9.12.70

Elding 5 ára (1965)


Hér sýnir einn piltana listir sýnar

 Vélhjólaklúbburinn Elding 5 ára



Í GAMLA Golfskálanum á Öskjuhlíðinni er margskonar starfsemi til húsa. Þar hafa t.d. tveir klúbbar aðsetur sitt, Bílaklúbburinn og Vélhjólaklúbburinn Elding, sem um þessar mundir heldur hátíðlegt 5 ára starfsafmæli sitt. 

  Í Golfskálanum hafa piltarnir í Eldingunni ágæta aðstöðu og þar  halda þeir sína vikulegu klúbbfundi og hafa þar eigið verkstæði, sem opið er fjórum sinnum í viku fyrir klúbbmeðlimi.
   Fyrir réttri viku hélt klúbburinn hátíðlegt 5 ára afmæli sitt með fundi og veizluhaldi í gamla Golfskálanum. Þar rakti Jón Pálsson tildrögin að stofnun þessa klúbbar, og Sigurður E. Ágústsson varðstjóri rifjaði upp ýmis atriði í sögu klúbbsins. Síðan var sýnd kvikmynd um vélhjólaakstur á reynslubrautum. 55 unglingar mættu á þessum klúbbfundi og fór hann hið prýðilegasta fram.
Nokkrir piltar úr Eldingunni
  Tildrögin að stofnun klúbbsins voru þau, samkvæmt frásögun Jóns Pálssonar, að fyrir um það bil fimm árum varð unglingur hér í borg fyrir bifreið, en unglingur þessi var á vélhjóli. Í tilefni af því barst Jóni Pálssyni fyrirspurn í tómstundaþáttinn varðandi þetta slys. Urðu málalok þau að Vélhjólaklúbburinn Elding var stofnaður og hefur frá upphafi átt miklu fylgi að fagna meðal pilta á aldrinum 15—17 ára.
  Á þessum sama fundi færði framkvæmdastjóri Æskulýðsráðs, Reynir Karlsson, klúbbnum peningagjöf, 3000 krónur og innflytjandi Hondu-vélhjólanna Gunnar Bernhard færði þeim verkfærasett, sem vafalaust hefur komið í góðar þarfir.
Fréttamaður blaðsins gerði sér ferð upp að Golfskálanum gamla fyrir nokkrum dögum og forvitnaðist um starfsemi klúbbsins. Þar voru staddir nokkrir vaskir drengir með hjálma og íklæddir leðurjökkum, en það mun vera einkennisbúningur þeirra. Þarna var einnig staddur formaður þessa klúbbs, Jón Snorrason, 16 ára gamall, og svarði hann nokkrum spurningum varðandi starfsemina.
Hjólin lagfærð og smurð

— Farið þið ekki oft í ferðalög út fyrir borgina? 
— Jú, við höfum farið út á Reykjanes nokkrum sinnum og eitt sinn brugðum við okkur til Hvitárvatns. Einnig förum við oft í Rauðhólana. Það er líklega vinsælasti staðurinn.
 — Hvaða vélhjólategund er vinsælust meðal piltanna hér? 
— Ætli það sé ekki Honda. Hún nær mestum hraða, þótt það sé enganveginn stærsti kosturinn, en þau hjól, sem nú eru flutt inn ná ekki miklum hraða og eru til tafar í umferðinni. Auk. þess hefur Honda þann stóra kost, að hún verður ekki hálfónýt á einu ári, eins og þau hjól, sem inn eru flutt, en ég vil gjarnan taka það fram, að allskonar höft eru á innflutningi vélhjóla. Við höfum gert okkar bezta með aðstoð ýmissa manna til að fá úr þessu bætt, en því er ekki sinnt. Það litla, sem inn er flutt af vélhjólum er yfirleitt mjög lélegt.

Morgunblaðið
 9.12.1965

5.10.70

VÉLHJOLAKLUBBURINN ELDING 7 ára (1967)

VÉHJÓLAKLÚBBURINN Elding, verður 7 ára í nóv. Nk. 

Á laugardaginn kemur kl, 2, efnir .klúubburinn í fyrsta sinn til góðaksturskeppni. Verður keppt um farandbilkar, sem Hagtrygging gaf klúbbnun og er öllum vélhjólaeigendum heimil þátttaka.
Á fundi Eldingar í kvöld verður kort af keppnissvæðinu og
veittar nánari upplýsingar. í fundarlok er fræðslukvikmynd um.
vélhjól og. fL
5. OKT. 1967 morgunblaðið

7.9.70

Lögregluþjónn slasaðist lífshættulega í gær (1967)

ALVARLEGT umferðarslys varð um kl. 9.30 í gærkveldi, er árekstur varð milli lögreglu þjóns á vélhjóli og jeppabíls á Hringbrautinni. 

 Slysið varð með þeim hætti að lögreglumaðurinn á vélhjólinu var á leið vestur Hringbraut og beygði yfir gatnamótin við Njarðargötu og ætlaði upp hana. I sömu svifum bar að Austin Gipsy jeppa suður Njarðarigötu og beygir til hægri, yfir á syðri akbraut Hringbrautar í veg fyrir vélhjólið. Lenti það á vinstri hlið jeppans og varð mjög har'ur árekstur. Kastaðist lögreglumaðurinn af hjólinu og slasaðist lífshættulega. Var hann fluttur strax í Landakotsspítala. Lögreglan vildi ekki gefa nafn 1ögregluþjónsins upp. Rannsókn málsins var á byrjunarstigi.


Morgunblaðið 
7.sept 1967

12.8.70

Japanir fara fram úr! (1961)

Sigurvegarinn í mótorhjólakeppninni
Mike Hailwood á Honda

Bretar ekki lengur samkeppnisfærir.

Japanir voru alræmdir fyrir það fyrr á árum, að þeir stældu ýmiskonar iðnaðarframleiðslu annarra landa og seldu hana síðan á undirverði á heimsmarkaðnum. Fyrir slíka hugmyndaþjófnaði urðu þeir óvinsælir á Vesturlöndum og eimir enn eftir af því að japanskar vörur eru taldar slæm eftirlíking á framleiðslu annarra þjóða. Á síðustu árum hefur þó orðið veruleg breyting á þessu. Samtök hins japanska iðnaðar beittu sér fyrir því að mannorð iðnaðarins yrði hreinsað. Síðan hafa Japanir varið meiru fé en flestar aðrar þjóðir til inðaðarrannsókna. Afleiðingin hefur orðið sú, að þeir þurfa nú ekki lengur að stæla framleiðslu annarra, eru sjálfir komnir fram úr vestrænum þjóðum á ýmsum sviðum.

Þessi staðreynd kom m. a. í ljós nýlega í hinni alþjóðlegu mótorhjólakeppni sem fram fer árlega á eynni Mön í írlandshafi. Í þessari keppni urðu japönsk mótorhjól af svonefndri Honda gerð í fyrstu fimm sætunum,  bæði 125 og 250 cc flokkunum. Þetta er í þriðja skiptið sem Japanir taka þátt í
mótorhjólakeppninni á Mön og vakti þessi fimmfaldi sigur þeirra því hina mestu furðu.
    Brezku mótorhjólaframleiðendurnir urðu sem þrumu lostnir yfir þessu. Fram til þessa höfðu þeir
ímyndað sér, að japönsk mótorhjól væru lítið annað en léleg eftirlíking á Harley Davidson og öðrum  brezkum mótorhjólum. En nú keyptu brezku fyrirtækin nokkur japönsk mótorhjól, fóru með þau í verksmiðjur sínar, og skrúfuðu þau sundur til að athuga byggingu þeirra.
Þeir urðu enn meira undrandi er þeir sáu byggingu mótorhjólsins. Hún var ekki eftirlíking af neinu vestrænu, heldur. byggð á algerlega nýjum hugmyndum og það mjög góðum hugmyndum. Og nú eru menn farnir að velta því fyrir sér, hvort brezku mótorhjóla-framleiðendurnir neyðist ekki til að fara að stæla hina japönsku framleiðslu.
     En þá kemur upp annað vandamál.
— Hvers vegna eru Japanir farnir að taka þátt í keppnismóti í Bretlandi? — Skýringin er augljós, það er vegna þess, að þeir hugsa sér að komast inn á brezka markaðinn og Evrópu-markaðinn með mótorhjól sín.
   Bretum mun koma það spænskt fyrir sjónir, ef Japanir ætla að fara að keppa á markaðnum heima í Englandi, því að þeir hafa jafnan litið svo á, að þeir sjálfir stæðu allra þjóða fremst í framleiðslu mótorhjóla.
   En tölurnar tala öðru máli. Japanir hafa farið langt fram úr Bretum í framleiðslu mótorhjóla. Árið 1960 framleiddu Bretar 160 þúsund mótorhjól. En á þessu sama ári framleiddu Japanir 1,3 milljónir mótorhjóla.
Eitt einasta fyrirtæki í Japan, Honda, sem smíðaði mótorhjólin er urðu svo sigursæl á Mön, framleiðir fjórum sinnum fleiri mótorhjól en öll framleiðsla Breta er.
   Og nú er svo komið, að mótorhjólamarkaðurinn í Japan er að fyllast, enda þótt íbúatalan sé 96 milljónir. En verksmiðjurnar vilja halda áfram að auka framleiðsluna og bezta leiðin til þess er að flytja út. Árið 1959 fluttu þeir út 25 þúsund mótorhjól og á s.l. ári 75 þúsund. Nú leitast þeir við að margfalda útflutninginn. Þeir eru sem óðast að þrýsta sérinn á markaðina í öllum Asíulöndum, í Afríku og Evrópu. Og nú stefnir óðum að því að brezka mótorhjólaframleiðslan er algerlega ósamkeppnishæf. Japanir eru að taka allan markað frá henni með fullkomnari og ódýrari mótorhjólum.

