordómarnir eru mismiklir og þeim finnst meiri skilningur hafa verið sýndur heima fyrir heldur en úti í þjóðfélaginu og þar eru jafnaldrarnir ekki barnanna bestir. Kristín prófaði fyrst að setjast á hjól hjá Elí og byrjaði að læra strax daginn eftir. En viðbrögð kunningjanna við því voru misjöfn. „Maður verður fyrir aðkasti á mörgum stöðum og sumir vinirnir hætta að tala við mann meira." Og Elí er á sama máli. „Ég fór í bæinn um daginn og þá löbbuðu tveir strákar framhjá og horfðu með viðbjóði á hlífðarfötin sem ég var í - þau eru úr leðri. Svipurinn leyndi ekki neinu og þeir sögðu svo hátt að ég heyrði: „Ojjjj... örugglega Sniglar," eins og þeir væru eitraðir." „En Sniglarnir eru bara félag," segir Kristín. „Eins og flugfélag, sportbátafélag og þess háttar." „Það var eitthvað annað með ömmu,"bætir svo Kristín við hlæjandi. „Hún fékk að prófa að setjast á hjólið hjá mér og finnst þetta alveg æðislegt. Sagðist hefði farið beint að læra núna ef hún væri ung ennþá. En afi fékk næstum slag þegar hann sá myndina af okkur saman á hjólinu!" -baj

DV
okt 1986

28.10.86

Er snigill númer eitt

Hilmar Lúthersson:

Maður var í þessu frá tólf til þrettán ára og þá á skellinöðru. Svo gifti maður sig, var í baslinu og hafði ekki tök á því að eiga neitt mótorhjól. En þetta var samt alltaf í blóðinu, leit nú við á götunni ef maður sá hjól. Svo lét ég verða af þessu rétt eftir fertugt, fékk mér hjól aftur." Viðmælandinn er Hilmar Lúthersson pípulagningameistari sem farinn er að nálgast fimmtugt. Hann er í Sniglunum - Bifhjólasamtökum lýðveldisins - er reyndar Snigill númer eitt og gengur undir nafninu Tæmerinn meðal flokksmanna. Hann hefur ekki viljað sitja í stjórn Sniglanna en er einn af stofnendunum og mætir reglulega á fundi og í aðra félagsstarfsemi á þeirra vegum.
Hilmar hefur, eins og aðrir sem áhuga hafa á þessari íþrótt, ekki farið varhluta af fordómum umhverfisins. „Jú, jú, þetta eru alls konar glósur," segir Hilmar hæglætislega. „Þótti of gamall og fólki fannst ég ætti heldur að fá mér vélsleða eða vera í hrossum. Svo er maður kallaður gamli karlinn og sumum bregður þegar ég tek niður hjálminn. En krakkarnir, sem ég er með í samtökunum, líta ekki svona á málið og finnst þetta bara jákvætt. Svo voru smábyrjunarörðugleikar heima fyrir en þeir eru löngu yfirstaðnir. Konunni fannst þetta í lagi fyrst en þegar ég fór að fé mér fleiri, stærri og dýrari hjól fór nú að heyrast hljóð úr horni. En þetta er ekki annað en íþrótt svipað og hrossin, vélsleðarnir og jeppadellan. Það er vist allt saman talið eðlilegt fyrir mann á mínum aldri.


Töðuilmur á mótorhjóli

 „Því er ekki að neita að þetta er allt önnur tilfinning heldur en að vera í bíl.Til dæmis fór ég út í sveit í sumar alveg um hásláttinn og þá fann maður töðuilminn. Meiri útivera og sterkari tengsl við náttúruna. I fyrstu var þetta náttúrlega bara gamli draumurinn - að eignast mótorhjól. Svo bættist við allt sem er í kringum þetta, útiveran og félagsskapurinn til dæmis. Svo er nostrið í kringum þetta - hafa hjólið hreint og í lagi. Ég hef ekkert gaman af því að vera á skítugu hjóli. Bíllinn er hins vegar yfirleitt alls ekki þveginn - ég hef engan áhuga á því. Ög svo er það hraðinn - ekki getur maður neitað því þótt ekki megi koma fram í blöðum einhverjar svimandi tölur."

