16.12.19

Samhent hjón í Borgarnesi með mótorhjóladellu á hæsta stigi


Þau segjast alltaf hafa haft bíladellu, en nú hafa mótorhjólin fengið mun stærri sess.

 Hjónin Kristín Anna Stefánsdóttir og Guðjón Bachmann eru með mótorhjóladellu og áhuginn bara vex. Anna Stína er uppalin í Kópavogi en Guðjón í Borgarnesi. Hún flutti í Borgarnes 1982 og ári síðar fóru þau að byggja. ,,Það má segja að við höfum farið öfugt í þetta miðað við aðra, við vorum hvorugt búin að ljúka námi þegar við fórum að byggja. Elsta dóttir okkar Bessý er fædd '85, og svo eigum við tvíburana Bjarna og Hjördísi sem eru fædd '93. Þrátt fyrir húsbygginguna luku þau bæði námi, Anna Stína er leikskólakennari en Guðjón rafvélavirki. "

Fyrsta skellinaðran keypt fyrir fermingarpeningana

Þau kynntust á sveitaballi á Lyngbrekku á Mýrum en Anna Stína var þá nemandi í Húsmæðraskólanum á Varmalandi. ,,Þetta hlýtur að hafa verið ást við fyrstu sýn," segja þau hlæjandi, en Anna Stína bætir við að hún hafi orðið yfir sig hrifin af jeppanum hans Guðjóns. ,,Mér fannst hann
svo flottur og ótrúlegt að svona ungur strákur ætti svona nýjan jeppa. Ég sá reyndar ekki jeppann fyrr en við komum út af ballinu, en það var til að setja punktinn yfir i-ið."
,,Ég keypti fyrstu skellinöðruna mína fyrir fermingarpeningana," segir Guðjón. ,,Það var Honda SS, flottasta gerð, mig langar mikið í svoleiðis aftur og myndi gefa talsvert fyrir að eiga svona hjól í dag. En fyrsti bílinn var fyrrnefndur 6 cylindra Landcruiser jeppi, ég fékk hann ársgamlan, en hann var auðvitað ekki eins og þeir eru í dag."

Anna Stína segir bíladelluna sér í blóð borna. ,,Ég var alltaf í bílskúrnum hjá pabba sem er bílsmiður. Kannski var ég bara geymd þar svo að mamma gæti alið hin börnin upp. Ég hjálpaði pabba að gera fyrsta bílinn minn kláran og setja hann á götuna, það var Fíat 127 sem var keyptur klesstur. Það gekk vel að laga hann og hann fór fínn út. Hinsvegar var keyrt aftan á hann á fyrsta rúntinum niður Laugaveginn. Ég varð mjög spæld yfir því en fékk næst Volkswagen bjöllu."

Fannst heldur lítið að gerast aftan á

Mótorhjólaáhuginn er sameiginlegur og þau segja mjög algengt sé að verða að hjón séu bæði í þessu. ,,Þetta er varla hægt öðruvísi, en að báðir aðilar séu með svo hægt sé að stunda þetta. Þegar þetta er sameiginlegt hobbí þarf maður ekki hafa samviskubit," segir Guðjón, ,,krakkarnir taka líka þátt, þau eru aftan á hjá okkur og hafa mikinn áhuga. Við erum að gera upp Gismo-skellinöðru og Suzuki tx fyrir þau, og þau eiga líka allan búnað. Eldri dóttir okkar hefur hug á að taka próf, en það er dýrt svo af því verður ekki strax þar sem hún er í námi."
Anna Stína og Guðjón eiga sitthvort mótorhjólið, Yamaha virago 1100, og Suzuki intruder 700. Guðjón keypti Yamaha-hjólið árið 2000 en átti áður Yahama virago 920. ,,Hjólið hennar Önnu Stínu keyptum við árið 2002, hún var orðin leið á að vera aftan á, reyndar átti hún fyrst Hondu Shadow 500, sem var fyrsta hjólið hennar," segir Guðjón. Anna Stína samsinnir því. ,,Mér þótti heldur lítið gerast aftan á, sætið var líka óþægilegt og því skellti ég mér í prófið árið 2000. Þá varð ekki aftur snúið."

