BIFHJÓLASAMTÖK LÝÐVELDISINS ERU EINS ÁRS UM HELGINA (1985)

Keðjur, hnúajárn og hauskúpur? Helvískir englar? Skyldu þeir ekki sóma sér vel í Altamont? Eða Mad Max: a fuel-injected suicide machine? 

Öðru nær! Í Bifhjólasamtökum lýðveldisins eru eintóm snöfurmenni, kurteisir piltar.
Ein undirdeild samtakanna heitir Regla hanskans og hefur það að markmiði að taka upp hanskann fyrir gamlar konur; hjálpa þeim yfir ógreiðfærar umferðargötur, aðstoða þær við útréttingar og svo framvegis. (Svo er líka til Blóðuga gúmmíöxin. Enginn virðist vita almennilega til hvers hún er.)
Þeir sitja nokkrir saman kringum borð í húsi við Ægisíðuna og drekka kaffi. Það er leðurlykt þarna inni því þeir eru leðurklæddir frá hvirfli til ilja og hjálmarnir bíða frammi. Flestir eru milli tvítugs og þrítugs; þeir elstu virðast komnir undir fertugt og þeir yngstu .. . eru yngri. Reyndar er aldurstakmark í Bifhjólasamtökunum sautján ár og eins gott að framvísa ökuskírteini. „Það er til þess að losna við skellinöðrugæjana, ha ha ha," hlæja þeir og eru búnir að steingleyma eigin æsku. (Eða muna þeir hana kannski alltof vel?) Leðrið sem þeir klæðast er svart eins og náttmyrkrið en á vinstri öxl bera þeir mynd af vinalegum snigli. Bifhjólasamtök lýðveldisins er nefnilega bara undirtitill hópsins. Réttu nafni vilja þeir heita Sniglar.

Áramótin eru fyrsta apríl „Sniglar? 

Á mörg hundruð kúbika mótorhjólum?" „Já. Það var ekkert smáræðis mál að velja nafn. Fyrstu fundirnir fóru alveg í það. Sumir vildu eitthvert töff nafn eins og í útlöndum: Svarta höndin, Black Shadow, svoleiðis rugl.  En það varð ofan á að velja nafn sem hvorki minnti á hraða né ofbeldi og það varð líka að vera góð og gild íslenska.  Einn okkar fór í orðabók og kom með heila bunu af nöfnum: Yggdrasill, Sleipnir, Ásmegir, Mjölnir; við vorum ekki ánægðir með þau. Bifhjólaáhugamenn í Reykjavík og nágrenni, skammstafað BARON? Nei, ekki dugði það. Einhverjum datt í hug nafnið ROTA, sem mun þýða hjól á latínu, en það mæltist ekki vel fyrir. Loksins vorum við komnir alveg í þrot. Þá stundi einhver upp: Eigum við ekki bara að heita Sniglar? Við hentum þetta á lofti, dauðfegnir, og síðan höfum við heitið Sniglar." Sniglarnir eru eins árs nú um helgina og halda upp á það með pompi og pústi. Óttaslegnir Lesendur: látið ykkur ekki bregða þó drunur berist að utan eða svartklæddur hópur skjóti upp kollinum i afturrúðunni; það eru bara Sniglanir að fagna afmæli sínu. Reyndar kalla þeir þetta áramótagleði og ætla að miða áramótin við fyrsta apríl héðan í frá.

Súper-Lúlli átti hugmyndina  

Hvers vegna, spyr ég, var talið nauðsynlegt að stofna svona klúbb?
„Við eram samtök, ekki klúbbur," árétta þeir. „En það var Súper-Lúlli sem á heiðurinn af  hugmyndinni. Hann setti auglýsingu í blöðin í fyrra og þá fórum við að rotta okkur saman. Tilgangurinn var einfaldlega sá að skapa samstöðu og félagsanda meðal þeirra sem eiga stór mótorhjól. Fólk hafði vægast sagt lítið álit á okkur; það ályktaði sem svo að allir sem klæddust svörtu leðri og keyrðu mótorhjól væru annaðhvort hálfvitar eða ofbeldismenn, nema hvort tveggja  væri. En sannleikurinn er sá að í Bifhjólasamtökunum eru alls konar menn, nema helst ofbeldisseggir og hálfvitar... " Þeir segja mér að nú séu rösklega eitt hundrað félagar skráðir i Bifhjólasamtökin,  eitthvað um áttatíu hafi borgað félagsgjöldin og mjög virkir félagar séu kannski þrjátiu fjörutíu. Og þeim eigi eftir að fjölga með vorinu. Og þeir segja mér líka að þeir viti um marga sem enn hafi ekki haft hugrekki til þess að nálgast Sniglana.

Varúlfar nútímans?

