20.4.94

Bifhiólasamtökin fagna 10 ára afmæli




FYRIR tíu árum birtist í Dagblaðinu auglýsing sem ætlað var að ná athygli mótorhjólaáhugamanna á Islandi. Þeim var boðið að koma að Æsufelli 2 fimmtudaginn 26. janúar til að stofna mótorhjólaklúbb.


Undiritaður var einn þeirra sem ekki lét bjóða sér tvisvar. Á þessum fyrsta fundi hafa verið eitthvað á milli 20 og 30 manns sem beittu á næstu vikum öllum brögðum við að ná til allra sem áttu eða komu á einhvern hátt nálægt mótorhjólum. Ef einhver sást á mótorhjóli úti á götu var hann eltur uppi og boðið að vera með. Formlegur stofnfundur var síðan haldinn í Þróttheimum og er 1. apríl 1984 talinn stofndagur félagsins sem fékk, eftir mikið karp og heilabrot, nafnið „Sniglar, Bifhjólasamtök lýðveldisins."
Tilgangur samtakanna var strax nokkuð ljós, þ.e. að efla félagsanda meðal mótorhjólafólks og vinna að hagsmunamálum þeirra. Formlegu félagsstarfí átti að halda í lágmarki svo og skriffínnsku. Við áttum helst ekki að hugsa um sniglana sem klúbb því það var of uppalegt og ekki sem félag því það var of formlegt. Málið var að vera saman á mótorhjólum því að það var okkar lífsstíll en ekki að vera í félagi til að sitja á fundum. Bifhjólasamtökin voru og eru sameiningartákn einstaklinga með áhuga á mótorhjólum, svo gríðarlega fjölbreytilegt áhugamál sem það er. Eitt var líka ljóst strax í upphafi. Það átti aldrei að vera forseti, leiðtogi eða foringi yfir hópnum.
Það breytti hins vegar engu um það að rétt eins og í öðrum félagasamtökum kostar það vinnu fámennrar stjórnar að halda batteríinu lifandi og þar rakst fyrsta stjórnin á óvæntan þröskuld.

Úthýst af sósíalanum 

 
Eitt af fyrstu verkefnunum var að finna okkur samkomustað. Því var strax leitað til Æskulýðsráðs því undir það heyrir að styðja við allskonar félagsstarfsemi, m.a. að aðstoða með húsaskjól. Við áttum von á því að fá dræm viðbrögð vegna þeirra fordóma sem ríkja í garð mótorhjólafólks en sú var reyndar ekki raunin. Æskulýðsráði hefði ekki verið neitt á móti skapi að vera með puttana í svona starfsemi og hafa einhvern áþreifanlegan flöt á mótorhjólafólki. En ... forsvarsmenn Æskulýðsráðs töldu það vera órjúfanlegt náttúrulögmál að samtök eins og sniglarnir myndu deyja og hverfa þegar upphafsmennirnir hættu afskiptum sínum af starfseminni og því tæki einfaldlega ekki að styðja við svo augljóslega skammlíft félag. Borgarráð var sama sinnis þegar því var sent erindið. Samtökin flæktust því á milli kaffihúsa þar til þau eignuðust sinn eigin samastað í félagi við LÍA á Bíldshöfða 14. Sennilega lúta Bifhjólasamtök lýðveldisins ekki náttúrulögmálum því þau eru á lífí enn, aldrei sterkari, þótt við sem komum þeim af stað séum löngu orðnir víðvaxnir kótilettukarlar.
Áttahundruð og fjörutíu meðlimir hafa verið í sniglunum á þessum tíu árum sem þeir hafa starfað og hálft þúsund eru félagsmenn nú. Samtökin halda uppá afmæli sitt um páskana með veglegri sýningu í Laugardalshöllinni.