Engin leiktæki

„Það er meira um það núna að menn noti hjólin sem farartæki. Á tímabili var þetta bara álitið einhvers konar leiktæki. í samræmi við það viðhorf voru tollar af hjólum ekki felldir niður um leið og tollar af bílum þannig að nýtt, stórt og flott hjól kostar fimm hundruð þúsund og þar yfir.
Tryggingarnar eru ekki miklar hérna en varahlutirnir eru hryllilega dýrir." Hilmar er Íslandsmeistari í kvartmílu á mótorhjólum árin '84-'85. En hann segist ekki vera neinn dellukarl svona almennt. Og hann leggur mikla áherslu á þýðingu þess að klæðast góðum hlífðarfatnaði úr leðri og fara varlega á hjólunum. „Annars er sagt að það séu bara til tvær gerðir af mótorhjólamónnum," segir Hilmar kíminn. „Þeir sem eru búnir að detta og þeir sem eiga það eftir. Það er lögmálið yfirleitt." Sérstakt ökuleyfi þarf til þess að aka þessum hjólum og sama gildir um skellinöðrur. Hilmar segir að erlendis geti þurft meirapróf að auki á stærri hjólin. Hérna hafi menn yfirleitt tilskilin próf og alltaf fjölgi í Sniglunum. „Félagsmenn eru.nú orðnir um tvö hundruð og fimmtíu og árgjaldið er þúsund krónur. Þetta er fólk úr öllum stéttum og af báðum kynjum. Við hittumst reglulega einu sinni í viku - í Smiðjukaffi á fimmtudögum milli níu og tíu á kvöldin. Kvenfólkið er yfirleitt af yngri kynslóðinni, fullorðnar konur eru lítið í þessu. En margar stelpurnar eru mjög góðir ökumenn." Skyldi svo Tæmerinn - Snigill númer eitt - vera að fara að hætta mótorhjólaakstrinum á næstunni?  Svarið kemur um hæl. „Nehei, ég hef alltaf jafngaman af þessu. Fer kannski á elliheimilið að lokum á hjólinu. Það væri óskandi að það væri hægt að hafa hjólið þar á svæðinu svo hægt væri að klappa því annað slagið." -baj 


4.9.86

Tveir vetur á einu ári

Dominique Perritaz

„Það er engan veginn brjálæðisleg hugmynd að ferðast um Island.

 Evrópubúar frétta sífellt meira um landið og ég held að fólk telji einkar áhugavert að skoða sig um hér," sagði þessi gerðarlegi svisslenski mótorhjólamaður sem Vikan rakst á í Haukadalnum „Annars gerðu vinir mínir grín að mér áður en ég lagði af stað. Einn sagði að ef ég færi til íslands þá nældi ég mér í tvo vetur á einu ári. En það er alls ekki svo kalt hérna á sumrin." Hann heitir Dominique Perritaz og eftir sex mánaða undirbúning sigldi hann með Norrænu frá meginlandinu til Seyðisfjarðar. Þaðan þræddi
hann ströndina norður, sigldi frá Snæfellsnesi yfir Breiðafjörð og virti Látrabjargið fyrir sér áður en stefnan var sett á afmælisbarnið við Faxaflóa. Þegar komið var við sögu í Haukadalnum höfðu 4000 kílómetrar af íslenskum vegum verið lagðir að baki, á einum og hálfum mánuði, en óljóst var hver aksturinn yrði á þeim þremur vikum sem eftir voru ferðarinnar. Jökulsárgljúfur, Mývatn og Þingvellir voru í hópi eftirminnilegustu staða í huga Dominique en framundan biðu meðal annars Þórsmörkin, Ófærufoss og Skaftafell.
„Það er eftirtektarvert hvað Jandslagið hérna er fjölbreytt og ósnortið," sagði Dominique í stuttu spjalli, „það er nokkuð sem maður finnur ekki annars staðar í Evrópu. Þegar ég fór að leggja drög að þessari ferð var ég á höttum eftir þvf sérkennilega og óvenjulega og satt best að segja átti ég ekki von á jafnmörgum ferðamönnum í ferjunni, bæði á mótorhjólum og bílum. En ég hef ekki orðið fyrir vonbrigðum með landið, síður en svo. Ég var hins vegar hissa á því hvemig ungt fólk drekkur hérna.
Maður sér það dauðadrukkið, ranglandi með flöskur úti á götu. Það er nokkuð sem ég á ekki að venjast heima. Þegar maður sér svona flýgur manni helst í hug að það hljóti eitthvað mikið að vera að, alvarleg vandamál á ferðinni. Reyndar hafa allir sinn djöful að draga. í Sviss og Evrópu allri þurfum við að berjast gegn eiturlyfjavandamálinu en það virðist ekki orðið jafnáberandi hér." Að þessu mæltu spyrnti Dominique við fótum þannig að farartækið tók við sér, malaði Ijúflega og bar hann á veg í átt að Hruna. Þessi viðkunnanlegi Svisslendingur hafði kynnt sér söguna um dansinn á þeim bæ og vildi kanna staðhætti. Erfitt var að ímynda sér að innan mánaðar sæti hann við skrifborð á vinnustað í Mið-Evrópu og fengist við tölur. „Ég er bankamaður," hafði hann sagt, „en fyrir Svisslending er það sambærilegt og að vinna í fiski fyrir  íslending."


