29.11.04

Íslenskt mótorhjólafólk er gott

Bókin hans Njáls heitir Þá riðu hetjur um héruð - 100 ára saga mótorhjólsins á Íslandi.
Þar er byrjað á sögu fyrsta hjólsins og síðan fjallað um þau sem á eftir komu. Meðal annars er þar kafli um herinn, annar um lögregluna og þriðji um mótorhjólaklúbba, til dæmis hinn fjölmenna skellinöðruklúbb Eldingu sem æskulýðsráð stóð fyrir og margir þjóðkunnir menn voru í á sínum ungdómsárum.
 Njáll brosir góðlátlega þegar hann er spurður í kerksni hvort mótorhjólagengin séu að reyna að bæta ímynd sína með þessari bók og svarar: "Íslenskt mótorhjólafólk hefur yfirleitt haft á sér jákvæðan stimpil enda er það gott fólk." Njáll er búinn að safna efni um mótorhjól síðan um 1990, bæði sögum og myndum og á gagnagrunni í tölvunni geymir hann upplýsingar um 2.000 íslensk hjól.
Hann varð umsjónarmaður Sniglafrétta árið 1993 og hefur síðan skrifað óslitið um mótorhjól í dagblöð og tímarit. "Það stóð alltaf til að gefa út bók en ég sló því á frest því ég hafði ekki fundið út hver var tegund fyrsta hjólsins sem kom til Íslands 1905. Það var ekki fyrr en ég komst í kynni við sérfræðinga í Danmörku að það kom í ljós og með þessari bók er hulunni svipt af þeim leyndardómi," segir Njáll og sýnir mynd af slíku hjóli. Upplýsir líka að það hafi verið Þorsteinn Klemens, bílstjóri fyrsta bílsins á Íslandi, sem flutti hjólið inn. Mörg fleiri frækin hjól koma við sögu í bókinni og margir fræknir mótorhjólamenn. Til dæmis var það einn slíkur sem fór fyrstur á vélknúnu farartæki yfir Kjöl og náðist meira að segja á mynd nærri Gullfossi að þeirri ferð lokinni. Sú mynd prýðir hina nýju bók eins og rúmlega 200 aðrar sem margar hverjar eru að birtast á prenti í fyrsta sinn

9.11.04

Mótorhjólafólk - gæðablóð eða glæpamenn?

 

Mótorhjólafólk hefur stundum verið litið hornauga. Svartur leðurgallinn þykir ógnvekjandi og drunur vélfákanna láta þungt í eyrum. Endurteknar uppákomur í flugstöðinni og meint tengsl íslenskra hjólaklúbba við erlend glæpasamtök hafa skyggt enn frekar á ímynd hjólafólks.

Áhugafólki um bifhjól og bifhjólaakstur er ekki skemmt yfir tíðum fregnum af aðgerðum yfirvalda gegn erlendum mótorhjólaklúbbum. Félögum í norrænu samtökunum Hog Riders var meinuð innganga í landið fyrir helgi og því borið við að þeir væru á sakaskrá og af þeim stafaði hætta. Sama var uppi á teningnum í desember þegar níu norskir Vítisenglar reyndu að komast inn í landið og enn árið 2002 þegar nítján dönskum Vítisenglum var snúið við í gættinni.
Það fer fyrir brjóstið á heiðvirðu íslensku bifhjólafólki að það skuli tengt, beint og óbeint, við slíka erlenda hópa. Meginþorri þess hefur ekkert til saka unnið. Það hefur hins vegar brennandi áhuga á mótorhjólum og þykir fátt betra en að bruna eftir malbikinu og finna hestöflin krauma í klofinu. Það er þó ekki út í bláinn að harðsvíruð glæpasamtök á Norðurlöndunum séu tengd við Ísland og íslenska mótorhjólaklúbba. Liðsmenn þeirra hafa jú reynt að komast til landsins til að hitta Íslendinga sem eiga sér þá heitu ósk að fá inngöngu í erlendu klúbbana. Og þó að íslenskir fylgismenn erlendu samtakanna þvertaki  fyrir glæpastarfsemi erlendra vina sinna er það óumdeild skilgreining íslenskra yfirvalda og einmitt á þeim forsendum er þeim meinaður aðgangur.
 Nú um helgina öðlaðist vélhjólaklúbburinn Hrollur þann sess að verða reynslufélag innan Hog Riders. Næsta skref er svo full aðild. Hermt hefur verið að Fáfnir hafi hug á að fá sambærilega stöðu innan Vítisengla en það ferli er mun skemmra á veg komið. Fyrsta skrefið er að gerast stuðningsaðilar, þá fylgisveinar og loks reynslufélag áður en aðild fæst.

