Lögðu 7.545 kíló­metra að baki á mótor­hjól­um 15.12.2001 MBL

Guðmund­ur Bjarna­son tækni­fræðing­ur, Guðmund­ur Björns­son lækn­ir og Ólaf­ur Gylfa­son flug­stjóri hafa lokið ferð sinni á mótor­hjól­um þvert yfir Banda­rík­in. Lögðu þeir upp frá Vancou­ver í suðvest­ur­hluta Banda­ríkj­anna og komu til Or­lando í Flórída um helg­ina. Lögðu þeir að baki 4.689 míl­ur eða 7.545 kíló­metra á leiðinni og hjóluðu um 12 ríki Banda­ríkj­anna á 19 dög­um.

Í dag­bók úr ferðinni á heimasíðu um leiðang­ur­inn segja þre­menn­ing­arn­ir að til­finn­ing­in í ferðalok sé engu lík. „Við gerðum það sem marga dreym­ir um, að fara þvert yfir Am­er­íku, heila heims­álfu á mótor­hjóli og höf­um farið yfir þrjú tíma­belti. Okk­ur tókst það sem við héld­um að við mynd­um aldrei ná og hvað þá að leggja út í. Það er þrek­virki and­lega og lík­am­lega að tak­ast á við heila heims­álfu, ekki það að við séum að miklast af því, það er ein­fald­lega staðreynd. Það er ekki hægt að lýsa því hvernig er að ferðast um á mótor­hjóli þvert yfir Banda­ríki Norður Am­er­íku, upp­lifa breyt­ing­ar á veðri, lands­lagi, gróðri, lykt, hita­stigi, raka­stigi, fólki, litar­hætti, trú­ar­brögðum, menn­ingu, arki­tekt­úr, efna­hag, viðmóti og svo mætti lengi telja. Þetta er ólýs­an­legt og menn verða bara að upp­lifa það sjálf­ir. Þetta er þolraun, sem tek­ur á lík­ama og sál. Við erum fegn­ir því að allt gekk vel og erum þakk­lát­ir þeim sem næst okk­ur standa fyr­ir að veita okk­ur tæki­færi og sýna skiln­ing á því að við urðum að tak­ast á við þenn­an æsku­draum. Við erum líka þakk­lát­ir okk­ur sjálf­um fyr­ir að leyfa okk­ur að láta hann ræt­ast. Það er heilsu­sam­legt að láta drauma sína ræt­ast. Við fyll­umst nú ein­hverri innri ró sem erfitt er að lýsa, lík­lega hafa land­könnuðir allra tíma sótt í sama brunn og við," seg­ir meðal ann­ars í ít­ar­legri dag­bók leiðang­urs­manna við ferðalok.

með mynd :
Guðmund­ur Bjarna­son, Ólaf­ur Gylfa­son og Guðmund­ur Björns­son á strönd Flórída við ferðalok en að baki eru 7.545 kíló­metr­ar yfir þver Banda­rík­in. mbl.is

Stærsta mótorhjól í heimi orðið að staðreynd

Mótorhjól í svokölluðum hippaflokki hafa alltaf verið að stækka og það stærsta í dag er Honda VTX 1800. 

Kaupendahópurinn að þessum gerðum hjóla hefur einnig vaxið mest og því ekki að furða þó
framleiðendur hafi lagt mikla áherslu á að kynna ný hjól. Meira að segja BMW kom með hippa fyrir nokkrum árum sem vakti verðskuldaða athygli. Vél í þessum stærðarflokki hefur ekki sést í hippa áður. Meira að segja útblástursventlarnir eru stærri en í P-51 Mustang-flugvél eða 45 mm. Það er með stærstu strokka sem sést hafa í mótorhjóli, heila 10 sentímetra í þvermál en það er sama stærð og í 400 Chevy. Til að minnka hættu á titringi i svona stórum mótor er sveifarásinn 20 kíló.
 Þetta hjól varð fyrst til sem tilraunaútgáfa árið 1995 og hét þá Zodia. Það notast við beina innspýtingu og stenst  mengunarlöggjöf fyrir árið 2008 í Kaliforníuútgáfunni en annars 2004 í Evrópuútgáfu. Púströrið er í sama stærðarflokki og annað í hjólinu og það ér með fimm gíra kassa. Notast varð við drifskaft til þess að ráða við snúningsvaegið í mótornum Til þess áð stoppa öll 319 kílóin setti Honda i það samtengt bremsukerfi sem hefur verið þróað lengi. Ef togað er í handbremsu tekur hún aðeins í að framan en fótbremsa virkar á báða öxla. Þegar stigið er á hana notast hún aðeins við einn stimpil af  þremur í frambremsunni. Þetta er haft svona vegna þess að þeir sem keyra hippa virðast frekar nota afturbremsu en frambremsu, að sögn Honda. Hraðamælirinn sýnir 240 km og eflaust er góö og gild ástæða fyrir því. Honda ætlar að bjóða upp á mikið safn aukahluta í VTX, fyrir þá sem vilja setja sitt persónulega mark á hjólið. Honda umboðið á Islandi er að skoða það að flytja svona hjól inn sem verður þá fáanlegt um mitt sumar.
-NG
DV 31.3.2001

Þrjú HarleyDavidson bifhjól tekin í notkun

LÖGREGLAN í Reykjavík fékk í gær afhent formlega þrjú HarleyDavidson bifhjól og fór athöfnin
fram í Bílamiðstöð lögreglunnar.

