Hnattreisunni lýkur

Enginn dans á rósum Ferðalag
bræðranna reyndi oft á þolinmæði
 og hreína krafta þegar illa gekk

  Rúmlega þriggja mánaða langri ferð bræðranna Sverris og Einars Þorsteinssona um gervallan hnöttinn á mótorhjólum lýkur á morgun þegar þeir lenda í Keflavík og aka þaðan til Reykjavíkur en þeir eru fyrstir íslendinga til að ljúka slíkum áfanga. 

Ferð þeirra hófst þann 8. maí og hefur ferðaáætlunin því staðist að mestu leyti en þeir gerðu ráð fyrir að hún tæki þrjá mánuði. Hafa þeir eðlilega komið víða við en leið þeirra lá i gegnum Noreg, Svíþjóð og Finnland inn til Rússlands gegnum Síberíu, til Mongólíu og þaðan til Japans. Þá óku þeir Kanada endilangt áður en þeir tóku stefnuna suður til New York þar sem þeir dvelja nú.
Lenda þeir í Keflavik í fyrramálið og er ætlunin að aka þaðan til Reykjavíkur þar sem heimsferðinni lýkur formlega.
Tekið verður á móti þeim við húsnæði MotorMax að Kletthálsi klukkan tiu.

Blaðið

9.8.2007

Smitaður af Ducati áhuga.

Sigurbergur Kristjánsson er einlægur aðdáandi ítölsku Ducati-hjólanna. „Ég fékk áhuga á mótorhjólum þegar ég var þrettán ára og hef verið forfallinn Ducati-áhugamaður í nákvæmlega fjörutíu ár. Eldri bróðir minn var á kafi í mótorhjólum og smitaði mig af þessari bakteríu,“ segir Sigurbergur Kristjánsson, mótorhjólaeigandi og meðlimur í félagi Ducati-eigenda á Íslandi. 

    Fyrstu hjólin hans Sigurbergs voru skellinöðrur sem síðan breyttust í stærri hjól og þá helst Ducati. „Ég hef átt hjól nánast óslitið síðan ég var þrettán ára. Nema á baslárunum þegar maður var að byggja þá gat maður ekki leyft sér það. Nú á ég þrjú hjól og einn bíl,“ segir Sigurbergur sem á tvö sígild sýningarhjól árgerð 1974 og 1978 ásamt Ducati-draumahjólinu. „Ég keypti Ducatihjólið á Íslandi í fyrra og lét upp í annað sem ég hafði flutt inn erlendis frá þremur árum áður. Nýja hjólið er árgerð 2007, GT 1000-retró útgáfa af Ducati árgerð 1978, sem var GT 750,“ segir Sigurbergur. Hann hefur ferðast gífurlega mikið á hjóli, bæði erlendis og hérlendis og margoft keyrt hringinn með fjölskylduna aftan á. „Ég á þrjá krakka og hef farið með þau öll hringinn svona um fermingu. Þetta voru æðislegar ferðir þar sem ég var bara einn með krökkunum á hjólinu úti í náttúrunni. Síðan höfum ég og konan mín ferðast mikið um Ísland, farið öll Norðurlöndin og nú síðast þjóðveg 66 frá Chicago til Santa Monica í Bandaríkjunum,“ segir Sigurbergur sem segist þó nota hjólið æ minna dags daglega. 

    „Umferðin hefur breyst svo mikið í Reykjavík. Hún er orðin þyngri og maður er mest keyrandi á milli ljósa. Í þau skipti sem ég fer á því í vinnuna nota ég tækifærið og fer lengri leiðina um Seltjarnarnes og Heiðmörk heim í Grafarvoginn,“ segir Sigurbergur sem segist taka eftir auknum áhuga á mótorhjólum á Íslandi. 

     „Ég held að aukið fjármagn í landinu sé ein af ástæðum fyrir aukinni mótorhjólaeign landsmanna. Síðan eru margir sem ég þekki að láta gamlan draum rætast á efri árum.
Þar sem ég hef rekist á marga sem eru að kaupa svokölluð hippamótorhjól. En það er ekkert fyrir mig " segir Sigurbergur.