29.1.14
Umdeilt frumvarp um mótorhjól
Að sögn Hrannar Bjargar Harðardóttur, formanns Snigla á mótorhjólafólk erfitt með að skilja hvers vegna þessi lagabreyting skuli koma inn aftur og aftur þótt hún hafi nokkrum sinnum verið tekin út úr lögunum. “Það veldur vonbrigðum þegar ítrekað hafa verið færð góð og gild rök fyrir öllum okkar athugasemdum og þær teknar til greina, skuli þær að sama skapi ítrekað strikaðar út án umhugsunar né nokkura röksemda af hálfu hins opinbera” segir Hrönn í viðtali við bifhjol.is.
Engin rök með banninu
Síðastliðin ár hafa Bifhjólasamtök Lýðveldisins, Sniglar, veitt umsögn á vinnu nefndar sem vann að nýju frumvarpi til umferðarlaga. Sniglar hafa sent inn ýmsar athugasemdir við frumvarpsdrögin og hefur að miklu leyti verið tekið tillit til þeirra. Samtökin hafa farið yfir Frumvarp til laga um breytingu á umferðarlögum nr. 50/1987, með síðari breytingum. Bifhjólasamtök lýðveldisins, Sniglar eiga erfitt með að skilja hvers vegna ákvæði um 150 sm. lágmarkshæð fyrir börn sem farþega á bifhjóli er alltaf að koma inn í lögin. Sniglar hafa aftur og aftur fengið þetta ákvæði út með góðum rökum enda ekkert sem rökstyður það.
Slysatölur benda ekki til hættu með börn sem farþega á bifhjóli, en tilurð þess í lögum bendir til fordóma og vanþekkingar á efninu. Erfitt er að skilja að þetta hafi þótt „brýnt að nái fram að ganga eins fljótt og auðið er“ eins og stendur í athugasemdum við lagafrumvarpið. Í frumvarpi sem var lagt fram á Alþingi 2012-2013 var þetta orðað svona: „Barn sjö ára eða yngra, sem er farþegi á bifhjóli skal sitja í sérstöku sæti því ætluðu. Barn eldra en sjö ára skal ná með fætur niður að fóthvílum bifhjóls, en að öðrum kosti á fyrri málsliður við.“
Reynslulaus má reiða á léttu bifhjóli
Samkvæmt frumvarpinu mætti mjög reyndur bifhjólamaður ekki lengur hafa barn sem farþega á stóru bifhjóli ef það er undir 150 sm. á hæð. Gildir þá einu hvort barnið sé í besta fáanlega hlífðarfatnaði. Samkvæmt frumvarpinu má hins vegar sá sem er með réttindi á bíl og er 20 ára eða eldri reiða barn undir 150 sm. á léttu bifhjóli. Réttindi á létt bifhjól fylgja réttindum á bíl svo fræðilega séð er sá sem enga þjálfun hefur hlotið í meðferð bifhjóla, því þá síður akstri með farþega á bifhjóli, sá eini sem má reiða barn undir 150 sm. á bifhjóli.
Í mörgum tilfellum gæti það verið staðreynd að 15 ára barn væri með réttindi á létt bifhjól en ef það er undir 150 sm. lágmarkshæðinni má sama barn ekki vera farþegi á stóru bifhjóli. Með réttu ætti að fella út kaflann um réttindi til aksturs léttra bihjóla skuli fylgja réttindum á bíl þar sem engin þjálfun fer fram í akstri þeirra.