Vísir
12.08.1961 

17.7.70

VIÐTAL DAGSINS

 er við Sverri Guðmundsson, aðstoðaryfirlögregluþjón um gamla tíma — Fyrstu árin hjá bifhjóladeild lögreglunnar

Fyrir rétt rúmu ári flutti umferðardeild lögreglunnar í nýju lögreglustöðina við Snorrabraut úr hinum fyrri húsakynnum sinum í Skátaheimilinu. Þótti það marka tímamót í sögu lögreglunnar og umferðardeildar hennar, sem enn er ung að árum.

Þegar minnst er á umferðardeild lögreglunnar,verða mönnum ofarlega í huga bifhjólin, sem hún notar mikið við störf sín. Það er eitthvað við bifhjól, sem laðar, svipað og kappakstursbíll laðar hugi manna að sér, þar sem honum er ekið’, eða jafnvel þar sem hann stendur bara kyrr. Svo vill til, að um leið og liðið er eitt ár frá því lögreglan flutti inn í nýju lögreglustöðina, þá eru liðin 25 ár frá því að lögreglan tók bifhjól í sína þjónustu, en þá þótti það einnig marka tímamót í sögu lögreglunnar.
Við fengum því Sverri Guðmundsson, aðstoðaryfirlögregluþjón, sem var meðal þeirra fyrstu, er voruá bifhjólum lögreglunnar, til þess að segja okkur dálítið frá starfi sínu á þeim.

Einhver hafði það eftir þér, Sverrir, að 25 ár væru liðin, síðað lögreglan fékk fyrst bifhjól til löggæzlustarfa. Þú ert búinn að vera manna lengst á bifhjólum lögreglunnar og þvílíklegur til þess að vita þetta gerla“.
„Það er ekki rétt. Það hafa aðrir innan lögreglunnar verið lengur á hjóli en ég.Til dæmis Sigurður Ágústsson og fleiri góðir menn, en áreiðanlega munu vera 25 ár síðan fyrstu hjólin komu til lögreglunnar. Þau komu til landsins 1942, um vorið“.

„Varstu byrjaður í lögreglunni þá?“
„Já, ég byrjaði 1940″.

„Hve gamall þá?“
„Tuttugu og fimm“.

„Hafðirðu einhvern pata af því, að þeirra væri að vænta?
Vissirðu nokkuð um aðdraganda þess að þið fengjuð bifhjól til starfsins?“
„Tja .. . ég vissi lítið, hvernig það gekk allt saman fyrir sig hjá ráðamönnum þess tíma. —
Athugaðu það að ég var óbreyttur lögregluþjónn, sem hafði verið aðeins tvö ár í starfi, og þvi eðlilega ekki þar viðstaddur, sem slíkar ákvarðanir voru teknar. Hins vegar held ég, að Agnar Koefoed Hansen, sem þá var Iögreglustjóri, hafi átt hugmyndina og fengið þessu framgengt. Hann hafði áhuga á bifhjólum. Hafði einmitt heimsótt lögreglu annarra landa kynnzt þeirra starfi þar og séð þá á bifhjólum við löggæzlustörf. Honum hefur auðvitað verið það ljóst, hve löggæzlan var miklu hreyfanlegri á bifhjólum. Ég fann þennan áhuga hjá honum áður enn ég vissi að við mundum fá hjólin. Við ræddum stundum saman um bifhjól, því hann vissi, að ég hafði átt, og mikið notað bifhjól. Annað vissi ég ekki um aðdragandann, nema það, að það var orðin mikil
þörf fyrir þau eða einhver slík farartæki“.

„Hvernig þá?“
„Bílaeign landsmanna hafði aukizt talsvert á árunum á undan og það nokkuö ört. Á örfáum árum hafði fjölgað úr örfáum skrjóðum upp í talsverðan bílaflota. Það var einnig farið að
bera mikiö á kraftmiklum amerískum bifreiðum, sem komust hraðar yfir en þær evrópsku.
Tólf strokka Lincoln-bílar og aðrir slíkir, og satt að segja, óku menn hratt og ógætilega.
Meira þá, en maöur verður var við nú. Okkar lögreglubílar voru líka orðnir aftur úr og ökuþórarnir gátu hreinlega stungið okkur af, ef svo bar undir, Við drógumst bara aftur
úr í eltingaleiknum, og það var auðvitað óviðunandi. Lögreglan varð að gripa til nýrra ráða, sem urðu þá bifhjólin“

„Þú sagðist hafa verið mikið á hjóli áður en þú byrjaðir í lögreglunni, Sverrir?“
„Já, ég eignaðist mitt fyrsta Harley Davidson-bifhjól, þegar ég var 18 ára. Það var auðvelt að fá slík hjól þá, þótt fyrir stríð væri. Þau voru þá útstillt i búðargluggum. Við vorum nokkrir strákar, sem mynduðum eins og maður mundi kalla það núna, nokkurs konar klúbb. Allir með mótorhjóladellu. — Mikil ósköp, — Áttum allir Harley Davidson hjól. Önnur komust ekki að í hugum okkar, þvl þau voru kraftmest og bezt þá.
Við fórum um allar trissur á hjólunum. Alla leið austur f Vík, norður að Dettifossi og norður til Akureyrar og til fleiri staöa“. „Voru ekki vegir erfiðir fyrir bifhjól í þá daga? Þetta var þó fyrir stríð“.

„Nei, þótt ótrúlegt sé, þá vorum vegir hreint ekki verri þá en nú. Kannski þrengri og það voru víða hvörf í þeim, sem þurfti að gæta sín á þá, eins og nú, en okkur strákunum gekk aveg prýðilega á þessum ferðum okkar.

„Það hefur, trúi ég, borið á ykkur, þeysandi um á kraft,iklum bifhjólum — ekki stærri en bærinn var þá. Einhverntíma hafið þið kannað töggurnar í farartækjunum. Var það ekki, Sverrir?“ 

„Það er allt önnur saga, blessaður vertu. Við erum að tala um Iögregluna á bifhjólum, en ekki fortíð nokkurra værukærra borgara, sem nú eru orðnir“
„Alveg rétt, Sverrir. Alveg rétt. — Hérna… . svo komu hjólin um vorið 1942″. „Já, með skipi beint frá Ameríku, en áður fór allur flutningur í gegnum Danmörku“.

„Þú hefur auðvitað mælt með Harley Davidson-hjólum við lög reglustjóra?“

„Þá getur nærri um það. Við fengum tvö slík þá um vorið og höfum alltaf síðan notað Harley Davidson. Árið eftir fengum við svo önnur tvö til viðbótar, og á Lýðveldishátíðinni áttum við
orðið 5 bifhjól“.

Var þá stofnuð sérstök bifhjóladeild eða hvaða háttur var hafður á um notkun þeirra?“

„Nei, það voru þjálfaðir nokkrir menn á hvora vakt, sem voru svo á hjólunum og fylgdu vöktunum. Það er að segja bara innan um hina almennu löggæzlu“.

„Þú hefur verið vanastur á hjóli. Varst þu ekki látinn þjálfa mennina á hjólin?“
„Jú, ég þjálfaði þá fyrstu árin“.

Hvernig reyndust svo þessi fyrstu bifhjól?“
„Það kom fljótt í ljós, hve hagnýt þau voru. Lýðsveldishátíðin 1944, sannaði þaö áþreifanlega. Þá var gífurleg umferð austur á Þingvöll. – Stanzlaus flóð bíla eftir Þingvallaveginum og þá komu hjólin í góðar þarfir. Það var hægt að skjótast fram með röðinni og komast þangaö, sem erfiðleikar voru.
Slíkt hefði verið ógjörningur á bæðl, vegna umferðarinnar, sem á móti kom. Þá fengum við einnig 3 hjól aö láni, svo við höfðum 8 í takinu. Auk umferðareftirlits var starf þeirra mjög
margþætt. Þau voru einnig til þess að greiöa götu þjóðhöfðingja og opinberra sendimanna.
Nokkurs konar heiðursvörður. Slíkt átti svo eftir að margendurtaka sig á seinni árum. Þegar Noregskonungur kom og fleiri þjóðhöfðingjar. Þau entust einnig vel þessi fyrstu bifhjól okkar. Allt fram til 1949, en þá var farið að endurnýja þau, svona eitt og eitt i einu, eftir þvi sem þau heltust úr lestínni“.

