Eitt þúsund innslög

Já þetta er færsla nr 1000 á Tíuvefinn. 

Ef það er mótorhjólatengt þá reyni ég að birta það hér.

Ef þú ert með eitthvað áhugavert sem þig langar að deila með okkur hinum. Ferðasaga, hjólasaga, fróðleikur um hjól, hvað sem er hjólatengt

Endilega sendu tíuvefnum það á tian@tian.is og það eru miklar líkur á að það rati á vefinn.

Hef einnig sett inn greinar aftur í tímann þannig að það er hægt að fara aftar í vefinn til að skoða gamalt efni.   Sjá ártöl hér neðanlega til vinstri.

kv. Vefstjóri 

Herrafatahópkeyrslan verður einmana í ár

Sunnudaginn 27. september mun hin árlega Herrafatahópkeyrsla fara fram, en með talsvert öðru sniði en áður. Til þess að hægt verði að halda hana og safna áfram áheitum hefur verið ákveðið að hún verði með svokölluðu sólósniði. Hvatt er til þess að fólk klæði sig upp í sitt fínasta púss og aki gljáfægðum fákum sínum þennan dag um götur borgarinnar, eitt síns liðs.

Vegna ástandsins í heiminum í dag er hvatt til þess að fólk hjóli einsamalt og með lokaðan hjálm í ár,“ segir Sigmundur Traustason, einn skipuleggjenda The Distinguished Gentelman’s Ride á Íslandi. „Þó ástandið sé eins og það er mega þessi málefni sem DGR stendur fyrir ekki gleymast, sem eru krabbamein í blöðruhálskirtli í körlum og geðheilsa,“ sagði Sigmundur enn fremur og minnti á að ástandið væri líklega verra í ár þegar kemur að sjálfsvígum. „Þá er besta lækningin að fara út á mótorhjólinu sínu og aðstoða aðra með því að taka þátt og gefa til málefnisins,“ sagði Sigmundur að lokum.

fréttablaðið/bifhjol.is á facebook
Njáll Gunnlaugsson  

1. september 2020

Mikilvæg Skilaboð til allra....

Nýjung í markaðssetningu mótorhjóla.

Hjólin reyndust vel á holóttum og mikið grýttum Kaldadalnum.

Pabbi sem þekktur er undir nafninu Hjörtur Líklegur hefur verið “guide” hjá Reykjavík Motor Center og Biking Viking Flatahrauni 31 Hafnarfirði í nokkur ár. RMC er umboðsaðili fyrir BMW mótorhjól og þar er rekin mótorhjólaleigan Biking Viking í samstarfi við BMW í Þýskalandi. 

Á hverju ári koma ný BMW mótorhjól til landsins og eru hér fá júní fram í september og er þeim þá skilað í BMW mótorhjólaverksmiðjuna. Í ár voru fáir viðskiptavinir sem leigðu hjól þar sem að flestir viðskiptavinirnir koma ýmist frá USA eða Kanada og þau lönd voru lokuð vegna Covid, því stóðu hjólin ónotuð og glæný í Hafnafirði, þá datt eigandanum í hug að bjóða upp á prufuakstur gegn vægu gjaldi á nýjum BMW hjólunum, en hingað til hefur almennt ekki verið hægt að prófa ný mótorhjól á Íslandi fyrr en maður er búin að sérpanta það og borga.

Óvenjuleg nýjung í auglýsingu og markaðssetningu.

Hádegisstopp við Deildartunguhver

Í byrjun ágúst var auglýst á Facebook-síðu Biking Viking að RMC væri að bjóða upp á prufuakstur á BMW 1250 GS og BMW F750 GS, annarsvegar var helgarferð á Snæfellsnes og hins vegar dags ferð í Borgarfjörð og Kaldadal til baka. Pabba vantaði mann í að vera eftirfari í dags ferðina og bauð mér starfið. Var fljótur að segja já og fanst það mikið traust þrátt fyrir að vera ekki nema tuttugu og þriggja ára og jafn hár og Tom Cruise (170cm.), fékk til ferðarinnar glænýtt BMW 1250 GS hjól sem skilar 134 hestöflum og er jafnvígt sem malbikshjól og til aksturs á malarvegum. Alls voru 11 ökumenn að prófa hjólin, ýmist 750 eða 1250 hjól. Pabbi var farastjóri á sínu gamla BMW 1200, en við hinir 12 allir á glænýjum hjólum.

Kallinn tók þessa mynd, ég í stöðumælavarðarvestinu.

Kjötsúpan vel þegin við Deildartunguhver.

Lengra var ekki þorandi að fara á þessu hjóli
 þó svo að mig hafi langað.