Alvara fylgir ánægjunni


Eins og áður sagði er það fyrst og fremst lífsstíll að vera á mótorhjóli. Það er ögrun í því að skera sig úr fjöldanum og endalaus áskorun í því að komast óskaddaður leiðar sinnar og ná betra valdi á akstrinum. Ökumaðurinn öðlast með tímanum sérstakt samband við hjólið, veginn og umhverfið sem er mjög ólíkt því að aka bíl. Einnig þróast smátt og smátt það sem mótorhjólafólk kallar þrjú hundruð og sextíu gráðu huglæga skynjun, sem er sá eiginleiki að geta ímyndað sér allar hættur í umhverfínu og verið viðbúinn þeim. Auglýsing, sem sýnd var í sjónvarpi í fyrra og hittifyrra og var hluti af umferðarátaki snigla, var einmitt um þessa skynjun. Myndavél var fest við mótorhjól og hringur dreginn utan um allt sem hugsanlega gat valdið hættu. Gott innskot sem margir hljóta að muna eftir.


Frumkvæði að framförum


Bifhjólasamtökin hafa verið nokkuð í samvinnu við umferðaryfirvöld í því að fækka mótorhjólaslysum. Þau hafa lengi bent á brotalamirnar í kennslu fyrir bifhjólapróf, sem satt að segja var engin, og í framhaldi af því og annarri uppstokkun í ökukennslu er nú verið að taka á þeim málum. Nefnd á vegum samtakanna hefur verið að reyna fá tryggingafélögin til að breyta reglum sínum og tengja iðgjöldin við aldur ökumannsins og aflið í hjólinu, en víðast mætt ótrúlegu skilningsleysi. Bestu viðbrögðin hafa komið frá Skandia Island og hljóta að minnsta kosti reyndari ökumenn að beina viðskiptum þangað.
Það er persónulegt álit undirritaðs að tengja þurfi ökuréttindi við vélarafl í tveimur til þremur þrepum og gera litlu hjólin fýsilegri með því að snarlækka á þeim gjöldin. Það er enginn vafi á því að þeir sem hafa verið í tvö ár á skellinöðrum áður en þeir fá bílpróf eru betri ökumenn en hinir sem aldrei hafa verið í umferðinni. Sama gildir um stóru hjólin. Nýir ökumenn ættu að öðlast sína reynslu á léttum hjólum sem auðvelt er að ráða við. Þau þurfa samt langt í frá að vera máttlaus. Svo virðist sem tryggingafélög rugli saman háum skaðabótakröfum mótorhjólaeigenda og skaðanum sem þeir valda. Skýrslur sýna að mótorhjólafólk er í rétti í 70-80% tilvika og rökréttara að hækka iðgjöld þeirra sem slysunum valda, þ.e. bíleigenda, og reyna síðan að fá yfirvöld til að slá af geðveikislegum aðflutningsgjöldum af mótorhjólavarahlutum. Það myndi lækka bótafjárhæðirnar til mótorhjólaeigenda. Hitt er annað að öllum slysum þarf að fækka 


Átak gegn slysum


Umferðarátaki snigla var hrundið af stað árið '92 í framhaldi af mikilli iðgjaldahækkun tryggingafélaganna og var hugmyndin sú að lækka iðgjöldin með því að fækka slysum með markvissum áróðri. 15% fækkun slysa var metin sem 60 milljóna króna sparnaður heilbrigðiskerfisins og 10 milljóna króna sparnaður tryggingafélaganna. Það er beinlínis undarlegt að hið opinbera skuli ekki styrkja svona verkefni almennilega. Átakið kostaði tvær milljónir og átti stóran þátt í að afla LÍA viðurkenningar Umferðarráðs fyrir góðan árangur í umferðarmálum á umferðarþingi 1993.
Fjárskortur dró úr mætti átaksins á síðasta ári, en fyrirætlanir eru uppi um að gera betur í ár. Árvissir fundir lögreglu, Umferðarráðs og snigla hafa verið áhrifaríkur vettvangur skoðanaskipta og upplýsingastreymis í báðar áttir og hafa bætt nokkuð samskipti þessara aðila, sem oft lita málin frá ólíkum sjónarhornum.

