Valkyrja Sniglanna

Hilde í Gullsporti:

- bifhjólavirkjun, dyravarsla í Þórskaffi, fyrirtækisrekstur í moldroki fjölmiðla og fordómar

Alltaf þegar eitthvað neikvætt kemur um mótorhjól í fréttum er dagurinn ónýtur hjá mér," segir Hilde þegar hún sest niður eftir erilsaman dag í verslun sinni, Gullsporti. Erill dagsins hefur þó að mestu snúist um að koma blaðamönnum í skilning um að uppákoman hjá bifhjólaklúbbnum Fáfni í Grindavík á dögunum hafi ekkert með hana eða verslun hennar að gera. „Maður getur ekki að því gert að velta því fyrir sér hvað hefði gerst ef Fáfnisheimilið tilheyrði jeppaeigendum. Getur verið að þá hefðu allir jeppaeigendur verið stimplaðir sem eiturlyfjadílerar og glæpamenn og þeir sem selja jeppa hefðu þurft að eyða deginum í að verja sig?" Hilde Hundesten er 26 ára og varð þann 6. janúar eigandi að versluninni Gullsporti i Brautarholti. Hún kom hingað frá Noregi árið 1991, þá sem au pair, fór aftur til Noregs ári seinna en sneri fljótlega aftur til íslands.   

Viðskiptavinir okkar vilja ekki stelpur 

„Mér leiddist úti í Noregi," segir Hilde. „Ég átti enga möguleika á að fá vinnu í mínu fagi. Til að geta lokið námi og fengið prófskírteini vann ég fyrir mér ýmist á hamborgarastað, í sundlaug, hjá borginni og hjá fyrirtæki sem sá um bensínvélar. Ég hafði lokið bóklegu námi í bifhjólavirkun en það vildi enginn ráða stelpu á bifhjólaverkstæði. Ég sótti um á átján stöðum og fékk svar frá öllum. Mér var kurteislega þakkað fyrir að leggja inn umsókn, menn sögðust stoltir yfir því að ég skyldi sækja um og allt það - en „viðskiptavinir okkar vilja ekki hafa stelpur". Ég vildi prófa eitthvað nýtt. Það hafði enginn sem ég þekkti farið til Íslands svo ég ákvað að koma hingað í allt." Hvaða allt ? „Allt sem síðan hefur á daga mína drifið. Fyrst var ég au pair. Svo fékk ég vinnu í Kjötmarkaðnum í Kópavogi. síðan hjá Matvörum ehf, þar sem ég fékk ekki borgað, svo ég fór að vinna í átaksverkefni hjá borginni. Ég vann líka auðvitað í Granda, eins og aðrir útlendingar, vann í loðnu - og geri það aldrei aftur! Ég eyddi öllum mínum frítíma í Hjólheimum mótorhjólaverslun i Kópavogi og fór síðan að vinna í afleysingum þar. Í byrjun febrúar '98 fór ég síðan að vinna hér í Gullsporti sem ég keypti 6. janúar síðastliðinn þegar Ólafur Már ákvað að selja verslunina." Var það ekkert erfitt? „Það var ekkert erfitt að kaupa verslunina vegna þess að það er nóg af peningum í bönkunum. Hins vegar var erfitt að taka ákvörðun um að kaupa. Ég vildi vera viss um að ég réði við þetta. Ég hafði samband við foreldra mína og fékk að vita að ég fengi fyrirframgreiddan arf ef ég þyrfti á því að halda. Þau voru að bregða búi og bróðir minn keypti búgarðinn þeirra og þurfti að borga mig út. Þar með hafði ég örugga peninga ef illa færi. Ég þoli ekki að skulda. Og nú er ég að gera nákvæmlega það sem mig langar til að gera.

Að leggiast á gólfið í drullugailanum sínum

 Hvers vegna fórstu í bifhjólavirkjun? „Þegar ég var að alast upp voru bróðir minn og frændi alltaf að gera við bila og mótorhjól og ég hékk auðvitað yfir þeim. Mig blóðlangaði að læra þetta og lét síðan verða af því. Námið er þannig uppbyggt að maður er í eitt ár í skóla, í öUu þessu bóklega, og síðan tvö ár á nemasamningi. En þau tvö ár fékk ég aldrei að vinna. Hins vegar hef ég aflað þeirrar reynslu mjög ríflega hér og get því núna farið tU Noregs og fengið skírteinið mitt. Það er ekki nóg með að við stelpurnar þurfum þola fordóma heldur þurfum við að vinna helmingi meira og hehningi betur en strákarnir tU að fá viðurkenningu. Þeir þurfa bara að vinna. Við verðum að sanna okkur." Er þetta ekki sóðalegt starf? „ Jú, en það er lika skemmtUegt. Það er aUt önnur tUfinning að leggjast á gólfið í druUugaUanum sínum en að sitja á bak við skrifborð." Verðurðu ekki fyrir fordómum hér á íslandi? „Jú. Stundum koma karlar hingað inn í búðina og ég spyr hvort þá vanti aðstoð. Þeir segja nei. Svo gengur karlmaður tU þeirra og spyr hvort þá vanti aðstoð og þeir segja já. Þetta virkar auðvitað einkennUega á mig þar sem ég er eigandinn og verslunarstjórinn. En ég finn líka að konum finnst gott að geta leitað aðstoðar hjá konum svo liklega jafnast þetta út." 

Adrenalínskikk 

Er ekki áhugi á mótorhjólum að aukast hér á landi? „Jú, meira að segja þótt mótorhjól séu lúxus hér. Þau eru tolluð sem lúxusvarningur, sem og allir varahlutir. Það er hvergi annars staðar i Evrópu. Svo eru tryggingarnar að fara með okkur. Þetta er eina landið í Evrópu sem hvorki skráir og metur mótorhjól eftir tegundum né metur sögu þína í umferðinni. Sum tryggingafélög láta mótorhjólaeigendur greiða 360.000 krónur á ári í tryggingar. Þetta er því mjög dýrt sport. Auðvitað eru svartir sauðir meðal bifhjólaeigenda, rétt eins og bíleigenda, en langflestir gæta fyllsta öryggis, þannig að þetta er óréttlátt. Við sem gætum öryggis, gefum vissulega í þegar það er hægt, vegna þess að við sækjumst eftir adrenalínskikkinu en það er þá líka á öruggum stað." 