https://www.visir.is/g/2014140128784
3.12.13
Mótorhjólasafnið í Newburgh:
Yfir 450 mótorhjól til sýnis
Í aðeins um klukkustundar fjarlægð frá Manhattan er eitt stærsta mótorhjólasafn heimsins. Safnið heitir Motorcyclepedia sem er réttnefni enda safnið eins og hálfgerð alfræðiorðabók um mótorhjól. Safnið er á 250 Lake Street í Newburgh og til að komast þangað er best að taka Metro North Hudson Line frá Grand Central-brautarstöðinni upp til Beacon. Þaðan er hægt að ganga niður fyrir brautarstöðina að ánni og taka ferju yfir Hudson-ána yfir til Newburgh og þá er safnið aðeins fimm mínútur í burtu með leigubíl. Undirritaður var á ferðinni um New Yorkríki á dögunum og kom þar við.Harley Davidson keppnishjól frá 1911 tekur á móti gestum þegar þeir ganga inn á safnið í Newburgh. |
Safnið samstarf feðga
Saga safnsins er nokkuð merkileg en það er aðeins tveggja ára gamalt í núverandi mynd. Á sjöunda áratugnum voru tveir vinir, þeir Mike Corbin og Ted Doering, sem eyddu miklum tíma saman á og með mótorhjólum sínum. Corbin stofnaði fyrirtæki sem fór að framleiða sæti á mótorhjól og flest mótorhjólafólk þekkir í dag, en Ted Doering fór að gera auka hluti á Harley-hjól fyrir ört vaxandi markað heima fyrir. Áður en langt um leið var hann farinn að láta smíða fyrir sig mikið af hlutum í Taívan og fékk í framhaldinu viðurnefnið Taiwan Ted. Hann varð fljótt milljóner af þessu og til að halda í hjólaáhugann fór hann að safna mótorhjólum og hlutum þeim tengdum, aðallega í samstarfi við föður sinn Jerry Doering sem keppti á Indian-mótorhjólum upp úr seinna stríði. Ted safnaði Harley Davidson-hjólum og sérstaklega breyttum hjólum en Jerry hóf að safna Indian-hjólum árið 1949. Safnið stækkaði fljótt og þurfti stóra skemmu til að geyma öll hjólin. Mikill fróðleikur Jerry um Indian-hjól skilaði sér í miklu safni slíkra hjóla og á safnið hverja einustu tegund og árgerð frá upphafi sem er einstakt, fyrir utan gott safn Indian-keppnishjóla. Við safnið hefur svo bæst fjöldinn allur af öðrum amerískum gerðum auk talsvert margra evrópskra og japanskra hjóla en uppistaðan í safninu er hjól framleidd í Bandaríkjunum. Meðal þess sem áhugavert er að skoða á safninu er gott safn herhjóla og lögreglumótorhjóla. Einnig er sérstök sýning á hjólum mótorhjólasmiðsins Indian Larry á safninu, auk keppnishjóla af ýmsum gerðum sem sýna vel sögu mótorhjólaíþrótta í Bandaríkjunum. Yfir 450 mótorhjól eru í safninu og vel þess virði fyrir þá sem hafa áhuga á hvers kyns mótorhjólum að heimsækja það.11.11.13
Uppákoma !
30.10.13
Meðlimir komnir til vits eða ára
Það má með sanni segja að dagurinn í dag sé merkilegur hjá meðlimum Vélhjólafjelags Gamlingja.
Á þessum degi árið 1993 var félagið stofnað og tvítugsafmæliþess verður fagnað með sérstökum hætti.
Annað kvöld hefst yfirgripssýning á hjólum félagsmanna í Reykjavík Motor Center og þar eru fá hjól yngri en þrjátíu áraog mörg mun eldri en það. Sum þeirra eru þau einu sinnar tegundar á landinu.
Um þrjátíu manns eru í Vélhjólafjelagi gamlingja. Þetta er félagsskapur þeirra sem áhuga hafa á gömlum vélhjólum og best er að þeir sem óska eftir inngöngu í félagið séu, eins og leiðtogi félagsins orðar það, annað hvort komnir til vits eða ára, þó ekki sé verra að uppfylla hvort tveggja. Elsti félaginn er fæddur árið 1930 og hefur fyrir vikið fengið heiðursnafnbót. Sir Emil Kristjánsson er því heiðursfélagi í þessum virðulega félagsskap og sömuleiðis leiðtoginn, Dagrún Jónsdóttir, sem ber titilinn lafði. Konur hafa alltaf verið virkar í félaginu og hafa oft verið fleiri en núna. Í dag eru þær þrjár. 30 manns en 120 hjól Það er með eindæmum ótrúlegt að þessi rúmlega þrjátíu manna hópur eigi samanlagt um 120 gömul vélhjól. Fjörutíu þeirra hjóla verða á afmælissýningunni sem hefst kl. 21 annað kvöld að Kleppsvegi 152. Hún stendur til klukkan 16 á sunnudag og er aðgangur ókeypis. Elsta gangfæra hjólið á sýningunni er Harley Davidson DL750 frá árinu 1931 og er það í toppstandi. Sömuleiðis verður á sýningunni annað Harley Davidson sem verið er að gera upp en það er frá árinu 1925. Segja má að félagarnir hafi unnið mikið og gott starf í að varðveita og í raun bjarga gömlum hjólum frá skemmdum. Sum hafa verið flutt inn en mörg hafa fundist á hinum ýmsu stöðum á landinu, eins og Harley Davidson DL750 sem fannst í Reykhólasveit og var verulega farið að láta á sjá, grindin í bútum en vél og gírkassi nothæf ásamt framgaffli og fleiri hlutum.
