Allt um Bifhjólasamtök Lýðveldisins

  Hverjir eru þeir? Hvaðan komu þeir? Hvert fóru þeir? Flott hjól, mikill hraði, leðurföt o.fl.Hvað meira veistu? Allt-síðan ákvað að reyna aðfræðast aðeins um „Sniglana".Hér á eftir sérðu afraksturinn 

Sveinn Guðmundsson

Hann segist ekki vita hvenær þessi hjóladella greip hann. Telur hana meðfædda. 
- Hvenær voru Sniglarnir stofnaðir?
„Ja, fyrir rúmum fjórum árum setti einn Snigill, sem er kallaður „Súper-Lúlli" auglýsingu í blöðin, bara upp á sitt einsdæmi, um stofnun samtaka bifhjólafólks. í dag erum við rúmlega þrjú hundruð og þar af ekki nema rúmlega fjörutíu konur. Konurnar eiga yfirleitt ekki sjálfar hjól, heldur sitja aftan á."

- Hefur ykkur þá orðið eitthvað ágengt sem hagsmunasamtökum? „Nei, raunverulega ekki, því að við erum það fámennur hópur. Samt sem áður erum við ekkert að rugla. Þú sérð það að þegar felldir voru niður tollar á bílum, voru um leið felldir niður tollar á öllum farartækjum nema hjólum. Þú sérð svo bara með hjálmana, sem eru öryggisatriði,  þeir kosta 15-20 þúsund krónur."- Eruð þið eitthvað merktir? „Já, við erum allir með merki samtakanna á vinstri handleggnum (á jakkanum þ.e.a.s.). Við  norðlenskir Sniglar erum auk þess einkenndir með rauðum borða á ermi eða öxl. Við erum þeir einu sem einkennum okkur eitthvað sérstaklega. Sunnlendingarnir eru auðvitað svo fáir að við þekkjum þá alla!"
 - Eruð þið ekkert á fjórhjólum? „
Það er bara svo hundleiðinlegt á fjórhjóli. Það er kannski allt í lagi að fara á þetta hálftíma í einu og svo búið. Þá er nú betra að fara bara á hestbak. Við Kermit eigum nefnilega báðir hesta."
- Hefur þú þá einhvern tíma til að vinna?
„Nei, það er nú gallinn við þetta. Ég hef svo lítinn tíma. Sólarhringurinn þyrfti að vera helmingi lengri ef hann ætti að duga mér. Hjólin taka auðvitað alveg óskaplega mikinn tíma, en maður fær það margborgað til baka."
- Hvernig fer maður að því að ganga í Sniglana?
„Til að ganga í Sniglana þarf maður að vera orðinn sautján ára og hafa bifhjólapróf. Síðan þarf maður að vera með, fyrst í þrjá mánuði til reynslu, og svo að lokum þarf maður meðmæli 13 Snigla. í rauninni er ekkert mál að fá þessi þrettán meðmæli, þú þarft náttúrlega að kynnast fólkinu."  (Innskot frá Kermit): „Þetta er
ekkert mál, nema maðurinn sé þeim mun meiri drullusokkur. Ef þetta ákvæði hefði verið þegar ég gekk í Sniglana, hefði ég aldrei komist inn."
 - Eiga Sniglarnir sér formann?
„Nei, en innan Sniglanna er starfandi stjórn, í henni eru gjaldkeri, ritari, formaður og svo meðstjórnendur. Stjórnin hefur þann starfa að sjá um fjármál, skipuleggjá ferðir sem farnar eru, bæði innanlands og svo  norðurlandaferðirnar og hjólasýningaferðirnar. Hún sér líka um að gefa út fréttabréfið okkar, Sniglafréttir, og svo hefur hún skipulagt og undirbúið löggæslu, sem við höfum tekið að okkur, t.d. á tónleikum.

