3.6.08

Mótorkross er ekki bara fyrir stráka


Alls ekki eina stelpan í sportinu


Mótorkross nýtur sívaxandi vinsælda á Íslandi en nokkur sértilbúin svæði má finna til þeirrar iðkunar í nágrenni við Reykjavík. Það kemur skemmtilega á óvart að aukningin hefur ekki síst átt sér stað í hópi kvenna.

Hin 25 ára gamla Sigríður Garðarsdóttir starfar sem rekstrarstjóri tískuverslananna Fókus og Smash. En þegar vinnudegi lýkur skiptir hún heldur betur um gír, hendir sér í leðurgallann og heldur út fyrir bæinn til að sinna áhugamálinu: mótorkrossi.

 „Ég fékk áhuga á mótorkrossinu í fyrrasumar en ég kynntist þessu í gegnum kærastann minn,“ segir Sigríður en hún telur að flestar stelpurnar í sportinu hafi kynnst því með svipuðum hætti. „Ef það er ekki kærastinn þá er það yfirleitt einhver úr fjölskyldunni, t.d. foreldri.“ Auðvitað séu þó undantekningar á þessari reglu, en hvernig sem áhuginn kviknar þá hefur stelpunum í hópnum fjölgað töluvert upp á síðkastið, sérstaklega síðustu tvö ár. Þá séu starfandi þó nokkrir stelpuklúbbar en hún tilheyri reyndar engum slíkum.

Reddar sér alveg

Eins og við er að búast fylgir krossurunum eitthvert viðhald en Sigríður segir það ekkert sem hún ráði ekki við. „Það kemur fyrir að maður detti og það brotni hlutir, gírinn eða eitthvað slíkt. Maður reynir náttúrulega að laga það sem maður getur sjálfur, það þýðir ekkert annað! En núna er ég búin að vera ein að þessu í um það bil tvo mánuði og mér tekst yfirleitt að redda mér. Svo eru allir tilbúnir til að hjálpa manni og ég hef þegið það með þetta erfiðasta.“

Þarf ekki að vera hættulegt

Sigríður segir að það sé ekkert mál að samræma sportið og vinnuna og segist ekki eiga í vanda með skítarendur undir nöglum né marbletti. „Ef ég er mikið á hausnum þá er ég oft marin en það sést þá ekki og er allt falið af fötunum,“ segir hún og þvertekur fyrir að þessi íþrótt sé hættuleg. „Maður er mjög vel varinn á höfði og líkama – sé maður með réttan búnað og keyrir eftir getu þá ætti maður ekki að vera í mikilli hættu. En ef þú ert til dæmis að taka einhver stökk eða eitthvað sem þú kannt ekki þá geturðu lent í vondum málum.“ Að lokum segir Sigríður okkur að þótt hún geti stundað krossið á veturna sé sumarið tíminn og nú nýti hún allar frístundir í sportið. „Ég reyni að fara eins oft og ég get, helst á hverjum degi, og ætla mér að taka þátt í keppnum í sumar, þó svo að ég sé ekkert þrusugóð. Það er bara svo gaman að taka þátt og svo er félagsskapurinn líka frábær.“ 


Eftir Hauk Johnson haukurj@24stundir.is

2.6.08

Á mótorhjóli síðan 1950

HILMAR LÚTHERSSON: SNIGILL NÚMER EITT OG Á NÓG EFTIR

„Ég byrjaði þegar ég var tólf ára, árið 1950,“ segir Hilmar Lúthersson, snigill númer 1. Nú þegar sumarið er komið eru mótorhjól æ algengari sjón á vegum landsins. Hilmar man tímana tvenna enda tæp 60 ár síðan hann eignaðist sitt fyrsta mótorhjól. „Þá voru bara breskar skellinöðrur, níutíu kúbika, tvígengis og gíralausar. Þú þurftir ekki próf á þær fyrr en þær voru orðnar 100 kúbik, þá voru þær hestafl samkvæmt viðmiðum þess tíma,“ segir Hilmar sem eignaðist sitt fyrsta stóra mótorhjól um sextán ára aldurinn. „Það var Ariel 500, ´46 módelið,“ segir Hilmar sem hefur eignast slíkt hjól aftur. „Ég átti þetta hjól í tvö ár en svo tóku við bílar og kvennafar og síðar fjölskyldulíf. Ég byrjaði svo aftur í þessu 43 ára,“ segir Hilmar og bendir á að mikið hefur breyst síðan þá. „Þá þótti ég vera gamall kall, svona hálfgert viðundur. Nú er annað hvert hjól einhver loftpressa og á henni karl um sextugt sem er að byrja í sportinu,“ segir Hilmar.

