19.3.87

Árshátíð Ferðasaga Heidda.


Á blautum og köldum vetrar mánuðum ylja Sniglar sér gjarnan við hugsunina um sumarið.



Þeir sem gaman hafa af að öldurhúsum og öllu því sem þeim fylgir láta sér oft nægja að orna sér við, tilhugsunina um mestu gleðihelgi ársins,  Áramótin, og þá á ég við okkar áramót, ekki þeirra.
Menn leggja á sig ýmislegt og mannraunir þær sem fylgja þessari helgi eru oft slíkar og þvílíkar að aðeins mestu hetjur komast heilar heilsu í gegnum hana.

Sagan af því hvernig Heiddi Snigill nr. 10 barðist við yfirskilvitleg öfl og aðra óáran á leið sinni til sameiginlegrar sniglagleði, árshátíðarinnar okkar , siðasta vor.

SAGAN.

Kæru félagar og förunautar. Mig langar að skrifa hérna nokkrar linur um eina lengstu en þó mis lengstu helgi sem getur um fyrr og síðar hjá sumum okkar,  en um er að ræða hina langþráðu  aðalfundar og árshátiðar ferð hjá Sniglum.

Hún hófst snemma hjá mér til dæmis eða á miðvikudags kvöld á Þórshöfn er mér og öðrum,  Gunnari Helga Kristjánssyni nr. 175 var neitað um far með Flugfélagi Norðurlands vegna ofhleðslu rellu þeirrar er við og hugðumst fljúga með til bústaða hinna harðmæltu Snigla.
Nú voru góð ráð dýr og ekki um annað að ræða en að redda bokku og sulla úr okkur sorgum þeim, sem það var að vera flokkaðir sem þungavara á farþegalistum vorra flugfélaga. En þunglyndið bagaði okkur félaga ekki lengi og skemmtum við þorpsbúum við að tæma vínhirslur þeirra langt fram á morgun, og höfðu að minnst kosti við gaman af.
  Nú svo ég haldi nú áfram lýsingu af bessum undan rásum hjá manni þá var maður rifin upp á rassgatinu með látum um hádegi.  Heilsan var ekki beint bermileg, hálfgerð sullriða og ropi með smíðagangi i toppstykki.  Þarna var þá komin fiskmatsmaður sem mat mann ekki pláss frekari en svo að hann bauð far á Húsavik og var það þegið með þökkum.  Var okkur nú troðið inn í fjórhjóladrifið japanskt hrisgrjóna box og ferðin hafin á þvi að saklausir þorpsbúar voru látnir leysa út kröfur sínar hjá póstinum svo við gætum lapið lekan á leiðini, sem gekk vel að vanda.

Til Húsavíkur sótti okkur vélfákur mikill amerískur, af villihesta gerð (Bronco) Rosalega flæktur , (með flækjum) og svo ferlega dekkjaður að fuglinn fljúgandi varð lofthræddur af að fljúga yfir hann, enda gekk ferðin eins og að rusla í sig rjúkandi lummum.  Til Akureyrar var komið kl 9 (e.h.) leiðin kolófær að sögn vegagerðarinnar.
Nú á Akureyri var ekki um annað að ræða en að nota Kjallarann sem start holu þó djúp væri og rök í botninn, enda komið fimmtudagskvöld, og var það notað drjúgt til að hella í sig kjark fyrir flugið um morguninn.

Víkjum nú sögunni að morgni föstudags sem byrjaði ekki betur en svo að ég var rétt svo búinn að missa af rellunni, þar sem ræsirinn í manni var ekki upp á marga fiska enda búinn að vera í láréttri stellingu alla nóttina, mætti halda að allir drykkir undanfarina kvölda hefðu runnið óhindrað upp i haus svo þungur var maður á lappir,   svona eldsnemma um hádegi.
 Flugið gekk bara vel enda flogið með vængjum sem á vélini voru. Til Reykjavikur var svo komið um eitt leitið og var þá drifið i því að koma sér fyrir á Hótel Esju þar sem maður þar sem maður fékk þetta líka flotta herbergi, með rúmi, sófa, einum stól og stórgölluðum mínibar með eingu víni , bara gossulli og súkkulaði stykki.  Þarna var lika snyrting með steypibaði, (sturtu á norðlensku) hillu sem hægt var að raða á tannbustanum og túbbuni, hægðasessu og aftan þerri var einnig troðið í þessa kompu.
   Jæja , er maður var búinn að koma sér þarna fyrir var skundað í fríkkun sem fólst í því að tvöfalt sex fór um höfuð mitt svo maðurinn "ég" fríkkaõi um helming, og þá er nú mikið sagt um strákinn þann.  Nú eftir fegrunar aðgerðir þessar hjá jeppaökukonuni var skundað í konu ríkið í Laugardal, já ég tala nú um að skunda þó bíll væri , því farartækið var eitt agalegasta ökutæki sem ég hef um ævina litið. Steisjon teppi á fjórum hjólum, svo gat ryðgað í botninn sérstaklega að ég hljóp hálfa leiðina niður í dal lauganna í faratæki þessu er Guðni nr. 17 ók af stökustu snilld og landsþekktir rósemi.
Er hér var komið treysti ég mér ekki til að hlaupa lengra og þakkaði pennt fyrir mig og dróst inn í verslun þá er ég þekki best og gerði helgar kaupin, og hugðist nú labba i rólegheitunum til fundar við félaga vora á aðalfundin á Loftleiðum, en rennir þá ekki Helgi H.H. númer par af þrennu, að í þvi og býður far i vind og vatns þéttu farartæki sem ég þáði með þökkum.