Um er að ræða bifhjól sem eru 1.450 kúbik með 68 hestafla vél, árgerð 2001.
Ákveðið var kaupa eitt stórt bifhjól sem hentar betur í langkeyrslu úti á vegum og vegur það 360 kíló.
Það er með beinni innspýtingu og kostaði það 2,7 milljónir króna. Minni hjólin, sem eru tvö, eru hins
vegar 260 kíló að þyngd og kostaði stykkið 2,4 milljónir króna. Eru þau hönnuð sem borgarhjól.
Harley-Davidson bifhjól hafa verið notuð af lögreglunni hér á landi frá 1940 og hafa þau verið óslitið í bifhjólaflota lögreglunnar frá þeim tíma. Eru þeir sem til þekkja sammála um að eiginleikar þeirra séu ótvíræðir. Þau hafi sannað gildi sitt, bæði hér heima og erlendis.
„Þetta eru Harley-Davidson „police special“ og eru sérhönnuð fyrir lögregluna en fyrsta lögregluhjólið frá Harley var framleitt árið 1903,“ segir Agnar Hannesson, forstöðumaður Bílamiðstöðvar lögreglunnar. Hann segir jafnframt að nýjustu hjólin séu með öflugra rafkerfi og betri öryggisbúnað. Þá sé hemlakerfið mun betra og enn fremur séu felgurnar þannig gerðar að hjólbarðarnir fara ekki af þó svo að það springi á þeim.

Vonar að deildin stækki

 Aðalsteinn Aðalsteinsson hefur verið í bifhjóladeild lögreglunnar síðastliðin þrjú ár. Honum líst mjög vel á nýju hjólin. „Þetta eru kjörgripir og það besta sem við getum fengið þannig að við erum mjög lukkulegir með þau. Við þyrftum bara að vera fleiri og vonandi mun þessi deild stækka og dafna á komandi árum.“ Karl Steinar Valsson aðstoðaryfirlögregluþjónn segir að verið sé að endurnýja bifhjólaflotann. „Elsta hjólið í flotanum verður Harley hjól frá 1992 sem búið er að uppfæra en svo fáum við afhent Yamaha bifhjól eftir nokkrar vikur. Að sama skapi er eitt Kawasaki hjól að detta út. Á næsta ári munum við svo vonandi fá afhent tvö hjól og þá mun flotinn samanstanda af átta bifhjólum.“

Öll tæki í notkun um verslunarmannahelgina 

Hann segir að hjólin muni koma sér vel og það umferðareftirlit sem hefur verið í gangi í sumar muni ná hátindi um verslunarmannahelgina. „Lögreglan í Reykjavík og lögreglustjórarnir á Suðvesturlandi
hafa verið með sameiginlegt umferðareftirlit í sumar. Við sendum til að mynda menn frá okkur upp á
Holtavörðuheiði eða vestur á Snæfellsnes á ákveðnum dögum. Þetta umferðareftirlit mun svo ná hátindi um verslunarmannahelgina þegar nánast hvert einasta tæki sem við eigum verður í notkun.“

morgunblaðið 25.07.2001

https://timarit.is

Æfing tveggja ískrosskeppenda endaði á bólakafí í Leirutjörninni

Á hálum og ótraustum ís
16. desember 2000 | Akureyri og nágrenni 

Það fór heldur illa fyrir þeim félögum Víði Má Hermannssyni og Guðmundi Guðlaugssyni, sem höfðu viðkomu á Akureyri í gær á leið sinni til þátttöku í ískrosskeppni á Mývatni í dag, laugardag. Þeir félagar ákváðu að taka „létta æfingu" á mótorhjólum sínum á ísnum á Leirutjörninni á Akureyri í gær, ásamt heimamanninum Ingólfi Jónssyni. Ísinn var hins vegar ekki traustari en svo að bæði Víðir og Guðmundur misstu hjól sín niður í gegnum ísinn. Hjól Víðis  fór alveg á bólakaf úti
á tjörninni og kastaðist hann fram fyrir sig af hjólinu við óhappið.
Víðir var á frekar lítilli ferð og slapp því með skrekkinn en hlíf á hjálmi hans
brotnaði er hann skall á ísnum. Hjól Guðmundar fór hins vegar niður í
gegnum ísinn við bakkann og sökk aðeins til hálfs og gekk greiðlega að ná því á land án skemmda. Erfiðara reyndist að ná hjóli Víðis upp úr tjörninni og að lokum þurfti vörubíl með stóran krana til þess að ná hjólinu upp. Víðir sá því fram á erfiða nótt við að hreinsa mótorinn á hjóllinu þar sem saltur sjór er í Leirutjörninni, en hann ætlaði að vera tilbúinn í slaginn á Mývatni í dag.

Morgunblaðið

Endúroguðinn á heima á íslandi

Mótorhjól notuð til sáningar:

Sú akstursíþrótt sem nýtur einna mestrar hylli á meðal keppenda er endúró sem er þolaksturskeppni á torfærumótorhjólum. Íþrótt þessi er ung að árum og var fyrsti heimsmeistarinn krýndur i endúró 1968. Í ár er þriðja árið sem keppt er til íslandsmeistara í endúró. Fyrsta árið sem keppt var í endúró voru keppendur 42 alls en nú, aðeins 2 árum seinna, eru keppendur i Íslandsmeistarakeppninni 95 og er þetta því fjölmennasta akstursíþróttagreinin á íslandi hvað varðar keppnistæki og keppendur.
DV tók tali þann sem staðið hefur i eldlínunni við uppbyggingju á þessu
vinsæla sporti undanfarin ár og leitaði svara við því hvers vegna endúró er svona vinsælt á meðal keppnismanna.
Fyrir svörum varð Hjörtur Jónsson sem hefur verið ýmist keppnisstjóri
eða aðstoðarkeppnisstjóri í hverri einustu endúrókeppni sem haldin hefur
verið síðan byrjað var að keppa til íslandsmeistara. Hjörtur var einmitt í
Englandi á dögunum, eins og DV Sport hefur greint frá, að kynna sér keppnishald ytra.

Kartrembusport?

