A stanslausu ferðalagi í níu ár

Emilio Scotto ásamt eiginkonu sinni, Monicu, fyrir aftan  Svörtu prinsessuna, sem er Honda
Goldwing 1100. Á milli sín halda þau á korti þar sem ferðalag Emilios er merkt inn á.
Hann hefur verið á ferðinni síðan 14. janúar 1984 og hefur ekki komið til heimalands síns,
 Argentínu, síðan. Ferðinni lýkur hann í Buenos Aires eftir eitt ár og á þá að baki
 750.000 km sem samsvarar ferð til tunglsins og aftur tiljarðar.

Emilio Scotto hefur undanfarin níu ár ekki sofið á sama svefnstað tvær nætur í röð, nema í þau
 skipti sem hann hefur lent í fangelsi eða vegna veikinda. Ástæðan er sú að 14. janúar 1985
 lagði hann af stað frá heimabæ sínum, Buenos Aires í Argentínu, í heimsreisu á mótorhjóli.
Takmarkið var að koma til allra þeirra ríkja í heiminum, þar sem stjórn eða landstjóri er
við lýði, hvort sem þau eru opin ferðamönnum eða lokuð.

„Ég varð meira að segja að fara til Tuvalo, sem er svo lítið að þar eru aðeins 24 bílar," sagði hann við blaðamann þegar hann leit inn á ritstjóm Morgunblaðsins í vikunni. Opnaði síðan stórt landakort af heiminum, þar sem ferðalag hans er merkt inn á og benti á örlítinn depil í Kyrrahafi langt frá fastalandinu. „Hérna er Ruvalo, eyja sem varð til í eldgosi,“ sagði hann. Tilgangurinn með ferðinni er einnig að aka 750.000 km eða svipaða fjarlægð og frá jörðinni til tunglsins og aftur til baka. Emilio hefur þegar farið einn hring í kringum hnöttinn og er nú á Ieiðinni til baka.

Að sögn hans eru ríkin alls 215 og er ísland 173. viðkomustaðurinn. Hann kom til landsins með Brúarfossi 5. apríl Og reiknaði með nokkurra daga dvöl hér áður en hann heldur áfram til Grænlands. „Ég veit ekki hvenær eða hvemig ég kemst þangað, því það er of dýrt að fijúga og ég veit ekki hvort nokkurt skip er á leiðinni þangað. Þannig er líf mitt, ég veit aldrei hvað bíður mín.“ 

Greinarskrif og ljósmyndir

Tímann hér notar hann til að safna efni í greinar, en hluta ferðarinnar fjármagnar hann með skrifum og Ijósmyndum í alls kyns spænsk, ítölsk og frönsk tímarit, sem hann er á samningi við. Ferðin er einnig farin í þeim tilgangi að kynnast menningu mismunandi þjóða. „Þetta er eins konar háskóli. Þegar ég var ungur og var spurður hvaða háskóla ég stefndi á og hvað ég ætlaði að verða sagðist ég vilja verða ævintýramaður og ferðast eins og Marco Polo og fleiri.

 „Já, en það er ekki starfsgrein," var þá sagt við mig.
„Jú, ég ætla að gera það að starfi," sagði ég og hét því að gera ferðina að háskóla lífsins, þar sem mismunandi kynstofnar og kynslóðir kenndu mér allt mögulegt. Þetta hefur tekist á undanförnum níu árum. Ég er ekki Argentínumaður á ferðalagi, ég er íslendingur hér á landi, Kínverji í Kína o.s.frv. Þannig hef ég t.d. iært nokkur tungumál, en ég kunni bara spænsku þegar ég hóf ferðina.“ 

Emilio undirbjó sig vel, lærði m.a. landafræði og sögu auk þess sem hann kynnti sér alls kyns málefni á styttri námskeiðum, eins og hvernig ætti að komast af í frumskógum og eyðimörkum. „Þegar ég var þrítugur ákvað ég að láta slag standa, en það hafði enginn trú á ferðalaginu og því fékk ég engan til að styrkja mig. Ég lagði því af stað á Svörtu prinsessunni með einungis 300 dollara í vasanum, nokkur landabréf, en ekki einu sinni mótorhjólahjálm. Ég verð að viðurkenna, að fólkið á götunni var styrktaraðilar mínir fyrstu árin,“ segir hann svo og horfir brosandi á Monicu, eiginkonu sína, „og þá einkum konur“. 

Emilio þykir greinilega tilhlýðilegt að útskýra þetta og segist hafa þekkt Moniciu í tvö ár áður en hann tók þá ákvörðun að leggja I heimsreisuna. „Hún sagði að ég skyldi fara í ferðina og lifa lífinu en hún biði eftir mér. Eg hélt af stað og svaf stundum á fimm stjörnu hótelum í boði hótelstjóranna eða á ströndinni undir berum himni. Stundum buðu konur mér að gista eða þær buðu mér í mat, í sumum tilvikum með samþykki eiginmannsins."

Eftir sjö ára fjarveru bað Emilio Monicu og hún kom til Indlands þar sem hann var staddur. Þegar hann hélt, áfram ferðinni var hún með í för, en síðan sneri hún til Spánar, þar sem þau hyggjast hafa aðsetur í framtíðinni.

Opnar safn í Barcelona

Þegar ferðinni er lokið á næsta ári ætlar Emilio að opna safn í Barcelona, History of the Humans, þar sem allar heimildir um ferðina verða á einum stað, auk þess sem myndir og minjar um aðra þekkta ferðalanga verða einnig að því marki sem Emilio nær að safna heimildum. Hann hefur einnig samið bók um ferðalagið, sem verður gefin út á næsta ári, auk landabréfabókar með myndum. Bækurnar verða fyrst gefnar út á Spáni en síðar á fleiri tungumálum.

Emilio hefur nú þegar tekið 90.000 myndir og munu þær ásamt bókunum gagnast sem mikilvægar heimildir fyrir skóla, fyrirtæki, fjölmiðla og fleiri. „1 hveiju landi kaupi ég einnig sígilda tónlist hvers lands og þegar ég flyt fyrirlestra spila ég tónlist um leið, sem tengist landinu,“ segir hann.

Talinn njósnari Ghaddafis

Emilio segir að ferðin hafi að mestu gengið áfallalaust, hann hafi að vísu einu sinni lent i alvarlegu slysi á mótorhjólinu og lá í viku á spítala, í annað skipti fékk hann malaríu og lá veikur í tíu daga. Auk þess hefur hann setið í fangelsi, m.a. vegna þess að yfirvöld í Chad töldu hann vera njósnara á vegum Ghaddafis. Ástæðan var sú að hann hafði fengið sérstakt leyfi Ghaddafis til að komast inn í Líbýu, sem þá var lokað ferðamönnum. Hann losnaði úr fangelsinu með því að segja fangelsisyfirvöldum að hann hefði fengið góðar móttökur í Líbýu sem var talið „vonda“ landið en hins vegar fengi hann slæma meðferð í þessu „góða“ landi. Þeir sáu sér ekki annað vænna en sleppa honum „vegna þessa leiða misskilnings“, segir Emilio og ypptir öxlum brosandi. 