Fjöldi merkra gripa verður á sýningunni og eru þeir jafnvel þeir einu sinnar tegundar á landinu. Sum hjólin eru að sama skapi fágæt á heimsvísu. Dæmi um slíkt hjól er Suzuki RE5 sem er með Wankel vél og var framleitt á árunum 1974-1976. Ítalski hönnuðurinn Giorgetto Giugiaro á heiðurinn af útliti hjólsins. Það er afar fá gætt, aðeins til um 6000 slík hjól í heiminum.
Sýningin sem opnuð verður annað kvöld er frábrugðin því sem Vélhjólafjelag gamlingja hefur áður gert til að sýna hjólin. Reynt hefur verið að hafa hjólin til sýnis á Árbæjarsafni einhvern dag sumars. Eins og segir á vef Sniglanna er Vélhjólafjelag gamlingja svo gamaldags að það er ekki með sína eigin vefsíðu og er vel hægt að afsaka það.
Gamlingjar á ferðinni
Sem fyrr segir er þetta enginn unglingaklúbbur og eiga félagsmenn það sammerkt að vera með ólæknandi og óbilandi vélhjóladellu. Svo svæsna að þeir leita út fyrir landsteinana til að finna hjól sem uppfylla skilyrði alvöru gamlingjahjóla. Því leggja félagar sig fram við að ná í einstök eintök,endursmíða eða gera þau upp. En þeir láta ekki þar við sitja því hjólin eru notuð. Einkunnarorð Vélhjólafjelags gamlingja eru „Gamlinginn skoðar steininn“, því í þessu félagi er hraðinn ekki aðalmálið heldur er ekið hægt í ferðum um landið til að hægt sé að skoða það og njóta í leiðinni.
30.10.2013
Milliakreinaakstur á mótorhjóli leyfilegur eða ekki?
Hugtakið milliakreinaakstur eða það sem kallað er erlendis Filtering eða Lane splitting er svo nýtt að ekkert nýtilegt nafn er til fyrir það á íslensku.
Milliakreinaakstur á mótorhjóli er að keyra milli akreina, til þess að komast fram fyrir umferð halda eflaust flestir. Sannleikurinn er þó sá að í þéttri stórborgarumferð getur það að keyra milli akreina verið talsvert öruggara fyrir mótorhjólið. Ástæðurnar eru nokkrar, eins og til dæmis sú staðreynd að mótorhjólið hefur lengri línu fyrir framan sig til að bregðast við heldur en ef það er milli tveggja bíla. Útsýnið verður líka betra svo að sá sem er á mótorhjólinu situr er fljótari að bregðast við aðstæðum. Ekki má heldur gleyma því að mótorhjólið tefur þannig ekki fyrir annarri umferð og léttir frekar á henni. En skyldi mega þetta alls staðar og þá til dæmis á Íslandi? Í sjálfu sér er ekkert í umferðarlögunum sem bannar þetta sérstaklega.
Samkvæmt gildandi umferðarlögum segir í 41. grein að eigi megi aka bifhjóli samhliða öðru ökutæki. Samkvæmt 22. grein umferðarlaganna frá 1987 er ekki heimilt að aka fram úr öðru ökutæki á eða við gatnamót, en tiltekið í undirmáli að ákvæðið eigi ekki við um akstur fram úr reiðhjóli eða léttu bifhjóli. Að lokum segir umferðarmerkið sem bannar framúrakstur að það eigi við ökutæki, nema tvíhjóla ökutæki, þar á meðal bifhjól. Þrátt fyrir greinagóðar lýsingar á akstri á akreinum í umferðarlögum er ekkert sem bannar þar akstur á milli akreina. Ökumaður skal þó, áður en hann skiptir um akrein eða ekur á annan hátt til hliðar, ganga úr skugga um að það sé unnt án hættu eða óþarfa óþæginda fyrir aðra. Sama er, ef ökumaður ætlar að stöðva ökutæki eða draga snögglega úr hraða þess.
Víða leyft í Evrópu
Nokkrar borgir í Evrópu, Japan og Kaliforníuríki hafa leyft milliakreinaakstur mótorhjóla með lögum eða reglugerðum. Sum ríki í Bandaríkjunum eins og Utah og Nebraska hafa þó bannað það sérstaklega, en þá aðeins fyrir mótorhjól.