Hilmar segir mótorhjólaæðið í rénun sökum efnahagsástandsins. Sjálfur á hann þó mörg mótorhjól. „Ég er búinn að eiga um hundrað mótorhjól í gegnum tíðina og búinn að gera upp tugi,“ segir Hilmar. Hann segist hafa prófað vel flestar tegundir hjóla. „Ég er til dæmis búinn að prufa Harley, og það eru ekki  mótorhjól. Þau eru bara eitthvað sem þú átt að eiga inni í skúr. Öll hin hjólin eru mikið framar í hönnun og öllu,“ segir Hilmar en viðurkennir að Harley-hjólin hafi skánað eftir að „Kaninn hætti að vera með puttana í þessu öllu“ og framleiðsla hjólanna dreifðist um heiminn. „Þeir sem ekki hafa vit á mótorhjólum segja „vá!“ þegar þeir sjá Harley.“
  Síðan Hilmar byrjaði aftur hefur mótorhjólum fjölgað umtalsvert og tillitssemi ökumanna bifreiða er meiri en hún var, en þó verða mótorhjólamenn alltaf að vera með puttann á bremsunni. Hvað aksturslag mótorhjólamanna sjálfra varðar segir hann: „Það er ekkert verra í dag en það var í gamla daga. Þá var auðveldara að þekkja lögguna úti á vegi og menn höfðu því nægan tíma til að hægja niður. Það gat stundum verið gaman að bruna austur fyrir fjall því þar var malbikað alla leið,“ segir hann. 
 Hilmar segir að það séu til tvær flokkar af mótorhjólamönnum, þeir sem eru búnir að detta, og þeir sem eiga það eftir. Hann komst í seinni flokkinn árið 2004 þegar hross hljóp í veg fyrir hann og hann datt og brákaði nokkur rif. Hann er þó hvergi nærri hættur þótt hann fylli 70 ár í ágúst.
 soli@frettabladid.is

22.5.08

Bifhjólasýning Raftana

   Mótorhjólamenn um allt land lögðu leið sína í íþróttahúsið í Borgarnesi, eða Fjósið eins og það er oft kallað, í þetta skipti ekki til að horfa á körfubolta heldur á bifhjólasýningu Raftanna.


Hin árlega bifhjólasýning Raftanna var haldin síðastliðinn laugardag. Sýningin var haldin í Íþróttahúsinu í Borgarnesi og er þetta sjötta sýningin á sjö árum, þar sem eitt árið var verið að parketleggja íþróttahúsið. Enginn sýningarstjóri er við sýningarnar þar sem allir Raftar sem koma að sýningunni vinna samán að þessu. „Öll árin sem sýningin hefur verið haldin hefur hún verið vel sótt og hafa yfirleitt um 500-600 mans mætt árlega og talið er að jafnvel fleiri hafi mætt á sýninguna nú. Þetta er bara orðið fastur liður hjá mótorhjólamönnum um mestallt land," segir Guðjón Bachmann, formaður Raftanna.