Fyrsta spurningin var: „Hvers vegna er endúró svona vinsælt á meðal mótorhjólakeppnismanna?

„Það er ekkert eitt svar við þessu en segja má að þetta sé karlrembusport, enda hefur enginn kvenmaður tekið þátt i íslandsmeistarakeppni enn sem komið er. Fjárhagslega er ekki svo dýrt að keppa í endúró miðað við aðrar akstursíþróttir, svo framarlega að menn séu ekki að keppa um fyrstu 10 sætin til íslandsmeistara. Ennig er það að þegar keppt er í endúró er hægt að hafa keppnina mjög
misjafna og er engin endúrókeppni eins og sú síðasta. Stundum er þetta eins og rall og eru keppendur þá ræstir með vissu millibili og aka sérleiðir og ferjuleiðir eins og í bílaralli. Einnig er hægt að ræsa alla i einu og láta keppendur aka í hringi í eina til þrjár klukkustundir og telst sá sigurvegari sem flesta hringi fer á aksturstímanum. Þetta keppnisfyrirkomulag hentar mjög vel islenskum aðstæðum og  getur verið skemmtilegt á að horfa. Hringagakeppni af þessu tagi á uppruna sinn í Ameríku og kallast GNCC og hefur verið vinsæl síðan 1986. Á síðasta ári var farið að keppa í sambærilegri keppni í Englandi, sem kallast Fast Eddy, og er hún svo vinsæl að hætt er að skrá keppendur við höfðatöluna 500."

Stundum hefur þurft að bera menn af hjólunum"

„Það sem er hvað mest spennandi við keppni af þessu tagi er að áhorfendur geta fylgst vel með þar sem keppandi getur farið allt að 10 sinnum fram hjá honum í keppni. Þá getur verið gaman að fylgjast með þvi þegar keppendur koma inn á þar til gert svæði, sem kallast „pyttur", til að taka bensín eða til viðgerða meðan á keppni stendur. Keppendur í endúró eru ánægðastir þegar þeir ljúka keppni og klára. Að jafnaði fellur þriðji hver keppandi úr keppni vegna bilunar á hjóli eða menn hreinlega gefast upp því þetta er svo rosalega erfitt. Menn eru gjörsamlega búnir eftir keppnisdag í endúró. Þess eru dæmi að þegar keppandi kemur í mark hefur þurft að bera hann af hjólinu, losa hann við hjálminn og  allan annan keppnisklæðnað því keppandinn var svo gjörsamlega búinn að vera að hann gat enga björg sér veitt fyrsta klukkutimann eftir keppni."

En hvers vegna stundar Hjörtur þá ekki keppni sjálfur?

Um það segir hann að það sé sköpunargleðin sem reki hann áfram. Einhver verður að gera þetta því að ef engin keppni væri fyrir þessa stráka þá væru spólför út um allt. Með markvissu keppnishaldi og kröfu um öryggisbúnað fækkar einfaldlega slysum og utanvegaakstri á svæðum sem ekki má aka á.

14 bráðabirgðasvæði á 22 árum

Gott dæmi minnkun utanvegaaksturs er fyrir ofan Mosfellsbæ. Þar eru gryfjur og vegslóði sem liggur upp að Skálafelli. Á þessu svæði keyra Mosfellsbæjarstrákar og lítið er um akstur utan vega og slóða. í Reykjavík og Hafnarfirði eru engin svæði til að stunda þessa íþrótt og er það mat Hjartar að það sé á ábyrgð bæjaryfirvalda á þessum stöðum þegar kvartað er undan utanvegaakstri mótorhjóla því að hjólamönnum finnst það sjálfsagður réttur að fá að stunda íþrótt sína.

Hvað þarf stórt svæði fyrir endúróbraut og motocrossbraut? 
„Það er ekki mikið land sem þarf undir gott svæði, svona 1-3 ferkílómetra, en svæðið þarf að henta fyrir Motocross og endúró. Það má ekki vera i etohverri stórgrýtisurð eins og mörg þau svæði sem úthlutað hefur verið til bráðabirgða fyrir Vélhjólaíþróttaklúbbtan síðustu 22 ár. Þess má geta að í 22 ára sögu Vélhjólaíþróttaklúbbstas hefur klúbburtan fengið úthlutað 14 bráðabirgðasvæðum fyrir íþrótt sína. Geta allir séð það í hendi sér að erfitt væri að reka hvaða íþróttafélag sem er ef það þyrfti að færa íþróttavöllinn sinn á 2 ára fresti eftir að hafa fjárfest í mannvirkjum. Það er sárt að þurfa að horfa á eftir pentagum sem lagðir hafa verið í brautargerð á 2 ára fresti og þurfa alltaf að byrja upp á nýtt."

Hjörtur L Jónsson

Keppt á friðuðu landi

Margir sjá fyrir sér að mótorhjól stórskemmi landið með djúpum fórum hvar sem þau fara um. Við spurðum Hjört hvort það væri sannleikskorn í þessu en hann taldi að ef að vilji væri fyrir hendi að skemma ekki gróður væri enginn vandi að komast hjá því. Til dæmis var fyrir tveim árum keppt í mýrlendi og lyngþúfum í Fljótunum og nú, aðeins tveimur árum seinna, sjást varla nein för eftir mótorhjól þar sem keppnin var haldin. Eftir keppnina voru 180 mótorhjólaför í brautinni. „Það er ekkert sagt þegar skepnum er beitt á smáblett og þær naga grasrótina alveg niður í mold svo að stórsér á landinu. En ef vélhjólaíþróttamenn fara fram á að fá dálíttan grýttan skika undir íþrótt okkar kallast það landspjöll og að við séum að spæna upp landið og eyðileggja það.