" Birgir Örn Sveinsson 

Hjá Sniglunum er hann kallaður Kermit. Hann er giftur og hún er ekki Snigill. 
- Hvað gera Sniglarnir saman?
„Við höldum skemmtanir og landsmót, förum í ferðir um land allt, svo förum við einu sinni á ári til Norðurlandanna og-svo af og til á  mótorhjólasýningar, núna síðast í haust."
  - Hverjir eru í Sniglunum? 
„Það er bara alls konar fólk, verkamenn, menntafólk, námsmenn, stjórnmálamenn og landsfrægir skemmtikraftar, sem sagt alls konar fólk á öllum aldri, bæði karlar og konur úr öllum stéttum og þrepum samfélagsins."
 - Skipta Sniglar oft um hjól?
„Nei, það mundi ég ekki segja, annars er það mjög misjafnt. Náttúrlega ef þú ert ánægður með hjólið þitt, þá selur þú það ekki. Úti eru til dæmi þess að menn hafa gifst hjólinu sínu,  ég mundi ekki selja konuna mína. Þar eru svo aftur dæmi þess að menn eigi fleiri hjól en eitt. Það eru nokkrir sem eiga tvö hjól og ég þekki einn, sem er að fá sér það þriðja. Svo eru sumir sem eiga hreinlega ekkert hjól. Algengast er svo auðvitað að menn eigi eitt ágætt hjól."
 - Eru allir Sniglar hrifnir af Sniglabandinu sem hljómsveit?
„Já, það held ég örugglega. Þetta er auðvitað besta sveit landsins fyrir utan Stuðmenn."
 - Leðurfötin sem þið eruð í, eru þau bara stælar?
 „Nei alls ekki. Þau eru fyrst og fremst alveg geysileg vörn, fyrir utan hvað þau eru hlý. Ef þú ert í gallabuxum og dettur, máttu eiga voii á því að þær tætist í  sundur og náttúrlega lappirnar og kjötið með, en ef þú ert í leðurfötum þá renna þau eftir malbikinu þannig að þú kæmir nærri því óskaddaður út úr því. Svona algalli, jakki, buxur, hanskar, skór og hjálmur, kostar sennilega í kringum fimmtíu og fimm - sextíu  þúsund krónur."
- Hvað endast Sniglar yfirleitt lengi? „Flestir Sniglar eru á milli tvítugs og þrítugs, en elsti Snigillinn er um fimmtugt. Ég hugsa að menn endist yfirleitt eins lengi og áhuginn leyfir. Auðvitað er komin voðalega lítil reynsla á það hvað menn endast, samtökin eru það ung enn. Ég vona bara að ég endist þar til í kistuna er komið."

 Steindór Valur Reykdal 

Steindór

Hjá Sniglunum heitir hann Júlli og er númer 225. Hvaðan Júllanafnið er komið er svo spurning. - Hvað finnst þér um Sniglana?
„Hvað á manni að finnast? Mér finnst þetta auðvitað mjög gaman. Ég trúi því líka að Sniglar eigi eftir að lifa á meðan til eru mótorhjól. Sem hagsmunasamtök hafa þeir ekki orðið eins sterkir og til var ætlast. Þetta er svo lítill hópur að það er sáralítið  hlustað á þá á æðri stöðum."
- Er það eins gaman og af er látið, að þeysa um á mótorhjóli?
„Já. Það er það. Þetta er alveg sérstök tilfinning. Eiginlega ennþá skemmtilegri en orð fá lýst. Ég veit ekki hvað þetta er,  fyrir mér er þetta, held ég, veikleikinn fyrir frelsinu." - Hvernig eru ástamálin innan Sniglanna? „Þau eru mjög skrautleg, ég stunda þau ekki." (Svarinu fylgdi mikill hlátur.) (Innskot frá Svenna): „Ef  stelpa kemur inn í hópinn (þ.e.a.s. Sniglana) og er með einhverjum gæjanum og svo hætta þau saman, þá er það algengt að hún fari ekkert út úr hópnum. Hún byrjar bara með næsta og er þar með alltaf í þessum hópi."
- Er hjólið ekki mikill keppinautur í hjónabandinu?
„Ég bara veit það ekki, ég hef aldrei verið giftur." (Hann hlær aftur.) Svenni: „Það þýðir ekkert að spyrja Júlla svona spurninga. Hann stundar ekki ástamálin. Hann er svo saklaus, þess vegna fékk hann Júlla-nafnið." Júlli: „Ég er einn af þessum sakláusu. Aftur á móti væri allt í lagi að hafa fleiri konur í Sniglunum - fleiri á hjólum."
 - Hefur þú farið í margar Sniglaferðir?
„Já, ég hef farið í nokkrar,  sennilega fjórar ferðir og fannst mjög gaman. í þessum ferðum er náttúrlega dreypt á góðum drykkjum, í hófi þó. Það eru alltaf nokkrir sem drekka alls ekki."
- Eru til Sniglapartý? 