Þeir sem hafa orðið vitni að umferðinni eins og hún er í París eða Barcelona á háannatíma skilja betur hvernig akstur mótorhjóla milli akreina er nauðsynlegur. Þar þykir sjálfsagt að mótorhjólið fái að aka milli akreina í þéttri borgarumferðinni eða inni í fjölakreina hringtorgi. Í Barcelona er beinlínis gert ráð fyrir að mótorhjól og létt bifhjól geti ekið milli bíla á ljósum og komið sér fyrir á sérstöku svæði rétt fyrir gatnamótin.
Að mati stjórnar Bifhjólasamtaka lýðveldisins, Snigla, er orðið tímabært að þessi mál séu skoðuð hérlendis með umferðaröryggi bifhjólafólks í huga. Eiríkur Hans Sigurðsson, ökukennari og í varastjórn Snigla, hefur sterkar skoðanir á þessu máli. „Þetta er mál sem löngu er tímabært að hreyfa við hér á landi. Ég hef aldrei skilið hvers vegna það fer svona í taugarnar á hérlendum ökumönnum bíla ef mótorhjól fer fram fyrir þá við gatnamót. Ég varð fyrir því sumarið 2010 þegar ég hjólaði gætilega á milli bíla sem biðu við gatnamót Kringlumýrarbrautar og Suðurlandsbrautar að einn ökumaður bíls í h.m. í röðinni gerði sér lítið fyrir og reyndi að loka fyrir mig með því að sveigja til vinstri að næsta bíl. Það varð til þess að hliðartaskan vinstra megin á hjólinu straukst við hægra afturhorn bílsins við hliðina. Af þessu urðu engar skemmdir, en svona hegðun segir hvernig sumir hugsa okkur þegjandi þörfina. Ég hef einnig orðið fyrir því að menn sendi mér puttann eða aki flautandi á eftir mér. Þegar maður hjólar í Suður-Evrópu leggja ökumenn bíla sig fram um að maður komist á milli bíla sem eru að bíða við gatnamót og jafnvel breikki bilið á milli bíla á ferð í umferð svo mótorhjólin eigi greiða leið á milli þeirra. Að þessu þarf að vinna. Það þarf einnig að kynna það fyrir almenningi að mótorhjól sem fer fram fyrir er að létta á umferðinni en ekki að tefja hana,“ segir Eiríkur Hans.
Elsta mótorhjólið er Harley frá 1931 (2013)
Dagrún Jónsdóttir mótorhjólabóndi Oddsparti |
að hafa sýningarsalinn.
Það var fullt af hljómsveitum sem spiluðu hérna í sumar.“ Dagrún vill ekkert gefa upp um hvenær safnið verður opnað og segir mörg verkefni vera eftir.
Bak við húsið sem mun hýsa safnið er stórt tún með hlöðnum veggjum utan um eldstæði. „Hérna er tjaldsvæði sem við rekum fyrir mótorhjólafólk og tökum eingöngu á móti hópum.“
Meðeigandi Dagrúnar að svæðinu er Einar „Marlboro“.Þau hafa nú þegar sankað að sér rúmlega 30 hjólum og er það elsta frá 1931.
Morgunblaðið 30.10.2013
8.10.13
Gátu lækkað iðgjöldin
Gátu lækkað iðgjöldin á „hippunum“ (úr stærri grein)
Mikil mótorhjóladella magnaðist upp á Íslandi í góðærinu og margir létu langráðan draum rætast um að kaupa sér mótorfák. Þessi mikla fjölgun mótorhjólaökumanna skapaði þrýsting á og svigrúm fyrir tryggingafélögin að bjóða hagkvæmari tryggingar en lengi vel höfðu bifhjólatryggingar þótt sérdeilis dýrar.
Einar segir ekki hægt að greina að dregið hafi úr mótorhjólaáhuganum en TM endurskoðaði fyrir nokkrum árum hjá sér bifhjólatryggingar með það að markmiði að meta áhættu af meiri nákvæmni og skila viðskiptavinum sanngjarnara verði. Útkoman var mjög áhugaverð:
„Við gátum t.d. lækkað iðgjöldin á „hippunum“ svokölluðu enda leiddu tölur okkar í ljós að á þeirri gerð hjóla var slysahættan minni. Hins vegar kom skýrt í ljós að breytinga var þörf á iðgjöldum mótorkross-hjóla þar sem slysahættan er mikil enda hjólin til þess gerð að skoppa og spana um keppnisbrautir og malarhauga.“
Dýrar tryggingar á bifhjólum segir Einar að komi til vegna þess að hvert slys á hjóli geti verið mjög kostnaðarsamt. „Ef ökumaður bifhjóls lendir í byltu og brýtur t.d. viðbein eða ökkla hleypur slysakostnaðurinn á milljónum króna. Ef ársiðgjöldin eru t.d. 60.000 kr. þá sést að það þarf stóran hóp iðgjaldagreiðenda til að standa undir tjóninu og örfá slys til viðbótar geta orðið til þess að þessi titekni tryggingaflokkur er rekinn með miklu tapi.“
Morgunblaðið 8.10.2013
https://www.mbl.is/bill/domar/2013/10/08/abyrgur_akstur_skilar_ser_i_laegri_idgjoldum/
27.9.13
Hin árlega haustógleði Tíunnar
Verður haldin laugardaginn 12. október og hefst klukkan 19.00.
