Drullusokkur númer sjö

 Þeir eru fáir vígalegri á sínum mótorhjólum en Jens Karl Magnús Jóhannesson sem ekur um á mótorfák sínum með forláta hjálm á höfði sem líkist helst pottloki. Fúlskeggjaður þeysist hann um göturnar og brosir sínu breiðasta, enda segir hann frelsið sem hann finni fyrir á hjólinu ólýsanlegt. „Ég byrjaði að hafa áhuga á mótorhjólum þegar maður fór að hafa vit. Maður var alltaf að fylgjast með þessum köppum og í svona litlu bæjarfélagi þá smitar þetta út frá sér." Hann segir að þó að áhuginn fyrir mótorhjólum leggist í dvala slokkni hann aldrei hjá mönnum og það sjáist vel í því að nú séu menn, sem voru á hjólum fyrir mörgum árum, að koma aftur inn. „Ég veit um einn sem er að flytja inn hjól sjálfur núna og annar sem er að spá og það er alveg meiri háttar að þessir karlar séu að spá í þetta. Netið spilar þar inn í, þeir hafa verið að skoða hjólin og svo hefur gengið verið hagstætt fyrir innflutning á svona gripum." Hann segir að sumir séu jafnvel að fá sér eins hjól og þeir voru með hér á árum áður. „
Sumir fá sér ný en aðrir gömul og góð og láta það duga," sagði Jenni sem benti á goðsagnapersónur í mótorhjólaheiminum í Eyjum, þá Darra, Tryggva, Bigga Jóns og Gilla Úra.  „Þeir eiga hver sín þrjú hjólin og áhuga þeirra hefur ekkert dvínað í gegnum árin. „Þetta er svo mikið frelsi. Þú ert þinn eigin herra á hjóli og auðvitað yngist maður eitthvað upp við þetta." Varla geta götur Heimaeyjar talist draumagótur bifhjólamannsins? „Jú, veistu það og þar skiptir félagsskapurinn öllu en hann er frábær. Svo gerir maður bara gott úr því sem maður hefur. Það snýst um að hafa gaman af þessu, skemmta sér og öðrum og á meðan maður hefur gaman af hlutunum þá skiptir það mestu."
   Jenni neitar því ekki að mótorhjólaferðir upp á fastalandið séu með ævintýraljóma. „Það er rosalega gaman, sérstaklega þegar það er stór hópur saman. Til dæmis fórum við fimmtán saman á humarhátíðina í Homafirði síðasta sumar. Það var ógleymanlegt, nýtt ævintýri." Þar sem sífellt fleiri fá sér mótorhjól hefur myndast skemmtileg stemmning á sumrin þar sem þeir margir saman þeysast um göturnar. Hefur nú verið stofnað féíag mótorhjólaeigenda í Eyjum og heitir því fagra nafni,  Drullu-sokkarnir. Þar er Jenni meðlimur númer sjö. „Það er Darri sem á nafnið. Hann komst ekki í eina ferð með félögunum upp á land og sagði þá að hinir drullusokkarnir gætu bara farið. Síðan vorum við spurðir á Akureyri hvaðan við værum og hvað við hétum og þá var svarið, Vestmannaeyjum, Drullusokkar. Þetta fannst norðanmanninum alveg rosalega fyndið og þetta hefur síðan fest við okkur. Þetta átti nú að vera húmor í byrjun en nú er búið að útbúa merki og prenta á peysur og við erum orðnir yfir sextíu félagar."  Jenni segir að lfklega séu um tuttugu manns mjög virkir í hjólaáhuga sínum í Eyjum. „Það er fullt af strákum og körlum sem eiga hjól en þetta er tímafrekt og það hafa ekki allir tímann í þetta. Það er mesta fjörið þegar við erum sem flestir saman að hjóla og það geta allir komið og verið með. Þegar við höfum verið á ferð uppi á landi hefur maður verið að heyra að það hafi alltaf verið mest af hjólum í Eyjum og á Akureyri hérna áður. Þar er verið
að nefna Tryggva og Darra og það kannast allir við þessa tóffara. Það er alveg sama hvar  maður ber niður þá er verið að tala um þetta og maður er náttúrulega ánægður með það." Hann segir skemmtilegt að sjá eldri menn vera að koma inn aftur eftir að hafa verið virkir hér í gamla daga eins og Jenni orðar það. „Menn voru að selja hjólin sín þegar fjölskyldulífið tók við. Síðan eru menn að koma aftur inn og þá fá þeir sér hjól eins og þeir voru á." Múnderingin á Jenna, þegar hann sest á nýja Yamaha Drackstar hjólið sitt, er vígaleg, svo ekki sé meira sagt. Svartur hjálmur í nasistastíl og gallajakki. Fúlskeggjaður í þokkabót með sólgleraugu. „Þetta er ameríkutýpan, það er meira króm og aukahlutir. Þetta er Maggi Kristins að selja. Síðan ég keypti mitt hafa komið þrjú hingað," sagði Jenni og var ánægður með það enda segir hann hjólið gríðarlega skemmtilegt. „Það er svo þægilegt að hjóla á þessu, það er eins og að sitja í stól." En hvað með útlitið? „Þetta er nú bara upp á gamanið. Til að láta hlæja að sér og það er satt að segja lítil vörn í þessu. Eg er með þennan hjálm hérna heima þegar maður er að lullast eitthvað en ég er með alvöruhjálm þegar ég fer upp á land. Þetta er nasistaútlitið en ef rétt er þá kom þessi hjálmur úr einhverri erótískri verslun. Það eiga að vera gaddar á hjálminum en ég tók þá af," sagði Jenni í léttum tón og bætti við að þetta væri einfaldlega lífstíll að vera mótorhjólamaður.
   Jenni segir það af og frá að hjólin séu geymd og gleymd inni í bílskúr yfir vetrartímann.
„Það er hægt að hjóla allt árið ef það kemur gott veður. Svo einfalt er það. Ég er með mitt hjól á skrá allt árið og tryggingar eru um 700 krónur á dag. Það er sígarettupakki og lítil kók og ég er hættur að reykja og eyði peningnum frekar í þetta." Það fer mikill tími í áhugamálið hjá Jenna og hann sér ekki eftir einni mínútu. „Þetta er svo gaman, það er spjallið í kringum þetta, pælingar varðandi hjólin, þrífa og dytta að. Þetta er allt partur af þessu og það sem gerir þetta svo skemmtilegt."

Eyjafréttir 30.11.2006 

www.timarit.is