„Það eru til menn á miðjurn aldri og í toppstöðum í þjóðfélaginu sem eiga upptjúnuð mótorhjól úti i bílskúr þó þeir þori ekki fyrir sitt litla lif að kannast við það. Svo fara þeir á stúfana þegar kvölda  tekur, laumast í leðurgallann og út í skúr, opna hurðina og svipast um, æða svo út í myrkrið þegar þeir eru vissir um aö enginn sjái , til. Loka ekki á eftir sér til þess aö geta brunað beint inn í skjól eftir  túrinn." Hver veit nema þarna séu komnir varúlfar nútímans. En þeir Sniglar  segja mér að viðkvæði flestra sé hið sama þegar mótorhjól berast í tal: ,,Æ, eruð þið ekki vaxnir upp úr þessu enn?" Og svo hristir fólk höfuðið af vorkunnsemi. „En málið er að maður vex ekkert upp úr þessu. Maður hittir  stundum gamla karla sem eru löngu hættir að keyra og þeir draga mann út í skúr til sín og þar stendur gljáfægt og pússað Harley Davidson '28. Svo stara þeir á það með ósvikna ást í svipnum. Þetta er nefnilega alls ekki hver önnur della, þetta er lífsmáti sem margir öfunda okkur af inn við beinið."

. . . einn á hjóli upp um óbyggt land 

Lífsmáti; þeir stinga upp á orðinu frelsi. Það var óhjákvæmilegt, býst ég við. „Hefurðu prófað að keyra einn á hjóli upp um óbyggt land eða eftir eyðilegri strönd? Það er ekki það sama og aö sitja inni í bíl; þú ert einn úti í rigningu, roki og ryki og það ver þig ekkert nema leðurgallinn. Og krafturinn í hjólinu." Þeir keyra þó ekki alltaf einir. Bifhjólasamtök lýðveldisins  halda uppi öflugu félagslífi; gefa út blað, skipuleggja hópferðir um hverja helgi
og útilegur á sumrin, hittast vikulega í Sundakaffi milli klukkan niu og tíu á fimmtudagskvöldum. Þeir eiga sér fastmótuð lög — „en farðu ekki að birta þau, þau eru svo venjuleg" — og jafnvel sinn eigin rekstrarhagfræðing — „en í guðs bænum taktu fram að ég er ekki menntaður í hagfræði, ég er
bara gjaldkeri samtakanna eftir að Þormar var rekinn fyrir óreiðu í bókhaldi." Sniglarnir hafa margt á prjónunum og það er hugur í leðurgöllunum á Ægisíðunni.

 Krónprinsar íslenska vitundariðnaðarins?

„Stefnan er auðvitað framboð," segir Snigill númer 13, ljóshærður piltur sem hefur reynt fyrir sér sem  ljósmyndafyrirsæta. Þeir hinir flýta sér að taka fram að það hafi alls ekki verið á vegum Bifhjólasamtakanna og Snigill no. 13 brosir alúðlega. En að öðru leyti láta Bifhjólasamtökin sér
fátt mannlegt óviðkomandi. „Það er nú meðal annars tilgangur samtakanna að veita hæfileikum félaganna útrás. Og innan þeirra eru miklir hæfileikamenn á flestum sviðum."
Þeir ætla að reyna fyrir sér í útgáfumálum alls konar, hafa áhuga á videoframleiðslu og útvarpsrekstri. Ef eitthvað verður úr framkvæmdum hafa Stuðmenn líkleg a eignast verðuga keppinauta um nafnbótina Konungar íslenska vitundariðnaðarins. Og Sniglarnir hafa meira að segja þegar gefið út plötu. „Við fréttum af því á fimmtudegi að rekstrarhagfræðingurinn væri að fara úr landi næsta laugardag. Þá datt okkur í hug að gaman gæti veriö að gefa út plötu og láta hann svo sjá um
að fá hana skorna i útlöndum. Daginn eftir fórum við í stúdíó og tókum upp plötuna á mettíma, fimm klukkustundum. Við vildum aðallega kynnast því hvernig væri að gefa út plötu og það var alveg ágætt. Við viljum lika gjaman fara svona að hlutunum; vera ekkert aö velta þeim of mikið fyrir
okkur heldur framkvæma í staðinn."

 Plata þeirra vinsæl  í Grindavík 

Vissulega hefur lítið farið fyrir plötunni, „en við erum vinsælir í Grindavík. Eg held að við höfum selt hér um bil öllu frystihúsinu eintak af henni. Og einn veit ég um sem býr í stigagangi með þremur gömlum konum. Hann seldi þeim svona tiu stykki." Sniglunum fannst reyndar svo gaman að gefa út plötu að þeir hafa nú stofnað sérstaka Lagavalsnefnd sem á að undirbúa frekari afrek á þessum vettvangi, semja lög og texta og taka þau upp. Hvenær? Kannski þegar rekstrarhagfræðingurinn fer næst til útlanda. En alténd einhvern tíma. „Og stefnan er auðvitað framboð," endurtekur Númer 13 blíðlega.
-IJ.   30.3.1985