 Ég var líka settur í fangelsi í Zimbabve, vegna þess að þeir héldu að ég hefði falsað passann. Sömuleiðis í Afríku vegna myndatöku,“ heldur hann áfram. „Eitt sinn var ég þó í lífshættu. Það var í Sómalíu, en ég var þar þegar stríðið hófst og lenti í miðri skothríð milli hermannanna og fólksins. — Hvað um það, þetta er það líf sem ég lifi. Fólk hefur oft spurt mig hvað gerist þegar ég hef lokið ferðalaginu. Hjá mér er aldrei mánudagur eða þriðjudagur eða klukkustundir eða mínútur. Ég lifi bara við það að sólin kemur upp á morgnana og tunglið birtist á næturnar," segir hann. „Ég get aldrei búið við það að eitthvað ákveðið eigi að gerast kl. 8 á mánudagsmorgni eða 9 á þriðjudegi." 

Er nú betri efnum búinn

Á sama hátt og Emilio gekk erfiðlega að fá menn til að leggja fé til ferðarinnar í upphafi hafa streymt til hans styrktaraðilar nú. Má þar nefna Pepsi Cola, sem er stærsti styrktaraðili hans, Honda, ýmsar sjónvarpsstöðvar og fleiri aðilar. „Vegna þessara fyrirtækja get ég frekar einbeitt mér að vinnu í stað þess að vera sífellt að leita fjármögnunarleiða. Nú hef ég efni á að eiga góða myndavél og get þannig gefið fólki kost á að sjá það sem ég sé á ferðalögum mínum.“

Vegna þess að flökkueðlið er orðið Emilio svo eðlilegt segist hann ætla að stofna fyrirtæki og bjóða fólki upp á að kynnast löndum á annan og meira spennandi hátt en tíðkast hafi hingað til. Auk þess muni hann flytja fyrirlestra og gefa út bækur. „Mig langar líka til að búa til kvikmynd um ferðina. Þar sem ég hef ágæt sambönd í Bandaríkjunum ætla ég að reyna að fá Steven Spielberg eða annan þekktan leikstjóra til að taka verkið að sér.“ Hann sér þó ekki sjálfan sig í hlutverkinu heldur góðan leikara, enda er kannski óþarfi að fara í þriðju heimsreisuna strax aftur?  

MBL 10.4.1994
eftir Hildi Friðriksdóttur

Mótorhjólasýning um Páskahelgina (1994)

Mótorhjólasýning um páskahelgina BIFHJÓLASAMTÖKIN halda Dagana 31. mars til 4.

Mótorhjólasýning um páskahelgina BIFHJÓLASAMTÖKIN halda Dagana 31. mars til 4. apríl sýningu í Laugardalshöllinni. Verið er að vinna í skúrum hingað og þangað um landið við að fægja gripina sem þar eiga að vera.

Mótorhjólasýning um páskahelgina BIFHJÓLASAMTÖKIN halda Dagana 31. mars til 4. apríl sýningu í Laugardalshöllinni. Verið er að vinna í skúrum hingað og þangað um landið við að fægja gripina sem þar eiga að vera. Reynt verður að ná um 200 hjólum á sýninguna auk þess sem fyrirtæki verða með kynningar og sölubása. Allskonar hjól hafa verið bendluð við þessa sýningu. Fornhjól og ný, torfæruhjól og götuhjól, þríhjól, keppnishjól og heimasmíðað hjól úr Þingeyjarsýslunni sem er víst engu öðru líkt.

Sérstök áhersla verður lögð á fornhjólin, enda er mikill áhugi fyrir þeim og sérstakur félagsskapur, Vélhjólafjelag gamlingja, starfandi fyrir þá sem eiga slík hjól. Skilyrði fyrir því að komast í þann félagsskap er að vera annaðhvort kominn til vits eða ára. Um 20 fulluppgerð fornhjól verða til sýnis auk þess sem eitthvað verður af hjólum á mismunandi stigum endurbyggingar. Elsta hjólið verður líklega fjögurra strokka Henderson frá 1918 sem er í eigu Gríms Jónssonar. Matchless 500 '47 Hilmars Lútherssonar er eitt og sér næg ástæða til að gera sér ferð á sýninguna því betur verður ekki gert í endurbyggingu á forngripum. Hugsanlega fæst lánað Messerschmidt frá byggðasafninu á Dalvík sem yrði þá í góðum félagsskap hjóla að norðan því Akureyringar koma með um 25 hjól, gömul og ný, á sýninguna.

Í torfærudeildinni verða td. tvö ný KTM hjól sem verið er að hefja innflutning á og Husquarna 610, samskonar því sem heimsmeistaratitillinn í opnu motor-cross vannst á í fyrra.

Á svæðinu verður mótorhjólahermir á vegum Kart-klúbbsins sem líkir eftir akstri á Suzuka-brautinni. Í honum geta tveir keppt í einu og þeir sem ná átta bestu tímunum keppa til úrslita helgina 9. til 10. apríl og hlýtur sigurvegarinn að launum ferð á GP-keppnina í Assen 25. júní.

Hugsanlegur ágóði af sýningunni rennur beint í umferðarátak snigla og því ættu allir sem láta sig umferðarmál einhverju skipta að mæta.

Haraldur A. Ingþórsson

20. mars 1994 

Triumph Tridennt '72 í eigu Hilmars Lútherssonar.

Matchless 500 '46. Eigandi Hilmar Lúthersson.

Bifhjólasamtökin 10 ára (1994)

Hópur af sniglum í Lambakjötsátaki

Bifhjólasamtökin 10 ára

Bifhjólasamtökin 10 ára FYRIR tíu árum birtist í Dagblaðinu auglýsing sem ætlað var að ná athygli mótorhjólaáhugamanna á Íslandi. Þeim var boðið að koma að Æsufelli 2 fimmtudaginn 26. janúar til að stofna mótorhjólaklúbb.

Bifhjólasamtökin 10 ára

FYRIR tíu árum birtist í Dagblaðinu auglýsing sem ætlað var að ná athygli mótorhjólaáhugamanna á Íslandi. Þeim var boðið að koma að Æsufelli 2 fimmtudaginn 26. janúar til að stofna mótorhjólaklúbb.

Undiritaður var einn þeirra sem ekki lét bjóða sér tvisvar. Á þessum fyrsta fundi hafa verið eitthvað á milli 20 og 30 manns sem beittu á næstu vikum öllum brögðum við að ná til allra sem áttu eða komu á einhvern hátt nálægt mótorhjólum. Ef einhver sást á mótorhjóli úti á götu var hann eltur uppi og boðið að vera með. Formlegur stofnfundur var síðan haldinn í Þróttheimum og er 1. apríl 1984 talinn stofndagur félagsins sem fékk, eftir mikið karp og heilabrot, nafnið "Sniglar, Bifhjólasamtök lýðveldisins."