Dyravarsla í Þórskaffi 

Í vetur varð Hilde fyrsta konan til að gegna starfi dyravarðar í Þórskaffi sem aðallega er sótt af körlum sem vija horfa á naktar stúlkur dansa. „Það var líka ofsalega gaman," segir hún, „og ég lenti aldrei í neinu veseni. Það var oft fyndið að standa i dyrunum og opna þegar eldri menn bönkuðu upp á. Það lá við að þeir sneru við þegar þeir sáu konu í dyrunum. Vinnufatnaðurinn minn var svartur jakki og svartar buxur og það var algengt að ég væri spurð hvenær ég ætlaði að strippa. Ég svaraði því til að ég væri bara dyravörður. En það gátu þeir alls ekki samþykkt og sögðu gjarnan:  Nei. Hvenær ætlarðu að strippa? Aldrei, svaraði ég. En karlarnir voru ekki alltaf sáttir við það og ég fékk fjöldann allan af tilboðum. Sá sem bauð hæst, bauð mér þrjú hundruð þúsund fyrir að strippa." Tókstu því? „Nei." Hvernig tóku aðrir dyraverðir þér? „Vel. Eitt af því sem var mjög fyndið þarna var þegar karlarnir, þ.e.a.s. gestirnir, fóru að slást. Þá sendu steratröllin mig til að skakka leikinn vegna þess að karlar slást ekki við stelpur." Þarftu ekki að vera mjög sterk í svona starfi? „Nei, ekkert endilega, nema andlega. Maður þarf bara að líta vel út, brosa og vera ákveðin." Hefurðu einhvern tímann strippað? „Aldrei! Ég kann varla að dansa." Hvers vegna fórstu að vinna í Þórskaffi? „Hann Óla, sem átti Gullsport, vantaði starfsmann í Þórskaffi og ég sló til, til þess að hafa nóg að gera á kvöldin og um helgar. Það er ekki svo mikið að gera í hjólunum á veturna. En þegar ég mætti í vinnuna fyrsta daginn var ég spurð hvort ég ætlaði ekki bara að vera á barnum. Ég sagði nei, annaðhvort í dyravörslunni eða ekkert. Það var strax samþykkt. Ég fann það lika fljótlega að stelpunum, sem voru að dansa þarna, fannst gott að hafa konu tik að verja sig. Þær verða auðvitað fyrir því að karlarnir reyni að káfa á þeim og áreita þær, sem er alveg bannað, og við þekkjum það líklega flestar að það getur verið erfitt að verjast ágengum karlmanni sem þar að auki er drukkinn. Þessar stelpur eru líklega berskjaldaðri í sinni vinnu en aðrar konur." 

Einmana karlar sem sækja strippstaði

 Hvernig stelpur starfa sem stripparar? „Þær eru eins misjafnar og þær eru margar. Flestar þeirra eru mjög ljúfar og finar manneskjur, einkum þær íslensku sem eru flestar í námi og dansa um helgar til þess að þurfa ekki að taka rándýr og óhagstæð námslán. Þegar ég var að vinna í Þórskaffi voru flestir strippararnir frá Mið- og Austur-Evrópu en mér skUst að nú séu þær flestar frá Bandaríkjunum. Hér er litið á þessar stelpur eins og gleðikonur, sérstaklega af eldri mönnum, og þeir halda að þeim leyfist aUt gagnvart þeim. Annars staðar í heiminum er hins vegar litið á þetta eins og hverja aðra listgrein og stelpurnar, sem koma hingað, eru með umboðsskrifstofur á bak við sig sem gera samninga fyrir þær. Það er alveg á hreinu að þær gera ekkert annað en að dansa. Það er bannað. Þegar þær hafa dansað, fara þær stundum inn á kaffistofu starfsfólks og bíða þar þangað til þær eiga að koma fram næst. Ef þær eiga ekki að koma aftur fram, þvo þær af sér málninguna, skipta um föt og fara. Þá líta þær bara út eins og við hinar." Gera þær aldrei neitt meira en að dansa? „Það hef ég aldrei séð. Jú, þær hlusta." Hvað áttu við? „Eftir að þær hafa dansað er algengt að menn vilji bjóða þeim kampavínsglas og setjast niður til að ræða við þær. Þá kemur nú best í ljós hvað þetta eru góðar manneskjur því þær hafa þol inmæði til að hlusta stundum í tvo til þrjá tíma. Það er mikið af einmana körlum sem sækja þessa staði. Þá vantar fyrst og fremst einhvern til að tala við. Eftir vinnu fara sumar stelpurnar út að skemmta sér en það er þá lika annars staðar. Þær skemmta sér ekki á vinnustaðnum. Hvað þær gera við tímann sinn utan vinnunar er þeirra mál, rétt eins og við hinar ráðum okkar frítíma."

Lélegt sjálfsmat íslenskra karlmanna 

Þú segir að menn bjóði stelpunum upp á kampavín. Þetta hlýtur að vera gríðarleg kampavinsdrykkja. „Nei, ekkert endilega. Á barnum er óáfengur drykkur sem lítur út eins og kampavín. Flestar stelpurnar drekka hann, karlinn fær kampavínið sitt hins vegar. Svo tala þeir og tala og þær hlusta og hlusta. Stundum reyna karlarnir að fá þær heim með sér og verða miður sín þegar það gengur ekki; fara jafnvel að bera sig upp við dyravörðinn.
Ég spurði þessa karla stundum hvers vegna þeir færu ekki bara niður í bæ og næðu sér í konu þar. Þá svöruðu þeir gjarnan: „Nei, ég er svo ljótur að það vill mig engin." Þess vegna reyna þeir að ná sér í konu sem þeir halda að þeir geti borgað fyrir. Það er alveg merkilegt hvað sjálfsmat íslenskra karlmanna er lélegt. Ég skil það ekki, vegna þess að íslenskir karlmenn eru mjög myndarlegir og maður hittir óvíða eins frábæra og klára menn. Það er svo miklu meira varið í þá heldur en til dæmis, Breta og Frakka." Þótt Hilde hafi keypt fyrirtæki og allt útlit sé fyrir að hún sé sest að á íslandi segir hún að það sé óvíst. „Það má alltaf selja fyrirtæki. Ég er nýbúin að taka meirapróf vegna þess að ég vil til dæmis geta átt möguleika á að fara með ferðamenn upp á hálendið. Svo hefur mig alltaf langað til að ferðast um Evrópu á „trailer". Ég hef hvergi skotið rótum og vil eiga möguleika á því að breyta til.

Óréttmætar aðdróttanir 

Það voru engar ýkjur hjá Hilde að þennan dag stoppaði síminn ekki. Fjölmiðlar vildu ræða við hana um Fáfni í Grindavík. „Þetta er alltaf svona ef mótorhjóla „eitthvað" er í fréttum. Ég veit ekki hvað þetta fólk vill mér. Kannski vill það bara blanda mér í málið til að sverta mig. Það er nokkuð viðvarandi kækur. Bara í síðustu viku birtist frétt um niðurstöðu i einhverju dómsmáli og með fréttinni var birt mynd af versluninni minni. Hún var málinu algerlega óviðkomandi. Ég keypti þetta fyrirtæki fyrir stuttu og er að reyna að byggja það upp. Búðin er opin frá tíu til sjö og síðan er ég hérna fram undir miðnætti til að gera allt sem ekki er hægt að gera á vinnutíma. Ég veit ekki hvort fólk heldur að það sé eitthvað öðruvísi að reka mína verslun en aðrar vegna þess að ég sel mótorhjól. En það er enginn sem gerir hlutina fyrir mig, ég verð að gera allt sjálf. Það er mikil barátta að reka fyrirtæki hér á islandi og ég má alls ekkert við svona aðdróttunum. Þær óréttmætar. Hvað Fáfni í Grindavík varðar, þá er mikil synd að manneskja sem nýtur velvildar Fáfnisklúbbsins skuli ekki virða reglur hans um algert bann á fíkniefnum. Annað veit ég ekki um málið, því ég er því ótengd. Það gleymist líka stund um að niðri í bæ er fullt af fólki sem er að selja börnum og unglingum fikniefni - og það án þess að eiga mótorhjól." Ertu að segja að mótorhjólaeigendur komi aldrei nálægt fikniefnum? „Auðvitað eru til menn sem neyta lyfja í okkar hópi en þeir eru líka til meðal bíleigenda og jafnvel þeirra sem hvorki eiga bíl né mótorhjól en meðal okkar er þetta lítill hópur, rétt eins og annars staðar. Flest okkar fá sitt kikk út úr adrenalíninu sem við fáum á hjólinu. Þetta er svo rosalega dýrt sport að við höfum ekki efni á lyfjum."