Vikan 4.9.1986 

28.8.86

Maður finnur lyktina af frelsinu

Bifhjólasamtök lýðveldisins Sniglar

Þú ert á ferð eitt fimmtudagskvöld. Kemur af Breiðholtsbrautinni á leið í Kópavog og rökkvað úti við. Þá sérðu eineygt farartæki aka á móti þér ofan Smiðjuveginn. I rauninni sérðu aðeins ljósið, hvítt ljós á hraðri ferð niður brekkuna, ljós sem beygir af leið og þýtur inn í einn botnlangann. Þetta var bifhjól en ökumaðurinn sást naumast, rétt glampaði á hjálminn en hann hlýtur að hafa verið  svartklæddur. Það var auðvitað. Einn af þessum leðurtöffurum. Og þú spyrð í hljóði: Ætti ég að elta? Undir niðri dáistu að þessum farartækjum og því sem þeim fylgir, en þú ert hræddur.

„Hjá okkur er árið 3. Sniglar, bifhjólasamtök lýðveldisins voru stofnuð 1. apríl 1984, félagar eru nú um 220 og fjölga sér mjög hratt. Markmið samtakanna er að sameina bifhjólafólk og vinna að  hagsmunamálum þess og fara í ferðalög innanlands sem utan. Við höldum auk þess árshátíð og mýmargar aðrar samkomur og gefum svo út blað mánaðarlega í brotinu A5 sem heitir Sniglafréttir. Það er málgagnið okkar. Samtökin eru öllum opin sem eru orðnir 17 ára, það er ekkert skilyrði að menn eigi hjól. Þú mátt þess vegna eiga Trabant. Og það eru engin stærðarlágmörk á hjólum. Þau
koma hins vegar af sjálfu sér. Hjólin verða að vera það stór að menn dragist ekki aftur úr á ferðum. Yfirleitt byrja menn á minni hjólum og stækka síðan við sig. Mikið vill meira. Það er líka til í dæminu að menn komi inn í samtökin á drullumöllurum, eins og við köllum þá, það eru hjól til að ausa upp drullu, en þeir eru komnir á götuhjól innan tíðar; þeir sjá að það er hamingjan.

Við leggjum ekki í vana okkar að spæna upp nýgræðinginn á örfoka landinu. 

Við keyrum á malbiki."
Á malbikuðu planinu fyrir framan veitingastaðinn standa þessi stóru gljáfægðu hjól í röðum en fyrir innan er félagsfundur hjá Sniglum að hefjast. Þið ljósmyndarinn reynið að vera kúl þar sem þið klofið milli félagsmanna og komið ykkur fyrir við borð úti í horni. Ykkar maður er ekki kominn og þið bíðið, horfið út um gluggann þar sem ný hjól bætast stöðugt í hóp þeirra sem fyrir eru og svo brosið þið í kampinn þegar tveir naggar á Hondu 50 dóla nokkra hringi, virða tryllitækin fyrir sér úr hæfilegri fjarlægð en gefa síðan í botn í burtu. Flestir í kringum ykkur innandyra eru íklæddir svörtum leðurjökkum og margir aðsniðnum buxum úr sama efni. Á sumum jökkunum eru merki  samtakanna og á örfáum blárauður borði en að klæðnaðinum slepptum er þetta mislitur hópur. Allir bíðandi og líka þið. „Það er engin ástæða fyrir hinn almenna borgara að óttast þetta svartklædda leðraða fólk því þetta eru öðlingar upp til hópa. Meðlimir samtakanna eru á aldrinum frá því að vera ekki farin að spretta grön upp í að vera sköllóttir. Sá elsti fer að komast á sextugsaldur. Svo má ekki gleyma því að hér eru þónokkrar píur, eða það er nær að tala um glæsikvendi, sem keyra um á stórum, kraftmiklum hjólum. Þær eru fleiri en ein og fleiri en tvær og þar fyrir utan eru margar í samtökunum sem eru ekki komnar á hjól, ennþá. Þetta er fólk úr öllum starfsstéttum; hárgreiðslufólk, skemmtikraftar, sjómenn, í raun þverskurður af þjóðfélaginu. Til dæmis höfum við okkar eigin hljómsveit, Sniglabandið. Það æfir af krafti og hefur haldið nokkra dansleiki, meðal annars á Þórshöfn um áramótin og spilar á Þjóðhátíð í Eyjum. Svo má heldur ekki gleyma því að þetta eru landssamtök. I þeim er fólk hvaðanæva af landinu. Þetta er ekki klúbbur heldur ein samtök og engar deildir. Og starfsemi okkar er vel skipulögð. Fimm manna stjórn fer með öll mál en hún er kosin ásamt fimm varamönnum á árlegum aðalfundi.