Tilgangur samtakanna var strax nokkuð ljós, þ.e. að efla félagsanda meðal mótorhjólafólks og vinna að hagsmunamálum þeirra. Formlegu félagsstarfi átti að halda í lágmarki svo og skriffinnsku. Við áttum helst ekki að hugsa um sniglana sem klúbb því það var of uppalegt og ekki sem félag því það var of formlegt. Málið var að vera saman á mótorhjólum því að það var okkar lífsstíll en ekki að vera í félagi til að sitja á fundum. Bifhjólasamtökin voru og eru sameiningartákn einstaklinga með áhuga á mótorhjólum, svo gríðarlega fjölbreytilegt áhugamál sem það er. Eitt var líka ljóst strax í upphafi. Það átti aldrei að vera forseti, leiðtogi eða foringi yfir hópnum.

Það breytti hins vegar engu um það að rétt eins og í öðrum félagasamtökum kostar það vinnu fámennrar stjórnar að halda batteríinu lifandi og þar rakst fyrsta stjórnin á óvæntan þröskuld.

Úthýst af sósíalanum

Eitt af fyrstu verkefnunum var að finna okkur samkomustað. Því var strax leitað til Æskulýðsráðs því undir það heyrir að styðja við allskonar félagsstarfsemi, m.a. að aðstoða með húsaskjól. Við áttum von á því að fá dræm viðbrögð vegna þeirra fordóma sem ríkja í garð mótorhjólafólks en sú var reyndar ekki raunin. Æskulýðsráði hefði ekki verið neitt á móti skapi að vera með puttana í svona starfsemi og hafa einhvern áþreifanlegan flöt á mótorhjólafólki. En ... forsvarsmenn Æskulýðsráðs töldu það vera órjúfanlegt náttúrulögmál að samtök eins og sniglarnir myndu deyja og hverfa þegar upphafsmennirnir hættu afskiptum sínum af starfseminni og því tæki einfaldlega ekki að styðja við svo augljóslega skammlíft félag. Borgarráð var sama sinnis þegar því var sent erindið. Samtökin flæktust því á milli kaffihúsa þar til þau eignuðust sinn eigin samastað í félagi við LÍA á Bíldshöfða 14. Sennilega lúta Bifhjólasamtök lýðveldisins ekki náttúrulögmálum því þau eru á lífi enn, aldrei sterkari, þótt við sem komum þeim af stað séum löngu orðnir víðvaxnir kótilettukarlar.

Áttahundruð og fjörutíu meðlimir hafa verið í sniglunum á þessum tíu árum sem þeir hafa starfað og hálft þúsund eru félagsmenn nú. Samtökin halda uppá afmæli sitt um páskana með veglegri sýningu í Laugardalshöllinni.

Alvara fylgir ánægjunni

Eins og áður sagði er það fyrst og fremst lífsstíll að vera á mótorhjóli. Það er ögrun í því að skera sig úr fjöldanum og endalaus áskorun í því að komast óskaddaður leiðar sinnar og ná betra valdi á akstrinum. Ökumaðurinn öðlast með tímanum sérstakt samband við hjólið, veginn og umhverfið sem er mjög ólíkt því að aka bíl. Einnig þróast smátt og smátt það sem mótorhjólafólk kallar þrjú hundruð og sextíu gráðu huglæga skynjun, sem er sá eiginleiki að geta ímyndað sér allar hættur í umhverfinu og verið viðbúinn þeim. Auglýsing, sem sýnd var í sjónvarpi í fyrra og hittifyrra og var hluti af umferðarátaki snigla, var einmitt um þessa skynjun. Myndavél var fest við mótorhjól og hringur dreginn utan um allt sem hugsanlega gat valdið hættu. Gott innskot sem margir hljóta að muna eftir.

Frumkvæði að framförum

Bifhjólasamtökin hafa verið nokkuð í samvinnu við umferðaryfirvöld í því að fækka mótorhjólaslysum. Þau hafa lengi bent á brotalamirnar í kennslu fyrir bifhjólapróf, sem satt að segja var engin, og í framhaldi af því og annarri uppstokkun í ökukennslu er nú verið að taka á þeim málum. Nefnd á vegum samtakanna hefur verið að reyna fá tryggingafélögin til að breyta reglum sínum og tengja iðgjöldin við aldur ökumannsins og aflið í hjólinu, en víðast mætt ótrúlegu skilningsleysi. Bestu viðbrögðin hafa komið frá Skandia Island og hljóta að minnsta kosti reyndari ökumenn að beina viðskiptum þangað.

Það er persónulegt álit undirritaðs að tengja þurfi ökuréttindi við vélarafl í tveimur til þremur þrepum og gera litlu hjólin fýsilegri með því að snarlækka á þeim gjöldin. Það er enginn vafi á því að þeir sem hafa verið í tvö ár á skellinöðrum áður en þeir fá bílpróf eru betri ökumenn en hinir sem aldrei hafa verið í umferðinni. Sama gildir um stóru hjólin. Nýir ökumenn ættu að öðlast sína reynslu á léttum hjólum sem auðvelt er að ráða við. Þau þurfa samt langt í frá að vera máttlaus.

Svo virðist sem tryggingafélög rugli saman háum skaðabótakröfum mótorhjólaeigenda og skaðanum sem þeir valda. Skýrslur sýna að mótorhjólafólk er í rétti í 70-80% tilvika og rökréttara að hækka iðgjöld þeirra sem slysunum valda, þ.e. bíleigenda, og reyna síðan að fá yfirvöld til að slá af geðveikislegum aðflutningsgjöldum af mótorhjólavarahlutum. Það myndi lækka bótafjárhæðirnar til mótorhjólaeigenda. Hitt er annað að öllum slysum þarf að fækka.

Átak gegn slysum

Umferðarátaki snigla var hrundið af stað árið '92 í framhaldi af mikilli iðgjaldahækkun tryggingafélaganna og var hugmyndin sú að lækka iðgjöldin með því að fækka slysum með markvissum áróðri. 15% fækkun slysa var metin sem 60 milljóna króna sparnaður heilbrigðiskerfisins og 10 milljóna króna sparnaður tryggingafélaganna. Það er beinlínis undarlegt að hið opinbera skuli ekki styrkja svona verkefni almennilega. Átakið kostaði tvær milljónir og átti stóran þátt í að afla LÍA viðurkenningar Umferðarráðs fyrir góðan árangur í umferðarmálum á umferðarþingi 1993.

Fjárskortur dró úr mætti átaksins á síðasta ári, en fyrirætlanir eru uppi um að gera betur í ár. Árvissir fundir lögreglu, Umferðarráðs og snigla hafa verið áhrifaríkur vettvangur skoðanaskipta og upplýsingastreymis í báðar áttir og hafa bætt nokkuð samskipti þessara aðila, sem oft líta málin frá ólíkum sjónarhornum.