Stjórnmálamenn í Sniglunum eintóm sýndarmennska

En nú eru margir svokallaðir „betri borgarar", meðal annars stjórnmálamenn, sem eiga mótorhjól og eru meðlimir í Sniglunum. Hefur það ekki breytt viðhorfunum til ykkar? „Nei. Þeir eru í Sniglunum af tómri sýndarmennsku. Það hefur aldrei neinn séð þetta fólk á mótorhjóli nema þegar það hefur stillt sér upp fyrir ljósmyndara. Þeir er bara meðlimir í Sniglunum til að geta sagt frá því vegna þess að þeir halda að það sé smart en mæta aldrei neins staðar þar sem við komum saman, hvað þá að þeir láti sig hagsmunamál mótorhjólaeigenda varða, til dæmis tolla, skatta, tryggingar og öryggismál." 

Hilde verður tíðrætt um öryggismál, bæði hvað varðar hjólið, sem og fatnað þeirra sem aka um á mótorhjólum. Hún flytur inn fatnað sem hefur verið til athugunar hjá lögreglunni í Reykjavík vegna þess að hún vill samvinnu við lögregluna um öryggismál. En hefur hún sjálf einhvern tímann lent í slysi á mótorhjóli?

 „Já, ég hef einu sinni lent í slysi. Ég var að fara í ferðalag og kúplingsbarkinn hjá mér var bilaður. Það er mjög erfitt að fá varahluti hérna, tekur langan tíma, en ég mátti ekki vera að því að bíða eftir þvi. Ég fór því með hjólið á verkstæði og lét gera við kúplingsbarkann. En það var nú ekki betur gert við hann en svo að vírinn í honum slitnaði og þá er hvorki hægt að skipta um gír né stoppa. Hjólið þaut bara áfram og ég skall beint á bíl. Ég hnéskeljarbrotnaði og fékk ýmsa áverka. Ég fór í mál við verkstæðið sem setti vírinn í barkann og vann það. Ég er þó ekki enn búin að fá bæturnar sem mér voru dæmdar vegna þess að nú eru tryggingafélögin sem í hlut eiga að þrátta um það hver eigi að greiða bæturnar."  

Frábært fólk með þennan lífsstíl 

Hilde er félagi númer 648 í Sniglunum og þegar hún er spurð hvers konar fólk sé virkir meðlimir þar, segir hún: „Þetta er alls konar fólk: hjúkrunarfræðingar, lögfræðingar stúdentar, svo eitthvað sé nefnt. Þetta er hópur sem stendur mjög vel saman og það er ofsalega gaman hjá okkur. Kannski ógnar það einhverjum. Við vorum með útihátíð fyrstu helgina i júlí og allar fréttir af okkur voru jákvæðar. Menn hringdu í útvarpið til að segja að við værum frábærir gestir og værum velkomin aftur. Fyrir hátíðina höfðum við staðið í stappi við lögregluna á staðnum sem vildi ekki fá okkur. Fólkið var hrætt við okkur áður en við komum. 

Um verslunarmannhelgina verðum við með okkar árlega mót undir Eyjafjöllum. Konan á bænum, sem við dveljum hjá, sagði: „Ó, eruð þið að koma aftur. Þá verður rigning." Það yoru einu vandræðin sem hún sá. í dag, laugardag, erum við með griUveislu hjá Fáfni í Grindavík. Þangað eru allir velkomnir, eins og alls staðar þar sem við erum. Ég hvet fólk til að koma og kynnast okkur. Við höfum ekkert að fela og erum ekki að uppfylla neina ímynd. Við erum bara frábært fólk með þennan lífsstíl." 

DV 17 júlí 1999

Heldur hver með sinni tegund

Vélhjólafjélag gamlingja hélt sýningu á gömlum mótorfákum sl. sunnudag við Árbæjarsafn og núverandi leiðtogi, Dagrún Jónsdóttir, segir hér frá ýmsu um sögu mótorhjólsins á Íslandi, félagið og tilgang þess.

„Þetta er félag þeirra sem hafa áhuga á að gera upp gömul mótorhjól og aka um á þeim, stofnað 1993 og hefur verið mismunandi líflegt eftir árum. Félagar núna eru 33 talsins og þeir eiga samtals um 100 hjól. Stjórnarfarið er einræði en einræðisherrann getur síðan valið sér handbendi. Inntökuskilyrði í félagið eru ströng og dæmi eru um að menn séu reknir og síðan jafnvel teknir inn aftur er þeir hafa gert iðrun og yfirbót. Þar sem við Gamlingjar teljum okkur einstakt fólk viljum við halda félagi okkar hreinu af öllum óþjóðalýð. Nýir félagar skulu vera komnir til vits eða ára og hafa ódrepandi áhuga á gömlum mótorhjólum," segir Dagrún sposk á svip.

   Í ár verður aðalfundurinn að Stokkalæk í Rangárvallasýslu 23.-24. júlí en í í fyrra var hann haldinn á Akureyri og þá hjóluðu margir héðan að sunnan. „Við förum hægt yfir á þessum gömlu hjólum en við förum samt og höldum hópinn," segir Dagrún. Einkunnarorð Vélhjólafjelags gamlingja eru. „Gamlinginn skoðar steininn," og vísa til þess að fólk á gömlum hjólum fer hægt yfir og skoðar því umhverfið betur en aðrir sem geysast um á nýrri tækjum.

Harleyinn knúði vatnsdælu 

Fyrsta hjólið kom til landsins 1905 en elsta hjólið sem Dagrún veit um að enn er við lýði er frá 1918. Hún segir fleiri hjól hafa verið flutt til landsins á fyrstu áratugum aldarinnar en bíla. „Á Ísafirði voru til dæmis 24 hjól en bara 8 bílar á vissu tímabili."
   Sjálf á Dagrún elsta Harley Davidson hjólið sem vitað er um. Það er árgerð „31. En litlu munaði að því yrði tortímt. „Einn félaginn fann það uppi í sveit þar sem það var notað til að knýja vatnsdælu. Búið að saga sundur grindina og átti að fara að smíða fjórhjól úr því. Það er búið að taka mörg ár að safna í það varahlutum en nú er það alveg að komast á götuna."
   Dagrún segir ákveðinn ríg í klúbbnum um bestu tegundirnar. „Auðvitað heldur hver með sinni tegund til að hafa dálítið fjör í þessu. Ég hef alltaf verið á Harley og er búin að gera upp þrjú hjól af þeirri tegund. Hef alltaf talið hann langbestan og bresk hjól ómöguleg en í vetur seldi ég einn Harleyinn og fékk Triumph upp í og nú reikna félagar mínir með að ekki sé aftur snúið." Og Dagrún sýnir Triumphinn, sem er með hliðarvagni og hinn glæsilegasti ásýndum. En hvernig gengur að fá varahluti í þessi gömlu hjól?
     „Það gengur furðu vel. Mjög margt áhugafólk selur varahluti og eins eru verslanir með þá víða um heim. Til eru sérstök fyrirtæki sem framleiða varahluti í eldri hjól þótt verksmiðjurnar sjálfar séu hættar því." Til að komast í hóp gamlingja þurfa hjól að hafa náð 20 ára aldri og þá geta eigendur fengið afslátt á tryggingum hjá Tryggingamiðstöðinni séu þeir í Vélhjólafjelagi gamlingja. Og innan félagsins er bæði samkeppni og samstaða. Dagrún lýsir því: „Oft gildir lögmálið fyrstur kemur fyrstur fær og því passa menn að segja engum frá gömlum hjólum fyrr en þeir hafa sjálfir skoðað þau, en finni einhver „slátur" af sömu sort og einhver úr hópnum er að gera upp þá er það látið fara til hans svo hann geti búið til eitt úr tveimur." 
  Ekki er Dagrún ánægð með mætingu sinna manna á sýninguna. "Þeir fá orð í eyra á aðalfundinum - ef þeir verða þá ekki bara reknir!"