Eitt af langtímamarkmiðum Snigla er að koma íslensku þjóðinni á mótorhjól fyrir aldamót." 

■Langtímabið okkar er lokið. Skúli er mættur. Á rauðlitaða hjólinu með blárauðan borða í jakkanum.
Aðeins þeir útvöldu bera þennan borða og Skúli er útvalinn skipuleggjandi næstu ferðar. Áður hafa
Sniglar farið í ferðir um Vestfirði, til Akureyrar, í Atlavík '85 og í Landmannalaugar, svo dæmi séu nefnd, en tilefni þessa fundar er ferð á Þjóðhátið í Vestmannaeyjum. „Við leggjum af stað frá Hallærisplaninu annað kvöld," segir Skúli, „og við ökum hægt og fallega, ég endurtek, hægt og umfram allt fallega út úr bænum, þannig að við sniglumst, skríðum eins og langur ormur. Hvað fara annars margir á bílum?" Aðeins einn réttir upp hönd. „Júhú, við erum bifhjólasamtök." Einhver lýsir því yfir að á planinu fyrir utan standi 38 hjól en á fundinum eru vel yfir 50 manns, þar af hluti frá Akureyri. Austfirðingar eru þegar á leið til Eyja með Smyrli þar sem meðlimir landssamtakanna koma til með að sameinast innan tíðar. Ólíkt fólk sem á þó sameiginlegan reynsluheim; galdratilfinninguna að sitja á kraftmiklu bifhjóli. „Það er ekki hægt að lýsa þessari tilfinningu fyrir þeim manni sem ekki hefur setið á hjóli. Maður finnur lyktina af frelsinu í útblæstrinum úr strætó, þá hamingjutilfinningu sem fylgir því að finna rigninguna smjúga inn um saumana á leðrinu og standa hríðskjálfandi eftir langa ökuferð með eitt stórt sælubros á andlitinu. Hvort þetta sé dýrt sport? Þetta er ekki sport, þetta er lífsstíll. Eftir tollalækkanir á bílum í vor er þetta að vísu orðið lúxus. Það eru
svívirðilega háir tollar bæði af mótorhjólum og varahlutum, þeir eru í kringum 100% með vörugjaldi,
tappagjaldi og hvað þetta nú allt heitir. Nú er hægt að fá fimm Trabanta fyrir mótorhjól í dýrari  klassanum. Þessi hópur, bifhjólafólk, var sem sagt svikinn um kjarabætur svokallaðar á liðnu vori.  Þarna er hagsmunamál á ferðinni og annað hagsmunamál samtakanna er að kenna blikkbeljuökumönnum að mótorhjól er ekki gufa heldur 200 kílóa járnflikki. Það þarf líka að
kenna þeim að horfa vel í kringum sig áður en þeir skipta um akrein því í 90% af mótorhjólaslysum eru mótorhjólaökumenn í rétti." Skúli svarar fyrirspurnum um ferðina. Að mörgu er að hyggja. Samtökin ætla að hafa stórt aðaltjald í Herjólfsdalnum og slá tjaldborg utan um það.
„Er það rétt að aðeins verði sukkað í stóra tjaldinu og menn megi ekki sofna alla helgina nema þeir
deyi?" „Já, en hafa ber í huga að þeir sem deyja verða rannsakaðir mjög ítarlega." „Hvenær verður svo farið heim?" „Klukkan 9 á mánudagsmorgun." Óánægjubaul, en einhver getur þess að mánudagurinn renni ekki upp fyrr en á mánudaginn og enn er fimmtudagur. Hverjum degi nægir
sín þjáning og tími til kominn að rukka inn fargjaldið. Verið er að skrá nýja félaga og þeir þurfa ekki
einu sinni að fara með trúarjátningu bifhjólamannsins til að ganga i samtökin, bara að segja nafnið  sitt. Einhverjir tyggja franskar kartöflur, aðrir spjalla og enn aðrir standa úti á plani og skoða ný hjól. Andrúmsloftið er óþvingað og hjá okkur lætur Þormar Þorkelsson móðan mása en það er einmitt hann sem hefur verið að grípa fram í greinina. „Sú imynd, sem búin hefur verið til í hugum almennings af mótorhjólafólki, er af ruddum og ofbeldisseggjum. Þetta á sennilega upptök sín í bíómynd frá sjötta áratugnum, The Wild One, en þar lék Marlon Brando fyrirliða í mótorhjólagengi sem lagði smábæi í rúst. Eftir þetta spruttu upp sh'k gengi í Ameríku og það er ekki óalgengt að okkur sé líkt við Hells Angles. Fólk er nefnilega hrætt við það sem það þekkir ekki og þegar það sér svona stóran hóp verður það, vegna þessarar ímyndar, oft hrætt, sérstaklega útlendingar. Fólk hræðist leðrið en þessi fatnaður
er fyrst og fremst praktískur búningur. Munurinn á rassinum á manni sem hefur farið á hausinn í leðurgalla annars vegar eða jogginggalla og vindúlpu hins vegar er eins og munurinn á fullfrísku nauti og kjöthakki. Þessi fatnaður bjargar því sem bjargað verður ef maður lendir í slysi og er auk þess vindheldur og hlýr. Eitt mottó okkar hérna er: Það er ekki til vont veður á íslandi ■ heldur aðeins rangur klæðnaður."