Staðsetning: Sportvitinn
Matseðill: ( a la Sigga Ben )lamb, kjúklingur og meðlæti
Skemmtiatriði
Hljómsveit
Happdrætti til styrktar Mótorhjólasafninu ( 1000 kall miðinn ) búið að hækka miðaverð úr 500 í 1000 þar mikið er komið svaðalega flottum vinningum.
Malpokar að sjálfsögðu leyfðir
Verð aðeins 4 stk Brynjólfur Sveinson (mannurinn á þúsundkrónaseðlinum )
Af því tilefni að Binni Sveins er blár verður þema kvöldsins BLÁTT og verða veitt verðlaun fyrir mesta blámann í kvenna og kalla flokki
Vinsamlegast tilkynnið þáttöku eigi síðar en þriðjudaginn 8. okt til að hægt sé að áætla mat ofan í liðið. Best er að tilkynna sig með því að senda póst á tian@tian.is
Með kveðju
Stjórn Tíunnar
11.9.13
Mótorhjólafólk var duglegt að heimsækja Siglufjörð í sumar
Það var ósjaldan sem maður heyrði drunur í mótorhjólum í sumar.
Bæði stórir og litlir hópar af hjólafólki kom við á Sigló. Mikið af erlendu hjólafólki lagði leið sína í fjörðinn og það er greinilegt að Siglufjörður er kominn á kortið þegar um mótorhjólaferðir er að ræða og ósjaldan sá maður mótorhjól fyrir utan Gistiheimilið Hvanneyri.
Ég náði þessum myndum í sumar af mótorhjólafólki sem kom við á
26.8.13
Hjóluðu yfir hálendið án aðstoðar
Vinkonurnar Lilja Hermannsdóttir og Hilde Hundstuen kynntust í gegnum mótorhjólasportið fyrir þónokkru síðan. Hugmyndin að fara yfir hálendi Íslands á Enduro-hjólum kviknaði hjá þeim í hversdagslegu spjalli. Tveimur dögum seinna voru þær komnar með styrktaraðila og lagðar af stað.
Þær Lilja Hermannsdóttir og Hilde Hundstuen hafa nýlokið rúmlega 400 kílómetra langri hjólaferð yfir hálendi Íslands. Þær hófu ferð sína frá Hrauneyjum að kvöldi til og hjóluðu fyrsta legginn í svarta myrkri. „Ég hafði aldrei hjólað svona yfir nótt áður en það var alveg rosalega gaman. Maður sér ekkert nema veginn, horfir í geislann og hjólar,“ segir Lilja.Þær hjóluðu yfir í Nýjadal og fengu þar inni yfir nótt. Næsta dag hjóluðu þær Dyngjufjallaleið yfir í Dreka og síðasta daginn að Kárahnjúkum og þaðan fóru þær á Egilsstaði. En hvernig dettur tveimur konum í hug að fara út í svona leiðangur. „Okkur finnst kannski ekki skipta svo miklu máli að við séum stelpur. Miklu frekar að við gerum þetta á gamla og erfiða mátann og nýtum okkur ekki trússbíl og öll hugsanleg þægindi sem oftast eru í svona ferðum. Þetta var í rauninni persónuleg áskorun að fara bara tvær og redda okkur. Þetta var rosalega erfitt en líka alveg rosalega gaman,“ segir Hilde.