GUN

Dagur 29.6.1999

Hef átt 100 mótorhjól á tuttugu árum

Hilmar Lúthersson, mótorhjólakappi á sjötugsaldri: 

Það eru hjólin sem eru gamlingjarnir, ekki félagsmennirnir, það er algengur misskilningur. Til að  komast inn í félagið verða menn annað hvort að vera komnir til vits og ára eða eiga gamalt mótorhjól," segir Dagrún Jónsdóttir, leiðtogi Vélhjólafélags gamlingja. 
Vélhjólafélag gamlingja var stofnað fyrir sex árum. Meðlimir eru 33. Félagsmenn sýndu í gær mörg hjóla sinna á Árbæjarsafni. Aðspurð um hjólaeign sína segir Dagrún: „Ég á eitt hjól hér á sýningunni sem er frá 1946. Auk þessa á ég Harley Davidson mótorhjól heima sem er frá árinu 1931. Það er hjól sem ekki er hægt að meta til fjár. Harleyinn er dýrgripur."
   Hilmar Lúthersson, sem kominn er á sjötugsaldurinn, er einn  félagsmanna Vélhjólafélags gamlingja. Hann á nokkur hjól og voru tvö af hans hjólum til sýnis í Árbæjarsafninu. „Ég hef átt um 100 hjól síðustu 20 ár. Þá er ég ekki að ýkja mikið. Ég átti mótorhjól þegar ég var ungur en svo kom góð pása meðan ég var í fjölskyldustússi. Ég byrjaði aftur í þessum bransa fyrir um tuttugu árum. Þetta er frábær skemmtun. Félagsskapurinn er góður og þetta er skemmtilegt áhugamál," segir Hilmar Lúthersson

- EIS 

 28.06.1999 

DV

https://timarit.is/

Sniglarnir, Bifhjólasamtök lýðveldisins:

Að sögn Marra er þverskurðurinn af þjóðfélaginu í Sniglunum

,,Frá forstjórum niður í sleða "

Það er ekkert gaman að vera einn á hjóli. Hefur þú prófað að vera ein í bíl" spyr Marri, Snigill nr. #660 þegar hann er spurður út í það hvers vegna hann hafi gengið til liðs við Sniglana. Það er sem sagt félagsskapurinn, umfram annað, sem fólk er að sækjast eftir þegar það gengur i Sniglana. 

En hvers konar félagsskapur er þetta? Hvaða fólk sækir um inngöngu í Sniglana? 

   „Þetta er bara þverskurðurinn af þjóðfélaginu; alveg frá forstjórum og ráðherrum og niður í einhverja sleða," segir Marri til útskýringar. „Þetta er einstaklingshópíþrótt og þar af leiðandi félagsskapur fyrir félagslynda einstaklingshyggjumenn; fólk sem hefur þetta áhugamál, að hjóla." 

Sniglarnir eru 15 ára um þessar mundir og eru skráðir meðlimir í félaginu um 1200. Þeir eru þó ekki allir virkir því að sögn Marra verða menn „að vera greiddir", þ.e.a.s. að hafa greitt félagsgjöld til að teljast virkir í félaginu. Menn hittast og hjóla, halda fundi einu sinni í viku og síðan er farið í ferðir, eina torfæruferð fyrstu helgina í september í Landmannalaugar og síðan aðrar styttri óskipulagðar ferðir hingað og þangað um landið.

„Við fórum til dæmis upp á Akranes í kaffi um helgina," segir Marri þegar hann er beðinn um útlistun á týpiskum túr. „Hrelltum fólk i göngunum og svona," bætir hann við og geispar siðan letilega.

Hvað áttu við? Eruð þið í því að abbast upp á fólk? 

„Nei, nei. Það tekur bara svo langan tíma að afgreiða hjól í göngunum. Menn þurfa að taka af sér hjálma og vettlinga og annað til að ná í veskin og þegar við erum 30-40 saman eins og þarna þá tekur þetta heillangan tíma. Enda fór allt í háaloft. Menn voru að verða vitlausir á okkur," segir Marri og er ekki að heyra að hann hafi tekið þessa taugaveiklun í bíleigendum nærri sér.    

„Svo erum við með hjóladag á laugardaginn, tökum þá monttúr um borgina og svona, og síðan landsmót Sniglanna," segir hann um það sem er á döfinni í nánustu framtíð. „Á landsmóti koma menn saman til að monta sig, hver sem betur getur, af nýja hjólinu eða bara hinu og þessu sem þeir hafa verið að gera," bætir hann við en fyrir þá sem ekki vita er rétt að taka fram að landsmótið verður haldið í Tjarnarlundi í Búðardal fyrstu helgina í júlí. 

En hvað þurfa menn að gera til þess að fá inngöngu í félagið? 

Eruð þið með ströng inntökuskilyrði? „Ja, það geta náttúrlega allir sótt um. En menn verða að fá meðmæli frá 13 Sniglum til að verða samþykktir," segir Marri nokkuð drýgindalega en bætir við, til vara: „Við erum samt ekkert mjög strangir við fólk. Það verður bara að prófa."

-esig 
DV 23. JUNI 1999

Heilræði frá Sniglunum, Bifhjólasamtökum lýðveldisins: 

Tékklisti fyrir mótorhjólaferðir Fyrir vikuferðalag út a land 

1. Það fer enginn út að hjóla nema í viðurkenndum öryggisfatnaði og með hjálm .
2. Tjald og svefpoki .
3. Föt til skiptanna .
4. Sundfatnaður og stuttbuxur .
5. Góðar vatnsheldar töskur og poki fyrir farangur .
6. Vatns- og vindheldur hlífðargalli .
7. Vatnsheldir vettlingar .
8. Vatnsheldar skóhlífar (eða plastpoki).
9. Helstu verkfæri .
10. Límband .
11. Startkaplar .
12. 1 lítri af mótorolíu .
13. Olíutrekt .
14. Dekkjaviðgerðasett .
15. Bensínslanga (ca 1 metri) .
16. Sjúkragögn .
17. Hafa hitabrúsa uppi við með kaffi/kakói .
18. Saumaveski Snigla .
19. Smokkar (ef menn eru heppnir) .
20. Dömubindi (fyrir þær óheppnu).
21. Peningar og koss bless frá mömmu.