■ Haraldur A. Ingþórsson
MBl 20.04.1994 

10.4.94

A stanslausu ferðalagi í níu ár


Emilio Scotto ásamt eiginkonu sinni, Monicu, fyrir aftan Svörtu prinsessuna, sem er Honda Goldwin 1100. Á milli sín halda þau á korti þar sem ferðalag Emilios er merkt inn á. Hann hefur verið á ferðinni síðan 14. janúar 1984 og hefur ekki komið til heimalands síns, Argentínu, síðan. Ferðinni lýkur hann í Buenos Aires eftir eitt ár og á þá að baki 750.000 km sem samsvarar ferð til tunglsins og aftur tiljarðar.
Emilio Scotto ásamt eiginkonu sinni, Monicu, fyrir aftan  Svörtu prinsessuna, sem er Honda
Goldwing 1100. Á milli sín halda þau á korti þar sem ferðalag Emilios er merkt inn á.
Hann hefur verið á ferðinni síðan 14. janúar 1984 og hefur ekki komið til heimalands síns,
 Argentínu, síðan. Ferðinni lýkur hann í Buenos Aires eftir eitt ár og á þá að baki
 750.000 km sem samsvarar ferð til tunglsins og aftur tiljarðar.
Emilio Scotto hefur undanfarin níu ár ekki sofið á sama svefnstað tvær nætur í röð, nema í þau
 skipti sem hann hefur lent í fangelsi eða vegna veikinda. Ástæðan er sú að 14. janúar 1985
 lagði hann af stað frá heimabæ sínum, Buenos Aires í Argentínu, í heimsreisu á mótorhjóli.
Takmarkið var að koma til allra þeirra ríkja í heiminum, þar sem stjórn eða landstjóri er
við lýði, hvort sem þau eru opin ferðamönnum eða lokuð.


„Ég varð meira að segja að fara til Tuvalo, sem er svo lítið að þar eru aðeins 24 bílar," sagði hann við blaðamann þegar hann leit inn á ritstjóm Morgunblaðsins í vikunni. Opnaði síðan stórt landakort af heiminum, þar sem ferðalag hans er merkt inn á og benti á örlítinn depil í Kyrrahafi langt frá fastalandinu. „Hérna er Ruvalo, eyja sem varð til í eldgosi,“ sagði hann. Tilgangurinn með ferðinni er einnig að aka 750.000 km eða svipaða fjarlægð og frá jörðinni til tunglsins og aftur til baka. Emilio hefur þegar farið einn hring í kringum hnöttinn og er nú á Ieiðinni til baka.

Að sögn hans eru ríkin alls 215 og er ísland 173. viðkomustaðurinn. Hann kom til landsins með Brúarfossi 5. apríl Og reiknaði með nokkurra daga dvöl hér áður en hann heldur áfram til Grænlands. „Ég veit ekki hvenær eða hvemig ég kemst þangað, því það er of dýrt að fijúga og ég veit ekki hvort nokkurt skip er á leiðinni þangað. Þannig er líf mitt, ég veit aldrei hvað bíður mín.“ 

Greinarskrif og ljósmyndir

Tímann hér notar hann til að safna efni í greinar, en hluta ferðarinnar fjármagnar hann með skrifum og Ijósmyndum í alls kyns spænsk, ítölsk og frönsk tímarit, sem hann er á samningi við. Ferðin er einnig farin í þeim tilgangi að kynnast menningu mismunandi þjóða. „Þetta er eins konar háskóli. Þegar ég var ungur og var spurður hvaða háskóla ég stefndi á og hvað ég ætlaði að verða sagðist ég vilja verða ævintýramaður og ferðast eins og Marco Polo og fleiri.

 „Já, en það er ekki starfsgrein," var þá sagt við mig.
„Jú, ég ætla að gera það að starfi," sagði ég og hét því að gera ferðina að háskóla lífsins, þar sem mismunandi kynstofnar og kynslóðir kenndu mér allt mögulegt. Þetta hefur tekist á undanförnum níu árum. Ég er ekki Argentínumaður á ferðalagi, ég er íslendingur hér á landi, Kínverji í Kína o.s.frv. Þannig hef ég t.d. iært nokkur tungumál, en ég kunni bara spænsku þegar ég hóf ferðina.“ 

Emilio undirbjó sig vel, lærði m.a. landafræði og sögu auk þess sem hann kynnti sér alls kyns málefni á styttri námskeiðum, eins og hvernig ætti að komast af í frumskógum og eyðimörkum. „Þegar ég var þrítugur ákvað ég að láta slag standa, en það hafði enginn trú á ferðalaginu og því fékk ég engan til að styrkja mig. Ég lagði því af stað á Svörtu prinsessunni með einungis 300 dollara í vasanum, nokkur landabréf, en ekki einu sinni mótorhjólahjálm. Ég verð að viðurkenna, að fólkið á götunni var styrktaraðilar mínir fyrstu árin,“ segir hann svo og horfir brosandi á Monicu, eiginkonu sína, „og þá einkum konur“. 