 Góðir strákar í Hrollli 

Baldvin Jónsson er formaður Sniglanna, bifhjólasamtaka lýðveldisins. Hann segir umrædd mál skaða mótorhjólafólk og vildi heldur vera laus við svona uppákomur. „Mér finnst algjör óþarfi að hengja sig á erlenda mótorhjólaklúbba. Þeir sem það gera verða hvorki stærri né merkilegri fyrir vikið,“ segir Sniglaformaðurinn. Hann ítrekar að umræðan hafi neikvæð áhrif á ímynd bifhjólafólks og tekur skýrt fram að Sniglarnir standi ekki á bak við komur þessara manna, þar séu aðrir á ferðinni. „Við styðjum þetta alls ekki en getum auðvitað ekki bannað þetta.“ Baldvin segir óvíst hvað framtíðin beri í skauti sér nú þegar Hog Riders hafi skotið rótum á  Íslandi en býst ekki við neinu misjöfnu, ekki í bráð í það minnsta. „Ég er ekki hræddur við þetta og ekki hræddur um að strákarnir sem gengu í Hog Riders um helgina eigi eftir að leiðast út í eitthvað  misjafnt því það eru góðir strákar.“ Hann fullyrðir jafnframt að þess sé langt að bíða að hér muni íslenskur Vítisengill ganga um í fullum skrúða, „það verður að minnsta kosti ekki næstu árin,“ segir Baldvin.
 Eftir því sem næst verður komist eru sextán klúbbar mótorhjólamanna starfræktir í  landinu, misfjölmennir og misvirkir eins og gengur. Hrollur er fámennt félag með aðsetur við Reykjavíkurveg í Hafnarfirði og hlaut um helgina reynsluaðild að Hog Riders. Haft er eftir Gunnari Hafþóri Eymarssyni Hrollsmanni í DV í gær að þeir séu fjölskyldumenn og mótorhjólin séu þeirra  hobbí. Orðrétt segir hann einnig:„Við erum ekki þekktir fyrir neitt dóp og í þessum partíum sem við höfum farið í úti eru menn að drekka og ef það er eitthvað dóp í gangi er enginn að veifa því.“
Fáfnir er að sama skapi fámennur félagsskapur en höfuðstöðvarnar eru í Kaplahrauni í Hafnarfirði.
Fáfnismenn hafa verið tengdir Vítisenglum og sagðir langa til að ganga í þau alræmdu samtök.  Nafnkunnustu Fáfnismennirnir eru Jón Trausti Lúthersson, Brynjólfur Þór Jónsson og Sverrir Þór Einarsson. Haft hefur verið eftir Brynjólfi í Fréttablaðinu að Vítisenglar séu stór og virt samtök og lögleg þar sem þau starfi. Hann sagði það ekki trufla fyrirætlanir Fáfnismanna þó Vítisenglar væru bendlaðir við glæpi enda aldrei fallið dómur á sjálf samtökin. Einstakir félagsmenn hafa hins vegar hlotið dóma og sumir þunga. Fáfnir starfaði framan af í Grindavík en fluttist á höfuðborgarsvæðið fyrir nokkru.

Hinir 

Í Óskabörnum Óðins voru eitt sinn ungir og reiðir menn sem vildu ekki lúta stjórn annarra og stofnuðu því sitt eigið félag. Þeir hafa elst og reiðin runnið af þeim og lítið fer fyrir starfseminni. Óskabörn Óðins hafa útibú í Danmörku og helgast það af því að nokkrir félagsmenn fluttust utan og stofnuðu þar deild.
  DMFÍ stendur fyrir Drullumallarafélag Íslands og eru félagsmenn áhugasamir um torfæruakstur en eiga einnig götuhjól. Nokkur félög eru bundin við landsvæði og má þar nefna Erni á Suðurnesjum, Postula á Suðurlandi, Smaladrengi á Siglufirði og víðar á Norðurlandi og Rafta í Borgarfirði.
 Í Berserkjum eru menn sem allir eru að gera upp Harley Davidson-mótorhjól  og HOG er félagsskapur Harley-eigenda og starfar í tengslum við Harley-umboðið á Íslandi.
Hvítabirnir eru lausbeislaður félagsskapur en aðalfundur er haldinn einu sinni á ári og þá á landsmóti Snigla. Er þess vandlega gætt að fundurinn standi ekki nema í eina klukkustund. Í Varúlfana fá þeir einir inngöngu sem lifa eftir 12 spora kerfinu og Vélhjólafjelag gamlingja er félagsskapur fólks á  öllum aldri sem á gömul hjól. Engar upplýsingar fengust um starfsemi Mjölnis í Keflavík.
bjorn@frettabladid.is
9.11.2004

22.9.04

Husaberg 650 FE - of mikið af hinu góða?

