HÚN ER NÝKOMIN ÚR ÞJÁLFUNARBÚÐUM ALÞJÓÐAMÓTORHJÓLASAMBANDSINS, SÉRSTÖKUM STAÐ TIL
ÞESS AÐ EFLA KONUR TIL AÐ KEPPA Í ALÞJÓÐLEGUM
MÓTORHJÓLAKEPPNUM. HÚN STEFNIR Á AÐ
MÓTORHJÓLAKEPPNI Á SPÁNI Í SUMAR. KARLAR OG
KONUR KEPPA SAMAN Á JAFNRÆÐISGRUNDVELLI.
Ég var um fimm ára gömul
þegar ég byrjaði að hjóla, á
reiðhjóli,“ segir Nína K.
Björnsdóttir og brosir. „Ég
fór strax að stökkva í gryfjum og
þau voru ófá skiptin sem pabbi
þurfti að sjóða saman hjólið mitt.
Síðar fékk ég BMX-hjól og hjólaði
aðallega með strákunum, það voru
ekkert voðalega margar stelpur sem
voru á þeirri tegund af hjólum en
ég var bara orðin sjúk í allt sem
tengdist hjólum sem krakki.“
Nína var svo 15 ára þegar hún
komst í tæri við skellinöðru. „Fyrst
hjólaði ég bara á nöðrunni sem þáverandi kærastinn minn átti, en
fljótlega keypti ég mér mína eigin.
Stuttu seinna var kominn tími á bifhjólaprófið og þá fékk maður strax
réttindi á stórt hjól, hvaða mótorhjól sem er, en það er ekki svo
núna.“
Hún segir aðspurð að það hafi
ekki verið svo margar stelpur í
þessu. „Ég þekktir engar. Ég er
ekki þessi félagslynda týpa og sótti
ekki í hinn dæmigerða mótorhjólafélagsskap eins og Sniglana, ég var
bara í þessu á mínum forsendum
með vinum mínum í Garðabæ.“
Æfir sig til að verða betri
ökumaður
Nína segir erfitt að lýsa því hvað sé
svona heillandi við mótorhjólasportið. „Það er að sumu leyti hraðinn,
en hér heima er hámarkshraðinn
svo lágur að það er afar lítill hluti af
sportinu. En það er gott að vera
einn með sjálfum sér og útiveran
skorar hátt. Það er til dæmis frábært þegar illa liggur á manni að
setja hjálminn á hausinn og fara út
að hjóla.“
Mótorhjólakonan segir aðstöðuleysið gera það að verkum að mjög
erfitt sé að stunda sportið hérlendis.
„Hér eru til dæmis engar lokaðar
brautir sambærilegar við þessar erlendis, þar sem hægt er að æfa sig
og ná betri árangri sem ökumaður
og jafnvel æfa sig undir erlendar alþjóðlegar keppnir.“ Í kjölfar stofnunar götuhjóladeildar Akstursíþróttafélags Hafnarfjarðar árið
2007 varð skammvinn breyting þar
á. „Tvær helgar það sumar fékkst
leyfi til að loka Rauðhelluhverfinu,
sem þá var bara malbikaður vegur
og nokkrir ljósastaurar, og búa til
akstursbraut. Það var frábært veður
og fullt af fólki sem mætti og æðisleg stemning. En því miður dugði
sælan aðeins þær tvær helgar því í
framhaldinu hélt uppbygging iðnaðarhverfisins áfram.