Mbl
Haraldur A. Ingþórsson
20. mars 1994 |

Bifhjólasamtök lýðveldisins 10 ára

Stórsýning í Laugardalshöll um páskana

SNIGLARNIR, bifhjólasamtök lýðveldisins, halda upp á 10 ára afmæli sitt með stórsýningunni Bifhjól á íslandi um páskana. Halldór
Blöndal, samgönguráðherra, opnar sýninguna með formlegum hætti
í Laugardalshöll kl. 15 í dag. Sýningin verður opnuð almenningi kl.
17. Hún er opin til kl. 22 alla daga að frátöldum síðasta sýningardeginum á mánudag. Þann dag verður henni lokið snemma eða kl. 20.

Yfir 200 bifhjól verða á sýningunni. Nærri liggur að hver tegund, sem flutt hefur verið hingað til lands frá 1918, eigi sinn fulltrúa. Félagar í Sniglunum munu bjóða gestum upp á stuttar hjólaferðir ef veður leyfir, vörukynningar verða í salnum og nýr geisladiskur Sniglanna til sölu. Á disknum eru lög eftir meðlimi Sniglanna og hafa aðeins verið gefin út 1000 eintök.

Landsmót Sniglanna verður í Húnaveri fyrstu helgina í júlí og eru allir bifhjólaeigendur velkomnir.
Að auki verður haldið upp á afmæli samtakanna með styttri og lengri hjólaferðum hér á landi og  erlendis. Áttahundruð og fimmtíu félagar hafa frá upphafi verið skráðir í Sniglanna.

Mbl 31.3.1994

Bifhjólasamtök lýðveldisins - Sniglarnir 10 ára

Stórsýning á mótorhjólum um páskana

- afmælishátíð á Hótel íslandi í kvöld

Bifhjólasamtök lýöveldisins - Sniglarnir verða tíu ára 1. apríl næstkomandi. Vegna þess aö 1. apríl ber
í ár upp á föstudaginn langa ætla Sniglarnir að halda tíu ára afmælishátíð sína á Hótelíslandií dag, laugardaginn 26. mars, og eru allir áhugamenn um biíhjól velkomnir. f tilefni af tíu ára afmælinu er ýmislegt á dagskrá hjá Sniglunum, svo sem stórsýning á mótorhjólum í Laugardalshöll um páskana þar sem sýna á um 200 mótorhjól. Sérstök áhersla verður lögð á gömul mótorhjó, 20 ára og eldri. Elsta hjólið á sýningunni mun vera frá árinu 1918. Á sýningunni munu einnig verða ýmis fyrirtæki sem kynna vörur sem tengjast mótorhjólum. í tilefni þessara tímamóta sendu Sniglarnir öllum mótorhjólaáhugamönnum á landinu 10 ára afmælisrit sitt, Snigilinn, og er blaðið 32 síður og litprentað. Einnig eru Sniglarnir að gefa út geislaplötu með 14 mótorhjólalögum og eru þau flest  frumsamin af félögum í Sniglunum.

Stofnun Sniglanna

Ýmsir klúbbar hafa verið stofnaðir á liðnum árum í kringum mótorhjól en þeir hafa flestir lognast út af þegar stofnendurnir hættu að vera með.
Þar á meðal má nefna skellinöðruklúbbinn Eldinguna í Reykjavík á árunum um 1960 og nokkra  bifhjólaklúbba, bæði á Akureyri og í Reykjavík. Sniglarnir eiga upphaf sitt að rekja tilsmáauglýsingar í DV snemma árs 1984 þar sem auglýst var eftir áhugamönnum sem vildu stofha bifhjólasamtök.
Laugardaginn 31. mars kom svohljóðandi fréttatilkynhing í DV: „Sunnudaginn 1. apríl kl. 16 er fyrirhugaður í Þróttheimum við Holtaveg stofhfundur samtaka bifhjólaeigenda. Á tveimur undirbúningsfundum sem haldnir hafa verið hafa um 50 manns skráð sig í félagið en á sunnudaginn á að gera lokaátakið. Inntökuskilyrði eru eingöngu þau að viðkomandi verður að vera orðinn
17 ára og skiptir þá eign á bifhjóli engu máh." Þarna var á ferðinni upphafið að stofhun Sniglanna sem samkvæmt þessu eiga nú tíu ára afmæli.

-JR
Dagblaðið Vísir 1994

Alvöru aksturseiginleikar og fullorðins-vélarafI.

Honda CBR 600F 1993

ÁRIÐ 1987 komu á markaðinn 600 cc mótorhjól sem áttu eftir að afsanna það endanlega, að nauðsynlegt væri að vera á dýrustu gerð af hjóli með stærstu gerð af vél til að vera ekki stunginn af og skilinn eftir í rykmekki. Það hafði svo sem verið tekið eftir því áður að ekki væri allt fengið með vélarstærðinni einni þegar mönnum mistókst aftur og aftur að hrista af sér gömlu Yamaha RD 350-hjólin. Að minnsta kosti var það ekki hægt á þeirra tíma 750 cc járnmótorhjólum.

Bylting í smíði mótorhjóla

 Sú bylting, sem varð í  smíði mótorhjóla á síðasta áratug, var vel á veg komin  árið 1987. Dæmi um hjól sem  breyttu öllum viðmiðunarmörkum og áður voru komin á markað eru Honda VF IntTB erceptor 500 og 750, Kawaj saki GPz 900R Ninja, og  ekki síst Suzuki GSXR 750, sem var líkara keppnishjóli en nokkuð sem áður þekktist. Markaðsaðstæður hafa sennilega verið með besta móti til að taka við „ódýrum" hjólum með alvöru aksturseiginleikum og fullorðinsvélarafli enda gekk dæmið upp hjá Honda þegar þeir buðu CBR 600 F.   í Bandaríkjunum fengu þau nafnið Hurricane og var það vel til fundið. 55.000 eintök hafa stormað yfir Bandaríkin ein frá því þau komu á markað. Auðvitað hafa „allir hinir", þ.e. japönsku framleiðendurnir, sett á markað hjól í sama flokki, en mælistikan hefur alltaf verið á Hondunni. Árin '91 og '92 voru þessi hjól nánast ráðandi í Supersport 600-keppnum, en á síðastliðnu ári hefur oft verið bitið í hælana á þeim af Kawasaki- og Suzuki-hjólum. Þrátt fyrir það verður Hondan, lítið breytt '94, í framvarðasveitinni í sínum flokki.

Fjölnotahjól 

Sennilega er stærsti kosturinn við þessi hjól sá, að þau eru nothæf í fleira en keppni. Bæjarsnattið og landshornarúntar eru innan markanna. Tveir geta jafnvel ferðast á þeim við þolanlega heilsu. Þó finnst lappalöngum nokkuð þröngt á þeim til lengdar og þeir sem eru vanir stórum vélum með mikla seiglu hafa á tilfinningunni að þessar litlu vélar séu eins og „sjúklingur í astmakasti" fyrir neðan 7.000 snúninga. En frá 7.000 og upp í 13.000 snúninga gerast hlutirnir nokkuð valdsmannslega.