Vilja fá fleiri stelpur í sportið
Þegar þær eru inntar eftir því hvað hafi heillað þær mest á þessari leið segja þær að hraunbreiðan á milli Nýjadals og Dreka hafi verið áhrifaríkust. „Það er algjörlega ævintýralegt að keyra þar yfir,“ segir Lilja. „Maður er svo nátengdur náttúrunni þegar maður hjólar og kynnist landinu sínu svo vel,“ bætir Hilde við. Þó að þær vilji ekki gera mikið úr því að þær hafi farið tvær konur saman viðurkenna þær að ferð þeirra og framkvæmd geti verið mikil hvatning fyrir aðrar konur sem deila áhugamáli þeirra. „Við viljum auðvitað alltaf fá fleiri stelpur í þetta sport. Fyrst þegar við sögðum frá því sem við ætluðum að gera fundum við svolítið fyrir því að fólk fannst við ekki átta okkur á því hvað við værum að fara út í en svo eftir á hefur sama fólk verið að hrósa okkur,“ segir Hilde.Fjölskylduvæn íþrótt
Hilde hefur verið á götuhjóli frá átján ára aldri en Lilja uppgötvaði sportið árið 2008. Þær kynntust í gegnum hjólamennskuna en þetta var þeirra fyrsta ferð þar sem þær fóru bara tvær saman. „Ég hafði lengi haft áhuga á að hjóla áður en ég byrjaði, svo ákvað ég loksins að drífa í þessu og fékk mér götuhjól. Ég var búin að vera með prófið í þrjá eða fjóra daga þegar ég fór hringinn í kringum landið. Ég hef farið ótal ferðir um landið síðan og nú er öll fjölskyldan í þessu,“ segir Lilja og Hilde tekur við. „Þetta er mjög fjölskylduvænt sport. Stelpan mín tekur þátt í því með mér að gera við og gera upp hjól.“Nýir draumar vakna þegar gamlir rætast
Hildi átti sér lengi tvo drauma, annars vegar að eignast hermannahjól með hliðarvagni og hins vegar að smíða sér „streetfight“ hjól. Nú hefur hún látið báða þá drauma rætast en segir þá aðeins nýja drauma taka við. „Næst langar mig að hjóla í Himalaya eða Perú.“ Þessi ferð var bara byrjunin hjá okkur. Þetta var aðeins okkar fyrsta ferð af mörgum,“ bætir Lilja við. Lilja segist ekki hafa nokkurn áhuga á að taka þátt í keppnum. Hún vill miklu fremur vinna persónulegra sigra og ná markmiðum sem hún setur sér sjálf. Þegar þær eru spurðar hvort allir geti hjólað svara þær nánast samhljóða játandi. „Maður þarf bara að hafa mikla trú á sjálfum sér en um leið að taka skynsamlegar ákvarðanir,“ segir Lilja. „Já og maður þarf auðvitað að vera í réttum útbúnaði og fylgjast vel með veðurspá,“ segir Hilde. Þær Lilja og Hilde vilja koma þökkum áleiðis til styrktaraðilanna Ormsson, Átaks, Rafstillingar og JHM. Einnig vilja þær þakka 4x4, Slóðavinum, Torfærudeildinni hjá Hjólavinum, Valkyrjum og öðrum sem hafa haldið utan um slóða á hálendinu. „Við eigum svo fallegt land og okkur ber að ganga vel um það. Við erum öll að vinna að samamarkmiði, að fara vel með landið okkar og njóta þess,“ segir Hilde.
16.8.13
Seldu húsið til að skoða heiminn
Seldu allt Rocky og Paula ætla að vera á ferð um heiminn næstu misseri. Hér eru þau við Louise- vatn í Kanada. Mynd: Rocky Vachon |
Fengu höfðinglegar móttökur í Reykjanesbæ
Ég lít ekki svo á að við séum strandaglópar á Íslandi. Maður er strandaglópur ef maður er á stað sem maður vill ekki vera á,“ segir Kanadamaðurinn Rocky Vachon. Hann kom ásamt kærustu sinni, Paulu Fatia, til Íslands á mánudaginn í síðustu viku. Þau urðu fyrir því óláni, þegar þau komu til Íslandsfrá Bandaríkjunum, að afgreiðsla á mótorhjólinu þeirra tafðist hjá tollayfirvöldum í Ameríku. Þau höfðu gert ráð fyrir að bíða í nokkra daga eftir hjólinu en sú bið lengist um viku, hið minnsta.
Rocky og Paula, 35 og 33 ára, tóku saman fyrir um þremur árum. Þau höfðu bæði hug á að leggja land undir fót, eða hjól, og skoða heiminn. Einu ári eftir að þau kynntust hafði Paula selt húsið sitt og jafnaði þá upphæð sem Rocky hafði safnað sér. Þau hættu bæði í vinnunni og settust upp á hjólið.