    Húsnæðið of lítið 

Raftarnir sýna nú um 40 hjól og svo hafa vélhjólaumboðin aíltaf komið með sinn skerf af hjólum, vélsleðum eða fjórhjólum en í þetta skiptið komu umboðin bara með hjól og annan búnað tengdan þeim. f ár voru þeir með hjól frá Heiðari Jóhannessyni sem var goðsögn í lifandi lífi meðal vélhjólamanna. „íþróttahúsið er einfaldlega orðið of lítið, ef við viljum halda alvörusýningar verðum við að hafa nægilega stórt húsnæði, við reyndum einu sinni að hafa sýninguna úti en þá týndust allir og það fór bara í vaskinn," sagði Guðjón

Smitast frá foreldrum

Raftarnir voru stofnaðir árið 2001 af 32 vélhjólamönnum í Borgarfirði. Og í dag eru um 90 meðlimir í hópnum og eru allir mjög virkir. „Hópurinn er bara ein stór fjölskylda," segir Guðjón. Ekki getur maður orðið meðlimur Raftanna fyrr en við 17 ára aldur en flestir meðlimir Raftanna eiga börn og  taka þau með sér á öll mót og annað sem Raftarnir halda. Krökkunum, sem eiga hjól og eru ekki með aldur til að vera í Röftunum, er velkomið að sýna hjólin sín enda var mikið af hjólum frá verðandi Röftum.

Hjólið látið hanga 


Á stórum Harley Davidson mótum í Bandaríkjunum hefur það verið siður að festa japanskt mótorhjól í krana svo er olían látin leka úr því og það ræst. Hjólið svo híft upp og látið bræða úr sér. Eftir að hjólið hefur brætt úr sér er það látið síga niður og þá er það barið til óbóta með hafnaboltakylfum. Raftarnir ætla ekki að taka upp þennan sið en á sýningunni nú létu þeir mótorhjól hanga í krana á Shell-planinu í Borgarnesi, sem blasti við þegar maður kom inn í bæinn.
Hugmyndina átti Helgi Sigurvin Kristjánsson, eigandi HSK krana, sem útvegaði kranann og einniger hann Raftur og á mótorhjólið sem var látið hanga.
Dagblaðið Vísir
22.05.2008 

14.5.08

Þægileg keyrsla

Regla Harley Davidson-aðdáenda er að selja aldrei fyrsta hjólið sem þeir eignast. Björn Leifsson kallar slík hjól monthjól og nýtur þess að sitja fákinn á góðviðrisdögum eins og sífellt stærri hópur Íslendinga. Þar á meðal eru hjónin Oliver Pálmason og Nanna Guðbergsdóttir sem ferðast saman á mótorhjólum. Vala Georgsdóttir fræddist um lífsstíl þessara töffara.

Harley Davidson er eitt helsta lífsstílsmerki í heiminum. Ímynd Harley Davidson-mótorhjólanna tengist þannig sterkt heimi kvikmyndanna. Enda hefur kvikmyndastjarnan James Dean á sér ímynd sem einn frægasti Harley Davidson mótorhjólatöffari allra tíma.
   „Ég kalla þetta monthjól,“ segir Björn Leifsson í World Class, sem átt hefur Harley Davidson-mótorhjól um tíma. Þetta er fyrst og fremst skemmtun,“ segir hann. En hjólið notar hann helst á góðviðrisdögum og þá til og frá vinnu. 
   „Því er ekki hægt að neita að Harley Davidsonmótorhjólunum fylgir ákveðið snobb,“ viðurkennir Björn. „En fyrsta Harley Davidson-mótorhjólið sitt verður maður víst alltaf að eiga, heyrði ég einu sinni, og kaupa sér bara annað hjól.“
   Hjónin Oliver Pálmason og Nanna Guðbergsdóttir segja að hjólamennskan sé sameiginlegt áhugamál þeirra. Þau hafa ferðast saman víða um Evrópu á mótorhjólum. En þegar þau fara í lengri ferðir eru þau alltaf saman á einu hjóli. Líkt og Björn eiga þau Harley Davidson-mótorhjól sem þau hafa mjög gaman af. „Þetta eru glæsikerrur sem þægilegt er að keyra, enda eru þau afskaplega falleg,“ segir Nanna og Oliver bætir við „að það að ferðast um á mótorhjóli sé lífsstíll sem veitir gríðarlegt frelsi“.
„Harley Davidson-hjólin eru ekki hönnuð fyrir mikinn hraða heldur þægilega keyrslu,“ bendir Oliver á. Hér heima er helst farið í stuttar ferðir á suðvesturhorninu og vinsælt er að fara Þingvallahringinn í góðu veðri.
   Þegar Oliver og Nanna bjuggu í München í Þýskalandi um nokkurra ára skeið var stutt að fara yfir til Ítalíu. Þau hafa því þrætt saman marga strand- og fjallvegi bæði á Suður- og Norður-Ítalíu. Uppáhaldsstaðurinn þeirra á Ítalíu er Amalfi-skaginn, sem er um 100 km suður af Napolí. „Þegar ferðast er á mótorhjóli á milli strandbæja á Ítalíu í 30 stiga hita, keyrandi á 50-70 km hraða og með vindinn í fangið erum við heldur betur upptekin af líðandi stund.“
   „Þeir sem velja að keyra um á Harley Davidson-mótorhjóli eru ekki að sækjast eftir neinu adrenalínkikki,“ segir Nanna. „Þessi ferðamáti er einstakur fyrir það hve komist er í nána snertingu við mannlífið og náttúruna. Þegar ferðast er á mótor hjóli er að vísu hægt að fara hratt yfir, en best væri að segja að komið sé víða við,“ segir Oliver.
   Þessi lífsstíll, að þeysast um á mótorhjólum, nýtur aukinna vinsælda og er ekki lengur bundinn við ákveðinn aldur né kyn. Björn, Oliver og Nanna eru sammála um að vaxandi áhugi fólks á hjólamennsku eigi sínar skýringar. Aldur er vissulega hugarástand, enda er fólk líklega almennt orðið meðvitaðra um það að huga meira að sjálfu sér en áður. Ímynd mótorhjólatöffarans tekur því stanslausum breytingum líkt og annað í síbreytilegum heimi hugmynda og lífsviðhorfa. 
 