Ég var í stjórn deildarinnar í
nokkur ár þrátt fyrir að þekkja engan í upphafi, en kynntist fullt af
góðu fólki sem hefur þennan sama
áhuga á akstursíþróttum á mótorhjólum. Í dag er notað akstursíþróttasvæði félagsins (gamla rallýkrossbrautin) sem er lítill hringur
sem hægt er að æfa sig á. Því má
eiginlega líkja við tækniæfingar. Þar
hittist hópur mótorhjólafólks tvisvar
í viku yfir sumarið. Æfingarnar
hjálpa manni, eins og ég hef áður
sagt, að verða betri og öruggari
ökumaður, einmitt vegna þess að
þarna getur maður lent í óvæntum
aðstæðum eins og úti í umferðinni
en við miklu öruggari aðstæður. Við
erum ekki stór þrýstihópur, en
þessi svæði eru alveg nauðsynleg,
þ.e. að það þarf að vera til gott æfingasvæði til að bæta færni. Þetta
svæði mætti nýta í svo margt, t.d. í
kennslu í akstri bíla, mótorhjóla og
fleiri ökutækja. Þar sem fólk getur
bætt kunnáttu sína í öruggu umhverfi, með eða án leiðsagnar, án
þess að leggja annað fólk eða umhverfi sitt í hættu.
Hjólar á kappaksturbraut
á Spáni
Það kom að því að Ísland yrði of lítið fyrir Nínu og mótorhjólið. „Ég
eyði öllum mínum peningum og
tíma í mótorhjól,“ segir þessi 37 ára
gamla móðir. „Ég keypti mér fyrir
nokkrum árum í félagi við annan
mótorhjól sem er geymt á Almeria
á Spáni og þangað fer ég a.m.k.
tvisvar á ári og keyri á lokuðum
brautum.“ Nína er einmitt nýkomin
frá Almeria en nú tók hún þátt í
þjálfunarbúðum Alþjóðamótorhjólaráðsins, á hennar heimavelli. „Ég
fékk þar BMW S1000RR-hjól,
þriggja milljóna króna hjól,“ segir
hún og brosir og gefur í skyn að
það hafi ekki verið neitt slor. „Þetta
var 4 km braut. Við mættum klukkan níu á morgnana og hjóluðum til
fjögur með kennara en bæði á undan og eftir var líkamsrækt.“ Það hefur nú ekki verið neitt mál fyrir
Nínu en hún er margfaldur Íslandsmeistari í handknattleik. „Ég sá það
í þessum þjálfunarbúðum að ég var
alveg á pari við þær sem voru hálfatvinnumenn.
Mig langar því mikið að reyna
mig í keppnum erlendis en það
kostar fé og ég verð því að leita eftir styrkjum. Þetta eru yfirleitt ekki
kynjaskiptar keppnir, það keppa
konur og karlar saman á jafnræðisgrundvelli, þetta er bara spurning
um hversu góður ökumaður þú ert.
Ég er núna um páskana að fara til
Almeria á Spáni og keppa í fyrsta
sinn, þar eru aðallega Bretar og
Hollendingar í keppninni, og hlakka
til að sjá hvar ég stend. Ég stefni
ekki á atvinnumennsku, en ég veit
ég get bætt mig helling og stefni á
að keppa oftar en einu sinni áður en
ég verð of gömul. Ég veit að ég á
talsvert inni og vona að ég geti sagt
barnabörnunum mínum frá ferlinum
þegar þar að kemur,“ segir hún og
brosir.
Hún viðurkennir að kappakstursumhverfið sé almennt ekkert sérlega
kvenvænt. „Það eru tiltölulega fáar
konur að hjóla á svona keppnisbrautum, þar er alltaf talað um allt í karlkyni og karlmenn eiga það til ýmist
að verða mjög fúlir eða hissa þegar
þeir sjá að stelpa stakk þá af.“ Hún
segir samt að almennt hafi konum
sem keyra mótorhjól fjölgað mjög.
„Þær eru farnar að stunda þetta
sport, oft með makanum. Hjón njóta
þess að fara út að hjóla saman.“
Ertu áhættufíkill? „Nei, þetta er
allt undir góðri stjórn,“ segir hún
Nína, sem þeysist hratt um á mótorfák.
Morgunblaðið 16.3.2014
Unnur H. Jóhannsdóttir
uhj@simnet.is