AUÐVITAÐ er þetta hálfgerð klikkun.

 Ég meina, hver þarf 650 kúbika torfæruhjól? Hjól sem þeytir þér svimandi nærri 200 kílómetra hraðanum allt þar til vegurinn er skyndilega á enda. Auðvitað þarf enginn lifandi maður í raun svo mikið afl. En það er einmitt þetta, þessi skemmtilega klikkun, sem gerir þetta hjól svo spennandi. Spurningin er þó hvort þetta mikla afl komi ekki niður á aksturseiginleikum hjólsins?

Smávegis sögustund til að byrja með. 

Eins og IKEA er Husaberg sænsk framleiðsla en ólíkt húsgögnunum er hjólunum ekki beint ætlað að vera hagnýt. Husaberg er keppnistæki smíðað með afl og léttleika að leiðarljósi. Í upphafi varð há bilanatíðni þess valdandi að vinsældir þessa annars ágæta hjóls urðu ekki eins miklar og vonir stóðu til. Þegar KTM og Husaberg-verksmiðjurnar gengu svo í eina sæng varð úr farsælt hjónaband sem færði báðum aðilum ávinninga. KTM fékk aðgang að framúrstefnulegri hönnun Husaberg-manna, sem á móti fengu nutu góðs af hágæða smíði og gæðaeftirliti austurrísku KTM-verksmiðjanna. Þar með fékk Husaberg það sem alltaf vantaði, vandaða og fullkláraða framleiðslu.

Hreinn og tær gangur

Gangurinn í mótornum kemur á óvart. Engin læti. Engar sprengingar eða glamur. Bara hreinn og tær gangur. Hjólið er fremur milt á lágsnúningi, það má bögglast áfram með hraða snigilsins yfir grjót og urð og hjólið drepur ekki á sér og sýnir enga óvænta hrekki. Þegar komið er upp og yfir 3.000 snúningana fara hlutirnir að gerast og "bergurinn" að toga fyrir alvöru. Ég held að hámarkshraði þessa hjóls markist ekki af hjólinu sjálfu heldur hversu hratt þú þorir að keyra það. Þetta er a.m.k. í fyrsta skipti í mjög mörg ár sem ég keyri mótorhjól sem kemst hraðar en ég þori að fara. Þvílík sigling! Hjólið rennur ljúflega í gegnum alla gíra en þegar komið er í 6. gír er eins gott að vegurinn framundan sé beinn og breiður og að þú haldir þér fast í stýrið.

Góð fjöðrun

Fjöðrunin (White Power) reyndist mjög góð, bæði að framan og aftan og var hjólið mjög áreiðanlegt við allar þær aðstæður sem boðið var upp á hvort sem það var í mold, sandi eða grjótbrölti. Við þröngar aðstæður s.s. í kröppum beygjum eða þar sem þarf að skipta ört um aksturslínur verður þú var við stærð og afl hjólsins og getur orðið úr því orkufrek glíma notir þú ekki rétta aksturstækni (hærri gír og lægri snúning til að minnka að mótorinn togi þig út úr beygju). Það sem gerir hjólinu kleift að komast vel frá slíku er þægilegt og jafnt vinnslusvið mótorsins, góð fjöðrun og fín glussakúpling. Á hálendisvegum sem bjóða upp á meiri hraða er svo vart hægt að hugsa sér betra ferðahjól. Mín helstu umkvörtunarefni eru stór tankur sem samt tekur furðulítið eldsneyti, (9 lítra), miðað við fyrirferðina. Það fer svo fremur illa saman við þá staðreynd að 650cc hjólið er mjög eyðslufrekt, sérstaklega ef því er haldið á snúningi. Var ég of spenntur (og hræddur) til að fylgjast með því hversu ört lækkaði í bensíntanknum og tókst mér að verða bensínlaus uppi á miðri heiði. Ég var lítið hrifinn af frambremsunni en ef það er eitthvert hjól sem þarf góðar bremsur þá er það þetta. Vinstra númeraspjaldið átti það til að krækjast í stígvélin mín. Einnig var stýrið allt of lágt en við skulum skrifa það á minn eigin ofvöxt (193 cm) fremur en hjólið sjálft þar sem flestir aðrir eru hæstánægðir með stýrið. Frágangur hjólsins er með ágætum og virðast gæði og ending hjólanna vera sambærileg við annað sem er í boði.