Tryggingarnar alltaf erfiðar

Þau segjast jafnframt alltaf vera í bílastandi. "Við eigum fjóra bíla á mismunandi aldri, misgóða, bleika Trabantinn '86 módelið, sem þarfnast aðgerðar, en Anna Stína hefur verið á honum á sumrin, svo eigum við Bronco '74, Terrano sem er fjölskyldubíllinn og Ford Econoline sem er orðinn húsbíll núna og er notaður sem trússbíll fyrir mótorhjólaferðir. "
Þetta er ekki ódýrt hobbí segja þau, sérstaklega er útbúnaðurinn dýr í upphafi, ,,Maður getur keypt gott hjól frá 350.000 og upp úr en svo er öryggisfatnaður algjört skilyrði, góður galli, hjálmur og skór. En þegar maður er búinn að eignast það, er kostnaðurinn bara bensín og tryggingar."

Allir eru jafningjar

Hjólin eyða ekki miklu en tryggingarnar eru alltaf erfiðar. Þau segja að ökumaður og farþegi séu alltaf tryggðir, en telja akstur mótorhjóla ekki sérstaklega hættulegt sport. ,,Það er allt hættulegt," segir Anna Stína, ,,en maður ekur alltaf á löglegum hraða og eftir aðstæðum. Hins vegar veit maður aldrei hvað hinir í umferðinni gera. Það geta allir lent í slysum við alls kyns aðstæður." Guðjón bætir við að það sé allt eins hægt að drepast úr leiðindum heima í sófa.

Samskipti við aðra hjólamenn eru mikil og í Borgarnesi er starfandi ,,Bifhjólafjelag Borgarfjarðar Raftar" en í því eru 80 félagar. Félagið var stofnað fyrir fimm árum og hefur Guðjón verið formaður frá upphafi. ,,Við erum númer 8 og 9 í félagatalinu, teljumst því til stofnenda. Félagsskapurinn er mjög virkur, við höldum fundi hálfsmánaðarlega, höldum út vefsíðu www.raftar.is auk þess að halda árlega hjólasýningu í kringum sumardaginn fyrsta. Þá kemur hjólafólk að sunnan, um 200 gestir á hjólum. Á sumrin á góðum dögum er farnar styttri ferðir frá Shell kl. 19.30 á kvöldin en kl. 13 um helgar. Þá nýtum við sms-boðkerfi til að ná til félaga en svo má finna dagskrá á vefsíðunni."

Þau segja einnig mjög gott samstarf við aðra hjólaklúbba, bæði á Suðurlandi, Reykjanesi, Reykjavík og víða um land. Alltaf er eitthvað um að vera s.s. fjölskylduútilegur, grill og svo er orðin hefð að fara saman á Ljósanótt í Reykjanesbæ. ,,Þetta er mjög góður félagsskapur, maður hittir fólk úti um allt land, og það er einkennandi hjá hjólafólki, að allir spjalla saman, allir eru jafningjar, og hjólamenn heilsast alltaf úti á þjóðvegi "

Næst á döfinni segja þau vera Grundarfjarðarferð, en þau fara aðallega á vorin og haustin í ferðir. ,,Við erum dugleg að fara á landsmót og förum alltaf fjölskylduferð hjá Röftum í ágúst, sú ferð er sniðin að börnunum, svona innanfélagsmót. Svo höfum við farið á nokkrar hjólasýningar erlendis, t.d. til Edinborgar," segir Anna Stína. ,,Og þær ferðir eru gagngert farnar til þess, en við förum líka til útlanda án þess að fara á hjólasýningu, við eigum líka líf fyrir utan hjólin," segir hún og hlær. ,,Okkur langar í hjólatúr erlendis, það er framtíðardraumur sem við látum rætast þegar krakkarnir eru orðnir eldri," segir Guðjón.
Eftir Guðrúnu Völu Elísdóttur