Síðustu tvö ár hafið þið byrjað keppnisárið í friðlandi í Þorlakshöfn. Er ekki verið að græða upp sandinn þarna? „Þorlákshöfn er höfuðborg Íslands í endúró. Það er rétt að þarna er verið að græða upp sandinn en Vélhjólaíþróttaklúbburinn er í samstarfi við garðyrkjustjórann í Þorlákshöfn og sveitarfélagið Ölfus í að gera gróðurtilraunir þarna á svæðinu. Þær felast í því að fræi er dreift á sandinn fyrir keppni og mótorhjólin eru látin sjá um að plægja fræið niður í sandinn og dreifa þvi um svæðið. Þegar Þorlákshafnarkeppnin stendur er þetta eini dagurinn á árinu sem má aka mótorhjólum þarna þar á milli sandhólanna. Þetta kemur vel út, enda verður einkaleyfið á þessari aðferð við uppgræðslu á viðkvæmu landi seld Landgræðslu ríkissins á uppsprengdu verði innan tíðar."

Endúróguöinn á heima á Islandi

Hjörtur segir framtíð sportsins vera mikla og með réttri vinnu og undirbúntagi sé hægt að gera  keppninar hér að ferðamannagrein vegna sérstöðu landsins hvað varðar landslag. Upplagt væri fyrir bændur sem brugðið hafa búi og eru með ferðaþjónustu að sækjast eftir keppninni, enda gæti hún gefið gott af sér fyrir þá. „Erlendis er mikið keppt innan um tré og erfitt að fá önnur svæði en grýtt undir keppni af þessu tagi. En hér höfum við alla þessa árfarvegi, malargryfjur og ógróna mela og engin tré en nóg af brekkum til að takast á við.  Endúróhjólamenn hafa oft sagt að endúróguðinn eigi heima á íslandi og ég held að það séu orð að sönnu."

 -NG

DV 21.10. 2000

https://timarit.is

Hár og skemmtun

Grátur og gnístran tanna hefur oft fylgt því þegar fara þarf með smáfólkið i klippingu. Börnin eru óróleg, hrædd við skæri hárgreiðslufólksins og hafa ekki þolinmæði til þess að sitja kyrr á stólnum á meðan verið er að klippa þau. En viti menn það eru til „stólar" sem börn hreinlega sækja í og sum eru meira að segja farin að biðja um að fara í klippingu til að fá að setjast í þessa stóla.

Stólarnir sem börnin sækja svo mjög í eru engir venjulegir stólar heldur mótorhjól og marglitur bíll en það eru tvær ungar hárgreiðslukonur, Harpa Barkardóttir og Lára Jóhannesdóttir fundu þessa leið  til að gera ungum viðskiptavinum sínum lífið bærilegt meðan þeireru klipptir. Harpa og Lára reka hárgreiðslustofuna Englahár í Langarima 21 í Grafarvoginum og óhætt er að segja að þær hafi sérhæft sig í að sinna unga fólkinu þótt vissulega komi ekki síður til þeirra aðrir og eldri viðskiptavinir .
-Hvaðan kom hugmyndin að þessum frumlegu barnastólum og barnahorninu hjá Englahári?
„Ég vann eitt sumar á hárgreiðslustofu í Noregi," segir Lára, „og þar var sérstakt barnahorn. Í Noregi er mikið um barnastofur sem klippa eingöngu krakka en svo eru þar líka stofur sem vilja alls ekki fá til sín börn í klippingu. 
Hugmyndin að barnahorninu okkar er komin frá þessari stofu en í okkar horni er þó miklu meira fyrir börnin að dunda sér við heldur en var þar. Hornið er heldur ekki aðeins ætlað til þess að klippa börnin í, það er ekki síður fyrir þau að leika sér í á meðan foreldrarnir eru sjálfir í klippingu. Hér geta þau horft á sjónvarp, leikið sér að kubbum og alls konar dóti."
Mótorhiól og bíll í stað stóls Harpa segir að þær hafi verið lengi að leita að réttu barnastólunum en að lokum fengið þá frá Hollandi. Mótorhjóliðerætlað börnum allt upp í sex til sjö ára aldur en bíllinn er fyrir yngri börn. „Börnunum finnst þetta algjört æði ogsitja hin rólegustu á meðan verið er að klippa þau." Hárgreiðslunemar hljóta enga sérstaka þjálfun eða uppfræðslu á námstímanum í að sinnabörnum. „Það er hinsvegar heilmikil áskorun og getur verið óskaplega erfitt að klippa krakka," segir Harpa, og Lára bætir við að þar sem Englahár sé í Grafarvogi, í miðju fjölskylduhverfi, sé nauðsynlegt að vera undir það búin að fólk komi með börn í klippingu eða taki þau með sér þegar það ætlar sjálft að láta klippa sig. „Foreldrar hafa haft orð á því hvað sé notalegt að geta slakað hér á og þurfa ekki að hafa áhyggjur af börnunum."
-Hvers vegna haldið þið að börnum sé svona illa við að láta klippa sig? „Reyndar eru ekki öll börn hrædd en þótt undarlegt megi virðast eru strákar miklu verri hvað það snertir en stelpur. Kannski er það vegna þess að allt frá því þau eru pínulítil er verið að brýna fyrir þeim að skæri séu hættuleg. Oft eru þau líka erfið vegna þess að þeim er ekki gefinn nógur tími. Við förum eiginlega inn í heim barnanna þegar við erum að sinna þeim. Þegar illa gengur tökum við virkan þátt í leiknum með því að láta sem áhöldin breytist í jeppa og alls konar bíla sem þau fá jafnvel að sprauta á og bóna. Maður verður aftur eins og 5 ára á meðan á þessu stendur," segir Lára.
Harpa segir að í lokin fái allir smáverðlaun. í upphafi voru verðlaunin sleikipinnar en foreldrar voru ekki hrifnir af sætindunum svo nú eru verðlaunin smáhlutir úr plasti sem sumir krakkar eru meira að segja farnir að safna.
„Börn eru mikilvægir viðskiptavinir í okkar augum og við njótum þess að finna að þeim líður vel þegar þau koma til okkar," segja þær stöllur að lokum.