Þau óku frá heimabæ sínum, Hamilton í Ontario-héraði í Kanada í ágúst 2011. „Við fórum vestur Kanada, í gegnum Vancouver og þaðan yfir til Bandaríkjanna,“ segir Paula um upphaf ferðalagsins. „Við ferðuðumst um Bandaríkin, fórum þaðan til Mexíkó, Belís og svo Gvatemala,“ heldur hún áfram. Þegar þau nálguðust suðurhluta Ameríku, eftir 146 ferðadaga og 25 þúsunda kílómetra akstur, tók ferðalagið á mótorhjólinu óvæntan endi. Flutningabíll þröngvaði þeim út af veginum og þau höfnuðu ofan í skurði – eiginlega á kaf í skolp. Þau sluppu bæði ómeidd en hjólið skemmdist töluvert og varð óökuhæft.
Lærði að gera við hjólið
Rocky, sem er menntaður rafmagnsverkfræðingur, hófst strax handa við að endurbyggja hjólið og skipuleggja framhald ferðarinnar. Hann segist ekkert hafa kunnað þegar hann byrjaði að skrúfa það í sundur og panta varahluti. Hann tók myndir af hverju skrefi og setti allar skrúfur og bolta í poka sem hann merkti. „Ég er ekki bifvélavirki en ég get næstum því kallað mig það eftir þetta,“ segir hann og hlær. „Það er gott að þekkja hjólið þegar eitthvað kemur upp á. Ég kunni ekki að gera við dekk þegar ég byrjaði en núna get ég bjargað mér með flest. Ég reyni að gera allt sjálfur,“ segir hann. Þau fóru aftur af stað í byrjun sumars og hafa verið á ferðalagi um Kanada í næstum 70 daga og ferðuðumst um austurhluta Kanada, Nýfundnaland og Labrador. Því næst flugu þau til Íslands.Boðið í bústað
Rocky og Paula njóta nú íslenska sumarsins, þó megnið af farangri þeirra, auk fararskjótans, vanti. Þau hafa verið tiltölulega heppin með veður. Fyrstu nóttina gistu þau við Keflavíkurflugvöll en næsta dag húkkuðu þau sér far í Reykjanesbæ, þar sem þau komust í verslun og nettengingu. „Við erum með fötin okkar og tjaldið. Það er nóg í bili,“ segir hann af því æðruleysi og þeirri gleði sem einkennir fas þeirra beggja.Á föstudaginn hittu þau Gylfa Jón Gylfason, fræðslustjóra í Reykjanesbæ, fyrir utan ráðhúsið í bænum þar sem þau höfðu tjaldað. Gylfi Jón bauð þeim í mat og í kjölfarið að dvelja í sumarhúsi hans að Hafurbjarnarstöðum, á milli Garðs og Sandgerðis, þar til þau fá hjólið í hendurnar. Þau eru hæstánægð með þá gestrisni. Gylfi Jón hefur sýnt þeim Reykjanesið og þau hafa meðal annars skoðað Gunnuhver, vinsælan ferðamannastað við Reykjanesvita. Þá fengu þau lánaðan bíl hjá heimamanni til að fara í dagsferð að Gullfossi og Geysi.