Emilio þykir greinilega tilhlýðilegt að útskýra þetta og segist hafa þekkt Moniciu í tvö ár áður en hann tók þá ákvörðun að leggja I heimsreisuna. „Hún sagði að ég skyldi fara í ferðina og lifa lífinu en hún biði eftir mér. Eg hélt af stað og svaf stundum á fimm stjörnu hótelum í boði hótelstjóranna eða á ströndinni undir berum himni. Stundum buðu konur mér að gista eða þær buðu mér í mat, í sumum tilvikum með samþykki eiginmannsins."

Eftir sjö ára fjarveru bað Emilio Monicu og hún kom til Indlands þar sem hann var staddur. Þegar hann hélt, áfram ferðinni var hún með í för, en síðan sneri hún til Spánar, þar sem þau hyggjast hafa aðsetur í framtíðinni.

Opnar safn í Barcelona

Þegar ferðinni er lokið á næsta ári ætlar Emilio að opna safn í Barcelona, History of the Humans, þar sem allar heimildir um ferðina verða á einum stað, auk þess sem myndir og minjar um aðra þekkta ferðalanga verða einnig að því marki sem Emilio nær að safna heimildum. Hann hefur einnig samið bók um ferðalagið, sem verður gefin út á næsta ári, auk landabréfabókar með myndum. Bækurnar verða fyrst gefnar út á Spáni en síðar á fleiri tungumálum.

Emilio hefur nú þegar tekið 90.000 myndir og munu þær ásamt bókunum gagnast sem mikilvægar heimildir fyrir skóla, fyrirtæki, fjölmiðla og fleiri. „1 hveiju landi kaupi ég einnig sígilda tónlist hvers lands og þegar ég flyt fyrirlestra spila ég tónlist um leið, sem tengist landinu,“ segir hann.

Talinn njósnari Ghaddafis

Emilio segir að ferðin hafi að mestu gengið áfallalaust, hann hafi að vísu einu sinni lent i alvarlegu slysi á mótorhjólinu og lá í viku á spítala, í annað skipti fékk hann malaríu og lá veikur í tíu daga. Auk þess hefur hann setið í fangelsi, m.a. vegna þess að yfirvöld í Chad töldu hann vera njósnara á vegum Ghaddafis. Ástæðan var sú að hann hafði fengið sérstakt leyfi Ghaddafis til að komast inn í Líbýu, sem þá var lokað ferðamönnum. Hann losnaði úr fangelsinu með því að segja fangelsisyfirvöldum að hann hefði fengið góðar móttökur í Líbýu sem var talið „vonda“ landið en hins vegar fengi hann slæma meðferð í þessu „góða“ landi. Þeir sáu sér ekki annað vænna en sleppa honum „vegna þessa leiða misskilnings“, segir Emilio og ypptir öxlum brosandi. 

 Ég var líka settur í fangelsi í Zimbabve, vegna þess að þeir héldu að ég hefði falsað passann. Sömuleiðis í Afríku vegna myndatöku,“ heldur hann áfram. „Eitt sinn var ég þó í lífshættu. Það var í Sómalíu, en ég var þar þegar stríðið hófst og lenti í miðri skothríð milli hermannanna og fólksins. — Hvað um það, þetta er það líf sem ég lifi. Fólk hefur oft spurt mig hvað gerist þegar ég hef lokið ferðalaginu. Hjá mér er aldrei mánudagur eða þriðjudagur eða klukkustundir eða mínútur. Ég lifi bara við það að sólin kemur upp á morgnana og tunglið birtist á næturnar," segir hann. „Ég get aldrei búið við það að eitthvað ákveðið eigi að gerast kl. 8 á mánudagsmorgni eða 9 á þriðjudegi." 