Bannaður Krókur

- Ísland eina Evrópulandið sem bannar að bifhjól sé notað til dráttar 

Svona má aðeins gera sem uppstillingu til
 myndatöku á íslandi.  í öðrum löndum Evrópu
 má ferðast með aftanívagn aftan í mótorhjóli.
 Mynd DV-bílar

Í sjöunda kafla umferðarlaga vorra, um tengingu og drátt ökutækja, 62. gr., segir svo: „Við bifhjól og létt bifhjól má eigi tengja eftirvagn eða tengitæki." .
Með þessari einu setningu hefur ísland málað sig út í horn hvað varðar löggjöf um bifhjól því það er eina landið í Evrópu sem enn þá bannar drátt á bifhjöli í umferðarlögum sínum. Til skamms tíma var því svipað farið hjá frændum vorum í Danmörku en með hjálp Evrópusamtaka mótorhjólafólks,
FEMA, létu stjórnvöld þar sér segjast og voru helstu rökin þau að ekki væri hægt að banna akstur farartækis, sem skráð væri í öðru Evrópulandi og ætlaði að aka í gegnum landið með þess háttar tengibúnað. Á hverju ári koma hundruð ferðamanna til islands á mótorhjólum og spurning hvernig  yfirvöld myndu taka á því ef einhver þeirra væru útbúin á þennan veg. Búnaður þessi hefur verið prófaður og framleiddur eftir ströngustu stöðlum i Evrópu eins og TRRL í Bretlandi og TUV í Þýskalandi.

Nú er svo komið að Íslendingur einn, Eyjólfur Þrastarson að nafni, hefur látið útbúa Goldwing 1500 hjól sitt með þess háttar búnaði og heimsótti DV hann um daginn þegar hann var að máta tjaldvagn aftan i hjólið. Hjólið hans er vel búið til ferðalaga, 1500 mótorinn er sex strokka og gírkassinn með bakkgír. Það er á loftpúðafjöðrun að aftan þannig að hægt er að stilla það eftir burði. Einnig er það með búnaði eins og tölvustýrðum skriðstilli (cruisecontrol) og fullkomnum hljómflutningstækjum  sem hækka sjalfkrafa i tónlistinni þegar hraðinn eykst.  Eyjólfur segir að ekki sé mikill munur á að keyra það með eða án vagns því að vagnfestingin snúist á kúlunni og er því hægt að leggja því í beygjum eins og venjulega. Einnig er hægt að fá útbúnað á tengibúnaðinn sem er á snúningslið þannig að enginn munur sé á þessu. Hann hefur einnig keyrt nokkuð erlendis með fólki sem noti svona vagna að staðaldri og þar séu þeir notaðir til ýmissa hluta, eins og farangurskerra eða ískassi fyrir bjórinn.
Eyjólfur er ekki óvanur stórum farartækjum í sinni vinnu sem trukkabílstjóri enda hefur hann viðurnefhið „trukkurinn" meðal fésinna.
Við óskum „trukknum" alls hins besta í viðureign sinni við yfirvöldin.

 -NG

Eru traustir á öllum sviðum

 HONDA á Íslandi hóf að flytja inn vélhjól frá Honda fyrirtækinu árið 1962 en bílarnir komu til sögunnar nokkrum árum síðar. Gunnar Bernhard stofnaði fyrirtækið og starfar við það ennþá en synir hans, Geir, Gunnar og Gylfi sjá um daglegan rekstur. Geir er beðinn að lýsa fyrstu árunum í starfi fyrirtækisins.

Eru traustir á

öllum sviðum

HONDA á Íslandi hóf að flytja inn vélhjól frá Honda fyrirtækinu árið 1962 en bílarnir komu til sögunnar nokkrum árum síðar. Gunnar Bernhard stofnaði fyrirtækið og starfar við það ennþá en synir hans, Geir, Gunnar og Gylfi sjá um daglegan rekstur. Geir er beðinn að lýsa fyrstu árunum í starfi fyrirtækisins.

"Fyrirtækið byrjaði með vélhjólin árið 1962 og fyrstu árin áttum við samskipti við Þjóðverja því Honda í Japan átti þýska sölufyrirtækið og á reyndar enn og vildi að við keyptum hjólin gegnum þá. Það breyttist árið 1969 þegar þeir vildu að við snerum okkur beint til Japans og þannig hefur það verið síðan," segir Geir en þegar þetta var orðið voru þeir farnir að horfa á bílaframleiðslu Honda og tóku fyrsta bílinn hingað til lands árið 1970. Þóttu bílar frá Honda raunhæfur kostur hérlendis?

"Já, við fluttum inn fáa bíla fyrstu árin og það er ekki fyrr en árið 1974 sem veruleg hreyfing komst á málið. Honda hafði verið tiltölulega stutt á markaði í Evrópu og þegar við flytjum inn Honda Civic árið 1972 hafði hann slegið í gegn í Bandaríkjunum og var að komast á blað í Evrópu líka. En þetta var sveiflukenndur markaður í bílunum ekki síður en í hjólunum. Við höfum flutt inn allt frá 500 hjólum niður í ein 15 og nú er eiginlega búið að eyðileggja þennan markað alveg og sveiflurnar eru ekki minni í bílainnflutningnum. Þar höfum við sveiflast frá um 700 bílum niður í 52."

Starfsmenn Honda á Íslandi eru nú 14 og Geir er spurður hvernig Japanir hafi tekið á málum þegar lægð er í sölunni hérlendis. "Þeir hafa svosem tekið því bæði vel og illa. Þegar þeir hafa sjálfir átt í erfiðleikum þá segja þeir við okkur að við verðum bara að berjast á markaði okkar og ná okkur á strik á ný en þegar þeir eru sterkir þá getum við frekar náð hagstæðari samningum um verð og kjör og kannski einhverjar ívilnanir," segir Geir og minnist á að þeir hafi alla tíð verið mjög traustir í öllum samskiptum. "Þegar þeir segja eitthvað þá standa þeir við það og þeir eru afskaplega traustir á öllum sviðum."

Var mikill munur á því að færa samskiptin frá Þjóðverjum til Japana á sínum tíma?

"Hugsunarhátturinn er náttúrlega gjörólíkur. Viðskiptahegðun Japana og Evrópubúa er ólík. Japanir hugsa öðruvísi og við verðum að setja okkur inn í þeirra hugsun. Samskiptin hafa gengið ágætlega, stundum hafa þau verið erfið en í heildina er það traustið sem stendur uppúr. Þeir eru ekki að fleipra með eitt eða neitt, allt er vel ígrundað og vandað. Ef þeir segja já, þá er það úthugsað og stendur."

Morgunblaðið/Jón Svavarsson GUNNAR Bernhard er lengst til hægri og synirnir Geir (í miðið) og Gunnar. Þriðji bróðirinn, Gylfi, sem einnig starfar hjá fyrirtækinu, var fjarstaddur.

mbl.is 20.6 1999

Snæfells Enduro

Þann 10. júlí næstkomandi verður haldinn þolakstur torfæruhjóla frá
Öndverðarnesi að Görðum. 