 ■ Haraldur Ingþórsson
Morgunblaðið

14.11.1993

Heimildir: Cycle World og Motorcyclist, okt. '93

SNIGLAR á vélhjólakonsert

Aðalsteinn olíuborinn. Hann hefur
þó örugglega skellt sér í freyðibað

Meðlimi Bifhjólasamtaka lýðveldisins má með sönnu kalla unglinga götunnar. 

Á laugardagskvöld stormuðu þeir á blikkbeljunum sínum á unglingatónleika sinfóníunnar í Háskólabíói. Og ekki að ástæðulausu, því fluttur var Vélhjólakonsert eða Snigill á básúnu eftir Svíann Jan Sandström.

 Þá fór og vel á með Sniglunum og Bolero, sem var lokaverk kveldsins.

Jón Páll og Birna, ein þeirra sem mættu
 í sparileðurgallanum á tónleikana.

Flestir mættu Sniglarnir leðurklæddir með olíusletturnar upp á axlir, en sumir létu sig þó hafa það að máta fermingarfötin...

Svava er áhangandi Snigianna
 og eltir þá hvert á land sem er.
Hún var líka í sparifötunum.

Jói Færeyingur og DrulluValdi sögðust ekki hafa
 sést í svona fatnaði frá fermingu. 
Enda kom á daginn að enginn félaga þeirra þekkti þá.

Að staðsetja sjálfan siq í litrófinu .

Harley Davidson FXSTS Springer Softtail

Enn á ný er kominn sá árstími þegar væntanlegir kaupendur þurfa að panta sér nýtt hjól fyrir næsta sumar. Algengt er að það taki 5-6 mánuði að afgreiða þau.

Það er ekki á færi umboðanna að liggja með alla línuna á lager og bíða eftir að við fáum þá flugu í höfuðið að kaupa þegar komið er fram í júní eða júlí. Þótt gangvirki hjólanna sé flókið er þó enn flóknara að staðsetja sjálfan sig í litrófmu. Hvemig á að nota nýja (eða notaða) fína hjólið? Og ekki síður, hvaða ímynd á að skapa með hjólinu, leðrinu og öllu því? Lítum á valkostina.

Svart 

Sumum finnst þeir vera rólyndis kögurtýpa sem líkar best að damla niður Laugaveginn á 20, uppréttir í sætinu, handleggirnir beint fram, opinn hjálmur svo að sólgleraugun sjáist, og rassinn helst ekki meira en tvö fet frá jörðu. 90 km hámarkshraði bara gott mál, ekkert liggur á, og himneskt að fá vindinn svona beint í fangið, en vera samt grjótlöglegur.

Þá er að fá sér hippa. Engin spurning. V-2 mótor, ekkert annað, fullt af krómi, langan, mikið hallandi framgaffal, mjóslegið framdekk, svona skellinöðrudekk næstum, og akfeitt afturdekk. Og engar vindhlífar, takk.
Þeirra draumur er Harley-Davidson. Það er úr mörgum gerðum að velja. Ekki vegna þess það sé betra eða fullkomnara en önnur mótorhjól, heldur vegna þess að Harley Davidson er goðsögn.
Allir fá sjálfkrafa inngöngu í söfnuðinn á Harley og það hefur ekki neitt með tækni eða nýjungar að gera. Oft jafnvel andhverfu þess enda hefur HarleyDavidson stundum sett ótrúlega gamaldags hjól á markaðinn og komist upp með það. Biðlistinn er líka meira en fimm mánuðir eftir framleiðslunni. Harley-Davidson XL/Sportster-línan kostar öðruhvorumegin við milljón, það fer eftir útfærslu, og er til í 883 cc og 1200 cc gerðum, en þeir sem vilja FX-línuna, sem meira er í lagt, geta tvö faldað þá upphæð. Þau hjól eru 1340 cc. En það eru fleiri þrep í stiganum en það efsta. Og öll örugglega tæknilega fullkomnari. í mörg ár hafa verið til flottir hippar frá Japan, stórir og smáir, sá sverasti líklega Kawasaki Vulkan 1500 og Suzuki Intruder 1400 í svipuðum flokki. Honda smíðar Shadow og segja má að Yamaha hafí byrjað V-2 endurvakninguna með Virago. Intruder 1400 kostar um 1300 þúsund og 800-hjólið um 950 þúsund. Honda Shadow 600 og Virago 750 kosta um 770 þúsund í dag. Hér er þó aðeins stiklað á stóru í valkostunum og ekki um neinn tæmandi lista að ræða.

Auðveld í notkun 

Suzuki RF600 R á Teikniborðinu

Þessar stóru loftpressur „toga" og það vel.  Líklega hentar engin vélargerð betur til innanbæjaraksturs en V-2. Þær eru mjóar á þverveginn og með góðan þyngdarpunkt, byrja fljótt að gefa nýtanlegt afl og vinna á breiðu snúningssviði. Það er ekki meginatriði að vera í réttum gír þurfi að bæta smávegis við hraðann. Kannski mælast ekki nema um 70 hestöfl í þessum hjólum en það segir ekki alla söguna. Það er hægt að nota aflið. Það átti hvort eð var ekkert að „reisa" neitt á hippanum, eða hvað?

Honda VFR 750

Hvítt 

Getur verið að það þurfi að eiga tvö mótorhjól, eða kannski enn fleiri, til að eiga eitt fyrir hverja lund og stund?
Sumir vilja fara í skærskræpóttan samfesting og fara út með adrenalínfíklunum sem halda að talan níu núll sé háttatíminn í Svefnbæ. Hér gilda allt önnur lögmál um alla hluti en í Hippalandi.

Tækni, nýjungar og ystu mörk hins mögulega eru kjölfesturnar sem allt byggist á.   Straumlínulagaðar vindhlífar með innfelldum stefnuljósum og baksýnisspeglum, léttmálmar, magnesíum, ál og jafnvel títaníum, koltrefjaefni í allt mögulegt, demparar á hvolfi, frambremsudiskar á stærð við væna pizzu, nær ósýnilegur afturbremsudiskur, keðjudrif, aldrei drifskaft, hástemmdar, kraftmiklar fjögrra strokka vélar með óteljandi ventlum og gírum og snúast um 13.000 snúninga á mínútu og byrja að vinna af einhverju viti á snúning sem myndi liða venjulega bílvél í sundur. Hvert gramm sem hægt er að losna við skiptir máli og hvert hestafl sem kreist er úr vélinni er vel þegið á brautinni í Kapelluhrauninu (eina staðnum sem má nota til að vinda upp á dótið).
Það ærir óstöðugan að telja upp öll hjólin sem fylla keppnis-sportflokkinn og þó að við getum, fyrir um 13-14 hundruð þúsund, keypt 155 hestafla 1100 cc sporthjól þarf það ekki endilega að vera besti valkosturinn.
Mótorhjólablaðamenn hafa margir haldið því fram að stysta leiðin milli A og B sé Honda CBR 600 F2, en kannski eru Suzuki og Kawasaki 600 alveg við það að finna enn styttri leið. Þessi hjól eru á verðbilinu 800-1500 þúsund.
 Nánari umfjöllun um einstök hjól byrjar á þessum flokki á komandi vikum. Þótt umboðin þurfi að fara að skila pöntunum sem á að afgreiða í vor eru engir bæklingar fyrirliggjandi né fast verð og verða líklega ekki til fyrr en um áramót. Því getur kaupandinn ekki reitt sig á fast verð er hann pantar hjólið. Þó má búast við verulegri hækkun á japönskum hjólum vegna gengisþróunar jensins um þessar mundir. Á milli öfgahópanna tveggja sem á undan er lýst er stór hópur eigulegra, skynsamlegra og notadrjúgra mótorhjóla.
Þau svara kröfum sem eru ekki eins skýrt markaðar í eina átt. Þar má finna bestu hjólin og mesta verðgildið.
 Við fylgjumst líka með þeifingum.