Fundi er lokið. Bifhjólamenn og -konur týnast út í nóttina, aka í röð niður í miðbæ og æfa sig fyrir hópakstur morgundagsins. Þú hefur ímyndað þér að þetta lið sé kúl, töff og röff en að það lifi tvöföldu lífi; verði nýtt fólk á kvöldin þegar vinnudegi er lökið, þegar það fer úr hárgreiðslusloppnum eða drullugallanum og í leðursamfestinginn. En þú áttar þig á að bankamaðurinn, sem býr á móti þér, fer jafnan úr jakkafötunum eftir sitt níutilfimm strit og sést svo í baðm-' ullargalla úti í garði á kvöldin. Þú hefur í rauninni ímyndað þér allt mögulegt og reynir nú að imynda þér hvernig fundum Snigla og Hrekkjalómafélagsins beri saman í Eyjum. Þú ímyndar þér athöfnina þegar taka á Árna Johnsen inn í bifhjólasamtökin, kímir að þeirri staðreynd að tvöhundruðasti félagi þeirra var gerður  að heiðursfélaga og að hann heitir Ómar Ragnarsson. Þú keyrir á blikkbeljunni þinni niður Smiðjuveginn þegar Þormar grípur fram í fyrir þér, í síðasta skipti: „
Mitt mottó sem bifhjólamaður?   Lifa sem lengst og keyra sem mest." 
Vikan 28.08.1986

6.8.86

Glæpagengi eða lagana verðir

4000 hestöfl á faraldsfæti

Það er föstudagur, sennilega eini föstudagurinn á árinu sem hægt er að kalla flöskudag með reglulega góðri samvisku. Það er föstudagurinn fyrir Verslunarmannahelgi. Hallærisplanið , þar sem svo margur unglingurinn hefur drukkið einkennilega glært kók í aftursætinu á einhverri drossíu og ælt svo út um gluggann um leið og bílstjórinn botnar drusluna og reykspólar fyrir horn í trausti þess að pabbi kaupi ný dekk á morgun, er undirlagt mótorhjólum. 

Sniglar Bifhjólasamtök lýðveldisins, eru að leggja af stað í landkönnunar og náttúruskoðunarleiðangur. Landið sem kanna á, er Vestmannaeyjar og hið einkennalega dýralíf sem þar þrífst um þessa mestu ferðahelgi ársins, eins og það heitir hjá Umferðaráði.

Það er barnslegur eftirvæntingarsvipur á andlitum þessara leðurklæddu garpa þar sem þeir tvístíga kringum hjólin og ræða heimsmálin. Það er hins vegar ekkert í fari þeirra sem minnir á börn þegar þeir renna jökkunum upp, skella hjálmunum á toppstykkið og ræsa vélarnar. 
Rúðurnar í Morgunsblaðshöllinni titra og kvennaframboðskonur draga í ofboði fyrir gluggana þegar fylkingin mjakast af stað.  Tveir og tveir, hlið við hlið, renna þessir riddarar götunnar fákum sínum út í Aðalstrætið og eru lagðir af stað á vit ævintýra og fagurra kóngsdætra.
Röðin virðist endalaus þar sem hún hlykkjast eftir sundirgröfnu gatnakerfi Reykjavíkurborgar út úr bænum og í átt til Þorlákshafnar. Löggan vinkar bless, eins og umhyggjusöm móðir upp við Rauðavatn óskar góðrar ferðar og Sniglunum finnst þeir eiga allann heiminn skuldlausann.