„Manstu eftir einhverju sérstöku atviki úr starfi þínu á bifhjóli á þessum árum, Sverrir?
Einhverju, sem sýnir, hvernig bifhjólunum var tekið af ökuþórunum?“
„Mér er minnisstætt atvik, sem vildi til á öðru ári fyrstu hjólanna. Þá var ég á götunum í gæzlu á hjóli, þegar ég veitti eftirtekt tveimur amerískum bifreiðum, annar var Buick með 8 strokka vél, en ég „man ekki lengur, hverrar tegundar hinn var en hann var kraftmikill líka. Þessum báðum var ekið á ofsahraða um götuna, sem ég var staddur á, og ég fer að fylgjast meö þeim. Ég vissi svo sem hverjir áttu bílana, og grunaði syni eigendanna um að vera á bílunum, en þeir voru kunnir fyrir hraðan akstur, enda kom það Iíka á daginn, að þar voru þeir á ferð. Það leyndi sér ekki, að þeir voru þarna í kappakstri og metingur hjá þeim hvor væri á kraftmeiri bílnum. Þeir sinntu því þó engu, þegar ég setti sírenuna í gang, og stönzuðu ekki, heldur juku hraðann.
Þeir ætluðu sér nefnilega . að stinga mig hreinlega af, vissir um, að það stæðist ekkert farartæki þeirra bílum snúning. En það varö nú ekki og ‘eftir mikiinn eltingarleik á lífshættulegum hraða, því að það var rigning og götur blautar, þá gáfust þeir upp og stönzuðu. Annar þeirra ‘steig út úr sínum bíl og var ekkert feiminn, en sagði, að ég skyldi ekkert vera að hafa
fyrir þvi að skrifa þá niður. Slíkt hefði engan tilgang, því pabbi sinn myndi kippa því öllu saman í lag, svo afleiðingar yrðu engar. Ég sinnti þvi engu, en sneri mér að hinum meðan þessi var að róast. Hann var viðræðubetri og smám saman féllust þeir á fortölur mínar og virtust skilja hve alvarlegt afbrot þeirra haföi verið. Þó sveið þeim það að „löggan“ skyldi eiga farartæki sem tæki þeirra fram, hvað hraða snerti. Það kom eins og hálfgert reiðarslag á þá“. „Skrifaðir þú þá upp?“ „Já, já. Ég skrifaði þá upp og það gekk allt sinn gang.“

„Þeir sinntu ekki sírenuvælinu?“
„Nei, en þegar þú minnist á sírenuvæl, þá dettur mér í hug annað atvik, sem skeði á stríðs árunum. Þá voru auðvitað skipu lagðar loftvarnir og loftvarnamerki gefin, ef svo bar undir.
Eitt sinn var ég að elta ökufant og setti sírenuna I gang, eins og lög gera ráð fyrir. Hafði ég síðan hugann allan við eltingaleikinn og vissi ekki fyrr en að okkur dreif úr öllum áttum
herlögregla, hermenn og fleiri. Hljóðið í sírenunni okkar var sko, nákvæmlega eins og loftvarnamerkin. Ég hafðí þv£ sett allt 1 gang, loftvarnamerki og annað, án þess aö ég gerði mér
grein fyrir því, þegar ég setti sírenuna í gang; Seinna var okkur svo tekinn vari fyrir því að nota sírenurnar nema til þess að gefa loftvarnamerki með þeim, eða önnur slík merki sem
vöruðu við hættum, er vofðu yfir bænum“.

„Herlögreglan?“
„Já, hún starfaði mikið með okkur á stríðsárunum, þvi hermennirnir voru mikið á ferli, eins og aðrir. Við fórum gjarna tveir og tveir saman, á bifhjól um, annar íslenzkur lögregluþjónn og hinn herlögregluþjónn. Það var góð samvinna þar í milli“.

„Svo varð skipulagsbreyting þegar umferðardeild lðgreglunnar var stofnuð. Var það ekki?“
„Jú, fram til 1960 höfðu hjólin fylgt vöktum, en þá var umferðardeildin stofnuð og min fékk inni í nyrðri enda Skátaheimilisins við Snorrabraut“.

„Höfðu engar breytingar orð ið á hjólunum & þessum tíma?
„Nei, engar teljandi. Við feng um jú talstöðvar á þau 1958. Höggdeyfar urðu mýkri og fleiri smáar tæknibreytingar, en það varð engin sérstök breyting á útbúnaðinum hjá okkur á hjólunum“.

Hvernig var aðstaðan þarnaí Skátaheimilinu?“

„Það fór ágætlega um okkur þar. Við höfðum lítinn notalegan sal og eina smákompu til afnota. í kompunni sat varð stjórinn innan um talstöð og almenna afgreiðslu, simahringingar og eril. Okkur leið prýðilega þarna. Höfðum þægileg húsgögn og fleira. Þá var umferðardeildin með 2 bíla til afnota og 4 Harley Davidson hjól og tvær Vespur, en þær áttum við aðeins
stuttan tíma“.

„Nú eruð þið komnir hingað í nýju lögreglustöðina við Skúlagötu og hagur ykkar orðinn öðruvísi?“.
„Já, það hefur margt breytzt siðan 1942. Hingað fluttum við 23. júlí í fyra og þar með komnir i höfn, ef svo mætti segja, þvl fram til þessa hefur deildin verið að þróast og á auðvitað
eftir að þróast enn meir, en það er eiginlega ekki fyrr en við komum hingað, að hún fær á sig fast horf. Umferðarlðggæzlan hefur auðvitað búið við ákveðið skipulag, en árin frá 1942 til
1966 eru kafli í sögu löggæzlunnar. Það urðu kaflaskil, þegar við fengum hjólin og það urðu aftur kaflaskil þegar við fluttu hér inn, þar sem við búurn við sér herbergi fyrir talstöðvarsamband, sér herbergi fyrir varð stjóra, sér herbergi fyrir rannsóknir og fleira. Það varð það. kaflaskil. — Hvað framundan er? — Tja.. . hægfara þróun þar til eitthvað nýtt kemur. —
Kannski þyrlur! Já, hver velt,nema yið notum einhvern tíma þyrlur. Þá yrðu það ný kaflaskil“.

Vísir 1967



30.6.70

(Úrdráttur úr grein um m.a Bifhjólaklúbbinn Elding árið 1966

Vélhjólaklúbburinn Elding
í ferðalagi á Krísuvíkurbjargi
Við höfum líka til umráða Golfskálann á Öskjuhlíð, og þar hafa t.d. aðalbækistöð sína vélhjólaklúbburinn Elding og Bifreiðaklúbbur Reykjavíkur. Vélhjólaklúbbur inn Elding var stofnaður 1960 og hann kemur saman á miðvikudagskvöldum og heldur þá fræðslu- og skemmtifundi, en á verkstæði klúbbsins geta félagar unnið að viðgerðum hjóla sinna flest kvöld vikunnar. Það er rétt að geta þess, að nýlega hefur orðið að samkomulagi við lögreglustjórann í Reykjavík, að það verði skilyrði fyrir ökuprófi á vélhjóli, að hafa sótt námskeið í umferðarreglum og meðferð vélhjóla hjá vélhjólaklúbbnum Eldingu. Innritun á þau námskeið fer fram daglega kl. 2—8 síðdegis hér og á fundum klúbbsins. Áður var þetta mjög laust, strákar gátu farið niður eftir og fengið skírteini sem hjóleigendur og aikendur, en vitaskuld er þeim ekfci slður nauðsyn en bfls^örura aB kunna að aka eftir "dllum umferðarreglum.
Tíminn 
30.6.1966

20.6.70

Bjargar „fíber"- hjálmurínn lífí hans (1962)


Í morgun um klukkan 9 varð alvarlegt bifreiðaslys á Suðurlandsbraut móts við skrifstofubyggíngu   H. Ben. & Co., en þar varð hörkuárekstur milil bifreiðar og vespu-bifhjóls, og er talið næsta líklegt að bifhjólamaðurinn hefði látið Iífið á stundinni ef hann hefði ekki yeríð með hjálm á höfði. 
Eftir því sem lögreglan tjáði Vísi í morgun ar þetta þannig að, að maður að nafni Kristinn Helgason til  heimilis að Básenda 14 var á leið vestur Suðurlandsbraut á vespu-bifhjóli. Þegar hann var um
það bil að komast að mörkum Suðurlandsbrautar og Laugavegar, eða móts við hús nr. 4 við fyrrnefnda götu er Willys-Station bíll ekið þar þvert út á götuna og beint í veg fyrir manninn á bifhjólinu. Skipti það engum togum að bifhjólið lenti á vélarhúsi bílsins með þeim afleiðingum að sá sem á hjólinu var kastaðist í loft upp, yfir vélarhúsið án þess að koma við það og mun hafa flogið í loftinu um 10 metra unz hann skall niður á götuna. Sjúkrabíll og lögregla komu strax á vettvang og var Kristinn fluttur fyrst á slysavarðstofuna og að því búnu í Landakotsspítala, þar eð grunur leikur á að um höfuðkúpubrot kunni að vera að ræða. Var höggið svo mikið að stór dæld kom í hjálminn sem bifhjólsmaðurinn hafði á höfðinu og telur lögreglan nær óhugsandi, að Kristinn væri í tölu lifanda  manna nú ef hann hefði ekki haft hjálminn á höfðinu. Ekki varð þess vart við athugun á slysavarðstofunni að Kristinn væri brotinn, nema — og eins og að framan segir -  að grunur leikur á höfuðkúpubroti vegna einkenna sem komu fram á blæðingu. Var hann því strax fluttur í Landa  kotsspítala þar sem nánari rannsökn fer fram á meiðslum hans. Ökumaður bifreiðarinnar sem ók
í veg fyrir Kristin, kvaðst hafa séð til ferða hans áður en hann fór út á götuna. Telur hann að Kristinn hafi þá verið í það mikilli fjarlægð að sér hafi verið óhætt að fara út á götuna áður en hann bæri að, Kristinn hljóti því að hafa verið á mikilli ferð. Vespa Kristins er mikið skemmd eftir áreksturinn, en bíllinn lítið sem ekki.
Vísir 20.06.1962

7.5.70

Elding 1961


Á miðvikudagskvöldið fórum við að Lindargötu 50, þar sem Æskulýðsráð Reykjavíkurbæjar er til húsa, og sáum fljótlega, að við höfðum ekki farið húsavillt.  Fyrir utan var urmull af „skellinöðrum" og þegar inn var komið sáum við leðurjakka á fatasnögunum. 