Samkvæmt heimildum DV verður hér um einn erflðasta þolakstur sumarsins að ræða, með varasömum leiðum sem hæfa helst reyndari ökumönnum. Til að gefa leikmönnum einhverja hugmynd um hvernig keppnin verður fylgir hér lýsing á sérleiðum hennar:
  Leið 1. Ræst verður við hálfvitann yst á Öndverðarnesi, einn keppandi í einu með einnar mínútu millibili. Þetta er hraður og skemmtilegur útafakstursslóði en varasamur á köflum, umgirtur manndrápshrauni þar til upp úr Skarðsvíkinni er komið.
  Leið 2. Gufuskálahraun, hægur kafli sem liggur með fjörunni, grýttur sandur og börð með hraunnibbum.
  Leið 3. Kumblahraun. Hraður og holóttur malarsandsslóði með grashólum og kumlum er líður á. Hjólin eru teymd yfir þjóðveginn hjá Gufuskálum.
  Leið 4. Mannadrápahraun. Það er mjög erfitt yfirferðar, stórgrýtt og gróft þannig að það verður að fará hægt yfir.
  Leið 5. Brennubreið. Hraður en mjór slóði sem breytist í mjög hraðan og breiðan veg þegar líður á. Á þessum kafla er ekið í gegnum tvö hlið, yfir tvær ár og eina brú.
  Leið 6. Mannabeinafoss. Mjög erfiður og fjölbreyttur kafli. Byrjar í brattri hlíð með slæmum, stórgrýttum hestaslóða sem hlykkjast upp með fossinum og efst er svo drullukafli. Skemmtilegur staður fyrir áhorfendur. Þá tekur við Þrælaleiðin en fram eftir henni er mjög illfært sem skánar þegar á líður.
  Leið 7. Jökulháls nyrðri. Mjög hraður og skemmtilegur kafli sem er lokaður fyrir aðra umferð.
  Leið 8. Aftökuhólar. Gripmikill moldarslóði með miklum loftköstum.
  Leið 9. Eysteinsdalur. Hraður vikurslóði sem endar á malarslóða og lækjarfarvegi. Að lokum er ekið niður í Móðuna sem er á og undir brú, eftir gamalli flugbraut og loks teymt yfir þjóðveginn upp undir Bárðarkistu Snæfellsáss og við Beruvík.
  Leið 10. Beruvík, Tröllatún og Hólahólar. Harðir, niðurgrafnir malarslóðar, lækjarfarvegir og tún.
  Leið 11. Dritvík og Arnarstapi.
Erfið leið á köfium og teyma þarf yfir þjóðveg á tveimur stöðum.
  Leið 12. Stapafell. Þar verður birgðabíll með bensín, verkfæri og varahluti fyrir keppendur. Aka verður svo með fram malbikuðum þjóðveginum að Jökulhálsi. Syðri hluti hans er hraður og brattur vikurslóði, allur í beygjum og brekkum, upp að Snæfellsjökli.
  Leið 13. Draugagilin. Ein erfiðasta leiðin sem skilur á milli fullsterkra og amlóða. í henni eru hllðar, urðir, skriður, skurðir, drulla, gil og lækir. Skipuleggjandi keppninnar kallar hana leiðina til andskotans.
  Leið 14. Valafell og Valavatn. Gamall slóði yfir Fróðárheiði með skorningum sem sjást seint. Teyma  þarf yfir þjóðveg.
  Leið 15. Búðaós að Görðum. Ekið niður lækjarsprænu undir brú niður að Búðaósi en þar tekur við 20 kílómetra sandfjara sem er sundurslitin af urðum og lækjum.
  Leið 16. Garðar, endamark. Þar verður mótið með aðstöðu og tjaldsvæði með öllu sem til þarf. Eins og sjá má er um skemmtilega keppni að ræða sem býður upp á mikið, hvort sem er fyrir keppendur eða áhorfendur. Heyrst hefur að hugsanlega verði einhverjir erlendir keppendur með en það verður bara að koma í ljós hvort peir þora og vilja. Eftir keppnina verður svo mót í Görðum þar sem menn geta hvílt lúin bein og skemmt sér fram eftir ef þeir hafa getu til. DV mun fylgjast með þessari keppni af athygli.

-NG

DV 28.5.1999

https://timarit.is/

Tekið í nokkur torfæruhjól

KLX 300

Á dögunum bauðst DV að fara stutta ferð og prófa nokkur af þeim torfæruhjólum sem eru á markaðinum í dag. 

Tækin sem prófuð voru komu frá Vélhjólum og sleðum og KTM á íslandi og voru þetta Kawasaki KLX300 og KTM ECX 200 og 380. Eknir voru nokkrir slóðar í nágrenni Reykjavikur og komið við í gryfjunum fyrir ofan Mosfellsbæ. 

Nokkuð er um liðið síðan umsjónarmaður mótorhjólaprófanna hjá DV hefur komið nálægt þessu sporti af einhverju viti þannig að lita verður á þessa grein sem kynningu frekar en alvöruprófun.

Kawasaki KLX300

 Lagt var af stað um sjöleytið úr Grafarvoginum og byrjað á Kawasaki-hjólinu. Það hjól er með svokölluðu Stroker-kitti sem bætir nokkrum hestöflum við það en hestöfl eru ekki það sem þetta 300 rúmsentímetra hjól vantar. Hjólið var frekar lággírað, með 47 tanna afturtannhjóli, þannig að betra var að taka af stað í öðrum gir til að koma í veg fyrir Viagraáhrif. Maður er strax eins og heima hjá sér á þessu hjóli þar sem öll stjórntæki eru vel staðsett og kúplingin sérstaklega létt. Auðvelt er að ráða við það í venjulegum götuakstri, þökk sé fjórgengismótornum sem hefur mjög skemmtilegt snúningssvið sem kemur manni strax á óvart. Ekið var sem leið liggur um Grafarvoginn og yfir Vesturlandsveg, upp að rótum Úlfarsfells, þar sem við tókum slóða upp í fellið. Brekkurnar þar voru þessu hjóli ekkert vandamál og hægt var að láta það lulla þær í öðrum gír ef því var að skipta.
Uppi í miðju Úlfarsfellinu var stoppað til að taka nokkrar  myndir og á meðan dundaði umboðsmaður KTM sér við að reyna við langa brekku með barði efst.  Leiðin niður fellið var hjólinu
jafnauðveld og upp það þótt hjartað hefði einu sinni tekið kipp í brattri brekku þegar ég hélt að ég væri að missa það í stórgrýtisurðinni. Það hefði ekki verið beysið að koma með nýtt hjól úr prófun stórskemmt en þar sem hjólið er létt og meðfærilegt reddaðist það nú allt saman. í slóðunum á jafnsléttu komu siðan kostir hjólsins vel fram og eini galli þess líka: hart sæti sem rak mann til að vilja keyra það frekar standandi en sitjandi. Nokkuð hefur borið á því hjá framleiðendum undanfarin ár að hafa á boðstólum létt fjórgengishjól með litlum en öflugum mótorum eins og þetta. Óhætt er að segja að KLX-ið er þar ofarlega á vinsældalistanum og Stroker-búnaðurinn gefur því tilfinningu fyrir afli, svipuðu og í tvígengishjóli, en meö kostum fjórgengismótors, þ.e. togi og jafnara „powerbandi".