Birgir og Svenni

„Já þau eru til og eru yfirleitt eins og önnur partý, nema þar eru aðallega Sniglar. Helsti kosturinn við Sniglapartý er sá að þar er náttúrlega rætt um mótorhjólin. Allir eru með sömu áhugamál. Sumir hafa líka áhuga á jeppum."
 - Hittast allir Sniglar á landinu oft?
 „Ekki oft, kannski. Þó er landsmót Sniglanna einu sinni á ári. Þar eru stundaðar alls konar íþróttir, eins og hreðjaglíma, sem er mjög sérstök glíma. Þar er barist í fullum skrúða, í stígvélum, leðurgalla og með hjálm og hanska. Hjálmurinn er hafður lokaður og allt er rennt eða smellt, hvar sem hægt er á gallanum. Við iðkum líka „tegundareiptog," sem Honda vinnur alltaf. (Hlátur. Júlli er nefnilega mikill Hondaaðdáandi.) Svo er keppt í Snigli, sem er kapphlaup og „Sippómundun" sem felst í því að menn taka Sippó-kveikjarann upp úr vasanum og kveikja á honum. Sumir eru það færir að þeir taka kveikjarann logandi upp úr vasanum."
- Hvað verður svo um Sniglana á veturna?
„Þeir skríða í skel sína. Taka hjólin sín inn í skúr og pússa þau.  Svo eru fundir hér á Akureyri hálfsmánaðarlega. Svo er árshátíðin á vorin." *
 - Trúir þú á jólasveininn?
 „Já auðvitað, en ég held þó ekki að hann sé að finna í röðum Snigla."

Dagur 26 nóv 1987

Á puttanum á Landsmót Snigla 1987

"Þeir fóru fyrir fimm mínutum "  var svarið þegar ég var mættur á tilsettum tíma á Shellstöðina í Árbæ, albúinn að sitja aftan á mótorhjóli einhvers af meðlimum Bifhjólasamtaka lýðveldisins, sem voru á leið á landsmótið í Húnaveri, fjarri höfuðborginni. Fótganga þangað var því ekki fýsileg. Ég ákvað að fara á puttanum og leigubíll flutti mig á ákjósanlega upptökustað á Kjalarnesi.

Ég var svartsýnn á að nokkur tæki mig uppí. Ég var klæddur eins og sannur mótorhjólakappi í leðurusamfesting, leðurjakka og með hjálm. Ég hafði fengið þessa hluti lánaða hjá hjálpsömum verslunarmönnum Hænco mótorhjólabúðarinnar. " Get ég ekki bara farið á Æfingarbuxum og lopapeysu?" spurði ég þá.  "Nei, það gerir ekkert gagn á ef þú dettur og veitir ekkert skjól á ferð," svaraði Víðir verslunareigandi. Hver var að tala um að detta. Er það einhver hefð á mótorhjóli? Mér leið eins og ,,ja vændiskonu í þessu dressi til að byrja með. Gallinn var eins og smurður á líkamann og ég öfundaði á þeirri stundu Arnold Schwarzenegger af vextinum. En samfestingurinn var hinn þægilegasti og fjótlega var ég orðinn sáttur við hann, a.m.k. þegar ég stóð í vingjólunni á Kjalarnesi og beið eftir fari. Kominn aftan á mótorhjól seinna um daginnuppgötvaðir ég að gallalaus hefði ég frosið á skammri stundu...

Ég átti alveg eins von á að fólk léti svona leðurklæddan svein eiga sig. Fólk virðist almenn líta á mótorhjólaökumennssem brálæðinga.  En fljótlega fékk ég þó far, kannski af því að ég klæddist hvítri úlpu utan yfir leðurgallann. Ég skammaðist mín ennþá svolítið. Tilað fyrirbyggja misskilning útskýrði ég fyrir bílstjóranum að ég væri ekki svo bílhræddur að ég tæki varnargalla og hjálm í puttaferðalög, heldur væri ég á leið í mikið mótorhjólafjör á Norðurlandi. Dóttir bílstjórans þagði. Kannski fannst henni ég skuggalegur ásyndar, mér var farið að líða vel- orðinn töffari. Svarta leðrið og allt.

