"Þeir fóru fyrir fimm mínutum " var svarið þegar ég var mættur á tilsettum tíma á Shellstöðina í Árbæ, albúinn að sitja aftan á mótorhjóli einhvers af meðlimum Bifhjólasamtaka lýðveldisins, sem voru á leið á landsmótið í Húnaveri, fjarri höfuðborginni. Fótganga þangað var því ekki fýsileg. Ég ákvað að fara á puttanum og leigubíll flutti mig á ákjósanlega upptökustað á Kjalarnesi.
Ég var svartsýnn á að nokkur tæki mig uppí. Ég var klæddur eins og sannur mótorhjólakappi í leðurusamfesting, leðurjakka og með hjálm. Ég hafði fengið þessa hluti lánaða hjá hjálpsömum verslunarmönnum Hænco mótorhjólabúðarinnar. " Get ég ekki bara farið á Æfingarbuxum og lopapeysu?" spurði ég þá. "Nei, það gerir ekkert gagn á ef þú dettur og veitir ekkert skjól á ferð," svaraði Víðir verslunareigandi. Hver var að tala um að detta. Er það einhver hefð á mótorhjóli? Mér leið eins og ,,ja vændiskonu í þessu dressi til að byrja með. Gallinn var eins og smurður á líkamann og ég öfundaði á þeirri stundu Arnold Schwarzenegger af vextinum. En samfestingurinn var hinn þægilegasti og fjótlega var ég orðinn sáttur við hann, a.m.k. þegar ég stóð í vingjólunni á Kjalarnesi og beið eftir fari. Kominn aftan á mótorhjól seinna um daginnuppgötvaðir ég að gallalaus hefði ég frosið á skammri stundu...
Ég átti alveg eins von á að fólk léti svona leðurklæddan svein eiga sig. Fólk virðist almenn líta á mótorhjólaökumennssem brálæðinga. En fljótlega fékk ég þó far, kannski af því að ég klæddist hvítri úlpu utan yfir leðurgallann. Ég skammaðist mín ennþá svolítið. Tilað fyrirbyggja misskilning útskýrði ég fyrir bílstjóranum að ég væri ekki svo bílhræddur að ég tæki varnargalla og hjálm í puttaferðalög, heldur væri ég á leið í mikið mótorhjólafjör á Norðurlandi. Dóttir bílstjórans þagði. Kannski fannst henni ég skuggalegur ásyndar, mér var farið að líða vel- orðinn töffari. Svarta leðrið og allt.
Í Staðarskála náði ég genginu, eftir langan bíltúr. Þar var mér sagt að ég gæti setið aftan á hjá einum strák (eingar stelpur....) Ég hafði ekki ekki enn þorað að klæðast sérstökum svörtum leðurstígvélum sem þykja nauðsynleg hjólamönnum, var enn í hvítum adidas skóm. ég fór niður á klósett og ætlaði að skoðahvort ég gæti látið sjá mig í fullri múderingu. Þar voru nokkrir kappar að pússa stígvél sín og galla, ég sneri því við. Í stígvélin fór ég fyrir utan og flýtti mér að setjast aftan á Kawasaki hjól.
Mér fanst allir horfa á mig.
Þvílík átök. Vindsogið var rosalegt, ég hélt þéttingsfast utan um ökumanninn. Úlpan sem ég hafði klæðst utan um leðurjakkan var eins og loftbelgur og hefði ég sleppt höndunum hefði ég sjálfsagt svifið um nágrennið eins og svifdreki. Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að sleppa takinu og renna upp úlpunni. Fyrst í stað horfði ég beint í bak ökumannsins. Hver hreyfing sem ég gerði varð til þess að höfuð hans og hjálmur titruðu þegar vintmótstaðan breyttist. Ég leit á hraðamælinn, sem sýndi 100-130 km hraða. mér fannst djöfulgangurinn ógurlegur á svona litlum hraða. Landslagi sveif hjá og fljótlega var ég farinn að þora að líta í kringum mig. Af og til skutust aðrir mótorhjólakappar á öflugri hjólum framhjá. Í hvíldarhléi, áður en komið var að Hunaveri, spurði ég hvers vegna væri svona mikið sog á farþegann. Ég fékk þær útskyringar að hraðamælirinn væri mílumælir en ekki kílómetramælir..."
Húnarver er glæsilegur staður, fagurgræn fjöl umkringja stóra sléttu og er þetta draumastaður fyrir samkomur hvaða nofnum sem þær nefnast. Talsverður hópur varþegar kominn á svæðið, nær allir á mótorhjólum en nokkrir á bílum, sem þótti nánast glæpsamlegt athæfi meðal sumar mótorhjólagarpa. Leðurpríddir gæjar og píur spókuðu sig og undirbjuggu sig fyrir átök helgarinnar (sjá grein Þormars Snigils). Ég hafði stutta viðdvöl á staðnum. Þurfti, eftir nokkra smelli myndavélarinnar , að hverfa á braut.Kappi á Nýju Honda CRX varfenginn til að skutlast með mig á Blönduós. Beyjurnar voru unaðslegar, eins og hjá keppnismönnum, Hjólið hallaðist ýmist til hægri eða vinstri eftir beyjunum og orkan varsvakaleg. Ég brosti út af eyrum. Nú skildi ég loks tilfinninguna sem fólgin í því að sitja á öflugu hjóli. Við vorum fljótir á áfangastað og skildum að skiptum. Mótorhjólakappinn hvarf í skyndingu á vit ævintrýra helgarinnar. Ég fór annað.
Ég fékk nasaþefinn að mótorhjæolamennsku. Best að skila ekkert gallanum, mig langar í meira....