KTM ECX380 

Í gryfjunum í Mosfellsbæ var svo komið að því að setjast á KTM 380 með tvígengismótor. Það hjól er mjög öflugt, eða 61 hestafl, og eins og tvígengishjóla er siður skýst allur krafturinn fram á háum snúningi. Gæta þurfti sín á að missa hjólið ekki upp þegar aflið sagði til sín og betra var að reyna að ná því í spól til að hemja það. Það kom mér nokkuð á óvart hversu létt þetta hjól er og auðvelt að höndla það. Bensíngjöfin er einstaklega næm sem er mikill kostur í þessu umhverfi og gefur þá tilfinningu að maður hafi fullkomna stjórn á henni. Brekkur og hólar voru því eins og að drekka vatn þótt ég hefði látið þessar stóru vera og látið verkstæðisformann KTM um að leika sér í þeim. Setti hann á svið heilmikið sjónarspil þannig að ég hugsaði með mér að best væri að ég kæmi hingað aftur fljótlega með gamla XRið mitt og æfði mig aðeins meira áður en ég færi aftur út að hjóla með svona ökumönnum.  KTM er einn þekktasti framleiðandi torfæruhjóla í dag og er merkið austurrískt. Mótorinn í þessu hjóli er sjálfstætt framhald af 360-mótornum frá þeim framleiðanda og er kominn með góða reynslu. Kostir hjólsins eru samspil öflugs mótors og léttleika sem gefur fljótt þá tilfinningu að maður ráði vel við hjólið. Það eina sem maður óskaði sér eftir aksturinn var að hafa aðeins meiri reynslu því hjólið býður upp á miklu meira en ég réð við.

KTM ECX200

Á bakaleiðinni var svo komið að því að setjast upp á KTM 200. Þetta er minnsta og jafnframt léttasta hjólið af þeim sem prófuð voru, eða aðeins 96 kíló. Samt sem áður er það með öflugum 46 hestafla mótor en gefa þarf því meira inn en 380-hjólinu til að aflið komist til skila. Þetta hjól er alveg ótrúlega létt og þegar ég hélt að ég væri að missa það á hliðina í stórum forarpolli þurfti ekki nema smáhnykk á stýrið og fulla inngjöf til að skjóta því upp á barðið hinum megin. Hjólað var til baka gegnum Skammadalinn og með fram Úlfarsfellinu. Þrátt fyrir að hjólið vinni best á góðum snúningi er ekki hægt að segja að mikil hætta sé á að missa það út úr höndunum á sér því að léttleikinn er slíkur að það er eins og að vera með skellinöðru undir sér. Á malarvegunum með fram Hafravatninu var mjög gaman að aka á lausamölinni og auðvelt að ráða við hjólið, hvort sem var á bremsu eða inngjöf. Það var fyrst núna að mér fannst ég geta haldið aöeins í við  umboðsmanninn þótt ég æki ekki hálfa leiðina heim á afturhjólinu eins og hann. Það kom honum loks í koll þegar hann prjónaði yfir sig í fjórða gír og hjólið kollsteyptist tvær veltur. Miðað við hvernig þetta leit út skemmdist græjan alveg ótrúlega litið - skakkt stýri og ekki annað að sjá á því. Reyndar brettist upp á neðsta hlutann á innra brettinu enda búið að grafa með því 20 metra langan skurð áður en það fór endanlega yfir sig. Við prófun 200-hjólsins er annars fátt að bæta öðru en því  að þetta hjól hentar vel öllum, hvort sem þeir eru byrjendur eða vanir keyrarar. Auðvelt er að höndla  það í  hvaða akstri sem er.

KTM 200EXC  og KTM 380EXC

  Hvað um krakkana?

Í lokin fylgdumst við með 9 ára gömlum syni umboðsmannsins á nýja 65 rúmsentímetra krossaranum sínum í skellinöðrugryfjunum í Grafarvogi. Þrátt fyrir lítinn mótor er það ein 19 hestöfl og áður en við vissum af var guttinn farinn að taka fyrir okkur nokkur stökk.
Þessa braut lét Mótorsmiðjan gera á sínum tima en hún hefur aðeins látið á sjá og gaman væri ef borgin gæti séð af einni traktorsgröfu þarna í einn eða tvo daga til að ungu strákarnir geti haldið áfram að æfa sig þarna. Persónulega held ég að mörgum liði betur að vita af þeim þarna heldur en úti
í umferðinni, innan um stærri ökutæki sem fara helmingi hraðar yfir. Það er nú einu sinni svo hérna að í ökuréttindalöggjöfinni okkar er stórt gat sem er réttindi á 125 rúmsentímetra hjól, en þau fær maður Í flestum öðrum Evrópulöndum. Afleiðingin er sú að stökkið af skellinöðrunni upp á stóra torfærahjólin er nokkuð hátt. Við skulum vona að þeir sem bera ábyrgð á þessum málum beri gæfu til að gera þar bragarbót.

-NG
DV 26.5.1999

Á mótorfáki fráum

Sif er glæsileg þegar hún er
kominn í leðurskrúðann

Siv Friðleifsdóttir alþingismaður: 

Þegar sólin hækkar á lofti dusta mótorhjólaáhugamenn rykið afmótorfákunum, sem legið hafa í hýði yfir vetrarmánuðina. Þetta sama fólk fer þá úr hefðhundnum vinnufötum en fer t staðinn t svarta leðurgalla og setur á sig hjálm. Þá þekkir enginn þingmanninn, kaupmanninn.

Það alltaf gott þegar vorið kemur og það styttist í að maður geti notað mótorhjólið. Ég fer af stað þegar það er orðið hlýtt í veðri. Mér finnst ekkert gaman í vondu veðri og það er kaldara en margur

heldur aö þeysa um á mótorhjóli," sagði þingmaðurinn Siv Friðleifsdóttir þegar Tilveran heimsótti hana á dögunum.
   Mótorhjólin eru eins konar fjölskyldusport hjá Siv, því systkinahópurinn, tveir bræður og tvær systur, eru öll með vélhjólapróf. „Þetta er sennilega dálítið sérstakt hjá okkur að vera fjögur systkini með mótorhjólapróf, en ég og Ingunn Mai systir min eigum hjólið saman," segir Siv. Mótorhjólið er fyrst og fremst frístundagaman hjá Siv, en hún viðurkennir að hún hafi nokkrum sinn veitir manni og krafturinn sem maður finnur í tækinu. Ég hef gaman af því að ferðast á þvi á góðviðrisdögum. Það er
allt önnur og skemmtilegri tilfinning að sitja á hjóli miðað við það að vera inni í bíl. Maður sér hlutina í annarri vídd."

Vlrtist ekki þekkja mig 

Siv er glæsileg þegar hún er komin í leðurskrúðann, en hún segir leðrið lífsnauðsynlegt þegar ekið er á mótorhjóli. „Leðrið bjargar miklu; bæði hvað varðar kulda og ekki síst slysahættu. í starfi mínu sem sjúkraþjálfari hef ég í gegnum tíðina meðhöndlað marga eftir vélhjólaslys. Fólk verður að vera þess meðvitað að það getur verið hættulegt að ferðast á vélhjóli og ég reyni alltaf að fara varlega," segir Siv.
   Þegar Siv er beðin að rifja upp skemmtilega sögu í  sambandi við mótorhjólið, segir hún fyrst koma upp í hugann atvik sem átti sér stað í fyrra. „Ögmundur Jónasson var að fagna fimmtugsafmælinu sínu og ég ákvað að fara á hjólinu í veisluna. Ég setti blómvönd frá þingflokki framsóknarmanna í bakpoka og lagði af stað. Það var svolítið fyndið að þegar ég tók af mér hjálminn og heilsaði afmælisbarninu, sem þekkti mig strax, tók ég eftir því að Ólafur G. Einarsson, forseti þingsins, sem stóð við hlið Ögmundar, horfði skringilega á mig. Hann virtist ekki þekkja mig í þessari múnderingu og það var ekki fyrr en ég sagði: Blessaður, þetta er Siv, að hann kveikti á perunni og fór að hlæja," segir Siv Friðleifsdóttir.