Texti Fríða Björnsdóttir
mynd Bragi þór Jósefsson
Vikan 31.10.2000

https://timarit.is/

Fullur bensíntankur af peningum

Styrktartónleikar: 

Fullur bensíntankur af peningum - rennur til tryggingafélaga 

„Vegna mikils barlóms og bágborinnar stöðu tryggingafélaga að undanförnu og mikillar hækkunar á iðgjöldum á tryggingum á mótorhjólum ákvað mótorhjólafólk að taka höndum saman og safna fé til handa tryggingafélógunum svo að þau eigi auðveldara með að tryggja mótorhjól," segir Guðmundur Zebitz í stjórn Sniglanna um skemmtun þá sem fimm bifhjólasamtök stóðu fyrir á Ingólfsstorgi í gær. Um 300 manns mættu á skemmtunina þar sem fimm hljómsveitir, allar skipaðar mótorhjólafólki spiluðu og menn gátu látið fé af hendi rakna til styrktar tryggingafélögunum. Tekið  var á móti framlögunum í bensíntank og mun peningunum verða skipt jafnt á milli tryggingafélaganna. „Tankurinn fylltist og var fólk gjafmilt í garð lítilmagnans," segir Guðmundur sem veit þó ekki hversu miklir peningar hafa safnast þar sem saga þarf bensíntankinn í sundur til þess að ná aurunum út en það verður gert í vikunni. -snæ

DV 25.09.2000

https://timarit.is/

Vel heppnaðir tónleikar bifhjólamanna

130 mótorhjól voru saman komin á Ingólfstorgi í gær
og enn fleira fólk, bæði hjólamenn og stuðningsmenn
þeirra. Morgunblaðið

Bif­hjóla­menn eru ánægðir með hvernig til tókst með tón­leika þeirra í gær á Ing­ólf­s­torgi. 

"Þeir vöktu mikla at­hygli og við feng­um góð viðbrögð hvarvetna," sagði Víðir Her­manns­son, fé­lagi í stjórn Bif­hjóla­sam­taka lýðveld­is­ins, Snigl­anna, en tón­leik­arn­ir voru haldn­ir til styrkt­ar trygg­inga­fé­lög­un­um. Ekki er búið að telja ágóðann en Víðir seg­ir að það verði gert síðar í dag. 

Á miðviku­dag­inn verður hald­inn fund­ur þar sem ákveðið verður með hvaða hætti trygg­inga­fé­lög­un­um verða af­hent­ir pen­ing­arn­ir.130 mótorhjól voru saman komin á Ingólfstorgi í gær og enn fleira fólk, bæði hjólamenn og stuðningsmenn þeirra. 

Bifhjólamenn ákváðu að halda tónleikana til að vekja athygli á hvernig tryggingamálin standa hjá þeim, en að sögn Víðis greiðir meðal bifhjólakappi um fjögur til fimm hundruð þúsund krónur í tryggingagjald á ári. „Tryggingafélögin halda því fram að kostnaður þeirra við mótorhjólaslys sé tvöfalt hærri en iðgjöldin. Af hverju hækkuðu þeir iðgjöldin þá um 300% í vor? 

Það er allt of mikil hækkun," sagði Víðir. Eftir tónleikana lögðu bifhjólamenn upp í ferðalag. „Við fórum í hópferð til að skoða tryggingahallirnar," sagði Víðir sem segist ekki hafa orðið var við mikinn skort á þeim bæjum. Þeir sem hafa áhuga á að kynna sér málið betur geta litið á heimasíðu samtakanna.

Vefsíða Snigl­anna


Mbl
25.9.2000

Hjálmprýddir, leðurskrýddir riddarar

BIFHJÓLAMENN og -freyjur eru ekki allsendis sátt við þau háu iðgjöld sem lögð eru á fáka þeirra. Hinar leðurklæddu valkyrjur og víkingar veganna hafa því tekið hanskahuldum höndum saman og ákveðið að halda tónleika tilstyrktar tryggingafélögunum. „Sú hugmynd kom
upp að vera með virkar aðgerðir til að vekja athygli á hvernig tryggingamálin standa en meðal bifhjólamaður er að greiða hátt á fimmta hundrað þúsund króna í tryggingar á ári, án tillits til aldurs eða reynslu," segir Víðir
Hermannsson, einn meðlima Bifhjólasamtaka lýðveldisins, Sniglanna, um tilurð tónleikanna. Hugmyndin er nú orðin að bláköldum veruleika því tónleikarnir verða í dag á Ingólfstorgi og hefjast kl. 14. Hljómsveitirnar sem koma fram eru KFUM and the andskotans, Stimpilhringirnir og Hundslappadrífa en fleiri sveitir og óvæntir gestir gætu einnig átt það til að stíga á stokk. Hljómsveitarmeðlimir eru flestir bifhjólaáhugamenn og stendur því
málefnið hjarta þeirra nærri. Þess má geta að allar sveitirnar gefa vinnu sína í þágu málefnisins. Það er þó ekki aðeins tónlistarflutningurinn eða manngæskan sem ætti að fá fólk til að flykkjast á  Ingólfstorg því einnig verða glæsilegir og afar margvísiegir mótorfákar úr bifhjólaflotanum til sýnis. Breiddin er mikil því íslenskir knapar hrífast af öllum útgáfum hjóla allt frá sófasettum til drullumallara.Ef einhver hváir yfir þessum lýsingum vefst Víði ekki tunga um tönn við að útskýra nafngiftirnar og segir skellihlæjandi: „Sófasett er stórt hjól sem er þægilegt að sitja á og hefur stereó-græjur og síma fest við settið. Drullumallarar eru svo að sjálfsögðu hjól sem eru notuð í drullumallinu, torfæru og þvílíku."
Þeir mótorhljólaklúbbar og -félög sem standa að uppákomunni eru Bifhjólasamtök lýðveldisins, Sniglar, Vélhjólaklúbburinn Vík, MC Fafnir Grindavík og Vélhjólafélag gamlingja.
 Hjólamenn og aðrir áhugamenn um sportið eru hvattir til að fjölmenna og eru allir velkomnir á meðan torgrými leyfir. Þó ekki sé rukkað inn sérstakt aðgangsverð má hafa í huga að um styrktartónleika er að ræða og því tekið við frjálsum framlögum á tónleikasvæðinu.
Allur ágóði af samkomunni rennur að sögn Víðis óskertur til tryggingafélaganna „svo þau eigi auðveldara með að tryggja mótorhjól."

