|
Félagar í ferðalok þeir Gunnar Friðriksson, Kristófer Sæmundsson, Lúðvík Aðalsteinn Þorsteinsson og Sæmundur Guðmundsson. |
Seinnipart vetrar tóku fjórir
Íslendingar sig saman og
pökkuðu ofan í töskur
fyrir einn hjólatúr. Hjólatúrinn var reyndar lengra í burtu
en hjá flestum því ferðinni var
heitið til Indlands þar sem þeir
höfðu leigt sér Royal Enfield 500-
hjól í tvær vikur. Þrír þeirra eru
ekki óvanir mótorhjólum því þeir
keyra þau tugi þúsunda kílómetra
árlega í starfi sínu sem mótorhjólalöggur.
En hvað fær menn sem vinna
við að keyra mótorhjól til að fljúga
yfir hálfan hnöttinn til að hjóla
langar vegalengdir? Viðmælandi
okkar, Kristófer Sæmundsson, var
snöggur til svars: „Mótorhjól eru
fíkn. Fyrir tveimur árum fórum við
einnig saman til Bandaríkjanna og
hjóluðum Route 66 á Harley Davidson-hjólum.“
Bilanir á fyrsta leggnum
Kristófer var aldursforsetinn í
hópnum en samstarfsmenn hans,
Gunnar Friðriksson og Lúðvík Aðalsteinn Þorsteinsson, eru einnig
alvanir hjólum. Sæmundur „bílasali“ Guðmundsson var sá fjórði
og var hann fenginn til að sjá um
prúttið sem er alvanalegt á þessum slóðum.
„Við lögðum af stað frá Íslandi
1. febrúar, sem var í lok ferðamannatímans þarna úti. Flogið
var beint til Mumbai þar sem við
vorum fjórar nætur á meðan verið
var að gera allt klárt. Umferðin
þarna var alveg hræðileg og strax
á leiðinni frá flugvellinum á hótelið hugsaði maður bara í hvað
við værum eiginlega komnir.“
GPS vísaði veginn
Þegar þeir félagarnir fóru að
sækja Royal Enfield-hjólin bilaði
eitt þeirra strax, fór ekki í gang
og tók smástund að koma því í
gagnið aftur. Var þeim fylgt áleiðis út úr miðborginni en þótt GPS
væri með í för náðu þeir að villast strax.
ast strax.
„Við höfðum þó af fyrir rest að
komast út úr borginni og við hjóluðum frá Mumbai í suður eftir
þjóðvegi 76 til Goa, sem var mjög
skemmtileg leið og góðir vegir.
Við vorum fjóra daga niður til
Goa og gistum á þeim hótelum
sem við fundum á leiðinni. Sama
hjólið bilaði reyndar aftur á miðri
leiðinni en þá fór bensíndælan í
því. Við fundum viðgerðarmann
til að hjálpa okkur en hann sagði
okkur að bensíndælan væri ekki
til og næsti staður til að fá hana
væri 150 km í burtu, í Goa. Við
neyddumst því til að draga það
með öðru mótorhjóli langleiðina
niðureftir.“
Óútreiknanleg umferð
Í Goa voru þeir með fast aðsetur í fjóra daga og hjóluðu út frá
borginni, mest í suður.
„Því næst fórum við með vesturströndinni aftur til baka í norður, en það var langskemmtilegasti hluti leiðarinnar. Þar varstu
bara kominn í alvörusveit. Við
settum okkur það að leiðarljósi
að hjóla ekki í myrkri en einn
daginn gekk okkur þó illa að
finna hótel svo að við hjóluðum
fram í myrkur. Þann dag vorum
við alls tólf tíma á ferðalagi en
samt fórum við bara um 200
kílómetra sem segir manni mikið
hvernig vegirnir og leiðirnar
þarna voru,“ segir Kristófer og
heldur áfram:
„Á köflum leið manni eins og
við værum að keyra eftir árfarvegi, slík var upplifunin. Þótt við
fengjum góða vegi inn á milli sem
buðu upp á meiri hraða vissi
maður aldrei hvað tók við eftir
næstu beygju eða blindhæð. Það
gat verið vörubíll sem var með
sprungið dekk á miðjum veginum, eða rúta að taka fram úr
öðrum bíl á móti, eða þess vegna
fullt af beljum eins við rákumst
á.“
Báru hjólin um borð
Á norðurleiðinni meðfram
ströndinni þurftu þeir félagar að
taka fimm ferjur á leið sinni.
„Þrjár þeirra voru það sem við
mundum telja eðlilegar, nokkurs
konar prammar þar sem hægt
var að keyra um borð. Síðustu
tvær voru hins vegar þannig að
bera þurfti hjólin um borð. Þarna
var megnið af umferðinni á mótorhjólum og þess vegna var þetta
eðlilegur flutningsmáti þótt ferjurnar væru ekki beint gerðar fyrir
svona flutninga. Við sáum allt í
fimm á einu mótorhjóli, en það
var fjölskyldufaðir með fjögur
börn á hjólinu. Þegar við komum
fyrst héldum við að Royal Enfield
hlyti að vera algengasta hjólið
þarna en því var nú ekki að
heilsa. Þarna voru bara forstjórar
og fyrirmenn sem áttu Royal Enfield. Þessi hjól minntu mann á
gamlan Deutz-traktor úr sveitinni, maður heyrði svona einn
smell við og við þegar mótorinn
snerist. En það var gott tog í
þessum hjólum þótt tilfinningin
væri eins og maður væri kominn
50 ár aftur í tímann.“
Fullt af ævintýrum
Kristófer mælir samt með því
við hvern sem er að prófa svona
ævintýri og ekki þurfti mikið fé til
að hafa það gott á leiðinni. „Fátæktin var samt alveg gríðarleg
þarna og þegar maður er kominn
heim getur maður ekki skilið
hvað fólk er að kvarta.“
Þeir félagar eru strax farnir að
skipuleggja næstu ferð en vilja þó
ekki láta uppi hvert förinni er
heitið. Eflaust verður hún þó full
af ævintýrum eins og þessi.
njall@mbl.is
Morgunblaðið 9.4.2013