Erindið var sem sé að mæta á fundi hjá Vélhjólaklúbbnum Elding, en hann hefur nýlega flutt bækistöðvar sínar frá Golfskálanum niður að Lindargötu og hefur nú fengið nýtt æfingasvæði í Rauðhólum.
Þessi vélhjólaklúbbur,sem er flestum kunnur síðan félagar úr honum sýndu listir sínar á sumardaginn fyrsta, er nýr af nálinni, stofnaður 17. nóvember í vetur og eru félagar hans nú um 50—60 talsins. Drengir eru á aldrinum 13—15 ára, en lögaldur til keyrslu vélhjóla er 14 ára. Er klúbburinn á vegum Æskulýðsráðs og Lögreglunnar og nýtur góðrar leiðsagnar Jóns Pálssonar, sem er löngu landsþekktur fyrir starf sitt í þágu tómstunda unglinga, og Sigurðar Ágústssonar, sern einna mest hefur beitt sér fyrir bættri umferðarmenningu, en annars stjórna drengirnir klúbbnum sjálfir, hafa, eígin stjórn og formann. Á miðvikudagskvöldum koma félagarnir saman og ræða ýmislegt í sambandi við starfsemina. Þegar við litum inn á fundinn sáum við að þeir undu sér vel við spil, bob, „darts" eða píluspil og auk þess glumdi músik í plötuspilara frá einu horninu. Þarna var líka mikið af ýmsum myndablöðum og bókum um vélhjól, og var mikið blaðað í þeim. Auðvitað var ekkert um annað talað en vélhjól og hávaði hæfilega mikill eins og við er að búast, þegar strákar á þessum aldri mæta saman í einum hóp og ræða áhugamál sín.


ÁHUGI Á HJÁLMUM.


Sigurður Ágústsson vár að segja strákunum frá slysi, sem varð nokkrum kvöldum áður, — og minnti þá á hvað hjálmar hefðu mikið að segja. — Hann sagði okkur, að það mál væri í miklum ólestri.
Aðeins tveir úr klúbbnum eiga hjálma, en þeir hjálmar, sem eru á boðstólum eru oft á tíðum svo litlir, að strákarnir gea ekki notað þá. Hefur klúbburinn mikinn áhuga á að fá eitthvert tryggingarfélagið í lið með sér og útvega því góðar tegundir af hjálmum á góðu verði. Tryggingarfélögin hafa líka sýnt starfsemi þessari mikinn áhuga og sjá hvers virði hún er, svo og umboðin Fálkinn og Vesturröst, sem veita fyrirtaks þjónustu, að því er Jón Pálsson tjáði okkur.  Hefur Ingi R. Þorsteinsson sýnt klúbbnum mikinn skilning, enda hefur hann flutt inn margvísleg efni í sambandi við tómstunda vinnu unglinga.
Við spurðum Jón Pálsson hvað væri mesta áhugarnál klúbbsins fyrir utan hjálmana.

LÆKKA ALDURSTAKMARIÐ.

— Við viljum lækka lög aldurinn úr 14 ár a niður í 13 ára sagði Jón. — Á þessum aldri hafa strákar
mestan áhuga á vélhiólum og þetta er geysimikið atvinnuspursmál, því að auðvelt er  fyrir þá að fá
sendisveinsstörf, ef þeir eiga eða kunna á vélhjól. Núverandi skilyrði fyrir að aka skellinöðrum eru
fyrir neðan allar hellur. Þeim er sagt að æfa sig í þrjár vikur, en ekki hver eigi að kenna þeim eða
hvar þeir eigi að fá leiðbeiningar. Úr þessu bætir klúbburinn mikið því að þar fá þeir ýmsar leiðbeiningar og fræðslu. — Svo er einnig unnið að því að þeir fái aðgang að vinnustofu, sagði Jón, þar sem þeir geta fengið gert við hjólin og leiðbeiningar um vélar undir hand leiðslu tæknilega sérfróðra manna. Að vísu fá þeir að kynnast þessu að nokkru, í kvikmyndum, sem sýndar eru í klúbbnum, en það er ekki nóg. — Hvað um sumarstarf semina?  Hún verður með svipuðu sniði og í vetur, en skipulagðar verða hópferðir, þótt það sé ekki ákveðið enn. Þetta verða sennilega stuttar ferðir, t.d. upp að Kolviðarhóli þar sem hægt er að nota vellina þar.
— Og ertu ekki ánægð ur með starfsemina?

BÆTIR UMFERÐA MENNINGU.

— Jú, það er enginn vafi á því að hún hefur rniklu hlutverki að gegna, ekki sízt í þá átt, að bæta
umferðamenninguna. Það er um að gera að fá þá nýja og kenna þeim frá byrjun. Þá eru þeir ekki
eins „villtir" og hafa ekki vanizt eigin akstursaðferðum. Við rákum okkur fljótlega á það í byrjun að
margir höfðu þeir ekki minnstu hugmynd um einföldustu hluti. Við leyfum þeim að „rasa" út á
æfingasvæðunurn, þá fá þeir nóg eftir nokkurn tíma. Það sjá allir að það er betra að láta þá ólmast um á þar meðan þeir eru að venjast, en að þeytast um göturnar. Svo venjast þeir á að taka tillit til annarra í umferðinni og hefur það sín áhrif þegar þeir læra á bíla. — Þeta stuðlar því áreiðanlega að bættri umferðarmenningu.

ÞUNG PRÓF.
Jón sýndi okkur svo próf, sem strákarnir taka í umferðarreglum. Þetta er mjög yfirgripsmikið próf og býsna þungt. Sagði Sigurður Agústsson líka að ýmsir mundu falla á því, sem væru að taka bílpróf, en  strákarnir gera prófinu góð skil og fá oftast yfir 9. Annars eru próf í klúbbnum í 3 stigum.
Það fyrsta er umferðarreglurnar og hafa um 20 —30 lokið því. Annað stigið er hæfnispróf og ýmsar
þrautir og það þriðja snýst um mótorfræði. Hafa engir tekið próf í 2. og 3. stigi enn sem komið er.
Formaður klúbbsins tilkynnti nú að fundurinn væri að hefjast og notuðum við tækifærið og röbb
uðum við hann. Hann heitir Símon Kjærnested, og er nemandi í 3. bekk Gagnfræðaskóla Austurbæjar. Hann vildi helzt sem minnst segja um formennskuna, en sagði að strákarnir væru iðnir við kolann og að allt gengi vel. Hann fékk áhuga á „nöðrum" fyrir nokkrum árum og var ekki lengi að verða sér út um eina. Hann sagði okkur að strákunum þætti gaman að keyra niður í bæ á eftir fundum.

ÞROSKAZT.

— Og finnsit ykkur ekki gaman að framleiða hávaða? — Jú, en ekki eins mikið og þegar við  byrjuðum fyrst, enda höfum við þroskazt víst heilmikið. — Annars er ekki ljóst hvaða hávaði er löglegur og það þyrfti eiginlega að fá hávaðamæli. Þá væri gaman að sjá lögguna standa á götuhornum og mæla hávaðann. — Og brjótið þið nokkuð umferðareglur? — Nei, en ég man eftir
því, þegar við vorum einu sinni að keyra ofan frá Golfskála og niður brekkuna hjá Þóroddsstöðum.
Einn keyrði öfugu megin og var víst að flýta sér heim og vildi stytta sér leið. — Jón skaut því inn í
að strákarnir væru hættir öllu svona löguðu, enda hefðu þeir þroskazt heilmikið síðan klúbburinn
hóf starfsemina. Og þá var komið að fundinum. Jón sagði okkur að á þeim hefði orðið mikil breyting. Fyrst voru strákarnir algerlega agalausir og var hávaðinn á fundunum svo ógurlegur, að ekki heyrðist mannsins mál. Í fyrstu formannskosningunni voru 32 mættir, en þegar telja átti atkvæðin kom í ljós, að þau voru 40 ! Sagði Jón þeim þá, að nú væri sá vandi risinn, að 8 fleiri atkvæði hefðu verið greidd en fundarmenn voru margir og yrði því að kjósa aftur. Strákarnir skildu ekkert í þessu og ætluðu að mögla, en féllust þó á tillöguna að lokum. — Svona nokkuð hefur ekki endurtekið sig, sagði Jón og stuðlar klúbburinn auk annars án efa mikið að félagsþroska.

* PASS!

Þegar formaðurinn hafði sett fundinn, ritari lesið fundargerð síðasta fundar og nýr félagi verið
hylltur með lófataki hófust umræðurnar. Hjálmarnir voru mikið á dagskrá og hvatti Sigurður
Ágústsson þá, sem efni hefðu á, að kaupa sér þá, en samt skyldu þeir allt af gæta sín vel á hjólunum og treysta þeim ekki í hvað sem er. Komu ýmsar gamansamar athugasemdir í hjálmumræðunum
og sagði einn fundarmanna að hann mælti með hjálmunum, ef þeir kostuðu ekki neitt. Annar sagði að hausinn væri helmingur af öllu hinu og að það borgaði sig því að verja hann vel og aðspurður kvaðst ritarinn vera búinn að fá leið á hjálmunum og segði pass, enda hefði hann aldrei dottið af skellinöðru. Þá benti einn á, að hjálmarnir væru auk annars mjög skemmtilegir og þægilegir.
Ýmislegt annað bar á góma, eins og legghlífar, sem einn sagði, að góðar væru til varnar því að
brennast ekki á púströrinu. En áróðursmaður NSU vélhjólategundar sagði að slíkt kæmi aldrei fyrir
á þeim.

KLAPPA, EF MED ÞARF.

Þá var mikið rætt um hvort skildi heldur selja kók eða sinalco á fundunum. Varaði einn ræðumanna við því, því að svo gæti farið, að allir fengju ekki nægju sína af gosi, þar sem gjaldkerinn hefði upp
lýst, að sjóðurinn væri þurausinn! En allir voru þeir vissir um að þetta mundi blessast einhvernveginn og samþykktu einróma að kaupa tvo kókkassa fyrir næsta fund. — Skyldi ágóði renna í verkfærasjóð, þótt einn vildi að neningunum yrði varið í poll, sem hægt væri að ,,sulla" í á hjólunum. Þá benti einn ræðumaður á það þýðingarmikla atriði að ekkert vit væri í að klappa fyrir öllu, sem sagt væri á fundunum. — Það nær ekki nokkurri átt, sagði ræðumaður. þið megið klappa þegar ykkur finnst eitthvað afburðasnjallt, en annars skuluð þið láta það algerlega eiga sig.
Þetta hefur þeim þótt snjallt, sagði Jói okkur, því að þeir klöppuðu allir. Fundinum var nú slitið og bjó nú öll hersingin sig til brottferðar. Leiðin lá niður í bær og bað Jón þá að hafa ekki hátt, þar eð
það væri orðið framorðið.
Sáum við seinast á eftir þeim, þar sem þeir brunuðu niður lindargötu.