Mbl 24.9.2000

Styrktartónleikar fýrir tryggingafélög

Bifhjólafólk: 

Á morgun, sunnudag, munu bifhjólaáhugamenn og -freyjur halda styrktartónleika til styrktar tryggingafélögum sem tryggja mótorhjól og bíla. „

Vegna mikils barlóms og bágborinnar stöðu tryggingafélaga að undanfórnu og mikillar hækkunar á iðgjöldum á tryggingum á mótorhjólum hefur mótorhjólafólk tekið höndum saman og hyggjumst við safna fé til handa tryggingafélögunum svo þau eigi auðveldara með að tryggja mótorhjól," segir í fréttatilkynningu tónleikanna en að þeim standa Bifhjólasamtök Lýöveldisins, Sniglar, Vélhjólafélag Gamlingja, MC Fafner, Vélhjólaíþróttaklúbburinn VÍK og Óskabörn Óðins. Tónleikarnir eru öllum opnir og eru fulltrúar tryggingafélaganna sérstaklega boðnir velkomnir.

Meðal þeirra hljómsveita sem koma fram eru KFUM and the andskotans, Bjarni Tryggva, Stimpilhringirnir, Hundslappadrífa og Chernobyl.

Einnig verða til sýnis hjól bifhjólamanna á Ingólfstorgi á meðan tónleikarnir vara. „Ætti að vera hægt að sjá hinar ýmsu útgáfur af hjólum, allt frá sófasettum til drullumallara," segir í tilkynningunni. -SMK

Snúast um peninga

 Stóraukinn munur á iögjöldum mótorhjólatrygginga og tjónagreiðslum:

- mótorhjól á svörtum lista tryggingafélaganna

Mótorhjólatryggingar og svimandi há iðgjöld á þeim hafa verið nokkuð í fréttunum að undanfórnu. Þegar tölur um kostnað og slys eru skoðaðar kemur í ljós að tjónakostnaður bifhjóla hefur hækkað sexfalt á fimm árum þrátt fyrir að fjöldi slysa sé á niðurleið.

 Bifhjólasamtök lýðveldisins, Sniglar, hafa bent á þá staðreynd að slysum hafi fækkað og spurt um leið af hverju tryggingar hækka en fátt hefur orðið um svör, fyrir utan yfirlýsingu SÍT á dögunum. En hvers vegna er þá tjónakostnaðurinn orðinn svona mikill? Getur það verið að slysin séu orðin svona miklu dýrari vegna breytts tryggingakerfis og þeirrar staðreyndar að flóra þeirra sem á og ekur mótorhjól er að breytast og meðalaldur að hækka? Eyða tryggingafélögin einhverju í forvarnir vegna mótorhjólaslysa og skilar þessi áróður sér? Getur það verið að í mótorhjólatryggingum séum við að sjá dæmi um mjög óréttlátar tryggingar þar sem meira máli skiptir hversu margar tryggingar viðkomandi hefur hjá sínu
tryggingafélagi heldur en hvaða reynslu hann hefur?

Svar tryggingafélaganna

Samband íslenskra tryggingafélaga (SÍT) sendi frá sér yfirlýsingu á dögunum þar sem fram kemur að iðgjöld mótorhjóla nægja ekki fyrir tjónum þeirra. Ástæður yfirlýsingarinnar voru sagðar yfirlýsingar forsvarsmanna Sniglanna um óheyrilega há vátryggingariðgjöld í viðtali í fréttum á Stöð 2 og Bylgjunni. í viðtalinu var einnig gefið til kynna að iðgjöldin væru of há miðað við tjón og að slysum færi fækkandi. SÍT segir allar þessar fullyrðingar rangar í yfirlýsingu sinni. 

Loks var sagt að tryggingafélögin hefðu einu sinni styrkt bifhjólafólk í slysavarnaátaki sínu en ekki viljað halda því áfram þar sem það hefði ekki skilað sér eins og ætlast var til.

Slysum fækkar en bætur hækka

í yfirlýsingu SÍT kemur fram að iðgjöld tryggingafélaganna af mótorhjólum 1995-99 hafa verið 143 milljónir króna en tjónakostnaður þeirra á sama tímabili 316 milljónir. Með öðrum orðum töpuðu tryggingafélögin á þessu. timabili 173 milljónum í mótorhjólatryggingum. SÍT fullyrðir jafnframt að tjónum hafi ekki fækkað á sama tímabili og tjónakostnaður aukist margfalt, eða úr rúmum 22 milljónum árið 1995 í rúmlega 130 milljónir í fyrra. Sú fullyrðing að slysum hafi ekki fækkað er reyndar ekki rétt því árið 1995 var skráð 41 mótorhjólaslys en 39 á árinu 1999. Á þessum árum fjölgaði samt skráðum bifhjólum um rúm 200, úr 1881 árið 1995, í 2084 í fyrra, þannig að þrátt fyrir fleiri bifhjól verða færri slys. Meðaltal áranna 1980-94 var 60,3 slys á ári.