3.5.08

Ofursvalur Spessi á Harley

Hugsanlega kemur það einhverjum á óvart en einn fremsti ljósmyndari landsins er jafnframt forfallinn mótorhjólamaður


„Þetta er eins og að vera kúreki. Frelsi. Að vera „on the road“ er staður og stund þar sem þú ert
ósnertanlegur. Hjólar með vindinn í andlitið … lyktin af ökrunum, nálægðin við malbikið.
    Það er náttúrlega engin skynsemi að vera á mótorhjóli,“ segir ljósmyndarinn Spessi og gefst upp á að lýsa því hvaða tilfinning fylgi því að vera á mótorhjóli.
  Þeir eru að skríða út á malbikið með vorinu mótorhjólamennirnir. Og einnig margir sem menn tengja ekki við mótorhjól. Spessi er einn þeirra. Ofursvalur á breyttu hjóli, Cooper, en það kallast hjól sem eru með langa gaffla.  Spessi segist hafa átt skellinöðru sem unglingur en svo tók alvara lífsins við eins og gengur.
    Um þrítugt fékk Spessi sér Kawasaki 650, og ári síðar Yamaha sem líktist Harley Davidson. Sem var alltaf draumurinn. Svo var mótorhjólamennskan lögð á hilluna.
„Svo liðu fimmtán ár og ég var fenginn til að gera auglýsingu fyrir SS pylsur. Þar áttu að vera mótorhjólatöffarar og ég fór að leita á gömlum slóðum. Fann nokkra fúlskeggjaða Harleykarla. Tveimur dögum síðar fór ég í umboðið og keypti mér Harley, og hef átt þrjá síðan.
   “ Fyrst keypti hann sér Dyna Lowrider og seinna Night Train en á því hjóli fór hann vítt og  breitt, meðal annars til Noregs á stórt mótorhjólamót. „Svo í lok sumars 2006 svínaði maður fyrir mig og ég inn í hliðina á honum,“ segir Spessi og vandar sofandi sauðum í umferðinni ekki kveðjurnar. Eftir tryggingastapp fékk hann peninga út úr slysinu, keypti nýja grind á hjólið og lét sérsmíða gaffla í Svíþjóð. Þá var hjólið orðið eins og Spessi vildi hafa það.
    Þegar blaðamaður bendir Spessa, sem er í Harley Davidson-klúbbnum og ritstýrir að auki tímariti samtakanna, á að oft séu mótorhjólamenn ekki til fyrirmyndar í umferðinni með því að skjótast milli akreina segir Spessi sitthvað, „racer“-hjól og svo „Harley“: „Racer er adrenalíngræja en Harley er endorfín. Þetta er eins og að vera annars vegar á spítti og hins vegar á heróíni. Allt önnur stemning –
held ég,“ segir Spessi sem hefur látið úða listaverk á bensíntank hjóls síns. „Venus úr málverki
eftir Botticelli. Engar hauskúpur á mínu hjóli heldur ástin og stemningin.
   “ Spessi bendir á að hjól sitt megi skoða á sýningunni Bílar og sport í Fífunni um helgina. Sjálfur er hann svo á leið til Mekka mótorhjólamannsins, sem eru Bandaríkin. Nánar tiltekið liggur leiðin til Sturges í South Dakota. Sturges er 6.500 manna bær og á fimm dögum koma þangað hálf milljón manna á Harley Davidson. Bærinn stækkar í um tuttugu kílómetra radíus.”
Fréttablaðið 3.mai 2008
 jakob@frettabladid.is