 HAI

  Morgunblaðið

17.10.1993

https://timarit.is/files/18011143#search=%22m%C3%B3torhj%C3%B3l%22

Met í stökki á vélhjóli bætt um sjö metra um síðustu helgi

Stökk 34 metra í Njarðvíkurhöfn

Njarðvík.
„ÞETTA var rosaleg tilfinning og eitthvað það æðislegasta sem ég hef gert," sagði Jóhannes Sveinbjörnsson ofurhugi úr Njarðvík eftir að hann hafði stokkið 34 metra á vélhjóli sínu í Njarðvíkurhöfn á sunnudagskvöldið. „Ætlunin var að slá metið sem Árni Kópsson setti þegar hann stökk 27 metra í Reykjavíkurhöfn og það tókst," sagði Jóhannes ennfremur. 

Jóhannes, sem er 21 árs, og aðstoðarmenn hans höfðu ekki auglýst þetta uppátæki en engu að síður var talsverður fjöldi áhorfenda sem kom til að fylgjast með stökkinu sem hafði spurst út. 

Það var svo um hálf níu sem Jóhannes settist á vélfák sinn, sem er Yamaha 175 árgerð 1982, og geystist af stað. Stökkið var tilkomumikið og allt fór vel en það tók kafara nokkurn tíma að finna hjólið því djúpt er í höfninni og skyggni var orðið takmarkað. - BB  

Morgunblaðið 15.9.1993

Endurodagur" í Grafningnum

Hópurinn þáði kakó í Grafningnum í boði
Kolbeins Pálssonar  sem er betur þekktur sem
„Kolli í Suzuki" og stendur hér í Ijósri peysu
hægra megin. í miðjunni  situr aldursforsetinn i
ferðinni, Baldur Bjarnason,  en við hlið hans
 stendur Jón Magnússon.

 Mótorhjól njóta sífellt meiri vinsælda og þeim fer stöðugt fjölgandi sem vilja frekar eiga sérhönnuð mótorhjól til að takast á við grýtta vegarslóða og sérhannaðar keppnisbrautir. 

Þessi torfæruhjól kallast „endurohjól" meðal mótorhjólamanna og eru helst frábrugðin venjulegum götuhjólum í því að þau eru með slaglengri fjöðrun og eins eru þægindin minni en á hjólum sem ætluð eru til að renna eftir malbikinu.
Laugardaginn 21. ágúst efndi Suzuki umboðið hf. til endurúdags og bauð til kakódrykkju í blíðskaparveðri í Grafningnum.

Fréttaritari DV-bíla í mótorhjólaheiminum brá sér með í ferðina á Suzukimótorhjóli sínu. Þarna voru mættir um tuttugu hjólamenn á öllum aldri og drukku kakó í boði Kolla í Suzukiumboðinu. Að því loknu var ekinn slóði sem liggur frá Grafningi inn á Hellisheiði en þaðan liggja slóðar í margar áttir.

Hér eru nokkrir félaganna á ferð á Hellisheiðinni.
 Jón Magnússon fer hér fyrstur yfir lækinn

Af Hellisheiðinni var ekið eftir grýttum raflínuvegi að Kolviðarhól og þaðan að Litlu kaffistofunni. Þaðan lá leiðin á æfingarsvæðið sem motokrossmenn hafa við Bláfjöllin. Það vakti athygli fréttaritara hve aldurshópurinn var breiður og er þetta sport greinilega fyrir alla spræka stráka því elsti þátttakandinn í ferðinni var 58 ára gamall en flestir voru á aldrinum 25-35 ára.
Einnig vakti afhygli hve menn voru almennt í góðum göllum sem eru sérhannaðir fyrir utanvegaakstur (með plasthlífar til hlífðar hnjám, olnbogum, herðum og með sérstaka vörn fyrir bakið). Ferðin þótti takast vel og er greinilegt að „endurohjólamennska" er á uppleið á íslandi, enda skemmtilegt sport þótt erfitt sé. -HJ

DV

23.8.1993

Ljóshærð á fráum vélfáki

Hún vakti athygli blaðamanns þar sem hún sat á fagurgljáandi vélfáki sínum við umferðarljós á mótum Háaleitisbrautar og Kringlumýrarbrautar.
Þetta var fyrsta vordaginn í maí - búin svörtum leðurjakka og leðurbuxum með voldugan hjálminn á höfði. Hún hefði svo sem alveg  eins getað verið strákur ef ekki hefði hárið gægst undan hjálminum. Undirritaður lagði skrásetningarnúmerið á minnið og hélleiðar sinnar á grænu Ijósi. - Hver er þessi stúlka, eru ekki aðeins örfáar konur sem aka um á bifhjólum, ætli hún sé í Sniglunum?  Haft var uppi á símanúmeri
hennar eftir að Bifreiðaskoðun íslands hafði gefið upp hver eigandi hjólsins var, Málfríður Gunnlaugsdóttir, skráð til heimilis á Kleppsvegi I Reykjavík. Hún tók erindinu vel, kvaðst glöð svara nokkrum spurningum forvitins blaðamanns.

Málfríður er 23 ára, stúdent í fyrra frá Flensborgarskóla í Hafnarfirði og stundar nú nám í fataiðn í Iðnskólanum í Reykjavík, þar sem hún hefur lokið tveimur önnum. „Eftir stúdentsprófið vissi ég ekki hvað ég ætti að taka mér fyrir hendur.  Ég hef alltaf haft gaman af að sauma föt og ákvað að sækja um í fataiðn og sé ekki eftir því. Maður getur útskrifast annaðhvort sem kjólasaumari eða klæðskeri. Ég hugsa að ég reyni að taka hvort tveggja, það  hlýtur að gefa mesta möguleika. Mig langar að stunda þetta starf á breiðum grundvelli í framtíðinni, hvort sem ég sauma fallega hatta eða hanna og sauma falleg föt á dömur og herra. í sumar ætla ég að stytta mér stundir við að sauma föt úr leðri, vesti og fleira."