-aþ
DV
13.04.1999

Hendur píanókennarans dýrasti farmurinn

Guðni Guðmundsson, organisti í Bústaðakirkju:

Ég þarf ekki annað en að sjá mótorhjól á götu til þess að verða spenntur eins og lítið barn. Ætli ég teljist ekki forfallinn mótorhjólamaður," segir organistinn Guðni Guðmundsson, sem hefur  síðstliðin átta ár ekið um borgina á forláta afmælisútgáfu af Hondu Shadow. Vetrartímann segist Guðni nota til að dytta að hjólinu og láta betrumbæta það. Hann hefur meðal annars látið brenna myndir af músíkhörpu og friðardúfum á frambrettið. „Það er gríðarlega skemmtilegt að ferðast um á fallegu hjóli og núorðið nota ég hjólið meira og minna allt árið. Maður er stundum andlega lúinn eftir langan vinnudag og þá er fátt meira hressandi en fá sér góðan hjólatúr. Ég er lítið gefmn fyrir göngutúra og nota hjólið í staðinn," segir Guðni.

Frestaði hjólakaupum í mörg ár

   Áhugi Guðna á mótorhjólum er ekki nýr af nálinni og nær allt aftur til námsáranna í Kaupmannahöfn fyrir aldarfjórðungi. „Þá vorum við hjónin bæði á hjóli en hún hefur lagt þetta sport á hilluna. Þegar ég kom heim úr námi sögðu menn hér að það væri svo hættulegt að vera á mótorhjóli að ég frestaði því í mörg ár að fá mér hjól. Það var svo fyrir átta árum að ég ákvað að láta slag standa og festi kaup á Hondunni."
   Guðni segist ekki kunna margar vélhjólasögur en eitt atvik standi þó upp úr í þeim efnum. „Það var einhverju sinni þegar ég var ungur námsmaður i Kaupmannahöm, að ég hitti Rögnvald Sigurjónsson píanókennara á járnbrautarstöðinni. Hann var á leið út á flugvöll en hafði  misst af rútunni. Það var auðvitað ekkert annað að gera en að bjóða manninum far og hann settist aftan á hjólið með heljarstóra ferðatösku fyrir framan sig. Mér er enn fyrirmunað að skilja hvernig við komumst klakklaust út á völl, því Rögnvaldur hafði aldrei áður setið á mótorhjóli. Ég hugsaði bara um hversu dýrar hendurnar væru á Rögnvaldi og sennilega á ég aldrei fyrr eða síðar eftir að ferðast með jafn dýran farm og í þetta skipti," segir Guðni Guðmundsson organisti.

-aþ

DV

13.04.1999

Skipt um jakka

Bolli Kristinsson kaupmaður:

„Það er ekkert mál að skipta um jakka," segir Bolli Kristinsson, kaupmaður í tískuversluninni Sautján. í vinnunni er hann klæddur í jakka samkvæmt nýjustu tísku en þegar hann situr á rauða Harley Davidson-mótorhjólinu er hann í grófum, svörtum leðurjakka.

„Mér finnst að karlmenn eigi að kunna að keyra mótorhjól. Mér
finnst líka gaman að sjá konur á mótorhjólum. Sumar eru svakalegir
ökumenn."
 Bolli var 15 ára þegar hann fékk skellinöðru. „Ég eignaðist mótorhjól þegar ég var 17 ára. Þetta blundaði alltaf í mér. Svo sá ég þetta fallega Harley Davidson hjól til sölu fyrir tíu árum. Ég gat ekki staðist freistinguna að eignast það. Ég hef verið mjög ánægður með það. Það er skemmtilegt að eiga svona hjól sem er mikill gripur."
 Hann hefur farið styttri ferðir á hjólinu: til Selfoss, austur í sveitir og upp i Kjós. „Stundum fer ég einn en stundum situr einhver aftan á."
Harley Davidson-hjólið hefur rödd sem Bolli segir að sé engu lík. „Framleiðendur hjólanna reyndu að fá einkaleyfi á þessu sérstaka hljóði þar sem japönsku hjólaverksmiðjurnar voru farnar að reynaað gera eftirlikingar."
Bolli vonast til að eiga rauða Harley Davidson-hjólið alla ævi. „Ég hætti þessu aldrei.

-SJ

DV 

13.04.1999

Rosaleg útrás

Torfi Hjálmarsson gullsmiður:

Ég byrjaði ungur að aka mótorhjólum en ég tók próf á stórt hjól þegar ég var rúmlega tvítugur. Ég keypti mér síðan 20 ára gamalt Triumph-hjól sem mig hafði lengi dreymt um," segir Torfi Hjálmarsson gullsmiður. Í dag á hann nýlegra Triumph-hjól, sem hann kallar götuhjól, auk þess sem hann á Husaberg torfærumótorhjól. Hann hefur keppt á hjólinu en segist ekki berjast um toppsætin.

   „Ég hef gaman af að lagfæra og gera upp mótorhjólin mín og á margar stundirnar úti í bílskúr þar sem ég geymi þau. Skemmtilegast finnst mér þó að keyra þau." 

   Torfi notar hjólin allt árið og 8 ára sonur hans, Freyr, á lítið Suzuki-hjól. Á veturna aka þeir á ísi lögðum tjörnum og á harðfenni. Á sumrin aka þeir á lokuðum brautum og svæðum. Torfi segist löngu hættur að rúnta í bænum. „Ef ég fer eitthvað á götuhjólinu þá fer ég út úr bænum og þá helst í lengri ferðir, eins og norður á Akureyri. Torfæruhjólið veitir mér þó meiri útrás og ánægju. 

  Torfi fer alltaf með félaga sínum hringinn í kringum landið einu sinni á ári á gamla hjólinu. Ferðin tekur um viku. „Við hjónin reynum síðan að fara tvö saman út á land og situr konan þá aftan á."

   Torfi gefur ekki bensínið i botn á götunum. Útrásina fær hann þegar hann er á torfærumótorhjólinu. „Þetta er svakalega mikil útrás. Ég elska að finna mig frjálsan á stöðum þar sem hvergi sjást umferðarmerki og ég set engan í hættu nema sjálfan mig. Þessu fylgir oft mikiil hraði og gifurleg átök. Á torfærumótorhjólinu er ég alltaf að reyna að sigra sjálfan mig og þegar vel gengur liður mér ótrúlega vel. Það er eflaust á við langar setur hjá sálfræðingum að sirja gott mótorhjól. Þegar ég kem heim úr góðum túr er ég afslappaður og tilbúinn að takast á við umhverfið og þær kröfur sem hvunndagurinn gerir." -SJ

DV 

13.04.1999