 En gamanið fer að grána í Þorlákshöfn.

Niður við höfn sitja, standa og skríkja unglingar á öllum aldri. Glæra kókið rennur í stríðum straumum og vætir kverkar kynslóðirnar sem erfa á landið. 
Maður einn, ekki mikill að burðum, frá hinu merka fyrirtæki Ferðaskrifstofu Vestmannaeyja reynir að varna því að hinir tilvonandi Smirilsfarþegar og þjóðhátíðargestir komist fram á bryggjuna. Eftir smá þóf og málalenginngar fá Sniglar að fara með hjólin út á hina eftirsóttu bryggju og stuttu seinna, þegar þegar hinn kókþambandi meirihluti hinum megin við ferðaskrifstofumanninn hefur stækkað um allan helming, biður varðmaðurinn um hjálp. Tíminn líður og það spyrst út að ferjunni seinki um 3-4 klst. Ferðaskrifstofumaðurinn var horfinn eitthvað upp í bæ og Sniglarnir standa vörð við bryggjuendann. 
Það er ekki laust við að fólkinu með glæra kókið finnist einkennilegt að einhverjir leðurkæddir mótorhjólagæjar skuli varna því að ganga út á þessa eftirsóttu bryggju. Hvað er þetta glæpagengi að skipta sér af því hvar það drekkur sitt kók og pepsi. Riddurum götunnar finnst það ekki síður skrítið að þeir, sem ætluðu að bregða sér til Eyja sjálfum sér til gleði og ánægju, skuli vera komnir í lögguleik í Þorlákshöfn. Sumir leyfa sér jafnvel að tala ílla um skipulagningu ferðaskrifstofukóngsins, það vanti víggirðingar og meiri gæslu. Sú gagnrýni á að sjálfsögðu engann rétt á sér. Hvernig átti hann að vita að það þyrfti meira en þrjá stráklinga til þess að hafa stjórn á nokkur hundruð meira og minna ölvuðum unglingum? Ég bara spyr.
Loksins kemur dallurinn og smátt og smátt tekst öllum að troða sér um borð. Hjólin eru tekin síðast með tilfæringu. Sú aðstaða, sem Herjólfur notar, passar ílla fyrir Færeyskar ferjur og því er Smyrill losaður frá að aftan og lögð niður brú að bakborðssíðunni.
Með tæplega 60 mótorhjól, 80 Snigla og 800 dauðadrukkna unglinga innanborðs er síðan haldið af stað til fyrirheitnu eyjarinnar.
Eftir rúmlega tveggja tíma siglingu er lagt að og Sniglar, svona að launum fyrir vel unnin gæslustörf í Þorlákshöfn, meiga gjöra svo vel að bíða á meðan forréttindahópnum með glæra kókið er smalað í land. Það er einkennilegt eins og öllum lá á að komast um borð, að áhuginn á að því að komast í land er næsta lítill. Fólk tínist í rólegheitunum niður landganginn, sumir gera sér ekki einu sinni grein fyrir að ferðin er á enda og enn aðrir eru meira segja sofnaðir af einhverjum undarlegum ástæðum.
Loksins, Loksins er röðin komin að Sniglunum, og á nokkrum mínutum er hópurinn kominn með fasta eyju undir fætur og dekk. Klukkan er 6 að morgni, menn dæsa og spyrja sjálfan sig hvernig er hægt að vera 12 klukkutíma á leiðinni til Eyja, 50 km keyrsla og tveggja tíma sigling.
Það eru líklega fáir sem ekki vita hvernig hin almenna verslunarmannahelgar útihátið fer fram og það þarf líklega ekki að taka það fram að þegar tjaldbúðir höfðu verið reistar, í kringum holu 3 á golfvelli þeirra Vestmanneyinga, voru Sniglar margir hverjir komnir með áðurnefnt kók í hendurnar og farnir að skemmta sér með hinum unglingunum.