BÆTIR EGÓIÐ

- Hvers vegna mótorhjól? „Ég er búin að eiga mótorhjól í tvö ár. Ég ákvað á sínum tíma að taka
bifhjólapróf vegna þess að ég hafði alltaf verið hrædd við þessi farartæki. Ég hafði setið aftan á
skellinöðru hjá frænda mínum þegar ég var fimmtán ára og dottið. Eftir það var ég skíthrædd. Mér datt ýmislegt í hug þetta sumar og lét mér ekki nægja að læra á bifhjól heldur fór einnig að læra flug.
Það var bara svo dýrt. Vertíðin hefst á vorin og stendur fram eftir hausti. Það hefur veriö svo mikill snjór og leiðinleg tíð í vetur, ég lét ekki hvarfla að mér að taka hjólið fram fyrr en í byrjun maí.
Á veturna tek ég hjólið af skrá því að tryggingarnar eru feiknaháar.  Ég borga ekki nema 30.000 á ári í skyldutryggingu af bílnum mínum en 60.000 fyrir hjólið, þrátt fyrir að tryggingingargjöldin hafi
lækkað í fyrra. Skandia bauð best en gjaldið var komið upp í 90.000. Það var starfandi trygginganefnd innan Sniglanna, félagssamtaka bifhjólaeigenda, sem kom þessu til leiðar. Fyrsta árið sem ég átti hjólið mitt hækkaði tryggingin úr rúmum 24.000 í um 90.000 krónur þó svo að ég hafi verið tjónlaus." - Hvers konar hjól? „Hjólið mitt er af árgerð 1988 og er líklega um hálf milljón að verðmæti núna, Suzuki Intruder 750. Það er mjög flott að mínum dómi og hæfilega stórt. Kærastinn
minn á hjól að sömu gerð en miklu kraftmeira. Hjólið mitt er Chopper-týpa, það er að segja í anda þeirra hjóla sem hipparnir voru á í gamla daga,  eins og við sjáum til dæmis í bíómyndinni Easy Rider. Það er þungt og stýrið er í góðri hæð. Plasthjólin eru miklu léttari og eru gerð fyrir meiri
hraða. Hjólið mitt er virðulegt og sígilt að útliti. Ég hef ekki áhuga á stærra hjóli því þessu veld ég mjög vel." - Lítur þú á hjólið sem leikfang eða tæki til að komast á millistaða? „Ég lít á hjólið mitt sem farartæki, fyrst og fremst til að komast leiðar minnar á. Yfirleitt fer ég ekkert nema einhver  tilgangur sé með ferðinni, ég þurfi að fara af einum stað á annan - í heimsókn til vina og kunningja, heim úr vinnunni og svo framvegis. Það er fátt skemmtilegra en að fara eitthvað á spegilfægðu hjólinu í góðu veðri."
 - Er það sérstók tilfinning að aka um á fallegu mótorhjóli?
„Já, þetta er eins og frelsistilfinning sem vaknar innra með manni, sérstaklega ef ég  er alein á breiðum vegi í sól og góðu veðri - það er toppurinn. Ég hef líka mjög gaman af þvi að aka fram hjá fólki sem dáist að hjólinu mínu. Þetta er eins og að koma í boð vel til hafður og í nýjum og finum fötum. Þá finnst manni ekki verra að aðrir dáist að manni. Þetta bætir alltaf egóið." - Þykir þér vænt um hjólið þitt? 
„Já, því get ég ekki neitað.  Ég vil geta horft á mótorhjólið mitt þar sem ég er, fylgst með því í gegnum gluggann. Það er svo algengt að fólk fikti í þvi og setjist jafnvel upp á það. Þá getur það dottið i götuna og rispast. Ég vil geta brugðist skjótt við og stokkið út til að skamma hvern þann sem snertir það. Þetta er eins og að eiga lítið barn sem manni þykir vænt um. Ég reyni líka að hugsa vel um það, þrífa það og bóna svo það líti vel út. Þetta er bílskúrsgræja sem maður skilur ekki við sig. Mér er heldur ekki sama hver gerir við það ef það bilar. Ég læt það ekki í hendurnar á hverjum sem er."

LEÐRIÐ TIL VARNAR

- Af hverju klæðist þú leðurfötum þegar þú ferð á mótorhjólið?
„Bæði ver leðrið mann vel gegn kulda og roki auk þess sem það er vegna öryggisins. Að klæðast viðeigandi leðurgalla áður en sest er upp á
hjólið er jafnmikilvægt og að spenna á sig öryggisbelti í bíl. Það er mikil vörn i leðurgallanum ef maður dettur, venjuleg föt rifna eins og skot og eru til lítils gagns ef eitthvað kemur fyrir. Þau föt sem við kaupum, jakki og buxur, eru úr sérstaklega þykku og sterku leðri og saumuð þannig að þau veiti sem besta vörn, til dæmis með púða á hnjánum og þar fram eftir götunum."
- Hvað kostar slíkur búnaður?
„Ég gæti trúað að með öllu kosti hann um 100.000 krónur þegar hjálmur er talinn með.
Hjálmurinn minn er fasteign, hann kostaði 32.000 krónur.  Margir ungir strákar, sem hafa nýtekið bílpróf og bifhjólapróf, láta það verða sitt fyrsta verk að kaupa sér hjól en eiga svo ekki fyrir þeim búnaði sem nauðsynlegur er, galla, hjálmi og síðast en ekki síst - tryggingum. Að öðru leyti eru hjólin ódýr í rekstri og eyða fremur litlu bensíni. Undir venjulegum kringumstæðum léttist pyngjan mjög lítið við að keyra. Mitt hjól tekur tólf lítra af bensíni sem duga mjög lengi, níu lítra á aðaltank og þrjá á varatank. Það er enginn bensínmælir og því er gott að vita af varatankinum þegar bensínið þrýtur á þeim stóra. Maður kemst þónokkuð á honum.  Fyrst þegar hjólið drap á sér vegna þess að sá stóri var
tómur hélt ég að hjólið væri ónýtt eða eitthvað í þá áttina. Þá hafði ég ekki hugmynd um
þessa þrjá lítra sem eftir voru.
Þess ber að geta að varahlutir eru mjög dýrir og allur aukabúnaður. Til dæmis má nefna að dekk undir hjólið mitt kostar ekki undir 12.000 krónum."

  FORDÓMAR OG ÞEKKINGARLEYSI 

- Leðurklætt lið á mótorhjólum, mörgum stendur ógn af því ? 
„Ýmsir hafa fordóma gagnvart okkur. Maður er síður en svo litinn hýru auga alls staðar. Fólk  umturnast oft ef við ökum saman í hóp, það verður skelfingu lostið, flýr af hólmi og sendir manni tóninn. Okkur er til dæmis ekki hleypt inn á sumar krár og skemmtistaði í leðurfatnaði með púðum. Ég hef verið send heim þó að ég hafi verið í nýjum buxum sem ekkert sást á, bara af því að þær
voru með hnjápúðum. Ég mátti koma inn í leðurjakka en ekki í leðurbuxunum. Þeir hleypa inn sjóurum, slorugum upp fyrir haus og öðru liði þó það sé í sundurtættum leðurbuxum og grútskítugum
- en án púða. Þetta er fáránlegt. Ef einn í leðurjakka gerir eitthvað af sér þá eru allir undir sömu sök seldir. Ég er á móti öllum fordómum en þeir eru oftar en ekki af völdum þekkingarleysis. Oft hef
ég fengið sendan tóninn þegar fólk hefur verið að hneykslast á mér og sagt sem svo: „Hvað er svona ung og falleg stúlka að gera á mótorhjóli, þér væri nær að vera heima hjá þér að gera eitthvað þarfara.
Það er fólk á öllum aldri sem ekur um á mótorhjólum á sumrin. Marga hefur dreymt um slíkt í áraraðir og láta það ekki eftir sér fyrr en þeir eru jafnvel komnir á miðjan aldur. Margir halda að þetta svartklædda mótorhjólafólk séu villimenn sem ástæða sé til að óttast og taka með fyrirvara. Þetta er mikil vitleysa - og leðurgallinn er ekki vegna þess að hann er töff heldur miklu fremur vegna notagildis hans."