Texi Gunnlaugur Rögnvaldsson
ljósmyndari Samúels
Öðru hvoru heyrast hljóð sem minna einna helst á þotur í lágflugi...
Það er búið að reisa Partíhöllina, 40 manna tjald og allt í kring eru svartklæddir leðraðir Sniglar að koma sér fyrir. Bjástra við tjöld og annan útbúnað sem er oft svo flókinn að menn þurfa að vera tæknifræðingar til að koma honum upp.
Öðru hverju heyrast hljóð sem minna einna helst á herþotur í lágflugi og 4-6 hjól æða inn dalinn í átt að tjaldbúðunum. Knaparnir stíga af baki heilsa með handapati , handtökum og faðmlögum og bölva íslensku sauðkindinni sem virðist vera hætt að bíta gras en í stað þess farin að naga frelsið sem ve á veginum. Þeir sem ekki eru að taka móti nýkomnum ,, þjóðvegahetjum röllta á milli hjólana skoða og spá eða liggja í grasinu fyrir neðan fána bifhjólasamtakanna, skrafa um daginn og veginn , segja sögur , ljúga og hlægja að sjálfum sér og öðrum. Fólkið sem er hér saman komið á eitt sameiginlegt, mótorhjól. Ungir og gamlir, stórir og litlir, mjóir og feitir , píparar og pylsusalar, sjómenn og leikarar , námsmenn og neftóbakskallar, allir komnir til að eiga saman helgi með öðrum bifhjólamönnum og konum.
Þegar líður á kvöldið er landsmót Bifhjólasamtaka lýðveldisins Snigla sett formlega með því að allir setjast og hlýða á hugljúfann ræðustúf. Síðan tekur nóttin við. Menn og konur skiptast í hópa innan tjalda og utan , maula upp úr mölum sínum og skola dýrindis dósamatnum niður með íslenskum og erlendum eðalvínum og öðrum vökva. Rokkið dunar upp úr farangursgeymslum birgðavagnana og menn segja sögur. Umræðuefnin eru óþrótandi og sögurnar verða alltaf ótrúlegri eftir því sem þær eru sagðar oftar. Íslenska sauðkindin kemur enn við sögu, því það er ekki til sá bifhjólamaður sem ekki kann hinar hroðalegustu hryllingsögur af þessum helsta ógnvaldi mótorhjólsins. Lýsingar á því, hvernig heilu hóparnir af rollum ryðjast upp á veginn og allt að því ráðast á mann og hjól eru sumar svo ægilegar að hárin rísa á harðsvíruðustu jöxlum. Það koma upp tillögur um að skora á ríkistjórnina að stuðla að algjörri útrýmingu þessarar voðaskepnu með lævíslegum næturflutningum yfir sauðfjárveikivarargirðingar, opnun minnkabúa og sölu veiðileyfa.
Menn eru rifnir upp úr heimspekilegum hugleiðingum við varðeldinn af tælandi tónum kraftmikils bifhjólarokks og um miðnættið rölltir fólk upp að samkomuhúsinu þar sem Sniglabandið er með tónleika.
Á laugardaginn fer fram íþróttakeppni. Frjálsíþróttasambandið vill örugglega ekki kannast við íþróttir eins og hreðjaglímu , grótkast, Zippómundun eða Lúdmílu, og ég þori að veðja að verðlaunagripur eins og pungbindi lýðveldisins er einsdæmi á íþróttakeppnum hérlendis. Ungmennafélagsandinn er samt ríkjandi og eins og gengur og gerist sigra sumir en aðrir tapa. Eftir allar þessar frjálslegu íþróttir er slappað af og skóflað í sig þjóðvegalambi grilluðu að hætti Snigla.
Sólin skín á Snigla sadda og sæla yfir því að þurfa ekki að svara heimskulegum spurningum eins og "fílaru mótorhjól" eða þekkiru strák sem er á bláu hjóli, hann er í sniglunum?" svæðið er nefnilega lokað fyrir óviðkomandi umferð, meira segja lögreglan verður að gjöra svo vel að vera fyrir utan. Fyrir innan er bara fólk sem lítur á mótorhjól og mótorhjólafólk sem sjálfsagðan hlut, en ekki einhverjar furðuverur sem ættu að helst heima á brjálæðingahæli eða í dýragarði. Fólk sem skilur tilfinninguna sem fylgir því að vera einn á mótorhjóli Ískaldur, rennblautur og hamingjusamur.
Íþróttaandi dagsins svífur yfir kvöldinu. það er farið í fótbolta. þ.e.a.s. bolti er eltur og það er sparkað í hann. Hvert sem hann fer er aukaatriði, málið er að elta og sparka. Sumir bregða sér í fótabað í ánni og öðrum er hennt í ánna. Lífið leikur við fólk og það leikur við lífið. Og svo er farið á ball. Sniglabandið leikur fyrir dansi í Húnaveri, gamla slagara og bifhjólarokk. Inni er iðandi kös, bæði Sniglar og utanaðkomandi, og stemmingin er meiriháttar. Það er rokkað upp um alla veggi af ótrúlegri upplifun og allir skemmta sér konunglega.
Eftir ballið eru sungnir nokkrir bifhjólasöngvar við leifarnar af varðeldingum og farið seint að sofa.
Um kvöldmatarleytið á sunnudaginn bendir ekkert nema heil varða af svörtum ruslapokum til þess að þarna hafi verið rúmlega 150 Sniglar við íþróttaiðkun og annan ólifnað um helgina.
Bifhjólasamtök lýðveldisins Sniglar, vilja þakka gullkonunni Soffíu fyrir konunglegar móttökur og dásamlegar flatkökur.
Texti Þormar Þorgilsson #13
Samúel
Samúel
Ágústblað 1987