 |
| Hjörtur L. Jónsson og Ólafur í ísakstri. |
Hjörtur Jónsson er einn af elstu meðlimum Sniglanna. „Ég er snigill númer 56, kom inn á fyrsta árinu, haustið 1984, og búinn að vera þar síðan. Ég var aðlaður rétt fyrir aldamótin, ’97 minnir mig. Var þá gerður að heiðursfélaga fyrir vel unnin störf fyrir félagið. Ég hef verið mikið í ýmsum viðburðastjórnum, sá um landsmót, sá um tíu ára afmæli Sniglanna, á sínum tíma héldu þeir kvartmílukeppnir og Enduro-keppnir, ég sá um þetta allt saman. Ég hef verið mikið í skipulagningu og viðburðastjórnun af ýmsu tagi og þess háttar.“
Áhugi Hjartar kviknaði eftir kynni hans af skellinöðrum. „Ég keyrði fyrst skellinöðru ’72, tólf ára gamall. Svo eignast ég skellinöðru ’76 og síðan ’83 hef ég alltaf átt eitt eða fleiri mótorhjól. Þetta var alltaf draumur, maður sá þetta í blöðum og fannst þetta spennandi. En mér er sagt að þegar ég var smágutti, 3-4 ára, þá hafi ég grátið af hræðslu þegar þetta keyrði fram hjá.“Er eitthvað sem stendur upp úr eða er sérstaklega eftirminnilegt?
„Vonda minningin kemur oft
fyrst upp í hugann, þegar maður
missti fyrsta mótorhjólafélagann
í mótorhjólaslysi. Það situr lengst
og er erfiðast að vinna í. Af öllum
viðburðunum, þá var það ekki
beint tengt Sniglunum en þegar
mótorhjól á Íslandi áttu aldarafmæli árið 2005 var haldin stór
hátíð á Sauðárkróki, Hundrað ára
afmæli mótorhjólsins. Ég skipulagði hana og fékk til liðs við mig
þrettán mótorhjólaklúbba til að
standa að hátíðinni. Það er eitt af
því sem gefur mér alltaf gæsahúð
vegna þess hvað allt tókst vel, fyrir
utan veðrið, það var hundleiðinlegt. Hátíðin fór með eindæmum
vel fram og ekki einn einasti maður tekinn með fíkniefni eða brennivín eða fyrir hraðakstur.“
Dregið hefur verulega úr alvarlegum mótorhjólaslysum undanfarinn áratug og nefnir Hjörtur
nokkur atriði sem hafa haft áhrif.„Fyrstu tíu ár Snigla létust fimmtán í mótorhjólaslysum en næstu tíu ár létust aðeins sjö. En það má þakka því að gallarnir eru betri, hjólin betri, með betri bremsum og svoleiðis. Þetta eru alltaf að verða öruggari og öruggari farartæki. Svo er skítakuldi hér, hávaðarok og ausandi rigning og allir mótorhjólamenn eiga svo góða galla þannig að ef þeir fljúga á hausinn þá eru þeir ágætlega varðir.“
Prestur eða morðingi
Það ríkir mikil virðing milli mótorhjólamanna. „Mótorhjólamaður er alltaf mótorhjólamaður, þegar ég mæti honum þá veifa ég honum. Það er mikil virðing borin fyrir samherjanum, við heilsum alltaf. Þetta er svona úti um allan heim, þú veist ekkert hvort þú ert að mæta prestinum eða fjöldamorðingjanum.“Þá er lífsgleðin áberandi. „Það eru allir glaðir, það er enginn í fýlu. Þú hittir aldrei mótorhjólamann í fýlu. Mótorhjólafólk laðast hvert að öðru, líkur sækir líkan heim. Það er svo mikil vinátta í þessu samfélagi og samheldni, ef það bilar hjá einum þá hjálpast allir að við að koma honum áfram svo að allir komist heim.“
Hjörtur hefur líka starfað sem leiðsögumaður. „Hálendi Íslands er stærsta paradísin af þeim öllum. Það er það skemmtilegasta sem ég geri. Ég hef verið leiðsögumaður með túristum í fimmtán ár fyrir fyrirtæki sem leigir út hjól. Þekktasti maðurinn er væntanlega gítarleikarinn í Guns N' Roses, Richard Fortus. Við erum vinir á Facebook, ég fékk vinabeiðni og var ekki alveg að kveikja. Þetta eru 150 túristar sem ég er búinn að taka hringinn í kringum landið.“
Óhætt er að fullyrða að Sniglarnir hafi mótað líf Hjartar sem kynntist konu sinni í samtökunum. „Það var á landshátíð Sniglanna árið 1987 í Húnaveri sem við duttum saman. Við vorum búin að þekkjast lengi. Hún er númer 248.“
Fyrsta ferðin endaði ofan í skurði
Sonur Hjartar, Ólafur Hjartarson,
er 23 ára og segja má að hann hafi
alist upp innan um mótorhjól.
„Fjölskyldan hefur alltaf verið
í þessu, ég hef aldrei munað eftir
öðru. Ég hef örugglega farið á
mótorhjól þegar ég verið 2-3 ára en
ég keyrði fyrst á sex ára afmælisdaginn minn. Það endaði ofan í
skurði og ég fékk ör á kinnina.“
Ólafur var með eina ósk þegar
hann gekk til liðs við Sniglana. „Ég
bað sérstaklega um að númerið
mitt myndi enda á 56, af því að
það er númerið hjá pabba. Það eru
2.400 manns á milli okkar.“
Móðurafi Ólafs hjólar líka enn
reglulega, orðinn 76 ára. „Foreldrar
mínir kynntumst í gegnum Sniglana og svo er afi minn líka með hjól,
honum datt það í hug þegar hann
var sextugur. Hann var á skellinöðru í gamla daga, þroskaðist upp
úr því en keypti sér svo Harley.“
Feðgarnir Hjörtur og Ólafur
hafa átt margar gæðastundir á
hjólunum. „Ég hjóla allt árið, legg götuhjólinu kannski í nóvember
en ég tek þá út torfæruhjólið og þá
förum við pabbi að keyra á ís, eins
og á Hafravatni og upp í fjöll.“
Líkt og margir, nefnir Ólafur
einnig frelsið sem helsta aðdráttaraflið. „Það er bara frelsið, það tala
allir um þetta frelsi og svo er þetta
persónulega bara drullugaman.“
Fréttablaðið 5. MAÍ 2020