Í Staðarskála náði ég genginu, eftir langan bíltúr. Þar var mér sagt að ég gæti setið aftan á hjá einum strák (eingar stelpur....)  Ég hafði ekki ekki enn þorað að klæðast sérstökum svörtum leðurstígvélum sem þykja nauðsynleg hjólamönnum, var enn í hvítum adidas skóm. ég fór niður á klósett og ætlaði að skoðahvort ég gæti látið sjá mig í fullri múderingu. Þar voru nokkrir kappar að pússa stígvél sín og galla, ég sneri því við. Í stígvélin fór ég fyrir utan og flýtti mér að setjast aftan á Kawasaki hjól. 

Mér fanst allir horfa á mig.

Þvílík átök. Vindsogið var rosalegt, ég hélt þéttingsfast utan um ökumanninn. Úlpan sem ég hafði klæðst utan um leðurjakkan var eins og loftbelgur og hefði ég sleppt höndunum hefði ég sjálfsagt svifið um nágrennið eins og svifdreki. Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að sleppa takinu og renna upp úlpunni. Fyrst í stað horfði ég beint í bak ökumannsins. Hver hreyfing sem ég gerði varð til þess að höfuð hans og hjálmur titruðu þegar vintmótstaðan breyttist. Ég leit á hraðamælinn, sem sýndi 100-130 km hraða. mér fannst djöfulgangurinn ógurlegur á svona litlum hraða. Landslagi sveif hjá og fljótlega var ég farinn að þora að líta í kringum mig. Af og til skutust aðrir mótorhjólakappar á öflugri hjólum framhjá. Í hvíldarhléi,  áður en komið var að Hunaveri, spurði ég hvers vegna væri svona mikið sog á farþegann. Ég fékk þær útskyringar að hraðamælirinn væri mílumælir en ekki kílómetramælir..."

Húnarver er glæsilegur staður, fagurgræn fjöl umkringja stóra sléttu og er þetta draumastaður fyrir samkomur hvaða nofnum sem þær nefnast. Talsverður hópur varþegar kominn á svæðið, nær allir á mótorhjólum en nokkrir á bílum, sem þótti nánast glæpsamlegt athæfi meðal sumar mótorhjólagarpa. Leðurpríddir gæjar og píur spókuðu sig og undirbjuggu sig fyrir átök helgarinnar (sjá grein Þormars Snigils).  Ég hafði stutta viðdvöl á staðnum. Þurfti, eftir nokkra smelli myndavélarinnar , að hverfa á braut.
Kappi á Nýju Honda CRX varfenginn til að skutlast með mig á Blönduós. Beyjurnar voru unaðslegar, eins og hjá keppnismönnum, Hjólið hallaðist ýmist til hægri eða vinstri eftir beyjunum og orkan varsvakaleg. Ég brosti út af eyrum. Nú skildi ég loks tilfinninguna sem fólgin í því að sitja á öflugu hjóli. Við vorum fljótir á áfangastað og skildum að skiptum. Mótorhjólakappinn hvarf í skyndingu á vit ævintrýra helgarinnar. Ég fór annað.

Ég fékk nasaþefinn að mótorhjæolamennsku. Best að skila ekkert gallanum, mig langar í meira....

Texi Gunnlaugur Rögnvaldsson 

ljósmyndari Samúels

Öðru hvoru heyrast hljóð sem minna einna helst á þotur í lágflugi...

Það er búið að reisa Partíhöllina, 40 manna tjald og allt í kring eru svartklæddir leðraðir Sniglar að koma sér fyrir. Bjástra við tjöld og annan útbúnað sem er oft svo flókinn að menn þurfa að vera tæknifræðingar til að koma honum upp.

Öðru hverju heyrast hljóð sem minna einna helst á herþotur í lágflugi og 4-6 hjól æða inn dalinn í átt að tjaldbúðunum. Knaparnir stíga af baki heilsa með handapati , handtökum og faðmlögum og bölva íslensku sauðkindinni sem virðist vera hætt að bíta gras en í stað þess farin að naga frelsið sem ve á veginum.  Þeir sem ekki eru að taka móti nýkomnum ,, þjóðvegahetjum röllta á milli hjólana skoða og spá eða liggja í grasinu fyrir neðan fána bifhjólasamtakanna, skrafa um daginn og veginn , segja sögur , ljúga og hlægja að sjálfum sér og öðrum. Fólkið sem er hér saman komið á eitt sameiginlegt, mótorhjól.  Ungir og gamlir, stórir og litlir, mjóir og feitir , píparar og pylsusalar, sjómenn og leikarar , námsmenn og neftóbakskallar, allir komnir til að eiga saman helgi með öðrum bifhjólamönnum og konum.