25.4.08

BMW fetar troðnar slóðir

REYNSLUAKSTUR 
Ingvar Örn Ingvarsson

Þeir sem þekkja til BMW-mótorhjóla vita að framan af hafa alvöru BMWmótorhjól verið talin hafa loftkælda tveggja strokka boxer vél, drifskaft og hönnun sem hefur höfðað meira til eldra mótorhjólafólksins en þess yngra.
BMW hefur hins vegar unnið hörðum höndum að því síðastliðin ár að vinna gegn ímyndinni og er nú svo komið að frá BMW fæst nánast allt, „krúser“ hjól, keppnishjól, drullumallarar, fjögurra strokka hjól, eins strokka hjól, hjól með hefðbundinni fjöðrun eða óhefðbundinni BMWfjöðrun og jafnvel hjól með keðjum í stað drifskaftsins viðhaldsfría.

Í samkeppni við fleiri

BMW voru um langt skeið einráðir á markaðnum fyrir ferðamótorhjól enda vilja flestir meina að BMW hafi fundið upp þann geira mótorhjóla þó óneitanlega hafi fyrirtæki eins og Triumph verið komin á svipaðar slóðir með hjól eins og Triumph TR6 Trophy.
   BMW lagði mikla áherslu á að hjólin væru eins sterkbyggð og viðhaldsfrí og hægt var og þegar við þann pakka var bætt slaglangri fjöðrun, breiðara stýri og hærri ásetu var kominn pakki sem þótti prýðisgóður fyrir heimsreisur.
   yrir heimsreisur. En BMW-boxer hjólin þykja í stærra lagi fyrir marga og æðiþunglamaleg. Því fór svo að BMW hannaði hjól í samstarfi við Aprilia árið 1993 og úr því samstarfi varð til hið geysivinsæla BMW F650 GS sem jafnframt var fyrsta BMW-hjólið sem ekki notaðist við drifskaft.


   Það má því segja að mótorhjólið sem hér er til prófunar sé eins konar samruni þess nýja og gamla hjá BMW. Hugmyndafræðin að baki hjólinu er enn sú sama, sterkbyggt og endingargott hjól sem þó státar af keðju frekar en drifskafti og hefur jafnframt hefðbundna fjöðrun. BMW hefur þó hvergi til sparað frekar en venjulega en sökum þess hvernig hjólið er uppbyggt, á hefðbundinn máta, þá fer hið nýja BMW F800 GS í beina samkeppni við önnur ferðahjól eins og Honda Varadero, Triumph Tiger, Suzuki V–Strom, Ducati Multistrada og KTM 990 Adventure svo einhver séu nefnd.

Alvöru ferðahjól?