Alþýðublaðið
 7 mai  1961

6.4.70

Galvaskir liðsmenn bifhjóladeildarinnar tilbúnir. (1965)

Frá æfingu vélhjóladeildar

Lögregluþjónar þurfa að vera tillitssamir, gætnir en ákveðnir 



Á KRINGLUMÝRARBRAUT rétt sunnan Miklubrautar hafa undanfarna morgna farið fram æfingar lögreglumanna á vélhjólum. Alls taka þátt í æfingunum 14 lögregluþjónar, og stjórnar  Sigurður Ágústsson, varðstjóri í um ferðardeild lögreglunnar æfingunum.

Er fréttamaður og ljósmyndari blaðsins komu á Kringlumýrarbraut í gærmorgun á níunda tímanum,
voru þar 7 lögregluþjónar að æfingum í glampandi sólskini á nýmalbikuðum veginum. Þar var komið fyrir gulum blikkdunkum og óku lögregluþjónarnir á milli þeirra eftir braut, sem myndaði 8. Ýmsir kynnu að halda, að þetta væri lítill vandi, en svo er hins vegar ekki. Allur hópurinn varð að gæta þess, að ekki yrði árekstur, þar sem þeir mættust í miðri brautinni, og sagði Sigurður Ágústsson okkur, að með þessu fengju lögregluþjónarnir ágæta æfingu í að taka' krappa beygju, bíða þess að brautin
fyrir framan þá yrði auð og halda síðan áfram á fullri ferð, á réttu augnabliki, alveg eins og þeir væru t.d. að koma að gatnamótum, þar sem gult ljós logaði og grænt væri að koma. Þetta veitti þeim einnig ágæta þjálfun í að sýna öðrum í umferðinni tillitssemi, vera gætnir, en þó ákveðnir.
    Að þessari æfingu lokinni var gulu dunkunum raðað eftir endilangri götunni með um það bil 10 metra millibili. Óku lögregluþjónarnir í fyrstu í einni röð hægt eftir götunni og á milli gulu merkjanna, svipað og þeir væru í svigi á skíðum. Beygjurnar voru mjög krappar og aðalvandinn sá, að halda jafnvæginu. Síðan var hraðinn aukinn að mun og- þá var auðvitað miklu erfiðara að komast hjá því að velta merkjunum um.
   Sigurður sagði okkur, að einn liður í æfingunum væri það, að vélhjólunum væri ekið í fylkingu með jöfnum hraða, og skipt væri um einfalda, tvöfalda eða þrefalda röð öðru hverju, og gengjuskiptingarnar ágætléga fyrir sig. Þá hefðu lögreglumenn einnig farið út fyrir bæinn og allt að því farið í fjallgöngu á vélhjólunum. Hefðu þeir haft af því mikið gagn.
  Sigurður Ágústsson sagði okkur, að umferðardeildin hefði tekið til starfa sem sérstök deild innan lögreglunnar vorið 1960. Síðan hefðu 7 til 8 vélhjól verið í notkun. Ekki hefði verið unnið á kvöldvöktum á vélhjólunum, en full ástæða væri þó til þess. Það hefði háð starfi umferðarlögreglunnar mikið, að ekki hefði verið auðvelt að fá menn til að starfa í lögreglunni. Með batnandi launum væri þó horfur á, að úr þessu mundi rætast á næstunni.
  Þegar við spurðum Sigurð að því, hversu gamla menn væri heppilegast að fá á vélhjólin, svaraði hann því til, að ekki væri unnt að dæma um það eftir aldri eingöngu. Að öðru jöfnu væri þó heppilegast, að ungir menn réðust til starfa hjá lögreglunni. Væri þá æskilegast, að fyrstu eitt til tvö árin væru þeir í götulögreglunni. Að þeirri reynslu fenginni yrðu þeir í vélhjóladeildinni um tveggja  til þriggja ára skeið. Lögregluþjónn á vélhjóli yrði á eigin spýtur að ráða fram úr margvíslegum  vandamálum í starfi sínu á hverjum degi. Þetta væri svo góður skóli fyrir unga lögregluþjóna, að þeir
yrðu að honura loknum fullkomlega færir til að gegna hvers konar öðrum störfum í þágu lögreglunnar.
Frá æfingu vélhjóladeildar
   Þýðingarmest af öllu væri þó það, að þeir sem gengju í vélhjóladeild væru menn, sem hefðu áhuga á sínu starfi, afköst þeirra yrðu alltaf mest. Þessum mönnum yrði að veita góða þjálfun,  þeir duglegir og ákveðnir, gætnir og hafa gott vald á tæki sínu. Afköst hvers einstaks manns og dugnaður skipti miklu máli fyrir embættið, ekki sízt vegna þess að vélhjólin eru rándýr. Nú kostaði nýtt vélhjól með talstöð nær fjórðungi milljónar króna.
   Þá sagði Sigurður okkur, að árangur æfinganna hefði verið mjög góður. Meðal þátttakenda væru þrír menn, sem enga reynslu hefðu haft. og hefðu þeir staðið sig með prýði. Þjálfun lögreglumannanna væri alger undirstaða þess, að þeir gætu rækt starf sitt vel, og hefði lögreglan hingað til verið mjög heppin með þá menn, sem á  vélhjólunum hafa starfað.
   Ekki væri þó einhlítt að þjálfa lögreglumennina í þvi að vera duglegir í að starfa fyrir lögregluna. Það yrði einnig að gæta þess, að þeirra eigið öryggi væri sem mest í umferðinni. Einn þýðingarmesti hluti þeirra æfinga, sem nú standa yfir væri einmitt það, að  lögreglumönnum væri kennt að aka þannig í hinni miklu umferð, að þeir væru ekki sjálfir í stöðugri lífshættu. Þeir yrðu að læra að fara rétt fram úr öðrum ökutækjum, vara sig á þeim sem á undan þeim æskju o. s. frv. Þegar við yfirgáfum Sigurð Ágústsson og hans menn, voru þeir að hvíla sig eftir  stöðugan akstur og æfingar í meira en klukkustund, þar sem sífellt var ekið hring eftir hring, hraðinn minnkaður og aukinn á víxl og keppzt við að framfylgja sem bezt fyrirmælum Sigurðar varðstjóra.

Morgunblaðið

6.04.1965

1.4.70

Hjálmurinn bjargaði piltinum

Hjálmurinn bjargaði piltinum tvímælalaust," sögðu sjónarvott ar, sem með skelfingu höfðu horft á pilt á skelli nöðru stingast fram af hjóli síhu beint á höfuðið á götuna, svo að í glumdi.

Pilturinn hafði komið akandi á bifhjóli sínu eftir Suðurlandsbraut Í gærdag um kl. 3, en á móts við hús nr. 4. rann hjólið í bleytu á malbikinu með ofangreindum afleiðingum. Allir, sem til sáu, voru ekki í minnsta vafa um, að pilturinn hlyti að vera stórslasaður. Slíkt högg þyldi enginn á höfuðið.
En ekki aldeilis! Að vísu hruflaðist pilturinn við fallið og hlaut einhverjar skrámur, en í höfðinu kenndi hann sér einskis meins, enda hafði hjálmurinn tekið höggið af.

Pilturinn var fluttur á slysavarðstofuna, en meiðsli hans reyndust ekki alvarleg. Nákvæmlega á sama stað varð árekstur fyrir átta árum, eða 20. júní 1962, og rákust þá saman bifreið og Vespuhjól, en bifhjólamaðurinn var með öryggishjálm, sem varð honum til lífs, því að hjálmurinn tók höggið af honum. Orkaði það ekki tvímælis um, hve mikil björg manninum var af hjálminum, þvi að stór dæld kom á hjálminn af högginu.- GP. —

http://timarit.is/view_page_init.jsp?issId=237362&pageId=3232843&lang=is&q=bifhj%F3lama%F0urinn

Vélhjólakynning í Keflavík

LAUGARDAGINN 7. apríl,1969  kl. 13, verður í Félagsbíói í Keflavík vélhjólakynning á vegum J.C. Suðurnes. Vélhjólaklúbburinn Ernir, sem var stofnaður í vetur, verður kynntur, sýndar verða kvikmyndir um akstur vélhjóla, svo sem keppnisakstur og akstur í umferð eða á víðavangi. Fulltrúi frá Bifreiðaeftirliti ríkisins veitir upplýsingar um öryggisbúnað og þaer reglur sem gilda um vélhjól.
 
Allir munu fá í hendur bækling sem inniheldur almenna umferðarfræðslu. Auk þess sem kynnt verður þjónusta við vélhjólaeigendur, þá munu vélhjólaumboð sýna vöru sína. Þessi vélhjólakynning er eitt af mörgum verkefnum, sem J.C. Suðurnes hefur unnið í vetur undir kjörorðinu
 „Eflum öryggi æskunnar". 
Aðgangseyrir að kynningunni er enginn.

