20.7.08

Opna Mótorhjólasafn á Akureyri

Föðurbróðir minn lést í mótorhjólaslysi fyrir tveimur árum síðan, en þá hafði hann ætlað sér að opna mótorhjólasafn og var komin með 22 hjól.
 Við ákváðum því að taka við kyndlinum og opna safn í minningu hans,“ segir Jóhann Freyr Jónsson, safnstjóri á mótorhjólasafni sem reist verður til minningar um Akureyringinn Heiðar Jóhannsson. 

Safnið verður á safnasvæðinu sunnan við Iðnaðarsafnið á Krókeyri og verður alls um 800 fermetrar að stærð.

„Fjölskylda og vinir Heiðars hafa stofnað sjálfseignarstofunun um bygginguna og reksturinn, en
stefnt er að því að framkvæmdum við fyrsta áfanga verði lokið næsta sumar.
 Auk þeirra hjóla sem Heiðar átti hefur safnið fengið mörg að gjöf og á nú orðið um 50 mótorhjól sem munu vera
til sýnis,“ útskýrir Jóhann Freyr. „

Safnið verður án efa skemmtileg viðbót við safnaflóruna í
Eyjafirði, en ekki síður heimildageymsla um sögu mótorhjóla sem er stór hluti samgöngusögu
Íslands,“ segir Jóhann. 
Geinin í HQ-PDF

19.7.08

Fyrsta skóflustungan af safninu

Fyrsta skóflustunga að Mótorhjólasafni Íslands var tekin 19.júlí 2008.

Á myndinni eru 9.karlmenn en 10.skóflur.
 Ein af þeim er fyrir Heidda (heitinn) sú er Jón Dan heldur í.

Talið frá vinstri  :   Sigurjón P Stefánsson, Gunnar Rúnarsson, Jóhann Freyr Jónsson, Jón Dan Jóhannsson, Rúnar Hafberg Jóhannsson, Guðmundur Jóhannsson, Axel Stefánsson, Stefán Finnbogason og Kristján Þór Júlíusson. 


16.7.08

Vélfákar á safn

*800 fermetra mótorhjólasafni komið upp á Akureyri *Safnið reist til minningar um Heiðar Þ. Jóhannsson

„VIÐ tökum fyrstu skóflustunguna að safninu á laugardaginn kl. 12 og ef allt gengur eftir verður fyrsti hluti safnsins tilbúinn eftir ár,“ segir Jóhann Freyr Jónsson safnstjóri mótorhjólasafns sem er í bígerð á Akureyri. Safnhúsið verður reist í fjórum áföngum og verður um 800 fermetrar að stærð þegar það er tilbúið.

Á safninu verða um 50 bifhjól og þar verður hægt að sjá í máli, munum og myndum yfir 100 ára sögu mótorhjóla hér á landi. Elsta hjólið á safninu er frá árinu 1928, af gerðinni Triumph og var gefið af Jóni Dan Jóhannssyni, föður Jóhanns Freys safnstjóra: „Þetta hjól er enn í góðu standi og er þar með elsta gangfæra mótorhjólið á Íslandi.“

Af öðrum hjólum á safninu má nefna tvö fyrstu lögreglumótorhjólin sem notuð voru á Akureyri. Munirnir á safninu munu koma víðsvegar að af landinu, og hafa margir bifhjólamenn gefið muni.

Safnið verður reist til minningar um Heiðar Þ. Jóhannsson föðurbróður Jóhanns Freys, sem lést í mótorhjólaslysi fyrir 2 árum. „Hann var mikill karakter,“ segir Jóhann. „Heiðar hafði lengi dreymt um að koma upp safninu og var byrjaður að safna hjólum í það. Við, vinir hans og fjölskylda, viljum minnast hans með því að taka við kyndlinum og koma safninu upp.“

Um helgina verða haldnir Hjóladagar á Akureyri og á föstudagskvöld verða sérstakir söfnunartónleikar til styrktar safninu í Sjallanum.
Eftir Hjálmar Stefán Brynjólfsson
hsb@mbl.is
16. júlí 2008

12.6.08

Mótorhjólamessa var eftirtektarverð

Mótorhjólamessa í samstarfi þjóðkirkjusafnaða og Hvítasunnukirkjunnar var haldin í Digraneskirkju að kvöldi annars dags hvítasunnu.
 Flestir mótorhjólaklúbbar áttu fulltrúa í messunni með þátttöku sinni. Messunni stjórnuðu prestarnir sr. Gunnar Sigurjónsson, Snigill og IFMR, sr. Íris Kristjánsdóttir, Snigill og Skutla og Jón Þór Eyjólfsson aðstoðarprestur Fíladelfíu, Snigill og Trúboði.
Tónlistarmaðurinn Þorvaldur Halldórsson sá um tónlistina ásamt Meme-group sem er gospelkór unglingastarfsins í Digraneskirkju.
Leðurklæðnaður og annar öryggisbúnaður á mótorhjólum
var viðeigandi messuklæðnaður. Tilgangurinn var m.a. að minna á þær hættur sem fylgja akstri mótorhjóla og hvetja allt mótorhjólafólk til aðgætni í umferðinni í sumar.
Kópavogsblaðið júní 2008

3.6.08

Mótorkross er ekki bara fyrir stráka


Alls ekki eina stelpan í sportinu


Mótorkross nýtur sívaxandi vinsælda á Íslandi en nokkur sértilbúin svæði má finna til þeirrar iðkunar í nágrenni við Reykjavík. Það kemur skemmtilega á óvart að aukningin hefur ekki síst átt sér stað í hópi kvenna.