Hið nýja F800 GS er útbúið nýrri vél með tveimur samhliða strokkum og er hún 800cc að stærð. Vélin er nokkuð öflug og hlýtur að hafa stóra þýska meginlandshesta því BMW gefur upp að hún sé 85–88 hestöfl en við prófanir mælist vélin iðulega 91–94 hestöfl. Hér er því um að ræða hjól sem hefur svipað afl og stóru 1200 GS hjólin en mun minni þyngd því F800 GS er aðeins 178 kíló í þurrvikt og 207 kíló með öllum vökvum.
   Þetta er einmitt helsti styrkur hjólsins því það smellpassar á milli F650 GS, sem í dag er með 800 vél og 71 hestafl, og 1200 GS hjólsins. BMW hefur því náð að hanna hjól sem er kraftalegt á að líta eins og 1200 GS en hefur aksturseiginleika á við léttara hjólið.
   Í akstri er F800 GS afskaplega lipurt mótorhjól. Há ásetan, sem þó er ekkert í líkingu við 1200 GS, gefur gott útsýni yfir það sem fram undan er en þó er sætið ekki það hátt að fólk sem er í meðalhæð geti ekki ekið hjólinu. Stýrið er breitt og sterklegt og er hægt að koma margs konar útbúnaði fyrir á því eins og GPS-staðsetningartæki. Upphituð handföng eru kærkomin viðbót þegar haft er í huga hve stýrið er breitt því maður kólnar ansi fljótt á höndunum þegar engin er vindhlífin.
   Á léttum slóða reyndist fjöðrunin vera mjög ákjósanleg fyrir ferðahjól, slaglöng og mjúk og var hjólið strax mjög traustvekjandi í akstri. Aflið er þó mikið og varð ökumaður var við að eldsneytisgjöfin væri fullnæm og því var auðvelt að missa hjólið í spól upp brattar brekkur. Þetta er þó án efa nokkuð sem mun venjast.
   Bremsurnar eru verulega góðar og er mikil hjálp að hafa ABS-bremsukerfi á malbiki en við líflegan akstur er ABS-kerfið stanslaust með smáinngrip sem gefur einfaldlega til kynna að grip dekkjanna – sem eru þó meira miðuð fyrir malbik en geta tæklað smá-slóða, er takmarkað. Sem betur fer er hægt að slökkva á kerfinu þegar keyrt er í möl því þá getur verið þörf á að nota afturbremsuna mun meira en á BMW eru fram- og afturbremsurnar tengdar saman með ABS-bremsukerfinu. Það nægir því að hemla í botn þegar þarf að nauðhemla og kerfið sér um að dreifa álaginu á milli fram- og afturhjóla.

Þægindi og útbúnaður eru kjörorðin

   Sætið reyndist afar þægilegt og fór einnig vel um farþega á hjólinu og má vel ímynda sér að lítið mál sé að aka um lengri leið, jafnvel á slóðum, með farþega á hjólinu. Í reynsluakstrinum var þetta prófað og var ekkert upp á hegðun hjólsins að klaga þó farþegi væri á því þegar ekið var á malarvegi.
   Það sem ferðalangar sækjast eftir er þó aðallega tvennt: góð langdrægni og möguleiki á því að hlaða farangri á hjólíð. Langdrægnin er helst til dræm enda bara 16 lítra bensíntankur á hjólinu. Þó er hægt að komast um 350 kílómetra á tanknum sem verður að teljast viðunandi. Hvað töskur og aukabúnað varðar mun enginn koma að tómum kofanum hjá BMW því úrvalið af töskum og aukabúnaði er gífurlegt. Fyrir þá sem vilja enn meira úrval má alltaf leita til Touratech en það fyrirtæki hefur lengi sérhæft sig í aukabúnaði fyrir mótorhjól og þá sérstaklega GS-hjólin frá BMW.
   Af frágangi hjólsins má sjá að þrátt fyrir að það hafi hvorki boxervél né drifskaft fer ekki á milli mála að um BMW-mótorhjól er að ræða. Allur frágangur er til fyrirmyndar og er augljóst að efnisnotkun er skör ofar en t.d. á BMW F650 GS. Bæði eru felgur dýrari, fjöðrunin er mun vandaðri og hjólið hefur öflugri bremsur.
   Það er ljóst að hvað ferðalög varðar hafa vopn þeirra sem hingað til hafa afsakað sig með sérkennilegri hönnun BMW verið slegin úr höndum þeirra – hér er komið alvöru ferðahjól sem þrátt fyrir að hafa bláa og hvíta BMW-merkið á tanknum er einfalt og hefðbundið.