Í sumar var undirritaður í hóp með tíu öðrum í skemmtiferð á mótorhjóli um sveit á Vesturlandi þar sem sá sem kunnugastur var leiddi hópinn, stoppaði reglulega og sagði sögur. Það vakti athygli mína að á einum stað var skilti sem varaði við gangandi umferð, en að sögn fararstjóra fór þessi bær í eyði fyrir mörgum árum, en á öðrum stað voru útihús og íbúðarhús beggja vegna við veg og ekkert skilti sem varaði við að þar væri mögulega fólk á ferð, en þar lá hundur í leyni og stökk fram í átt að okkur og gelti.
Akstur okkar var í alla staði til fyrirmyndar (vorum að njóta en ekki þjóta), en þrátt fyrir lítinn hraða og einstaklega lágvær mótorhjól fældust tvö hross mótorhjólin við þennan bæ sem hundurinn hrekkjótti var á. Ástæðan var einföld, hestunum var beitt í vegkantinn og einn lítill rafmagnsstrengur átti að halda þeim frá veginum. Annað hrossið fældist og byrjaði að hlaupa og samkvæmt eðli hesta hljóp hitt hrossið líka stefnulaust í gegnum girðingu, yfir grindahlið og hvarf sjónum okkar (sennilega bæði skelfingu lostin yfir þessum 11 mótormerum sem þau höfðu sennilega aldrei áður séð).
Ekki gera allir sér grein fyrir hættunni að beita hestum í vegkanta
Þann 12. júlí 2012 var grein í
Lesendabás Bændablaðsins eftir
undirritaðan sem bar fyrirsögnina
„Hestar í vegköntum“. Þessi grein
var forsmekkur af forvarnapistlum
þeim sem undirritaður hefur haft
umsjón með hér í blaðinu síðan
2013. Í áðurnefndri grein er vitnað til
Ólafs Dýrmundssonar (fyrrverandi
landnýtingarráðunautar) um að
engar skepnur eigi að vera lausar
á því auða svæði sem girðir af
vegi, en að sama skapi telji hann
að Vegagerðin eigi að sjá um að slá
gras á þessu afgirta svæði. Ástæða
vegkantabeitar er hjá sumum til að
losna við hátt gras í vegkanti.Lagalega hliðin og hlutverk lögreglu
Í áðurnefndri grein var leitað álits lögfræðings Bændasamtakanna, Elíasar Blöndal Guðjónssonar, en hann vildi beina þeim tilmælum til bænda að athuga tryggingarstöðu sína vegna skaðabótaskyldu sem gæti hlotist af vegkantabeit. Einnig athugaði ég hvort lögreglan væri upplýst um að þetta mætti ekki og hafði samband við tvo lögreglumenn sem báðir hafa starfað í fleiri en einu umdæmi. Annar þeirra hafði vegna vinnu sinnar komið að svona kvörtun þar sem hestum var beitt í vegkant. Hann kynnti sér lög og reglur um skepnur við vegi og eftir þann lestur var hans skilningur að hestar yrðu að vera a.m.k. 15 metra frá vegi og í framhaldi lét hann viðkomandi færa girðingu samkvæmt því. Hinn lögreglumaðurinn hafði ekki komið að neinu svona máli og vildi sem minnst tjá sig um þetta mál.Var lögreglan óafvitandi að láta hafa sig af fíflum?
Þegar við félagarnir 11 komum
út af fáförnum sveitaveginum inn
á malbikaðan aðalveginn beið
okkar þar lögreglan. Við höfðum
verið kærðir, allir skrifaðir niður,
nafn, kennitala, ökuskírteinisnúmer. Ég gat ekki annað en
brosað, af hverju er lögreglan að
láta hafa sig af fíflum, eyða tímanum í svona fíflaskap, eða vita
þeir ekki hverjar reglurnar eru?
hugsaði ég. Daginn eftir var hringt og okkur tjáð að kæran væri
látin niður falla. Það sem mér
sárnar mest er að hvorki sá sem
yfir hestunum réð né lögreglan
væru með reglurnar á hreinu því
að ef einhver okkar hefði slasast hefði umráðamaður hestanna
verið skaðabótaskyldur í eigin
persónu eða í gegnum tryggingarfélag sitt.
Bændablaðið 17.tbl.2020