Þegar líður á kvöldið er landsmót Bifhjólasamtaka lýðveldisins Snigla sett formlega með því að allir setjast og hlýða á hugljúfann ræðustúf. Síðan tekur nóttin við. Menn og konur skiptast í hópa innan tjalda og utan , maula upp úr mölum sínum og skola dýrindis dósamatnum niður með íslenskum og erlendum eðalvínum og öðrum vökva. Rokkið dunar upp úr farangursgeymslum birgðavagnana og menn segja sögur. Umræðuefnin eru óþrótandi og sögurnar verða alltaf ótrúlegri eftir því sem þær eru sagðar oftar. Íslenska sauðkindin kemur enn við sögu, því það er ekki til sá bifhjólamaður sem ekki kann hinar hroðalegustu hryllingsögur af þessum helsta ógnvaldi mótorhjólsins. Lýsingar á því, hvernig heilu hóparnir af rollum ryðjast upp á veginn og allt að því ráðast á mann og hjól eru sumar svo ægilegar að hárin rísa á harðsvíruðustu jöxlum.  Það koma upp tillögur um að skora á ríkistjórnina að stuðla að algjörri útrýmingu þessarar voðaskepnu með lævíslegum næturflutningum yfir sauðfjárveikivarargirðingar, opnun minnkabúa og sölu veiðileyfa. 

Menn eru rifnir upp úr heimspekilegum hugleiðingum við varðeldinn af tælandi tónum kraftmikils bifhjólarokks og um miðnættið rölltir fólk upp að samkomuhúsinu þar sem Sniglabandið er með tónleika. 

Á laugardaginn fer fram íþróttakeppni. Frjálsíþróttasambandið vill örugglega ekki kannast við íþróttir eins og hreðjaglímu , grótkast, Zippómundun eða Lúdmílu, og ég þori að veðja að verðlaunagripur eins og pungbindi lýðveldisins er einsdæmi á íþróttakeppnum hérlendis. Ungmennafélagsandinn er samt ríkjandi og eins og gengur og gerist sigra sumir en aðrir tapa. Eftir allar þessar frjálslegu íþróttir er slappað af og skóflað í sig þjóðvegalambi grilluðu að hætti Snigla.

Sólin skín á Snigla sadda og sæla yfir því að þurfa ekki að svara heimskulegum spurningum eins og "fílaru mótorhjól" eða þekkiru strák sem er á bláu hjóli, hann er í sniglunum?" svæðið er nefnilega lokað fyrir óviðkomandi umferð, meira segja lögreglan verður að gjöra svo vel að vera fyrir utan. Fyrir innan er bara fólk sem lítur á mótorhjól og mótorhjólafólk sem sjálfsagðan hlut, en ekki einhverjar furðuverur sem ættu að helst heima á brjálæðingahæli eða í dýragarði. Fólk sem skilur tilfinninguna sem fylgir því að vera einn á mótorhjóli Ískaldur, rennblautur og hamingjusamur. 

Íþróttaandi dagsins svífur yfir kvöldinu. það er farið í fótbolta. þ.e.a.s. bolti er eltur og það er sparkað í hann. Hvert sem hann fer er aukaatriði, málið er að elta og sparka. Sumir bregða sér í fótabað í ánni og öðrum er hennt í ánna. Lífið leikur við fólk og það leikur við lífið. Og svo er farið á ball. Sniglabandið leikur  fyrir dansi í Húnaveri, gamla slagara og bifhjólarokk. Inni er iðandi kös, bæði Sniglar og utanaðkomandi, og stemmingin er meiriháttar.  Það er rokkað upp um alla veggi af ótrúlegri upplifun og allir skemmta sér konunglega.

Eftir ballið eru sungnir nokkrir bifhjólasöngvar við leifarnar af varðeldingum og farið seint að sofa.

Um kvöldmatarleytið á sunnudaginn bendir ekkert nema heil varða af svörtum ruslapokum til þess að þarna hafi verið rúmlega 150 Sniglar við íþróttaiðkun og annan ólifnað um helgina.

Bifhjólasamtök lýðveldisins Sniglar, vilja þakka gullkonunni Soffíu fyrir konunglegar móttökur og dásamlegar flatkökur. 

Texti Þormar Þorgilsson #13

Samúel 

Ágústblað 1987