Er nú betri efnum búinn

Á sama hátt og Emilio gekk erfiðlega að fá menn til að leggja fé til ferðarinnar í upphafi hafa streymt til hans styrktaraðilar nú. Má þar nefna Pepsi Cola, sem er stærsti styrktaraðili hans, Honda, ýmsar sjónvarpsstöðvar og fleiri aðilar. „Vegna þessara fyrirtækja get ég frekar einbeitt mér að vinnu í stað þess að vera sífellt að leita fjármögnunarleiða. Nú hef ég efni á að eiga góða myndavél og get þannig gefið fólki kost á að sjá það sem ég sé á ferðalögum mínum.“

Vegna þess að flökkueðlið er orðið Emilio svo eðlilegt segist hann ætla að stofna fyrirtæki og bjóða fólki upp á að kynnast löndum á annan og meira spennandi hátt en tíðkast hafi hingað til. Auk þess muni hann flytja fyrirlestra og gefa út bækur. „Mig langar líka til að búa til kvikmynd um ferðina. Þar sem ég hef ágæt sambönd í Bandaríkjunum ætla ég að reyna að fá Steven Spielberg eða annan þekktan leikstjóra til að taka verkið að sér.“ Hann sér þó ekki sjálfan sig í hlutverkinu heldur góðan leikara, enda er kannski óþarfi að fara í þriðju heimsreisuna strax aftur?  

MBL 10.4.1994
eftir Hildi Friðriksdóttur



4.4.94

Mótorhjólasýning um Páskahelgina (1994)



Mótorhjólasýning um páskahelgina BIFHJÓLASAMTÖKIN halda Dagana 31. mars til 4.

Mótorhjólasýning um páskahelgina BIFHJÓLASAMTÖKIN halda Dagana 31. mars til 4. apríl sýningu í Laugardalshöllinni. Verið er að vinna í skúrum hingað og þangað um landið við að fægja gripina sem þar eiga að vera.
Mótorhjólasýning um páskahelgina BIFHJÓLASAMTÖKIN halda Dagana 31. mars til 4. apríl sýningu í Laugardalshöllinni. Verið er að vinna í skúrum hingað og þangað um landið við að fægja gripina sem þar eiga að vera. Reynt verður að ná um 200 hjólum á sýninguna auk þess sem fyrirtæki verða með kynningar og sölubása. Allskonar hjól hafa verið bendluð við þessa sýningu. Fornhjól og ný, torfæruhjól og götuhjól, þríhjól, keppnishjól og heimasmíðað hjól úr Þingeyjarsýslunni sem er víst engu öðru líkt.
Sérstök áhersla verður lögð á fornhjólin, enda er mikill áhugi fyrir þeim og sérstakur félagsskapur, Vélhjólafjelag gamlingja, starfandi fyrir þá sem eiga slík hjól. Skilyrði fyrir því að komast í þann félagsskap er að vera annaðhvort kominn til vits eða ára. Um 20 fulluppgerð fornhjól verða til sýnis auk þess sem eitthvað verður af hjólum á mismunandi stigum endurbyggingar. Elsta hjólið verður líklega fjögurra strokka Henderson frá 1918 sem er í eigu Gríms Jónssonar. Matchless 500 '47 Hilmars Lútherssonar er eitt og sér næg ástæða til að gera sér ferð á sýninguna því betur verður ekki gert í endurbyggingu á forngripum. Hugsanlega fæst lánað Messerschmidt frá byggðasafninu á Dalvík sem yrði þá í góðum félagsskap hjóla að norðan því Akureyringar koma með um 25 hjól, gömul og ný, á sýninguna.
Í torfærudeildinni verða td. tvö ný KTM hjól sem verið er að hefja innflutning á og Husquarna 610, samskonar því sem heimsmeistaratitillinn í opnu motor-cross vannst á í fyrra.
Á svæðinu verður mótorhjólahermir á vegum Kart-klúbbsins sem líkir eftir akstri á Suzuka-brautinni. Í honum geta tveir keppt í einu og þeir sem ná átta bestu tímunum keppa til úrslita helgina 9. til 10. apríl og hlýtur sigurvegarinn að launum ferð á GP-keppnina í Assen 25. júní.
Hugsanlegur ágóði af sýningunni rennur beint í umferðarátak snigla og því ættu allir sem láta sig umferðarmál einhverju skipta að mæta.
Haraldur A. Ingþórsson
Triumph Tridennt '72 í eigu Hilmars Lútherssonar.
Matchless 500 '46. Eigandi Hilmar Lúthersson.