Hin 25 ára gamla Sigríður Garðarsdóttir starfar sem rekstrarstjóri tískuverslananna Fókus og Smash. En þegar vinnudegi lýkur skiptir hún heldur betur um gír, hendir sér í leðurgallann og heldur út fyrir bæinn til að sinna áhugamálinu: mótorkrossi.

 „Ég fékk áhuga á mótorkrossinu í fyrrasumar en ég kynntist þessu í gegnum kærastann minn,“ segir Sigríður en hún telur að flestar stelpurnar í sportinu hafi kynnst því með svipuðum hætti. „Ef það er ekki kærastinn þá er það yfirleitt einhver úr fjölskyldunni, t.d. foreldri.“ Auðvitað séu þó undantekningar á þessari reglu, en hvernig sem áhuginn kviknar þá hefur stelpunum í hópnum fjölgað töluvert upp á síðkastið, sérstaklega síðustu tvö ár. Þá séu starfandi þó nokkrir stelpuklúbbar en hún tilheyri reyndar engum slíkum.

Reddar sér alveg

Eins og við er að búast fylgir krossurunum eitthvert viðhald en Sigríður segir það ekkert sem hún ráði ekki við. „Það kemur fyrir að maður detti og það brotni hlutir, gírinn eða eitthvað slíkt. Maður reynir náttúrulega að laga það sem maður getur sjálfur, það þýðir ekkert annað! En núna er ég búin að vera ein að þessu í um það bil tvo mánuði og mér tekst yfirleitt að redda mér. Svo eru allir tilbúnir til að hjálpa manni og ég hef þegið það með þetta erfiðasta.“

Þarf ekki að vera hættulegt

Sigríður segir að það sé ekkert mál að samræma sportið og vinnuna og segist ekki eiga í vanda með skítarendur undir nöglum né marbletti. „Ef ég er mikið á hausnum þá er ég oft marin en það sést þá ekki og er allt falið af fötunum,“ segir hún og þvertekur fyrir að þessi íþrótt sé hættuleg. „Maður er mjög vel varinn á höfði og líkama – sé maður með réttan búnað og keyrir eftir getu þá ætti maður ekki að vera í mikilli hættu. En ef þú ert til dæmis að taka einhver stökk eða eitthvað sem þú kannt ekki þá geturðu lent í vondum málum.“ Að lokum segir Sigríður okkur að þótt hún geti stundað krossið á veturna sé sumarið tíminn og nú nýti hún allar frístundir í sportið. „Ég reyni að fara eins oft og ég get, helst á hverjum degi, og ætla mér að taka þátt í keppnum í sumar, þó svo að ég sé ekkert þrusugóð. Það er bara svo gaman að taka þátt og svo er félagsskapurinn líka frábær.“ 


Eftir Hauk Johnson haukurj@24stundir.is

2.6.08

Á mótorhjóli síðan 1950

HILMAR LÚTHERSSON: SNIGILL NÚMER EITT OG Á NÓG EFTIR

„Ég byrjaði þegar ég var tólf ára, árið 1950,“ segir Hilmar Lúthersson, snigill númer 1. Nú þegar sumarið er komið eru mótorhjól æ algengari sjón á vegum landsins. Hilmar man tímana tvenna enda tæp 60 ár síðan hann eignaðist sitt fyrsta mótorhjól. „Þá voru bara breskar skellinöðrur, níutíu kúbika, tvígengis og gíralausar. Þú þurftir ekki próf á þær fyrr en þær voru orðnar 100 kúbik, þá voru þær hestafl samkvæmt viðmiðum þess tíma,“ segir Hilmar sem eignaðist sitt fyrsta stóra mótorhjól um sextán ára aldurinn. „Það var Ariel 500, ´46 módelið,“ segir Hilmar sem hefur eignast slíkt hjól aftur. „Ég átti þetta hjól í tvö ár en svo tóku við bílar og kvennafar og síðar fjölskyldulíf. Ég byrjaði svo aftur í þessu 43 ára,“ segir Hilmar og bendir á að mikið hefur breyst síðan þá. „Þá þótti ég vera gamall kall, svona hálfgert viðundur. Nú er annað hvert hjól einhver loftpressa og á henni karl um sextugt sem er að byrja í sportinu,“ segir Hilmar.