Og þá var nú komið,að hinni stóru stund vorra félaga sem ég ætla ekki að hafa mörg orð um því þetta gekk svona rétt mátulega, með smá ávítum stjórnenda á suma sem höfðu fengið sér pínu pons og mikið neðan í því, svo munnræpa gerði vart við sig, og sumir réttu kannski full oft upp hendi til sí endurtekna spurninga svo maður gæti haldið að sumir, og kannski einn , hafi haft sterkt Slott sinnep undir höndunum og sviðið mjög.  En hvað um það þetta gekk allt mjög vel, mál voru rædd fram og aftur til baka eins og þið virkir félagar vitið.  Næsti áfangi var að margra vali Gasablanka með viðkomu á Esju til þrifa og upphitunar, að minnsta kosti fyrir norðan Snigla og segir ekki mikið af
ferðum þeim nema þegar ėg og mínir fylgisveinar, nánar til tekið austan Sniglar,  Ormurinn nr. 181 og Steinar 184, komum út að Esju sjáum við mann sem við könnuðumst við á labbi hinum megin við Suðurlandsbraut, kanski svo lítið norðan við sig og er við kölluðum í hann tók hann strikið þvert yfir þessa umferðar æð, og slapp með þó nokkru dekjaöskri og andlita klístri á framrúðum. 
Var þar komin Sveinn hinn ungi nr. 160 bráð hress að vanda. Tókum við okkur leigubil i Gasablanka, sem endaði næstum með stór slysi er Sveinn sem sat aftur i var eitthvað að leggja áherslu á orð sín og reif i öxlina á leigubilstjóranum og hálf dróg hann aftur í til sín með þeim afleiðingum að bíllinn sentist upp á gangstétt, strauk ljósastaur, fór næstum yfir gamla konu sem var dregin áfram af stórum hundi, og Sleikti brunahana áður en við gátum slitið Svenna af bílstjóra ræflinum sem var orðinn grá-blár í framan eins og hundaskítur. Við höfðum samlíkinguna því stóri hundurinn með konunni skeit á sig af hræðslu, en þetta fór allt saman vel að lokum, og ballið líka í Gasablanka sem var svona eins og þessi vanalegu böll. Það var voða gaman að ég held.

Nýr dagur rann upp í orðsins fyllstu merkingu og skyldi nú haldin árshátið sem ég var svo óheppin að missa af byrjunini á vegna annarar árshátiõar sem ég ætlaði að skreppa á en ílengdist á vegna bar eins sem var að þvælast þar,   komst ég þó á hina langþráðu árshátíð Snigla.  En ég ætla ekki að vera svo 
vitlaus að lýsa henni þvi það eru sjálfsagt einhverjir sem muna meira en ég og gætu rekið ofan í mig lygar og það væri verra, eins sannsögull maður og ég er nú.
En eftir að maður var búin að hoppa ,skoppa, og skvetta upp rassinum eins og kálfur fram á morgun og skemmta sér konunglega,  var haldið í Kópavog  í partí til Tona nr. 82, sem var ekki vandi að finna, maður bara rann á hljóðið og þegar hávaðin náði hámarki fyrir utan fjölbýlishús og aftan við lögregubíl hoppuðum við út úr bilnum.  Ég, lappalöng skoppara kringla á brók einni saman og gatrifnum bol (Steini Tótu) og kolsvört beljutegund sem löngu er útdauð (Black Buffalo) ruddumst út og inn á einhverja hæð sem tveir þjónar stóðu fyrir framan húsráðanda og húð skammaði þá fyrir ónæðið svona eldsnemma um morgni, og sagði þeim að hundskast frá gestum þeim sem væru að koma i friðsælar, umræður hjá sér undir ljúfri mússikk, sem og þeir gerðu.  Annar með lafandi skúffu af undrun niður á bringu og hinn með efri vör fletta upp nef af hörðum hljóðbylgjum og frussandi öskrum Tona sem var að vonum ekki ánægður með þetta ónæði. 
  Í Partíið komust við allavegana og var það villt og tryllt alveg þangað til ég var búinn að missa af leigufluginu sem ég átti far með kl 2 (e.h.).
Svo ég keypti bara annað far kl. 8 um kvöldið.
HEIDDI, NO.10
Sniglafréttir 1987