Flækingar
Rocky og Paula halda úti skemmtilegri vefsíðu þar sem fylgjast má með ferðalagi þeirra. „Not all those who wander are lost“ eru einkennisorð vefsíðunnar. Á íslensku gæti það útlagst sem: Flækingar eru ekki alltaf villtir. Tilvitnunin er úr Hringadróttinssögu en slóð vefsíðunnar er einmitt www.notallthosewhowanderarelost.ca Rocky tekur myndir og Paula skrifar texta um það sem á daga þeirra drífur á ferðalaginu. Þar má meðal annars sjá nákvæmt sundurliðað yfirlit yfir eyðsluna á ferðalaginu, en á ferð þeirra um Ameríku eyddu þau að jafnaði sem jafngildir 6.600 krónum á dag. Þau spara mjög við sig í mat og gistingu enda tjalda þau yfirleitt utan hefðbundinna tjaldstæða. „Stundum komumst við ekki í sturtu svo dögum skiptir,“ segir Paula og hlær. „Núna veit ég hvernig það er að vera skítugur hjólreiðamaður (e. dirty biker).“Sigur Rós í uppáhaldi
Þau stefna á að vera tvær til þrjár vikur á ferðalagi um Ísland eftir að þau fá hjólið. Þau hafa merkt við marga staði sem þau ætla að heimsækja hér, en Rocky er mikill aðdáandi hljómsveitarinnar Sigur Rósar. Hann féll fyrir landinu þegar hann sá heimildamyndina Heima, um tónleikaferðalag sveitarinnar um Ísland. Þau Rocky og Paula áætla að ferðast þar til peningurinn klárast. „Við ætlum næst til Danmerkur, með Norrænu, og svo sunnar, þegar fer að hausta. Við ætlum í haust til Portúgal, þar sem Paula fæddist og á fjölskyldu sem hún þekkir lítið. Hún hefur ekki komið þangað frá því hún var þriggja ára,“ útskýrir Rocky. „Fjölskylda mín býr í Portúgal og Frakklandi. Ég þekki þau ekki en hef hitt suma einu sinni, fyrir löngu síðan. Það verður gaman að hitta þau,“ bætir Paula við. Þau gera ráð fyrir að verja vetrinum í Portúgal og hyggja á að heimsækja Marokkó líka. Þegar fer að vora ætla þau að færa sig norðar á bóginn og heimsækja Sviss og Ítalíu, hið minnsta. „Okkur langar að fara til Egyptalands, aka með Nílarfljótinu og heimsækja Jórdaníu. Við verðum svo að sjá til hvort hægt verður að fara til Tyrklands og Alsír en aðstæður í þeim löndum verða að ráða því,“ segir Rocky. Hann hefur að auki reynt að sannfæra kærustu sína um að heimsækja Pakistan og Íran, en til Íran langar Rocky mikið að koma, sérstaklega norðurhéraðanna. „Ég er enn að reyna að sannfæra hana …“ „Við sjáum til,“ grípur hún fram í og hlær. Þau ætla að láta veðrið ráða för, svolítið eins og Íslendingar. „Við förum heim þegar við erum annaðhvort orðin leið hvort á öðru eða blönk.“Finna frið á hjólinu
Þau viðurkenna aðspurð að það geti tekið á að vera saman á ferðalagi allar sólarhringinn, svo vikum og mánuðum skiptir. Stundum kastist svolítið í kekki. „Við erum stundum spurð hvers vegna við notum ekki hljóðnema til að tala saman þegar við erum á mótorhjólinu,“ segir Paula en segir að það komi ekki til greina. „Við notum tímann á hjólinu til að hugsa og vera út af fyrir okkur,“ segir Rocky. „Þó við sitjum þétt saman þá eru þetta einu stundirnar sem við fáum frið hvort fyrir öðru. Það skiptir máli,“ segir hann og Paula tekur í sama streng.Þau segja að mótorhjólið veiti þeim mikið frelsi. Þau geti skoðað staði sem aðrir þurfa jeppa til að komast á. Hjólið komist vegi sem smábílar komist ekki. „Þetta er eins og jeppi á tveimur hjólum – þannig komumst við lengra og getum séð meira en ef við værum á bílaleigubíl,“ segir Rocky en bætir við að Paula verði svolítið hrædd ef vegirnir eru mjög slæmir. Hugmyndin kviknaði í Taívan Fyrir um tíu árum var Rocky að vinna við enskukennslu í skóla í Taívan, til að eiga fyrir háskólanámi. Hann keypti sér vespu og fór að aka um strendur landsins. Það var þá sem hann fékk þá flugu í höfuðið að ferðast um heiminn á mótorhjóli. Hugmyndin var nokkur ár í gerjun og undirbúningi. Eftir háskólanám fékk hann vinnu sem gaf vel. En vinnan átti ekki við hann. „Ég þoldi ekki vinnuna og gat ekki hugsað mér að sitja á bak við skrifborð næstu 30 árin. Svo kynntist ég Paulu og sagði henni frá því hvað mig langaði að gera,“ útskýrir Rocky. Paula segir að hana hafi líka langað til að ferðast en í fyrstu hafi hugmyndin um að gera það á mótorhjóli verið fráleit. Honum hafi þó fljótt tekst að sannfæra hana um ágæti þess að ferðast um á mótorhjóli. „Ég féll fyrir stöðunum sem hann ætlaði að heimsækja,“ segir hún. Húsið seldist og þau drifu sig af stað, eins og fram hefur komið. Paula
segist þó stundum sakna heimahaganna, fjölskyldunnar og kattanna sinna, sem eru 13 og 17 ára. Þeir eru í pössun hjá bróður hennar og móður og heyra má að hún óttast að hitta þá ekki aftur. „Kettir geta alveg náð 20 ára aldri,“ segir Rocky til hughreystingar.