Strax í Mosfellsbænum gaf einn ferðafélaginn merki um að mælaborðið í hjólinu segði að eitthvað væri að og kom ég þeim skilaboðum í fremsta hjól sem stoppaði við viktarskúrinn upp á Kjalanesi. Villan var þar lesin og reyndist vanta aðeins loft í framdekkið á hjólinu sem hafði staðið óhreyft síðan í maí. Eftir að pumpað hafði verið í “með Líklegum krafti” (ætli hann hafi pumpað svona hressilega í mömmu þegar ég var búinn til vill ég ekki fá að vita) var haldið af stað um Hvalfjörð, Dragháls, í Skorradal og stoppað við Deildartunguhver í kjötsúpu (pabbi borgaði). Eftir mat var haldið áfram og Hvítársíða ekin fyrir norðan Gráhraun og næsta stopp var við upphaf vegsins um Kaldadal fyrir ofan Húsafell.

Svalandi að keyra upp að Langjökli.

Síðasta stopp fyrir Kaldadal.

Hitinn var orðin töluvert meiri en spár höfðu gert ráð fyrir, en hæsta tala sem sást í mælaborðinu var 26 gráður þarna við Kallmannstungu. Menn drifu sig af stað til að fá smá loftkælingu, en við afleggjarann þar sem farið er upp á Langjökul stakk ég upp á því við “gamla” að ég og þeir ökumenn sem treystu sér færum upp að jöklinum í smá kælingu á meðan hann færi áfram með hina eftir Kaldadal. Það var ljúft að koma upp í svalandi átta gráðu vindinn við jökulröndina og geta fyllt vatnsflöskuna af nýbráðnuðu ísköldu vatni.

Leiðin kláruð um Grafning og Nesjavallaleið.

Á leið upp að Langjökli af Kaldadalsvegi.

Hjólin skiluðu Kaldadal á þéttri gjöf (kallinn farin á undan og var enginn til að hægja á yngri “inngjafa graðari” mótorhjólamönnum) svo að við keyrðum frekar þétt niður þar til að við náðum gamla og þeim þrem sem hann var með fyrir ofan Sandhvultarvatn. Þegar við komum niður á Þingvöll var smá kaffistopp fyrir loka kafla leiðarinnar um Grafning og Nesjavallaleið. Alls var ekið 310 km. og rétt tæplega helmingurinn á malarvegum. Fyrir mér var það mikill heiður að veta treyst sem barnapía fyrir fullorðna menn (gamla karla) í prufuakstri á nýjum leiktækjum. Fékk nýtt hjól til að prófa, frítt bensín og kjötsúpu á “tankinn”. Held að betri dagar séu ekki til (fyrir utan gula vestið, mér leið eins og ég væri á leið á grímuball klæddur eins og umferðarkeila),  væri allveg til í að gera þetta aftur (frétti af því að til standi að það verði ein ferð í viðbót upp úr miðjum september, ég er til ef vantar eftirfara).

Ólafur Arnar, Tome Cruise eða Gaston Raier, allir svipað stórir.

                                 Ólafur Arnar Hjartarson Nielsen (Óli Prik)

 P.S.  Tían hefur nokkuð áraðanlegar heimildir fyrir því að boðið verði upp á prufuakstur á þessum hjólum  laugardaginn 12. og sunnudaginn 13. September og svo aftur laugardaginn 19. og sunnudaginn 20. September. 

Ágúst missti fé­laga sinn í skelfi­legu slysi: Mikil von­brigði þegar hann sá að ekkert hafði breyst

 „Það hef­ur aldrei staðið til að segja okk­ar sögu op­in­ber­­lega en mér er orðið svo mis­­boðið af fram­­göngu Vegar­gerðarinnar að ég tel al­veg til­­efni til þess nú í þeirri von að vekja at­hygli á hversu illa geng­ur að fá for­svars­­menn Vega­­gerðar­inn­ar til að auka ör­yggi veg­far­enda á þeim stöðum þar sem fullt til­­efni er til úr­­bóta.“

Þetta segir Ágúst Þór Péturs­son, húsa­smíða­meistari, bif­hjóla­maður og veg­farandi, í at­hyglis­verðri grein sem hann skrifar í Morgun­blaðið um helgina.

Í grein sinni gagn­rýnir hann Vega­gerðina og yfir­völd harð­lega fyrir að tryggja ekki öryggi veg­far­enda betur. Mál­efnið stendur Ágústi nærri enda missti hann vin sinn og fé­laga í skelfi­legu slysi á síðasta ári.

„Síðasta sunnu­dag­inn í júní 2019 vor­um við mótor­hjóla­­fé­lag­arn­ir á ferða­lagi á­samt mök­um. Þann dag mis­st­um við vin okk­ar og fé­laga í hræði­legu slysi sem að hluta til má kenna um slæ­l­eg­um merk­ing­um Vega­­gerðar­inn­ar við ein­breiða brú á Inn­strand­ar­vegi, veg­ur nr. 68, skammt frá vega­­mót­un­um inn á Djúp­veg sunn­an meg­in við Hólma­­vík.“

Ágúst segir í grein sinni að þannig hátti að áður en komið er að þessari ein­breiðu brú úr austur­átt sé blind­hæð.