Á laugardeginum stunduðu Sniglar náttúruskoðun og aðra þjóðhátíðariðju af miklum móð. Hljómsveit samtakana, Sniglabandið, tróð upp við ágætar undirtektir þjóðhátíðargesta og sendinefnd fór á fund ferðaskrifstofukóngsins til að reyna að semja um afslátt, Sniglum til handa fyrir gæslustörfin í landi. Eftir mikil fundarhöld snéri nefndin til baka og sagði farir sínar ekki sléttar heldur holóttar. Afsláttur á miðaverði ófáanlegur með öllu, þrátt fyrir að föstudagskvöldinu hafi verið eytt við gæslustörf í landi en ekki skemmtan í Eyjum. Þó hefði að lokum samist um að kóngurinn byði mannskapnum í "dinner", eins og hann kallaði það, á sunnudaginn.
Sunnudagur rennur upp og sólin skín. 
Mismunandi vel úthvíldir og timbraðir flatmaga Sniglar í sólinni, spjalla við gesti og gangandi og hugsa sér gott til glóðarinnar. Dinner á Bjössabar. Innfæddir bifhjólamenn renna við og sýna krómaða, tandurhreina stássgripi sína. Gamlir Bretar, BSA, Triumph, og meira að segja 7 stk. Matchless árg 47.
Þegar líða tekur á daginn fara menn að tínast í bæinn. Þennan dag er Vestmannaeyjabær undirlagur af mótorhjólum. Það er sama hvert litið er, allstaðar sjást mótorhjól. Sniglar dóla í rólegheitunum um göturnar og safnast að lokum saman við Bjössabar, sem reynist vera svokallaður skyndibitastaður. Þar kemur í ljós að "dinnerinn" sem ferðaskrifstofukóngurinn bauð upp á reyndist vera 200kr matarúttekt. 200 kr á mann fyrir 5 klst. baráttu við mörg hundruð dauðadrukkna, óþolinmóða og æsta unglinga. Þvílíkur höfðingi, þvílík rausnarmennska og örlæti. Eins og það hafi verið gaman að hanga klukkutímum saman í skítakulda í Þorlákshöfn, halda liðinu í skefjum, svo það ruddist ekki stjórnlaust út á bryggjuna og træðist undir í æsingnumvið að komast um borð. Og missa í ofanálag af föstudagskvöldinu. Einhverir þágðu þetta raustnarlega boð en aðrir tóku sinn eigin dósamat fram yfir "dinnerinn"  Hvað sem því líður þá verður allavega bið á að Sniglar versli við ferðaskrifstofukónginn aftur.
Menn létu þó ekki örlæti kóngsa skemma fyrir sér ánægjuna af sunnudagskvöldinu og stigu dans og skemmtu sér sem mest þeir máttu það sem eftirlifði dags og nætur.
Á mánudagmorgninum var ræst einhver sú stórvirkasta vekjaraklukka sem sögur fara af.
Sían tekin úr hljóðkútnum á einu hjólinu, það sett í gang og gefið allhraustlega inn. Sniglar spruttu upp, pökkuðu saman á ótrúlega skömmum tíma og voru komnir niður á fhöfn um kl.8:30.
Það var fjara og brúin góða á bakborðsíðunni minnti meira á rennibraut en brú. Hallinn var það mikill niður á við að væru Sniglar kaþólskir þá hefðu þeir örugglega krossað sig áður en þeir óku um borð. Allt gekk þetta samt slysalaust fyrir sig og Smyrill lagði frá landi á réttum tíma. Það var ekki jafn hátt risið á farþegunum þennan morgun og föstudagskvöldið góða. Menn lágu eins og hráviði um allt skip, þegjandalegir og þunnir og úr þeim allur móður. Sumir höfðu samt ekki áttað sig á því að helgin var búin og raunveruleikinn beið glottandi í landi. 
Rennibrautin sem blasti við sjónum Snigla í Þorlákshöfn , var engu árennilegri en sú í Vestmannaeyjum. Ef eitthvað var þá var hún mun skuggalegri. Hún var kannski ekki alveg lóðrétt en það var óneitanlega á brattann að sækja.  Til er málsháttur hjá Sniglum sem segir eitthvað á þessa leið: "Ekkert mál, bara purra nógu hratt" og hann sannaðist einu sinni enn í þetta skitið. Brekkan var tekin með áhlaupi og hvert af öðru skutust hjólin upp á hafnarbakkann. 
Skipstjórinn fylgdist með af mikilli athygli og lét hvern sem heyra vildi, vita að hann væri búinn að sigla lengi og hefði margt séð, en elskulegra mótorhjólafólki hefði hann aldrei kynnst.