Dýrari kúnnar?

í stuttu máli má því segja að þrátt fyrir svo til óbreytt ástand í mótorhjólaslysum á síðustu fimm árum hefur tjónakostnaður vegna þeirra sexfaldast og því hljóta menn að verða að spyrja út af hverju.

 Hluta af því má eflaust rekja til ástæðna sem raktar eru í skýrslu Talnakönnunar hf. um iðgjaldaþörf í ökutækjatryggingum. Ökutækjafloti landsmanna hefur aukist og þar með verðmæti hans, auk þess sem laun hafa hækkað, en það hefur áhrif á bætur vegna örorku. Þessar ástæður taldi fjármálaeftirlitið nægja til að réttlæta 30% hækkun tryggingafyrirtækjanna á bílatryggingum. En hvað veldur þá sexfaldri aukningu tjónagreiðslna í mótorhjólatryggingum? Því er ekki auðsvarað en ein hugsanleg ástæða gæti verið að verðmæti bifhjólafólks sé að aukast með hækkuðum meðalaldri þeirra sem eiga og tryggja mótorhjól.

Svimandi há iðgjöld

Ársiðgjald mótorhjólatryggingar án nokkurs bónuss hjá einu tryggingarfélaganna skiptist þannig: Iðgjald 193 þúsund krónur og SÖE iðgjald (slysatrygging ökumanns og eiganda) 279 þúsund.

 Þetta gerir heildariðgjald upp á krónur 452 þúsund. Heyrst hefur jafnvel af iðgjöldum sem fara yfir hálfa milljón þrátt fyrir fullan bónus. Þetta verður að teljast hátt iðgjald, meira að segja fyrir íslendinga sem vanir eru háum iðgjöldum. Með bónuskerfi getur þetta iðgjald lækkað nokkuð en margir láta líka bjóða í iðgjald sitt í heild sinni og fá þar með aukaafslátt. Þeir sem eru í þeirri aðstöðu að geta samið þannig um iðgjöld sín eru auðvitað þeir sem hafa um eitthvað að semja, þ.e. þeir sem eru með margar tryggingar hjá sama tryggingafélaginu og hafa þar af leiðandi góðar tekjur, en það getur einmitt reynst tryggingafélaginu dýrt að borga því fólki þegar að því kemur að það lendir í slysi. Hins vegar getur einhver sem er ekki með neinar aðrar tryggingar en mikla reynslu lent í þvi að fá svimandi hátt iðgjald þar sem hann er ekki í aðstöðu til að semja neitt um það. Sanngirnin í því er ekki mikil enda virðast mótorhjólatryggingar meira snúast um peninga en nokkuð annað

Eitt slys getur reynst öðrum dýrt spaug.

 Tökum upphugsað dæmi til útskýringar um hátekjumann sem lendir í slysi. Hann er úti að aka á nýja hjólinu sínu, missir vald á þvi í beygju og fellur við. Þetta er ekki óalgeng orsök slíkra slysa en samkvæmt tölum SjóvárAlmennra frá 1992-4 eru 60% slysa ökumannsslys. Skemmdir á hjóli eru kannski minnsti hlutinn, ca hálf milljón. Gefum okkur það að hann slasist illa á fæti (algeng meiðsl) og sé frá vinnu í eitt ár - ca 8 milljónir. Hann verður fyrir 25% örorku og er eftir málaferli úthlutað 11,5 milljónum í miskabætur. Þetta gerir 20 milljónir sem tryggingafélag hans, sem seldi honum lágmarksiðgjald upp á 70 þúsund krónur, þarf að punga út.
 Hvað gerist svo? Hækka þarf iðgjald mótorhjólatrygginga hjá þessu félagi til að mæta tapinu en hjá félaginu tryggja 200 manns hjólin sín. Það þarf því að hækka tryggingu hvers og eins um 100 þúsund krónur á haus til að eiga fyrir tapinu - allt út af einu slysi. Áróður skilar árangri 1991 var eitt versta ár í sögu mótorhjólaslysa á íslandi: 88 slys, 93 slasaðir, þar af fjórir sem létust. Því var ákveðið að aðgerða væri þörf og árið 1992 var gefið út umferðarátak Snigla sem skilaði sér í því að slysum fækkaði um næstum þriðjung á einungis tveimur árum. Tækninefnd tryggingafélaganna styrkti það átak um hálfa milljón króna og sparaði þar með tryggingafélögunum tugmilljónir í tjónabætur. Samt segir SÍT í yfirlýsingu sinni að þrátt fyrir styrk þennan hafi þessi viðleitni þeirra ekki borið þann árangur sem vænst var. Hálf milljón á einum áratug er ekki mikill peningur miðað við þær upphæðir
sem eytt er i forvarnir tryggingafélaganna vegna bílatrygginga.

Þú ert það sem þú keyrir

Norsku mótorhjólasamtökin NMCU hafa verið dugleg við að láta gera slysarannsóknir á sínu fólki og þá sérstaklega með það í huga hverjir valda slysunum, hvernig og þá hvers konar fólk lendir í slysum. Á tveggja ára fresti gera þeir viðamikla rannsókn og virðast afgerandi þættir í þvi vera reynsla ökumanns og hvernig mótorhjól hann keyrir en ekki hversu öflugt það er. Til dæmis er sá sem ekur 120 hestafla Kawasaki 600 ZX6R kappaksturshjóli tíu sinnum liklegri til að lenda í slysi en sá sem ekur næstum 200 hestafla Kawasaki ZX12R. Ræður þar mestu hvernig fólk kaupir hvaða gerð  hjóla, þ.e. hætta á slysum fer eftir hæfni, viðhorfi og reynslu viðkomandi. Einnig virðast slys þar sem einungis mótorhjólið er þátttakandi, þ.e. ökumaður þess missir vald á þvi og dettur, vera algengust, en þegar þau lenda í árekstri við annað ökutæki eru þau oftar en ekki í rétti. Hér á íslandi virðist það vera nóg fyrir tryggingafélögin að vita að þú ekur mótorhjóli til að setja þig á svartan lista. Svo er rukkað samkvæmt því en lítill áhugi virðist vera á því að skoða hverjir það eru sem valda slysum eða hvernig má koma í veg fyrir þau. Það er ekki síður siðferðileg skylda tryggingafélaganna að gera sitt  til að fækka slysum því að tryggingin, sama hversu há hún er, er skyldutrygging sem viðkomandi kemst ekki hjá því að taka, óháð því hversu dýr hún er. 