„Frá toppi blind­hæðar­inn­ar hall­ar bæði að blind­hæðinni og niður að brúnni og að brúar­enda eru ca. 95 metr­ar frá blind­hæðinni sjálfri. Eina merk­ing­in sem gef­ur til kynna að fram­undan sé ein­breið brú eru tvö vega­­merki á­samt upp­­hróp­un­ar­­merki. Ekk­ert um að blind­hæð sé þar á milli eða hversu stutt er í brúna frá vega­­merkj­un­um eða blind­hæðinni eða önn­ur til­­heyr­andi merki, t.d. hraða­tak­­mörk­un eins og víða má sjá við ein­breiðar brýr. Þegar slysið varð hafði um­­­ferð að aust­an­verðu stöðvast við brúna vegna um­­­ferðar að vest­an­verðu og við brúna biðu þrjár bif­­reiðar auk þeirr­ar vega­­lengd­ar sem var frá fyrsta bíl að brú sem beið við brúar­end­ann að aust­an­verðu. Ef reiknað er með bil­um á milli bif­­reiða má ætla að frá aft­asta bíl að blind­hæð hafi ein­ung­is verið um 20-30 metr­ar. Við þess­ar að­stæður kem­ur fé­lagi okk­ar ak­andi að aust­an­verðu yfir blind­hæðina og sér því miður að­stæður allt of seint sem end­ar með þessu skelfi­­lega bana­­slysi.“

Ágúst kveðst ekki ætla að reyna að lýsa upp­lifun þeirra sem voru við­staddir slysið sjálft eða þeirra sem komu að því skömmu síðar. „Það get­ur hver sem er í­myndað sér ang­ist­ina og þá öm­ur­­legu lífs­reynslu sem það er. Eitt­hvað sem ekki er hægt að óska sín­um versta ó­vini að upp­­lifa, eigi maður slík­an.“

Ágúst segir að þegar leið frá þessu hörmu­lega slysi hafi verið haft sam­band við for­svars­mann Vega­­gerðar­inn­ar fyr­ir norðan og hann innt­ur eft­ir því hvort ekki mætti koma upp meiri og betri merk­ing­um við blind­hæðina. Segir Ágúst að um aug­ljósa slysa­gildru væri að ræða og þá hefði komið fram að áður hefði komið til sam­bæri­legra að­stæðna sem enduðu með slysi, en þó ekki bana­slysi.

„Var rætt um merk­ingu blind­hæðar, hraða­tak­­mörk­un­ar­skilti til sam­ræm­is við það sem er við marg­ar ein­breiðar brýr og krapp­ar beygj­ur á veg­um lands­ins, og jafn­vel blik­k­­ljós. Vel var tekið í þess­ar til­­lög­ur og rætt um að leita úr­­bóta. Meira að­höfðumst við ekki í þessu máli enda töld­um við að eft­ir slíkt bana­­slys færi fram rýni og end­ur­­skoðun á merk­ing­um með til­­liti til ör­ygg­is við þessa til­­­teknu ein­breiðu brú.“

Ágúst segir að þennan sama sunnu­dag á þessu ári, síðasta sunnu­dag júní­mánaðar, hafi hann farið á­samt vinum og fjöl­skyldu hins látna vinar á slysstað til að setja upp minningar­skjöld.

„Þá, okk­ur til mik­illa von­brigða og ekki síður undr­un­ar, hafði ekk­ert breyst með merk­ing­ar og all­ar að­stæður þær sömu og árið áður. Það er, ná­­kvæm­­lega ári síðar hafði ekk­ert af því sem rætt var um verið fram­­kvæmt til að auka ör­yggi veg­far­enda við þess­ar slæmu að­stæður sem þarna eru til að fyr­ir­byggja að slíkt gæti gerst aft­ur og jafn­vel ít­rekað. Að nýju var haft sam­band við Vega­­gerðina og hvert var svarið? Jú, það hafði ekki feng­ist fjár­­magn til frek­ari merk­inga. Öryggi – Fram­­sýni – Þjón­usta –Fag­­mennska, manni verður orð­fall. Hvers virði er manns­líf í aug­um Vega­­gerðar­inn­ar?“

Ágúst segir að þannig hafi hitt á að þennan sama dag hafi hið svip­lega bif­hjóla­slys orðið á Kjalar­nesi sem ætla má að megi rekja til ó­full­nægjandi öryggis og fag­mennsku við vega­bætur. „Hvað þarf mörg bana­­slys í um­­­ferðinni til að opna augu þessa fólks sem stjórn­ar og ber á­byrgð á ör­ygg­is­­mál­um inn­an Vega­­gerðar­inn­ar? Er eitt slys ekki nægj­an­­legt til að vekja fólk og gera bet­ur?“

Ágúst skorar á stjórn­endur Vega­gerðarinnar að taka til í eigin ranni og gera allt til að upp­fylla ein­kunnar­orð stofnunarinnar – Öryggi – Fram­­sýni – Þjón­usta –Fag­­mennska – svo koma megi í veg fyrir að enn fleiri veg­far­endur slasist eða láti lífið.