Þó ýmislegt hafi farið öðruvísi í upphafi ferðar en áætlað var, þá var það vara til þess að gera þessa helgi ógleymanlegri. Aldrei áður hafa jafnmörg hjól allstaðar að af landinu verið saman komin á einum stað og þegar Sniglar "Bifhjólasamtök" lýðveldisins aka í átt til höfuðborgar lýðveldisins finnst manni að þjóðhátíð þeirra Eyjamanna hafi líka verið þjóðhátið Sniglanna.
Grein frá 1986
Túrbó
Texti  Þormar #13
Myndir Árni Björgvinsson

29.5.86

Mótorhjól "Mótorhjólaklúbburinn Þytur"


Nú síðast í apríl hélt mótorhjólaklúbburinn Þytur, sem starfar í félagsmiðstöðinn í Garðalundi í Garðabæ , sýningu á mótorhjólum .

Á sýningunn i voru 30 til 40 hjól af öllum stærðum og gerdum , frá fimmtiu kúbikum og allt upp í tólf hundruð kúbik. Þar á meðal var hjól íslandsmeistarans í kvartmílu .
Báða sýningardagana kepptu núverandi og fyrrverandi íslandsmeistarar á braut sem var í tengslum við sýningarsvæðið . Vakti það mikla lukku . 
Markmiðið með sýningu Þyts var að vekja athygli fólks á því að mótorhjól eru ekki eingöngu leiktæki heldur má nota þau til íþrótta, einnig að mótorhjólaakstur er ekki eins hættulegur og menn halda ef
farið er eftir öllum reglum.

Vikan 22tbl. 29.5.1986

12.3.86

Fjölmenni á lögreglustöðinni:

SNIGLUNUM BODIÐ TIL SKRAFS OG RÁDAGERÐA



„Ég bjóst ekki við öllum þessum fjölda en undirtektir Sniglanna sýna að þeir hafa fullan hug á að eiga gott samstarf við lögregluna," sagði Óskar Ólason yfirlögregluþjónn í sámtali við DV. Lögreglan í Reykjavík bauð félögum í Bifhjólasamtökum lýðveldisins - Sniglunum - til fundar og kaffisamsætis í lögreglustöðinni nýverið. 
Þar mættu 63 félagar, karlar og konur, og nutu gestrisni lögreglunnar eina kvöldstund. Nokkurrar tortryggni hefur gætt undanfarið meðal borgaranna og raunar lögeglunnar líka í garð félaga í Bifhjólasamtökunum. Á fimmtudagskvöldum sjást þeir gjarnan aka um götur borgarinnar í hópum. Þau kvöld eru fundir hjá samtökunum. Með reynslu frá erlendum borgum í huga hefur mörgum staðið ógn af þessum ferðalögum. „Þetta er enginn óaldarlýður, öðru nær," sagði Óskar Ólason. „Auðvitað er misjafn sauður í mörgu fé og þau sögðu okkur líka að þeim þætti framkoma lögreglumanna lika misjöfn í garð þeirra. En ég held að það hefði átt að vera löngu búið að halda svona fund. 
Yfirleitt er ekki talað við þetta fólk fyrr en eitthvað hefur komið fyrir."
Á fundinum var rætt um öryggi í bifhjólaakstri og farið yfir skýrslur um slys. Á eftir skoðuðu  Sniglarnir húsakynni lögreglunnar og þáðu kaffi og með því.
-GK
Dagblaðið Vísir 12.03.1986

13.2.86

Hin ólæknandi mótorhjóladella

Áhugi á hraðskreiðum farartækjum er ekkert nýtt undir sólinni en viðtekin skoðun er meðal
almennings að yngri kynslóðin sé þar ein um hituna. Það er að vísu algengara að yngra fólkið hafi þennan áhuga en oftar en ekki minnkar hann síst með aldrinum. Og kvenkynið er lítið frábrugðið körlunum að þessu leyti.

Leikarinn Steve McQueen var þekktur fyrir hraðafíkn, einkum beindist áhuginn að kappakstursbílum og mótorhljólum. Hjónaband hans og leikkonunnar Ali MacGraw varð hrein martröð vegna þessa meðal annars,

14.1.86

Ók mótorhjóli í gegnum hurð.


Maður meiddist á höfði í gærmorgun þegar hann ók mótorhjóli í gegnum hurð í Heklu-portinu við Laugaveg. 

Maðurinn fékk að reyna kraftmikið mótorhjól. Hann hafði gott vald á hjólinu þar til innarlega i Heklu-portinu. Þá virðist maðurinn hafa „frosið" og skipti engum togum að hann ók hjólinu á fullri ferð í gegnum hurð eins og sést hér á myndinni. 

Hurðin mölbrotnaði. Maðurinn kastaðist af hjólinu með þeim afleiðingum að hann meiddist þó nokkuð á höfði.

-SOS/DV-mynd S.
Dagblaðið /Vísir 14. JANUAR 1986.