Morgunblaðið 6.4.1969

31.3.70

„Mesta skömmin að þurfa að stíga með" (1965)


 Spjall við unga vélhjólaeigendur



Á góðviðrisdögum má oft líta fríða fylkingu ungra manna á vélhjólum taka stefnuna út fyrir borgarmörkin. Oft eru þeir um 40 saman, en í fararbroddi fer lögregluþjónn á bifhjóli. Þetta er skemmtileg sjón, og kannski ekki sízt fyrir þá sök, að allir eru piltarnir klæddir eins: Í svörtum leðurjökkum, leðurstígvélum og með hvíta, vígalega hjálma á höfði. Margur hefur staldrar við, horft á eftir piltunum og spurt sjálfan sig: Hvaða fuglar skyldu þetta nú vera?

Það eru félagar í vélhjólaklúbbnum Eldingu, sem hér um ræðir. Þegar við heimsóttum piltana á dögunum uppi í Golfskála, komumst við fljótt að raun um það, að starfsemi þeirra er hin merkilegasta. í Golfskálanum eiga þeir samastað — og þar hafa þeir búið sér myndarlegt verkstæði. Ráðunautar klúbbsins hafa verið frá upphafi Jón Pálsson og Sigurður Ágústsson og hefur klúbbnum vel farnazt undir þeirra foryztu.  Jón er fulltrúi Æskulýðsráðs o;g kemur málefnum piltanna á framfæri við það. Hann er alltaf nærstaddur þegar piltarnir koma saman og er boðinn og búinn til að veita þeim aðstoð sína. Sigurður hefur efnt til fræðslufunda fyrir piltana um umferðarmál og hann hefur farið með þá í ferðalög upp um sveitir.  Þegar okkur bar að garði eitt kvöld í vikunni, hittum við nokkra piltanna og Jón Pálsson. Jón segir okkur frá tildrögum að stofnun klúbbsins
Klúbburinn var stofnaður 19. nóvember 1960 og tildrög að stofnun hans voru í rauninni umferðaslys í Reykjavík, sem skapaðist vegna vankunnáttu unglinga, sem tvímenntu á kraftmiklu vélhjóli og óku af miklum glannaskap. Ég gerði þennan atburð að umtalsefni í Tómstundaþættinum, sem ég hafði þá með höndum í útvarpinu og fékk þrjá vélhjólaeigendur til að koma í þáttinn og ræða við mig. Ég spurði þá meðal annars, hvernig þeir fengju réttindi til að aka vélhjólum, oig þá kom margt undarlegt í ljós: Það var enga fræðslu um meðferð hjólanna hægt að fá, og ekkert æfingasvæði var fyrir hendi, þar sem þeir gátu æft sig að aka hjólunum. — Piltarnir urðu allir mjög hrifnir af þeirri hugmynd að setja á stofn klúbb vélhjólaeigenda og töldu, að slíkur klúbbur gæti gert mjöig mikið gagn, bæði fyrir umferðina og þá sjálfa, ef þeir gætu skapað sér aðstöðu til að gera við hjólin. Upp frá þessu fórum við Sigurður Ágústsson að, setja okkur í samband við vélhjólaeigend ur, sem við hittum á götu, og um síðir bauð Æskulýðsráð til stofnfundar vélhjólaklúbbs, sem hlaut nafnið Elding. Það var í nóvembermánuði 1960. Klúbburinn hefur starfað óslitið siðan, og er óhætt að sagja, að hann hafi komið mörgu góðu til leiðar. í þessu sambandi má geta þess, að milli umferðalögreglunnar og klúbbsins hefur alltaf verið mjög ánægjulegt samstarf. Piltarnir hafa oftsinnis lagt lögreglunni lið, til dæmis, þegar meiri háttar kappleikir hafa farið fram á Lauigardalsvellinum og þegar efnt hefur verið til keppni í góðakstri.
Í lögum Eldingar segir, að markmið klúbbsins sé sem hér segir:

  • Að koma á' föstum skemnili og fræðslukvöldum.
  • Efna til fræðslu um umferðarmál.
  • Gefa félögum kost á að vinna að viðgerð hjóla sinna.
  • Efna til hæfnisprófa. 
  • Efna til ferðalaga.
  • Fá hentugt æfingasvæði og koma á æfingum í akstri vélhjóla.

Hvað snertir fræðslukvöldin koma piltarnir saman hvert miðvikudagskvöld, og fer þá jafnan fram einhver fræðsla um umferð og umferðamál. Annað hvert miðvikudagskvöld eru sýndar kvikmyndir, og þá fyrst og fremst fræðslukvikmyndir um vélhjól og bíla. Yfirleitt er á fundunum rætt um það, sem efst er á baugi hverju sinni,  þannig er til dæmis á veturna rætt um það, hvað varast beri í hálkunni. Þá fá piltarnir oft heimsóknir sérfróðra manna, sem flytja erindi um umferðamál, og segir Jón okkur, að áhugi piltanna sé þá svo mikill, að heyra megi saumnál detta!
Piltarnir í Eldingu hafa komið sér upp myndarlegu verkstæði í Golfskálanum, þar sem þeir hafa góða aðstöðu til þess að gera við hjólin sín. Þannig geta þeir líka sparað drjúgan skilding. Verkstæðið er opið öll kvöld, en yfirumsjón með því hefur einn úr hópi piltanna, Egill Bjarnason. Hann er kallaður verkstæðisformaðurinn, og strákarnir seigja, að hann sé þúsundþjalasmiður og kunni ráð við öllu, sem lýtur að vélhjólum. Hæfnisæfingar hafa notið mikila vinsælda, en þær eru samkvæmt kerfi, sem sett hefur verið saman fyrir öll Norðurlönd. Einnig hafa piltarnir á takteinum sérstakt próf, þar sem eru um 30 spurningar, sem lúta að umferðinni, og er þannig tryggt, 'að engin meðlimur ryðgi í umferðareglunum. Jón bendir okkur réttilega á, að í vaxandi umferð sé mjög mikils um vert, að piltur, sem eignast vélhjól, fái góða fræðslu um umferðareglur og merki þar að lútandi. Hann segir okkur, að Æskulýðsráð hafi reynt að koma á samvinnu við Bifreiðaeftirlitið þess eðlis, að piltum, sem ætli að gangast undir próf á vélhjól, verði vísað á klúbb, sem geti látið þeim í té æfingasvæði til að æfa sig á akstri og allri meðferð hjólanna, og geti einnig séð fyrir fræðslu í sambandi við umferðina. Og hvað þetta atriði snertir, er að sjálfsögðu aðeins um Eldimgu að ræða.

Ekki alls fyrir löngu kom mikið vandamál til sögunnar hjá vélhjólaeigendum, og það hefur verið mikið áhyggjuefni piltanna í Eldingu. Skráning vélhjóla hefur verið stöðvuð. Þetta kom í ljós, er við spjölluðum við fjóra pilta, sem skipa stjórn Eldingar. Við höfðum spurt, hvort nýir félagar væru ekki sífellt að bætast í hópinn, þegar formaðurinn, Jón Snorrason saigði, að við því væri ekki að búast. þar sem nýtt hjól kæmi ekki inn í landið lengur.
Já, þeir gerðu okkur ililegan grikk i fyrra, með því að stöðva alla skráningn á vélhjólum, hélt Jón áfram. Þess i vegna hefur meðlimatalan s haldist óbreytt um langan tima, en virkir meðlimir eru um 40 talsins. 
Kristján Magússon, ritari, segir: Þeir sögðu, að hjólin vera orðin sterkari og kraftmeiri en gömlu skellinöðrurnar, sem fyrst voru fluttar inn til landsins — Og það er svo sem alveg rétt hjá þeim, bætir Helgi 1 Kveinbjörnsson, gjaldkeri við, en þess ber að gæta, að gömlu skellinöðrumar hrundu niður og fóru í rusl á skömmum tíma. Þær sjást líka tæpast lengur. Egill Bjarnason, verkstæðisformaðurinn, segir: — Það var gert að skiryrði, að sprengirúmið í mótornum yrði ekki meira en 50 kúbikmetrar, krafturinn ekki mejri en 1 hestafl og þyngd ekki yfir 50 kíló. ÖIl hjól, sem ekki fullnægja þessum skilyrðum, eru nú skráð sem mótorhjól. 
Og þarf þá bílpróf spyrjum við. Kristján:  Nei, sérstakt mótorhjólapróf.   Egill: En við þetta hækka hjólin í verði, — þau færast yfir á svart númer úr rauðu. Helgi: Þegar umboðin fá ekki lengur að flytja inn hjólínn, missa þau áhugann á að flytja inn varahluti. Egill: Þessi takmörkun á innflutning vélhjóla kemur okkur mjög spánskt fyrir sjónir, þar sem þannig háttar til hér á landi, að vélhjól verða að vera kraftmikil, ef þau eiga að koma að einhverju gagni. Það kom ósjaldan fyrir hér áður fyrr, þegar skellinöðrux fóru að sjást á götunum, að menn þurftu að hjóla með upp brekkurnar, — krafturinn var ekki meiri'... . Helgi: en það er mesta skömm, sem komið getur fyrir skellinöðruknapa að þurfa að stíga með! Jón: Ekki getuna við skilið, hvað veldur þessari stöðvun á innflutningi vélhjóla. Ekki hefur slysunum fjölgað þótt við séum á þessum stærri hjólum i umferðinni, svo að tæpast getur ástæðan verið sú, að hjólin séu okkur ofviða! Kristján: Þeir segja, að petta verði rætt á naesta fundi Norðurlandaráðs, en það er bálft ár, þangað til það kemur saman, Þá verður rætt um að samræma lög um skellinöðrur og bifhjól fyrir öll Norðurlönd. Við biðjum þá félaga að segja okkur hvernig þessum málum sé háttað á hinum Norðurlöndunum. Helgi: í Danmörku geta unglingar keypt skellinöðrur 16 ára að aldri. Þær eru innsiglaðar fyrir 30 km. hraða. Kristján: ... . og eru númerslausar, og liggur við stórsekt að taka innsiglið af. Helgi: Í Noregi mega 15 ára unglingar aka skellinöðrum, og 16 ára unglingar mega aka hjólum, sem eru 50 kúbik og upp í 125 kúbik. Fyrir kraftmeiri hjól þarf bílpróf. Jón: Eins ber að gæta. — Þegar talað er um 5 hestafla hjól, þá er ekki tekið fram, hvort um sé að ræða skatthestafl eða bremsuhestafl, en þarna er mikill munur á milli. í bremsuhestaflinu liggur niklu hærri tala. Allar þessar umræður fara fram á verkstæði piltanna. Við tökum nú upp léttara hjal og segjum: — Ja, þið eigið aldeilis myndarlegt verkstæði! Kristján: Já, það er mjkið af góðum verkfærum hérna Jón fyrir allar tegundir hjóla. Egill: Æskulýðsráð stóð að því að innrétta það fyrir okkur, en við höfum stækkað það og endurbætt, haldið því við og keypt verkfæri fyrir peningana, sem koma inn. Þegar við spyrjum, hvernig þeir afli fjár, segir Helgi: — Gjald fyrir afnot af verkstæðinu er 10 krónur. Svo seljum við merki og fána með merki félagsins, nú, og svo er ársgjaldið Jón: — sem er 30 krónur. Helgi: og þykir öllum lítið! — Þið ferðist mikið saman, segjum við. Verkstæðisformaðurinn svarar: — Já, við höfum ferðast mikið allt frá því klúbburinn var stofnaður. Á fyrstu árunum reyndar aðeins á sumrin, en nú má segja, að við séum á ferðinni saman allar helgar nema þegar veður er óhagstætt. Þá fórum við upp um sveitir með Sigurð Ágústsson oft í broddi fylkingar — oft um 40 strákar saman. Kristján: Og svo förum við stundum í smáferðir á kvöldin. Þegar við spyrjum, hvort klúbburinn standi öllum vélhjólaeigendum opinn, svara þeir einum rómi, að svo sé. — Bæði piltum og stúlkum, segir Egill.  — Eru þá stúlkur i klúbbnum um líka, spyrjum við. — Það voru fjórar stelpur fyrir ekki svo löngu, segir Kristján, og bætir við: — Ætli þær þykist ekki upp úr því vaxnar núna að vera á vélhjólum. Nú eru bílarnir komnir til sögunnar hjá þeim! Hvort þeir eigi æfingasvæði? — Ekki sem stendur, því miður, segir Jón. Við fengum að æfa okkur áður fyrr á gamalli braut á Reykjavíkurflugvelli, en það reyndist ekki beint heppilegur staður. Helgi: Við höfum augastað á tveimur stöðum sem æfingasvæði. Annar er við Lyklafell á Sandskeiði, en hinn við Selfjall fyrir ofan Lækjarbotna. Jón: Við vildum gjarna vera þar sem við ónáðum engan. Og þar vildum við líka koma upp skála. Kristján: Það er eitt af hagsmunamálunurn. Helgi: Þá mundum við æfa okkur í að keyra í kringum tunnur, keyra upp á „vegasalt" og halda jafnvægi, keyra eftir gömlum ljósastaurum Egill: ... . og keyra á afturhjólunum ... . Jón: ... . nei. nei, það fer svo ílla með hjólin!