 MEÐ AUGU Í HNAKKANUM -

 Hvernig finnst þér að vera á bifhjóli í umferðinni í Reykjavík? „Það er stórhættulegt, maður veit aldrei á hverju maður getur átt von. Oft er sagt að við völdum þeim slysum sem við verðum fyrir og öðrum stafi hætta af akstri okkar. Það er rangt en auðvitað eru alls staðar svartir sauðir. Það er með ólíkindum hvað  ökumenn svína mikið fyrir okkur sem erum á mótorhjólum. Oft er það vegna þess að bílstjórar misreikna hraðann sem við erum á. Við skulum segja að ég aki hjólinu á 60 kílómetra hraða eftir aðalbraut. Ég skal nefna dæmi: Margir bílar eru á ferðinni hver á eftir öðrum og jafnmikið bil á milli þeirra. Ég er þá kannski einhvers staðar í miðri röðinni en hvernig sem á því stendur þá svínar bílstjórinn á mig þaðan sem hann hefur beðið á gatnamótum eftir að komast inn á aðalbrautina. Þetta er mjög algengt og einkum þegar jeppaeigendur eiga i hlut. Það er alveg lygilegt hvað hurð hefur oft skollið nærri hælum í slíkum tilvikum, ég hef stundum séð himnavængina fyrir mér á þeim augnablikum. Þeir ökumenn sem misreikna hraðann á hjólunum fullyrða þegar lögregla er kölluð til vegna óhapps eða þegar við gerum athugasemdir við framferði þeirra að við höfum verið á mjög miklum hraða, 200 og yfir. Þeir reyna þá gjarnan að koma sökinni á okkur. Maður þarf alltaf að hugsa um það sem aðrir ökumenn eru að hugsa og hafa augu í hnakkanum allan tímann. Ökukennarinn minn sagði að nauðsynlegt væri að líta á sjálfan sig sem þann eina með viti í umferðinni." 

 ENGAR I PRÓFINU -

Hafa einhverjir kunningjar  þínir eða vinir lent í bifhjólaslysi? „Nei, enginn sem ég þekki, sem betur fer. Undanfarin misseri hefur verið haldið uppi áróðri um gætilegan og öruggan  akstur á mótorhjólum. Hann hefur tvímælalaust verið til góðs enda höfum við í Sniglunum átt gott samstarf við lögreglu og Umferðarráð, sem er mjög til bóta. Ungu strákarnir, sem nýbúnir eru að taka prófið, kaupa sér margir hverjir allt of kraftmikil hjól og eiga erfitt með að halda hraðanum niðri. Prófdómarinn sagði við mig að þetta væri eins og að kenna prestum jafnsjálfsagðan hlut og þann að
hjón eigi til að skilja. Strákarnir eru eins og englar í prófunum en síðan aka þeir fram hjá honum nokkrum dögum síðar á öðru hundraðinu."
 - Er ekki vandasamt að ná tökum á þungu bifhjóli?
„Nei, nei. Þegar maður fer fyrst á slíkt hjól til að æfa sig er þetta auðvitað spurning um jafnvægi, þetta er jafnvægislist fyrst og fremst. Hitt kemur allt af sjálfu sér. Það erfiðasta er líklega hvað maður er alltaf mikið klæddur. Það er meiri háttar mál að fara í heimsókn eða ( bíó og þurfa alltaf að
byrja á því að losa sig við hlífðarfatnaðinn, fara úr jakkanum, lopapeysunni, taka af sér hjálminn og hálsklútinn og koma síðan öllu fyrir. í bíó er maður með fangið fullt."
 - Þið geríð tóluvert að því að reiða aftan á. Er það ekki bæði erfitt og hættulegt?
„Nei, ekki ef sá sem er aftan á er vanur og veit hvernig hann á að bregðast við, til dæmis í beygjum. Þegar maður er með óvanan aftan á biður maður hann um að halla sér með hjólinu í beygjum. Það bregst ekki að hann hallar sér á móti."
 - Hefurðu komist í hann krappan? „Jú, ég flaug einu sinni út af þegar ég komst fyrst í snertingu við malarveg. Ég var á leiðinni að kvartmílubrautinni,  sem er í hrauninu gegnt álverinu í Straumsvík, en gætti ekki að mér. Þar sem malbikið endar kemur stallur niður á malarveginn. Ég hélt bara áfram á fullri ferð með systur mína fyrir aftan mig og hjólið skaust út af. Sem betur fer kom ekkert fyrir, hvoruga okkar sakaði og á hjólið kom aðeins Lítil rispa. Mér hefur ekki verið vel við malarvegi eftir
þessa reynslu."

Vikan 11tlb 55árg.3.6. 1993

Landsmót Snigla 1992 í Trékyllisvík (Ferðasaga)

Fyrsta alvöru Götuhjólareynslan!.

Árið er 1992 ég er núbúinn að eyða öllum mínu aurum í 4 ára gamalt mótorhjól af gerðinni Honda VFR750F 1988, Verslaði það af Hirti nokkrum Líklegum og lét hann hafa Endúróhjólið mitt í milligjöf og einhvern aur. Nú skyldi prófa að keyra götuhjól!
 Nýjan Svartann Jaguar leðurgalla keypti ég, en gamli Lazer hjálmurinn af pyttaranum var notaður áfram.  Ný leðurstígvél með stáltá komu sér ágætlega þegar grjótin spíttust í mann á malarvegunum.  Hjólið var gott,,,þ.e. Snilldar hjól þess tíma og ég átti í engum vandræðum með að bruna á því frá Reykjavik til Bakkafjarðar.  Þar sem ég bjó á þessum tíma.

Taldi ég mig vera búinn með eldskírnina með því ferðalagi, en á þeim tíma var líklega meira en helmingur leiðarinnar frá Reykjavík til Bakkafjarðar malarvegur.

Að sjálfsögðu var maður orðinn Snigill eins og alvöru hjólarar voru og  nú var farið að styttast í Landsmót Snigla en Landsmót það árið var haldið í Trékyllisvík á Ströndum, og hafði ég ekki hugmynd hvar þar var og þurfti að kíkja á landakortabók til að finna það út.
Það var ekkert Google maps né google þá....