2.4.94

Bifhjólasamtökin 10 ára (1994)



Hópur af sniglum í Lambakjötsátaki

Bifhjólasamtökin 10 ára

Bifhjólasamtökin 10 ára FYRIR tíu árum birtist í Dagblaðinu auglýsing sem ætlað var að ná athygli mótorhjólaáhugamanna á Íslandi. Þeim var boðið að koma að Æsufelli 2 fimmtudaginn 26. janúar til að stofna mótorhjólaklúbb.

Bifhjólasamtökin 10 ára

FYRIR tíu árum birtist í Dagblaðinu auglýsing sem ætlað var að ná athygli mótorhjólaáhugamanna á Íslandi. Þeim var boðið að koma að Æsufelli 2 fimmtudaginn 26. janúar til að stofna mótorhjólaklúbb.
Undiritaður var einn þeirra sem ekki lét bjóða sér tvisvar. Á þessum fyrsta fundi hafa verið eitthvað á milli 20 og 30 manns sem beittu á næstu vikum öllum brögðum við að ná til allra sem áttu eða komu á einhvern hátt nálægt mótorhjólum. Ef einhver sást á mótorhjóli úti á götu var hann eltur uppi og boðið að vera með. Formlegur stofnfundur var síðan haldinn í Þróttheimum og er 1. apríl 1984 talinn stofndagur félagsins sem fékk, eftir mikið karp og heilabrot, nafnið "Sniglar, Bifhjólasamtök lýðveldisins."
Tilgangur samtakanna var strax nokkuð ljós, þ.e. að efla félagsanda meðal mótorhjólafólks og vinna að hagsmunamálum þeirra. Formlegu félagsstarfi átti að halda í lágmarki svo og skriffinnsku. Við áttum helst ekki að hugsa um sniglana sem klúbb því það var of uppalegt og ekki sem félag því það var of formlegt. Málið var að vera saman á mótorhjólum því að það var okkar lífsstíll en ekki að vera í félagi til að sitja á fundum. Bifhjólasamtökin voru og eru sameiningartákn einstaklinga með áhuga á mótorhjólum, svo gríðarlega fjölbreytilegt áhugamál sem það er. Eitt var líka ljóst strax í upphafi. Það átti aldrei að vera forseti, leiðtogi eða foringi yfir hópnum.
Það breytti hins vegar engu um það að rétt eins og í öðrum félagasamtökum kostar það vinnu fámennrar stjórnar að halda batteríinu lifandi og þar rakst fyrsta stjórnin á óvæntan þröskuld.

Úthýst af sósíalanum

Eitt af fyrstu verkefnunum var að finna okkur samkomustað. Því var strax leitað til Æskulýðsráðs því undir það heyrir að styðja við allskonar félagsstarfsemi, m.a. að aðstoða með húsaskjól. Við áttum von á því að fá dræm viðbrögð vegna þeirra fordóma sem ríkja í garð mótorhjólafólks en sú var reyndar ekki raunin. Æskulýðsráði hefði ekki verið neitt á móti skapi að vera með puttana í svona starfsemi og hafa einhvern áþreifanlegan flöt á mótorhjólafólki. En ... forsvarsmenn Æskulýðsráðs töldu það vera órjúfanlegt náttúrulögmál að samtök eins og sniglarnir myndu deyja og hverfa þegar upphafsmennirnir hættu afskiptum sínum af starfseminni og því tæki einfaldlega ekki að styðja við svo augljóslega skammlíft félag. Borgarráð var sama sinnis þegar því var sent erindið. Samtökin flæktust því á milli kaffihúsa þar til þau eignuðust sinn eigin samastað í félagi við LÍA á Bíldshöfða 14. Sennilega lúta Bifhjólasamtök lýðveldisins ekki náttúrulögmálum því þau eru á lífi enn, aldrei sterkari, þótt við sem komum þeim af stað séum löngu orðnir víðvaxnir kótilettukarlar.
Áttahundruð og fjörutíu meðlimir hafa verið í sniglunum á þessum tíu árum sem þeir hafa starfað og hálft þúsund eru félagsmenn nú. Samtökin halda uppá afmæli sitt um páskana með veglegri sýningu í Laugardalshöllinni.