Fáránlega kraftmikið hjól

Husaberg hefur tekist að smíða aldeilis ótrúlegt hjól sem er fáránlega kraftmikið en samt ljúft og milt. Það kom mér skemmtilega á óvart hversu góða aksturseiginleika svo stórt hjól getur haft. Hjólið hentar engan veginn þeim sem eru að stíga sín fyrstu skref í sportinu en höfðar þeim mun sterkar til stórra stráka sem ekki kalla allt ömmu sína.
ÞK
22. september 2004 | Bílablað mbl

25.8.04

Vélhjólamaður kærir lögreglumann

Vélhjólamaður hefur kært lögreglumann í Reykjavík fyrir að hafa stofnað lífi sínu og limum í hættu. Hilmar Ingimundarson, lögmaður vélhjólamannsins, segir lögregluna hafa farið yfir á öfugan vegarhelming til að stöðva vélhjólamanninn sem kom á móti lögreglubílnum á Ægisíðunni. Málið var kært til lögreglunnar í Reykjavík sem áframsendi málið til ríkissaksóknara. Lögreglan er vanhæf til að rannsaka kærur á hendur sínum starfsmönnum og félögum. Hilmar segir með ólíkindum að lögreglumaður hafi ætlað sér að stöðva mótorhjól á ferð með þessum hætti. Hann segir lögregluna hafa fyrr um kvöldið hafa verið að eltast við vélhjól á mikilli ferð en þeir hafi ekki vitað hvort um sama hjól hefði verið að ræða eða ekki. "Hann var alltof seinn að bremsa og lenti á lögreglubílnum sem var á öfugum vegarhelming. Hann hlaut skrámur og mar og hjólið fór mjög illa," segir Hilmar. Lögreglumaðurinn segist hafa sett viðvörunarljósin á en vélhjólamaðurinn kannast ekki við það og hefur Hilmar farið fram á rannsókn. Í tetrakerfinu á að vera hægt að sjá hvar lögreglubílar eru staddir, á hvaða hraða og hvort þeir séu með viðvörunarljósin á. Slysið varð 31. maí og fór Hilmar fram á rannsóknina 10. júní þar sem upplýsingar úr tetrakerfinu væru ekki geymdar nema í tvo mánuði.

Vísir
25. ágúst 2004

Lögreglan stofnaði lífi bifhjólamanns í voða



 Lögfræðineminn ************ hefur kært lögreglumann fyrir að hafa stofnað lífi sínu og heilsu í stórhættu. Lögreglumaðurinn ók yfir á rangan vegarhelming i veg fyrir ******** sem ók þar um á vélhjóli og lá óvígur eftir. Lögreglan ber því við að hér hafi verið um slys að ræða. Ríkissaksóknari rannsakar málið. Lögreglan í Reykjavík telst vanhæf


************, 25 ára lögfræðinemi, hefur kært lögreglumann fyrir að hafa ekið yfir á öfugan vegarhelming og í veg fyrir hann að kvöldi 31. mai. Í kærunni er ökumaður lögreglubifreiðarinnar sagður hafa stofnað lífi og heilsu *****í voða og þess krafist að málið verði rannsakað.
 Ríkissaksóknari er með málið í höndum en lögreglan í Reykjavík telst vanhæf til að rannsaka það.
******* segist heppinn að vera enn á lífi. 


„Ég meiddist töluvert og er ekki búinn að bíða þess bætur ennþá," segir ******** sem stundar nám við lagadeild Háskóla íslands og er meðlimur í Sniglunum. Bifhjólamenn eru margir hverjir afar reiðir yfir atburðinum og spyrja hvort það sé stefna lögreglunnar að aka niður mótorhjólamenn.