Það var tekið að kvölda. Jón Pálsson var að leika borðtennis við strákana inn í Golfskála. Við og við komu skellinöðruknapar með hvíta hjálma inn á verkstæðið. Og hér er opið á hverju kvöldi? segjum við. — Já, segir Egill og bætir við: Fyrir þá, sem eru með lausa skrúfu!







Morgunblaðið 
31.3.1965

15.2.70

Megum ekki keyra í hóp á rúntinum(1961)

Það er Magnús Gíslason, sem er í öllum herklæðum á
skellinöðrunni.  Hann er einn af mörgum félögum í
Vélhjólaklúbbnum Elding

Sagt frá heimsókn í vélhjólaklubbinn ELDINGU sem heldur fundi vikulega
í Golfskálanum í Rvík

ÆSKUFÓLK! Tómstundaiðjan er hafin að nýju. Þannig var byrjun á auglýsingu, sem birtist fyrir skömmu í dagblöðunum.
Og við lásum áfram og rákumst á eftirfarandi:
Golfskálinn Vélhjólaklúbburinn Elding, miðvikudag.
Og næsta miðvikudag mætti fréttamaður Fálkans í Golfskálanum. Er komið var að húsinu gaf fyrst að líta rennilegan lögreglubíl og þegar komið var fyrir hornið sást hópur af skellinöðrum. Hér hlaut vélhjólaklúbburinn Elding að vera saman kominn.
Þrír félagar úr Vélhjólaklúbbnum
 Eldingu á fundi í Golfskálanum
Inni sátu 26 drengir á aldrinum 14—15 ára, flestir hverjir. Það var verið að ljúka við að sýna kvikmynd, er fréttamaðurinn knúði dyra og auðvitað varð svolítil truflun, er fréttamaðurinn bar upp erindi sitt. Þarna voru leiðbeinendur Jón Pálsson og Sigurður Ágústsson lögregluþjónn. Sigurður hefur kennt drengjunum umferðarreglurnar og farið með þeim í ferðir um bæinn og verið þeim innanhandar á ýmsan hátt. Þarna var einnig drengur að nafni Símon Kjærnested og er sá formaður klúbbsins.

Spilað BOB
Eftirfarandi samtal er við hann og aðra, sem lögðu orð í belg.
 — Hvað eruð þið margir í klúbbnum? — Um 40 strákar á aldrinum 13—17 ára.
— Hvað gerið þið? — Við komum hér saman á miðvikudagskvöldum. Hér eru kenndar umferðarreglurnar, svo kemur hingað maður, sem kennir okkur um vélarnar. í sumar ætlum við í ferðalög, aðallega upp í Rauðhóla, því þar erum vi ð búnir að fá land. Þar ætlum við að gera brautir og fara í kapp og einnig að leysa þrautir — setja upp kubba og svoleiðis.
— Hvað kostar ný skellinaðra? — Svona 16 þúsund. — Það er dýrt, maður. — Einum of mikið. Maður er allt sumarið að vinna fyrir þessu.
Jón Pálsson,Simon Kjærnsted formaður
klúbbsins og Sigurður Águstsson
 — Hvaða hjól eru bezt? — Viktoría.— Nei, blessaður vertu, það er NSU, sagði annar. Það var auðheyrt, að þetta var viðkvæmt mál.
— Eruð þið ekki óvinsælir? — Af hverju? — Nú, er ekki svo mikill hávaði í skellinöðrunum?
— Já, svoleiðis. Nei, nei, það er bara fyrst. Annars megum við ekki keyra í hóp — t. d. á rúntinum — þá verður allt vitlaust.
— Hvað komizt þið hraðast? — 70. — Nei, 80, sagði annar. Strákarnir fóru að hlæja. Og einn sagði: Þið komizt kannski á 70 niður brekku! Síðan sættumst við á að yfirleitt færu skellinöðrurnar ekki hraðar en 40—50 km á klst.
Klúbbmeðlimir Saman komnir
— Er nokkur kvenmaður á svona hjólum? — Nei, það held ég ekki. — Jú, ég þekki eina, sagði annar ákafur, hún er í Keflavík. — Já, sagði sá þriðji, það er hjúkrunarkona á Vífilsstöðum, sem er á svona hjóli. Sá fjórði sagði eitthvað, sem kom Jóni Pálssyni til að leggja við hlustirnar og hann sagði: Strákar, þið verðið að gæta heiðurs klúbbsins!
Og þá var hinu formlega samtali lokið og það sem á vantar skýrum við bezt með myndum.


Fálkinn 15.02.1961
https://timarit.is


5.2.70

Eldingu lostnir 1968


ELDINGU LOSTNIR..