„Jafn­­framt skora ég á sam­­göngu­­mála­ráð­herra að beita sér fyr­ir því að tekið verði á ör­ygg­is­­mál­um inn­an Vega­gerðarinnar með festu og af á­byrgð.“

31. ágúst 2020 

https://hringbraut.frettabladid.is/

Bosshoss Hvað er nú það?

Eyjólfur Trukkur er eini Íslendingurinn sem ekur um á Boss Hoss

Fyrir rúmlega 30 árum var Bandaríkjamaðurinn Monte Warne að svipast um eftir öflugasta mótorhjólinu á svæðinu og þegar hann fann ekkert sem honum þótti nógu gott ákvað hann að rífa V8 vélina úr Lettanum sínum og smíða mótorhjólagrind utan um hana.
  Þarna var kominn fyrsta Boss Hoss hjólið.

Eftir smíðina ók Monte Warne til Daytona Florida á mótorhjólahátíðina Bike-Week á Boss Hossinum  og vakti það gríðalega athygli.

Boss Hoss  Chevy Trike

Bæði var hjólið risastórt og gríðalega öflugt.   
Monte sá það að hann yrði greinilega að smíða fleiri hjól.

Nú rúmlega 30 árum síðar er komin verkmiðja sem smíðar þessi hjól í Dyersburg , Tennessee  og vélarnar eru allar að sjálfsögðu Chevrolet.

Hjólin eru með sjálfskiptingum (semi automatic) og eru vélarnar allt frá því að vera 350 Ci  5,7 lítra upp í  502 Ci  8,2 lítra vélar sem skila mörg hundruð hestöflum og jafnvel meira en 1000 hestöfl með tjúningum, sem gerir þessi hjól þau öflugustu í heimi.
Boss hoss hjólin eru líka þekkt fyrir að vera þægileg vegna þess að þau víbra ekki mikið.

Um miðjan 10 áratuginn seldu Boss Hoss um 300 hjól á ári , en 2006 var salan komin í 4000 hjól á ári..

2012 fór Boss Hoss svo að framleiða þríhjól og sem kom með 4L70 Overdrive sjálfskiptingu og bakkgír og loftfjöðrun.

Hosshoss Chevy Trike

Seinna kom svo Boss Hoss Supersport sem er alveg ný hönnun , með lægra sæti, styttra á milli hjóla og meiri fjöðrun.
Var þessi týpa ætluð til að draga að enn stærri aðdáendahóp að hjólum sem munu koma til með að heilla mótorhausa um alla framtíð.

Þess má geta að þessi mótorhjól eru ekki ódýr, 10 + milljónir er eitthvað nálægt því sem þú ættir að hafa í veskinu áður en þú ferð í innkaupaleiðangur......
og 15- 20 þúsund dollararar eru raunhæfar tölur fyrir 15 til 20 ára gömul Boss Hoss á Ebay. og þá á eftir að koma þeim heim... og þá er hægt að margfalda með 2.

Boss Hoss Super

And just in time for our federal anniversary year 2015,
one of these truly imposing warhorses appeared in Brunnen on the beautiful Lake Lucerne.

Rúntur í Fjallakaffi

Nokkrir félagar úr Tíunni skelltu sér í hjólarúnt um daginn austur fyrir fjall. Nánar tiltekið í nýbyggt Beitarhúsið í Möðrudal sem er við þjóðveg 1. 

Þar var auðvitað  troðið í sig alíslenskri vöfflu með rjóma og rabbabara sultu.

Hittu þeir þar fyrir nokkra félaga í öðrum Vélhjólaklúbb sem heitir Drekar en það er klúbbur staðsettur á Austfjörðum.   Slógust þeir svo í för með Tíufélugum til baka og varð þessi ferð hin mesta skemmtun enda veðrið á fjöllunum alveg dásamlegt.
Í Mývatnsveit var mývargurinn í miklu stuði þannig að menn voru sumir ekkert að fjarlægja hjálma meðan bensínstoppin voru þar. En það var miklu betra að koma við í Dalakofanum og þar hittum við enn fleiri mótorhjólamenn úr Tíunni sem voru að nýta sér veðurblíðuna.

Snilldardagur. Takk fyrir allir .