Keyrði í veg fyrir hjólið 

Í skýrslum lögreglunnar þann 31. maí kemur fram að nokkur bifhjól hafi verið mæld á of miklum hraða fyrr um kvöldið. Lögreglunni tókst hins vegar ekki að stöðva þá ökumenn. Nokkru síðar sá ökumaður lögreglubifreiðar númerið MN-074, ****, koma akandi við bensínstöðina á Ægisíðu.  **** var ekki viðriðinn hraðaksturinn fyrr um kvöldið og hefur ekki enn hlotið neina kæru eftir umrætt kvöld.
Ökumaður lögreglubifreiðarinnar ákvað hins vegar að stöðva hann. **** segist hafa komið fyrir horn og verið á leið inn í beygju þegar lögreglubíllinn keyrði snöggt í veg fyrir hann. **** skall á lögreglubílinn og flaug af hjólinu. 
Eins og sést á myndunum hér til hliðar er augljóst að lögreglan ók yfir á rangan vegarhelming. ****

23.7.04

Mótorcross ekki mjög hættulegt

Mótorsport er ekki bara karlasport eins og sumir halda því á undanförnum árum hefur fjöldi stelpna látið til skarar skríða á mótocrosskeppnum. 

Aníta Hauksdóttir, þrettán ára mótorhjólastelpa, hefur mætt sterk til leiks á fyrstu tvær umferðir Íslandsmeistaramótsins í mótocrossi og þykir örugg um titilinn í ár. Aníta hefur sinnt sportinu af miklu kappi frá tíu ára aldri eða síðan hún eignaðist sitt fyrsta hjól. "Pabbi minn byrjaði að hjóla árið 2000 og gaf mér þá crosshjól í afmælisgjöf. Ég var rétt farin að prófa hjólið þegar hann tók upp á því að skrá mig í fyrstu keppnina, í svokölluðu speedway, ekki mótocrossi. Á þeim tíma var hann sjálfur Íslandsmeistari í B-flokki. Ég var auðvitað mjög hissa því ég var rétt byrjuð að hjóla en gekk þó ágætlega. Ég tók einn strák í mótinu og var geðveikt ánægð með það," hlær Aníta sem þá var eina stelpan í keppninni. Foreldrar hennar, Haukur Þorsteinsson og Theodóra Björk Heimisdóttir, opnuðu fyrir rúmu ári mótorhjólaverslunina Nítró en þau eru bæði á kafi í sportinu. "Ég hafði ekki hugmynd um að það væru fleiri stelpur að hjóla fyrr en ég kynntist Heiðu í Nikíta. Við fórum að æfa okkur saman, kynntumst svo Söru Ómarsdóttur sem einnig var í þessu og saman stofnuðum við fyrsta kvennaliðið á Íslandi, Nikita Team." Á Íslandsmeistaramótum keppa allir sem einstaklingar en að móti loknu eru einnig liðum veitt sérstök verðlaun fyrir frammistöðu. "Við höfum æft okkur mikið, reynt að keppa á öllum mótum og fengið góða styrktaraðila," segir Aníta sem hafnaði í öðru sæti á Íslandsmeistarmótinu í fyrra. "Við höfum fengið leyfi til að æfa okkur á nokkrum brautum meðal annars í Grindavík og Álfsnesi en þar er líka mótocrossskóli." Hún blæs á að íþróttin sé hættuleg ef notast er við réttan búnað. "Þessu fylgir vissulega aksjón, fjör og spenna og maður getur fengið mikla útrás á hjólinu en ég veit um fleiri sem slasa sig í fótbolta en mótocrossi," segir hin frakka sem slær flestum við þegar mótorhljól eru annars vegar.
thorat@frettabladid.is
 23. júlí 2004

30.6.04

(Aprilia RSV mille R Tuono Racing) prufuakstur




REYNSLUAKSTUR Aprilia Tuono 

ALLLANGT er nú síðan Íslendingar lærðu að meta ítalska matargerðarlist; kveður svo rammt að þessu að ófáir Mörlandar telja ítalska matseld þá lystugustu sem völ er á í heiminum. En þeir vita það líka sem vilja að Ítalir eru ekki síðri listamenn í smíði mótorhjóla. Að minnsta kosti viðurkennir undirritaður fúslega að munnvatnsframleiðslan tók mikinn kipp er honum bauðst að reynsluaka hjólinu sem hér er til umfjöllunar: Aprilia Tuono Racing (það heitir reyndar fullu nafni Aprilia RSV mille R Tuono Racing).