DV 19. AGUST 2000

https://timarit.is/

Allt er vænt sem vel er grænt

Reynsluakstur Kawasaki ZX12-R Ninja:

Það er óhætt að segja að maður hafi ekki orðið fyrir vonbrigðum með nýja Kawasaki-hjólið. Bæði 1300 Súkkan og 1200 Kawinn hafa sína kosti og galla, til dæmis er hærri áseta á Kawanum. Þótt samkvæmt upplýsingum framleiðenda eigi aðeins að vera 5 mm munur er talan frá Kawasaki líklega miðuð við neðstu stillingu á sætishæð því munurinn er nokkuð afgerandi og þarf helst meðalmann eða rúmlega það til að valda því vel. Þegar það er svo komið á ferð og sérstaklega þegar ekið er af krafti er ásetan þægilegri á Kawanum. Hnakkurinn er mun stífari og þreytir líklega óæðri endann á langkeyrslu. Þegar hjólið var prófað voru þó farnir á því tæpir 300 km á hálfum degi án þess að þreyta væri farin að gera vart við sig. En ef fólk er að leita að þægindum á það bara að kaupa sér Goldwing. Það er frekar að það reyni á hendur og þá sama hvort ekið er rólega eða hratt. Púströrið  fyrir framan risastóran hljóðkútinn er dálítið nálægt hæl ökumanns og ef maður passar sig ekki er hætta á að það komi far í hælinn eftir hitann frá pústinu. Gott hitaloftstreymi er frá vél og leikur það um fætur ökumanns.

Ekki yfir 240 í tilkeyrslu 

Aflið í tólfunni virkar nokkuð svipað og i Hayabusa. Það virðist koma meira fram á hærri snúningi og þá sérstaklega þegar „Ram-Air" kerfið kemur inn. Fyrir ofan 4000 snúninga er eins og það eigi alltaf nægt afl og ef þvi er haldið þar þarf ekki nema smáfærslu á bensíngjöf til að skjótast fram úr á örfáum sekúndum. Eins og í Hayabusa er nettur titringur í vélinni á milli 4000 og 7000 snúninga. Nokkur hvinur er frá girkassa og kúplingu svo að hljóðið í hjólinu minnir stundum meira á þotu en mótorhjól. Verksmiðjan mælir með að tilkeyra hjólið alla vega 2000 kilómetra enda er hluti vélarinnar úr keramik. Samkvæmt upplýsingum frá framleiðanda má ekki fara yfir 240 km hraða á þessu tímabili. Þetta er nokkuð spaugilegt í ljósi þess að fyrir sextán árum náði hraðskreiðasta fjöldaframleidda hjólið sama hraða. Fjöðrunin er stif eins og í keppnishjóli en stillanleg á marga vegu.

Minnsta vindsog á mótorhjóli?

Þegar hjólið er komið á ferð er það mjög stöðugt enda eins og Hayabusa sérhannað í vindgöngum og er meðal annars með litla vængi neðarlega á hlífðarkúpunni. Sagt er aö þetta hjól hafi minna vindsog en nokkurt annað en því miður hef ég engar tölur til að sanna það. Tólfan er léttari í stýri en Hayabusa og betra i beygjum, allar tölur í máli á grind og slíku eru minni sem er kostur með þessi atriði í huga. Bensíngjöf er einnig mjög þægileg og auðveld viðureignar ásamt frambremsu sem er mikilvægt á hjóli eins og þessu. Frambremsan er alvöru en afturbremsan er, líkt og á Súkkunni,
stif og meira til að sýnast. Framendinn er léttari og nokkuð auðvelt að reisa það upp og í lægri gírum er hægt að gera það á inngjöfinni einni. Bensíntankurinn er í minna lagi miðað við eyðslusegg eins og þennan og vonandi kemur næsta árgerð með stærri bensíntanki fyrir þá sem huga að lengri ferðum. Eins mætti setja vatnskassahlif á hjólið því opið fyrir framan vatnskassann er stórt og ekkert þar til að hlífa honum. Hætt er við að steinkast eftir akstur á malarvegi geti skemmt hann en sem betur fer er hitamælir á hjólinu sem gerir ökumanni kleift að fylgjast vel með því. Bæði hitamælirinn og bensínmælirinn eru stafrænir og eins klukkan, sem er ekkert nýtt hjá Kawasaki, það kom fyrst með þessa mæla á ofurhjóli sinu fyrir tuttugu árum, GPz 1100.

 Kraftmeira en dýrara

 Það má því segja að Kawinn hafi fullt að gera í Súkkuna, hann er afl meiri og er skemmtilegri í beygjum. Hins vegar virkar hann hrárri en Hayabusa og er eflaust betri i lengri ferðalögum. Það er einna helst að verðið á Kawasaki-hjólinu sé ekki samkeppnishæft við Suzuki, 1.369.000 kr., en Hayabusan er nú uppseld og ómögulegt að segja hvaða verð verður á næstu sendingu. -NG

Dagblaðið 12.8.2000

 https://timarit.is/