Hilmar segir mótorhjólaæðið í rénun sökum efnahagsástandsins. Sjálfur á hann þó mörg mótorhjól. „Ég er búinn að eiga um hundrað mótorhjól í gegnum tíðina og búinn að gera upp tugi,“ segir Hilmar. Hann segist hafa prófað vel flestar tegundir hjóla. „Ég er til dæmis búinn að prufa Harley, og það eru ekki  mótorhjól. Þau eru bara eitthvað sem þú átt að eiga inni í skúr. Öll hin hjólin eru mikið framar í hönnun og öllu,“ segir Hilmar en viðurkennir að Harley-hjólin hafi skánað eftir að „Kaninn hætti að vera með puttana í þessu öllu“ og framleiðsla hjólanna dreifðist um heiminn. „Þeir sem ekki hafa vit á mótorhjólum segja „vá!“ þegar þeir sjá Harley.“
  Síðan Hilmar byrjaði aftur hefur mótorhjólum fjölgað umtalsvert og tillitssemi ökumanna bifreiða er meiri en hún var, en þó verða mótorhjólamenn alltaf að vera með puttann á bremsunni. Hvað aksturslag mótorhjólamanna sjálfra varðar segir hann: „Það er ekkert verra í dag en það var í gamla daga. Þá var auðveldara að þekkja lögguna úti á vegi og menn höfðu því nægan tíma til að hægja niður. Það gat stundum verið gaman að bruna austur fyrir fjall því þar var malbikað alla leið,“ segir hann. 
 Hilmar segir að það séu til tvær flokkar af mótorhjólamönnum, þeir sem eru búnir að detta, og þeir sem eiga það eftir. Hann komst í seinni flokkinn árið 2004 þegar hross hljóp í veg fyrir hann og hann datt og brákaði nokkur rif. Hann er þó hvergi nærri hættur þótt hann fylli 70 ár í ágúst.
 soli@frettabladid.is

22.5.08

Bifhjólasýning Raftana

   Mótorhjólamenn um allt land lögðu leið sína í íþróttahúsið í Borgarnesi, eða Fjósið eins og það er oft kallað, í þetta skipti ekki til að horfa á körfubolta heldur á bifhjólasýningu Raftanna.


Hin árlega bifhjólasýning Raftanna var haldin síðastliðinn laugardag. Sýningin var haldin í Íþróttahúsinu í Borgarnesi og er þetta sjötta sýningin á sjö árum, þar sem eitt árið var verið að parketleggja íþróttahúsið. Enginn sýningarstjóri er við sýningarnar þar sem allir Raftar sem koma að sýningunni vinna samán að þessu. „Öll árin sem sýningin hefur verið haldin hefur hún verið vel sótt og hafa yfirleitt um 500-600 mans mætt árlega og talið er að jafnvel fleiri hafi mætt á sýninguna nú. Þetta er bara orðið fastur liður hjá mótorhjólamönnum um mestallt land," segir Guðjón Bachmann, formaður Raftanna.

    Húsnæðið of lítið 

Raftarnir sýna nú um 40 hjól og svo hafa vélhjólaumboðin aíltaf komið með sinn skerf af hjólum, vélsleðum eða fjórhjólum en í þetta skiptið komu umboðin bara með hjól og annan búnað tengdan þeim. f ár voru þeir með hjól frá Heiðari Jóhannessyni sem var goðsögn í lifandi lífi meðal vélhjólamanna. „íþróttahúsið er einfaldlega orðið of lítið, ef við viljum halda alvörusýningar verðum við að hafa nægilega stórt húsnæði, við reyndum einu sinni að hafa sýninguna úti en þá týndust allir og það fór bara í vaskinn," sagði Guðjón

Smitast frá foreldrum

Raftarnir voru stofnaðir árið 2001 af 32 vélhjólamönnum í Borgarfirði. Og í dag eru um 90 meðlimir í hópnum og eru allir mjög virkir. „Hópurinn er bara ein stór fjölskylda," segir Guðjón. Ekki getur maður orðið meðlimur Raftanna fyrr en við 17 ára aldur en flestir meðlimir Raftanna eiga börn og  taka þau með sér á öll mót og annað sem Raftarnir halda. Krökkunum, sem eiga hjól og eru ekki með aldur til að vera í Röftunum, er velkomið að sýna hjólin sín enda var mikið af hjólum frá verðandi Röftum.

Hjólið látið hanga 


Á stórum Harley Davidson mótum í Bandaríkjunum hefur það verið siður að festa japanskt mótorhjól í krana svo er olían látin leka úr því og það ræst. Hjólið svo híft upp og látið bræða úr sér. Eftir að hjólið hefur brætt úr sér er það látið síga niður og þá er það barið til óbóta með hafnaboltakylfum. Raftarnir ætla ekki að taka upp þennan sið en á sýningunni nú létu þeir mótorhjól hanga í krana á Shell-planinu í Borgarnesi, sem blasti við þegar maður kom inn í bæinn.
Hugmyndina átti Helgi Sigurvin Kristjánsson, eigandi HSK krana, sem útvegaði kranann og einniger hann Raftur og á mótorhjólið sem var látið hanga.
Dagblaðið Vísir
22.05.2008