Vélhjólaklúbburinn Elding hefur starfað í liðlega 7 ár. í klúbbmum fá ökumenn vélhjóla fræðslu um umferðarmál og einnig hafa þeir aðstöðu til að gera við hjól sín. Að sögn lögreglunnar hefur ástandið í umferðinni hvað varðar stráka á vélhjólum, batnað að mun síðan klúbburinn hóf starfsemi sína, enda veitir hann meðlimum nokkuð aðhald hvað viðvíkur skynsamlegum akstri í umferðinni og einnig
skapar hann eins konar stéttar vitund hjá þeim. Klúbburinn starfar á vegum Æskulýðsráðs Reykjavíkur og hefur Jón Pálsson haft umsjón með starfsemi hans. I viðtali við blaðið skýrði Jón frá stofnun og starfsemi klúbbsins og fer viðtalið hér á eftir.
„Hver voru tildrögin að stofnun klúbbsins?"
„Tildrögin voru með nokkuð einkennilegum hætti. Það varð mikið slys í Kleppsholtinu, þannig að tveir drengir voru á vélhjóli, óku glannalega. svo dauðaslys hlauzt af.   Nokkru seinna fékk tómstundaþáttur útvarpsins bréf, sem fjallaði um það, hvort enginn aðili annaðist fræðslu varðandi akstur vélhjóla, eða hvort til væri félagsskapur í því sambandi. Svo reyndist ekki og við athugun kom í ljós að grundvöllur var fyrir slíka starfsemi. Upp úr  því stofnaði ég þennan klúbb ásamt Sigurði Ágústssyni, á vegum Æskulýðsráðs og lögreglunnar í nóvember 1960. Það voru á milli 30 og 40 strákar sem gengu í klúbbinn við stofnun hans. Klúbburinn hefur starfað æ síðan, vetur og sumar.
..Hvert er markmið klúbbsins?"
 „Markmið klúbbsins hefur frá upphafi verið: Að koma á föstum skemmti. og fræðslukvöldum, þar sem eigendum og verðandi eigendum vélhjóla, gefst kostur á að koma saman og ræða áhuga mál sín.
Af efna til fræðslu um umferðarmál.
Að fá hentugt æfingasvæði og koma á þroskandi æfingum í akstri á vélhjólum.
Að gefa klúbbfélögum kost á að vinna að viðgerðum á hjólum sín um.
Að efna til hæfnisprófa í umferðarreglum, aksturshæfni og meðferð vélhjóla.
Að efna til ferðalaga.
„Hvað eru margir meðlimir í klúbbnum nú"?
,,í klúbbnum eru skráðir að jafnaði um 60 og 70 strákar. Þeir koma í klúbbinn 15 ára, en svo fá þeir bílpróf 17 ára og hverfa þá úr klúbbnum. „Hvar hefur klúbburinn aðsetur sitt?"
Jón Pálsson
Hann hefur aðsetur í Golfskálanum gamla, og þar eru haldnir fundir á fimmtudagskvöldum. Þar er einnig smáviðgerðarverkstæði, þar sem piltarnir hafa aðstöðu til að gera við hjól sín. Verkstæðisformaðurinn er einn af meðlimum klúbbsins,  Steingrímur Jónsson. Við höfum verið að berjast fyrir því að fá æfingasvæði fyrir klúbbinn en það hefur gengið mjög erfiðlega og það er eins og þetta málefni finni ekki hljómgrunn hjá borgar yfirvöldunum. Við höfum að vísu verið nokkuð uppi í Rauðhólum, eir*það er friðlýst land og má lítið gera þar. Þá höfum við einn ig verið með æfingaþrautir sem við höfum reynt að útfæra á vor in. Síðastliðið haust vorum við með góðaksturskeppni og þar felldum við inn þessar þrautir. Á sumrin hafa strákarnir farið nokkuð í útilegur og höfum við Sigurður farið með þeim um Reykjanesið í kynnisferðir. Það, sem klúbburinn lagði mikla áherzlu á, fyrir nokkrum fellssveit sem háð eru þessum ákvæðum.
„. Það, sem klúbburinn lagði mikla áherzlu á, fyrir nokkrum árum var, að framkvæmd væri einhver kennsla fyrir þá sem ætla að taka próf á vélhjól. Umferðin er orðin það mikil, að ekki er forsvaranlegt að láta pilta fara út í umferðina án þess að fá undirstöðu varðandi okkar umferðarlög. Var þetta rætt af hálfu klúbbsins við lögreglustjórann í Reykjavík. Tók hann þessu máli vel og ákvað að enginn færi í próf hjá bifreiðaeftirlitinu, sem ekki hefði skilríki frá Eldingu þess efnis að hann hefði lokið ákveðnu undirbúningsnámskeiði. Þessi námskeið erum við búnir að vera með síðan síðla sumars 1966 og fram á þennan dag og hafa um 180 piltar farið í próf hjá okkur. Það eru Reykjavík, Kópavogur, Seltjarnarnes og Mosfellssveit sem háð eru þessum ákvæðum.


Hvað fer fram á fundum klúbbsins?"
„Við erum með leiktæki í Golfskálanum og höldum fundi á hverjum fimmtudegi. Annan hvern fimmtudag höfum við kvikmyndasýningar. Við reynum þá að ná í umferðarmyndir, aksturs myndir og fræðslumyndir um umferðina, akstur í -íhálku o. fl. Við reynum á þennan hátt að hafa áhrif á strákana varðandi umferðina, og lögreglan segir að ástandið í þessum efnum sé mikið betra síðan Elding tók til starfa.
„Sækja piltarnir fundina vel"? 
„Á veturna meðan þeir eru í skóla, er ýmislegt, sem tefur og truflar, en yfirleitt mæta á fund
unum á milli 20 og 30 strákar".
,,Er starfsemi klúbbsins eitthvað styrkt fjárhagslega?
„Klúbburinn starfar á vegum Æskulýðsráðs og hefur ókeypis húsnæði og aðstöðu í Golfskálanum og leiðbeiningar á verkstæði eru greiddar af borgarsjóði.
„Svo við víkjum aftur að undirbúningi piltanna undir próf á vélhjól.
Hvernig fer sá undirbún ingur fram í smærri atriðum?"
 „Þegar piltarnir eru orðnir 15 ara, hafa þeir réttindi til að fara í próf. Þá koma þeir til okkar á Fríkirkjuveg 11 og fá æfingarheimild. Við skráum þá inn í undirbúning og látum þá um leið fá tilvísun til lögreglustjóra um það, að þeir séu búnir að koma til okkar og skrá sig, og að við munum annast að undirbúa þá undir próf, þannig að þeir megi fá bráðabirgðaæfingaheimild. Á þeim hálfa mánuði sem æfingaheimildin gildir, þá prófum við. þá. Þegar þeir hafa staðizt próf in hjá okkur fá þeir vottorð um að þeir hafi verið í undirbúnings námskeiði, og staðizt próf hjá okkur.
,,Eru. ekki margir sem taka próf árlega á vélhjól?"
„Árið sem leið og það sem af er þessu hafa um 180 tekið próf."
„Er skylda, að þeir sem akavélhjólum hafi hjálm?"
„Nei, það er ekki lagaskylda ennþá, en við erum að berjast fyrir því að svo verði. Hins vegar er skylda að þeir hafi hjálm er þeir taka ökuprófið á hjólin. Það er nauðsynlegt að allir sem aka vélhjólum hafi hjálm því það hefur komið í ljós að nokkur dauðaslys hafa orðið beinlínis vegna þessa að ökumenn hjólanna hafa ekki verið með hjálm. Í sumum tilfellunum er ljóst að hjálmurinn hefur bjargað lífi þeirra. Það ætti skilyrðislaust að setja þetta í lög.
 „Er ekki algengt að piltar aki vélhjólum án þess að hafa til þess réttindi?"
„Það er náttúrulega eitthvað um slíkt. Og það er sök foreldranna að leyfa þeim að vera með þessi tæki. Sérstaklega er slæmt að gefa unglingum vélhjól áður en þeir ná 15 ára aldri, því það er ætíð freistandi að vera með slík tæki í höndunum, og fá að nota þau. Einnig er  mikililvægt að lána ekki hjólin. Ef eitthvað kemur fyrir í slíku tilfelli eru þeir réttlausir. Einn varð t. d. fyrir 6000 króna
peningasekt fyrir skömmu, en hann hafði lánað hjólið og sá sem fékk það lánað varð valdur að skemmdum, og varð eigandinn að borga tjónið.
„Hefur komið til umtals að breyta aldurstakmarki varðandi réttindi til aksturs vélhjólum?"
„Nei, en hins vegar er mikið rætt v/n orku hjólanna. En hún var kominn út í öfgar. Piltar hér áttu hjól allt að 4,5 hestöflum, en lögin kváðu á um 1,5 hestafl. Þá var farinn millivegurinn, því miður vil ég segja, og var orka hjólanna takmörkuð við 2,5 hestöfl. Ég álít að hjól með 2,5 hestafla vél þoli ekki þau erfiðu akstursskilyrði sem hér eru, og skemmast hjólin því mjög fljótt, þannig að gjaldeyrislega séð borgar þetta sig ekki. Einnig ?r alltaf fyrir hendi sú hætta, að piitarnir fari út í að breyta vélum  hjóla sinna og geri þær sterkari. Ef að eftirlit lögreglunn ar er ekki nægjanlega mikið, þá er alls ekki gott að gefa þannig tilefni til lögbrota, að ástæðulausu. Hins vegar að takmarka aldurinn við 15 ár og hraðann við 45-50 km. tel ég mjög jákvætt, miðað við það, að þetta eru atvinnutæki fyrir fjölda
marga unglinga í löngu skólaleyfi.
„Nú gera unglingar mikið að því að tvímenna á vélhjólum. Hvað viltu segja um það?"
„Ég álít að skylda beri innflytjendur til að hafa sæti á vélhjól um þannig, að ekki sé hægt að tvímenna á þeim, því það er mikil freisting fyrir unglinga að tvímenna á hjólunum."

 Að lokum sagði Jón Pálsson að hann væri mjög ánægður með árangurinn af starfsemi klúbbsins og væri hann áreiðanlega til eflingar umferðarmenningunni. 


___________________________________________________________________
Svipmynd frá góðaksturskeppni. 

"Prýðilegur félagsskapur"



Elding hélt góðaksturskeppni fyrir ökuþóra vélhjóla í haust. Þátttakendur í keppninni voru margir og sigurvegari varð Árni Möller, ungur Reykvíkingur. Blaðamaður ræddi stutta stund við Árna:
,,Ert þú búinn að aka vélhjóli lengi?" 
„Nei, það er nú stutt síðan ég byrjaði, tók prófið í júní í sumar."
Byrjaðir þú þá strax að starfa í Eldingu?"
 „Já, já".
Hvernig er að þínum dómi aðstaðan sem þið hafið þar? ,,Hún er að mínum dómi ágæt. Þetta er prýðilegur félagsskapur".
„Telur þú að klúbburinn hafi jákvæð áhrif varðandi akstur pilta á bifhjólum?"
 ,,Já, tvímælalaust".
Hvað kom til að þú vannst  þessa keppni, hafðirðu æft þig mikið í slíkum akstri? 
,,Nei, ekki vitund. Ég veit eiginlega ekki  vernig þetta varð. Mér datt þetta ekki í hug fyrr en mér var sagt þetta".
„Hvernig hjól átt þú Árni?"
 „Ég á Hondu".
„Notar þú hjálm, þegar þú ert á hjólinu?"
„Já, alltaf".
 „Hefur þig hent óhapp í akstri?"
„Nei, ja maður dettur svona við og við, en ég hef aldrei lent í neinu alvarlegu."

Alþýðublaðið
1.3.1968