Hér er á ferðinni mikill eðalgripur. Þetta er „nakin“ (svokölluð „streetfighter“) útgáfa af RSV mille „reisernum“ frá Aprilia. Munurinn er sá að Tuono-útfærslan (ítalska orðið tuono þýðir þruma) er nær klæðningarlaust, með 17 cm hærra og 80 cm breiðu rörstýri, en sömu kappaksturshjólstæknina að öllu öðru leyti. Háa og breiða stýrið gerir setuna á hjólinu upprétta, færir þyngd af framhjólinu og mun auðveldara fyrir ökumann að gera ýmsar kúnstir á hjólinu, svo sem að prjóna og fleygja því með leikandi hætti úr einni krappri beygjunni í aðra. Reynsluaksturshjólið er þar að auki útbúið „racing-kitti“, en því fylgir m.a. fjöðrun af beztu fáanlegu gerð frá Öhlins í Svíþjóð, þar með talinn stýrisdempari; alls staðar þar sem er plast utan á grunnútgáfunni er fislétt karbon; hjólið er lægra gírað (16 tanna driftannhjól í stað 17) og skiptingin „öfug“ (fyrsti gír upp, hinir niður). Síðast en ekki sízt er Racing-útgáfan útbúin „heitari“ EPROMvélarstýrikubbi og opnari hljóðkút (sem gefur 5 hö meira afl).

Það fer ekki framhjá neinum sem skoðar þetta hjól að það er smíðað bæði af ástríðu og natni. Það ber stolt tækni sína á torg fyrir augu skoðandans. Allir íhlutir í hæsta gæðaflokki og frágangur til fyrirmyndar. Kraftalegt tveir-í-einn-eðalstálpústkerfið undirstrikar að hér er aflmikið tæki sem er gert til að það líti ekki bara vel út heldur sé notað. Gæðaleikfang fyrir fullorðna.

Þessi tilfinning styrkist um allan helming þegar setzt er á hjólið og 1000-kúbika V2-vélin (sem kemur frá Rotax í Austurríki) vakin til lífs. Bassa-urrið sem út úr hljóðkútnum kemur og titringurinn sem vélin gefur frá sér á lágsnúningi kitlar eftirvæntingartaugarnar hressilega.


Í essinu sínu í beygjum

Nákæm skiptingin skilar hinu feikimikla togi vélarinnar (mest 101 Nm) hratt og örugglega til 190 mm breiðs afturdekksins og áður en maður veit af er maður búinn að týna umferðinni og kominn út á þjóðveginn. Á beygjuríkum þjóðvegarköflum er Tuono-ið í essinu sínu; það finnst fljótt hvað fjöðrunin vinnur sína vinnu vel og skilar ökumanninum mikilli öryggistilfinningu þegar hann húrrar hjólinu úr einni beygjunni í aðra, jafnvel þótt ójöfnur séu í malbikinu (eins og reyndar alls staðar er á íslenzkum vegum). Hágæðahemlakerfið frá Brembo ýtir enn undir þessa öryggistilfinningu, svo og glussastýrð „anti-hopping“-kúplingin sem gerir að verkum að þegar skipt er niður er hverfandi hætta á að vélarbremsan læsi afturhjólinu.

Hin upprétta áseta veldur því að sjálfsögðu að ökumaður tekur á sig töluverðan vind, en lítil vindhlífin veitir samt furðugott skjól ef hallað er vel fram á stýrið breiða. Á lokaðri braut kvað víst þannig vera hægt að ná 245 km hámarkshraða, sem telst anzi gott fyrir „nakið“ hjól.

Það ánægjulegasta við að keyra þetta hjól eru þó eiginleikar vélarinnar. Þar fer saman mikið tog alveg frá um 3.000 snúningum upp í snúningsþakið, sem er ekki fyrr en handan við 10.000 snúninga, og snúningsvilji vélarinnar sem lætur mann ekki standast freistinguna að snúa því duglega í hverjum gír, þótt hið góða tog leyfi líka mjög letilegar skiptingar. Þetta breiða snúningssvið með svo góðu togi þýðir að hjólið er gríðarsnöggt upp úr hvaða hraða sem er.

Í stuttu máli: hér er á ferðinni ótrúlega meðfærilegt hjól sem þó getur allt sem öflugustu sporthjól geta. Og það með ítölskum stíl.

Gamanið kostar reyndar sitt: 2.252.000 kr. í Racing-útfærslunni. Það er 773.000 krónum meira en grunngerð Tuono-hjólsins og sýnir það glögglega að toppklassaíhlutir eins og Öhlins-fjöðrunin kosta sitt.

Auðunn Arnórsson 
auar@mbl.is
morgunblaðið 30.6.2004