Alvara fylgir ánægjunni

Eins og áður sagði er það fyrst og fremst lífsstíll að vera á mótorhjóli. Það er ögrun í því að skera sig úr fjöldanum og endalaus áskorun í því að komast óskaddaður leiðar sinnar og ná betra valdi á akstrinum. Ökumaðurinn öðlast með tímanum sérstakt samband við hjólið, veginn og umhverfið sem er mjög ólíkt því að aka bíl. Einnig þróast smátt og smátt það sem mótorhjólafólk kallar þrjú hundruð og sextíu gráðu huglæga skynjun, sem er sá eiginleiki að geta ímyndað sér allar hættur í umhverfinu og verið viðbúinn þeim. Auglýsing, sem sýnd var í sjónvarpi í fyrra og hittifyrra og var hluti af umferðarátaki snigla, var einmitt um þessa skynjun. Myndavél var fest við mótorhjól og hringur dreginn utan um allt sem hugsanlega gat valdið hættu. Gott innskot sem margir hljóta að muna eftir.
Frumkvæði að framförum
Bifhjólasamtökin hafa verið nokkuð í samvinnu við umferðaryfirvöld í því að fækka mótorhjólaslysum. Þau hafa lengi bent á brotalamirnar í kennslu fyrir bifhjólapróf, sem satt að segja var engin, og í framhaldi af því og annarri uppstokkun í ökukennslu er nú verið að taka á þeim málum. Nefnd á vegum samtakanna hefur verið að reyna fá tryggingafélögin til að breyta reglum sínum og tengja iðgjöldin við aldur ökumannsins og aflið í hjólinu, en víðast mætt ótrúlegu skilningsleysi. Bestu viðbrögðin hafa komið frá Skandia Island og hljóta að minnsta kosti reyndari ökumenn að beina viðskiptum þangað.
Það er persónulegt álit undirritaðs að tengja þurfi ökuréttindi við vélarafl í tveimur til þremur þrepum og gera litlu hjólin fýsilegri með því að snarlækka á þeim gjöldin. Það er enginn vafi á því að þeir sem hafa verið í tvö ár á skellinöðrum áður en þeir fá bílpróf eru betri ökumenn en hinir sem aldrei hafa verið í umferðinni. Sama gildir um stóru hjólin. Nýir ökumenn ættu að öðlast sína reynslu á léttum hjólum sem auðvelt er að ráða við. Þau þurfa samt langt í frá að vera máttlaus.
Svo virðist sem tryggingafélög rugli saman háum skaðabótakröfum mótorhjólaeigenda og skaðanum sem þeir valda. Skýrslur sýna að mótorhjólafólk er í rétti í 70-80% tilvika og rökréttara að hækka iðgjöld þeirra sem slysunum valda, þ.e. bíleigenda, og reyna síðan að fá yfirvöld til að slá af geðveikislegum aðflutningsgjöldum af mótorhjólavarahlutum. Það myndi lækka bótafjárhæðirnar til mótorhjólaeigenda. Hitt er annað að öllum slysum þarf að fækka.
Átak gegn slysum
Umferðarátaki snigla var hrundið af stað árið '92 í framhaldi af mikilli iðgjaldahækkun tryggingafélaganna og var hugmyndin sú að lækka iðgjöldin með því að fækka slysum með markvissum áróðri. 15% fækkun slysa var metin sem 60 milljóna króna sparnaður heilbrigðiskerfisins og 10 milljóna króna sparnaður tryggingafélaganna. Það er beinlínis undarlegt að hið opinbera skuli ekki styrkja svona verkefni almennilega. Átakið kostaði tvær milljónir og átti stóran þátt í að afla LÍA viðurkenningar Umferðarráðs fyrir góðan árangur í umferðarmálum á umferðarþingi 1993.
Fjárskortur dró úr mætti átaksins á síðasta ári, en fyrirætlanir eru uppi um að gera betur í ár. Árvissir fundir lögreglu, Umferðarráðs og snigla hafa verið áhrifaríkur vettvangur skoðanaskipta og upplýsingastreymis í báðar áttir og hafa bætt nokkuð samskipti þessara aðila, sem oft líta málin frá ólíkum sjónarhornum.
Mbl
Haraldur A. Ingþórsson
20. mars 1994 |