Tekið í nokkur torfæruhjól

KLX 300

Á dögunum bauðst DV að fara stutta ferð og prófa nokkur af þeim torfæruhjólum sem eru á markaðinum í dag. 

Tækin sem prófuð voru komu frá Vélhjólum og sleðum og KTM á íslandi og voru þetta Kawasaki KLX300 og KTM ECX 200 og 380. Eknir voru nokkrir slóðar í nágrenni Reykjavikur og komið við í gryfjunum fyrir ofan Mosfellsbæ. 

Nokkuð er um liðið síðan umsjónarmaður mótorhjólaprófanna hjá DV hefur komið nálægt þessu sporti af einhverju viti þannig að lita verður á þessa grein sem kynningu frekar en alvöruprófun.

Kawasaki KLX300

 Lagt var af stað um sjöleytið úr Grafarvoginum og byrjað á Kawasaki-hjólinu. Það hjól er með svokölluðu Stroker-kitti sem bætir nokkrum hestöflum við það en hestöfl eru ekki það sem þetta 300 rúmsentímetra hjól vantar. Hjólið var frekar lággírað, með 47 tanna afturtannhjóli, þannig að betra var að taka af stað í öðrum gir til að koma í veg fyrir Viagraáhrif. Maður er strax eins og heima hjá sér á þessu hjóli þar sem öll stjórntæki eru vel staðsett og kúplingin sérstaklega létt. Auðvelt er að ráða við það í venjulegum götuakstri, þökk sé fjórgengismótornum sem hefur mjög skemmtilegt snúningssvið sem kemur manni strax á óvart. Ekið var sem leið liggur um Grafarvoginn og yfir Vesturlandsveg, upp að rótum Úlfarsfells, þar sem við tókum slóða upp í fellið. Brekkurnar þar voru þessu hjóli ekkert vandamál og hægt var að láta það lulla þær í öðrum gír ef því var að skipta.
Uppi í miðju Úlfarsfellinu var stoppað til að taka nokkrar  myndir og á meðan dundaði umboðsmaður KTM sér við að reyna við langa brekku með barði efst.  Leiðin niður fellið var hjólinu
jafnauðveld og upp það þótt hjartað hefði einu sinni tekið kipp í brattri brekku þegar ég hélt að ég væri að missa það í stórgrýtisurðinni. Það hefði ekki verið beysið að koma með nýtt hjól úr prófun stórskemmt en þar sem hjólið er létt og meðfærilegt reddaðist það nú allt saman. í slóðunum á jafnsléttu komu siðan kostir hjólsins vel fram og eini galli þess líka: hart sæti sem rak mann til að vilja keyra það frekar standandi en sitjandi. Nokkuð hefur borið á því hjá framleiðendum undanfarin ár að hafa á boðstólum létt fjórgengishjól með litlum en öflugum mótorum eins og þetta. Óhætt er að segja að KLX-ið er þar ofarlega á vinsældalistanum og Stroker-búnaðurinn gefur því tilfinningu fyrir afli, svipuðu og í tvígengishjóli, en meö kostum fjórgengismótors, þ.e. togi og jafnara „powerbandi".

KTM ECX380 

Í gryfjunum í Mosfellsbæ var svo komið að því að setjast á KTM 380 með tvígengismótor. Það hjól er mjög öflugt, eða 61 hestafl, og eins og tvígengishjóla er siður skýst allur krafturinn fram á háum snúningi. Gæta þurfti sín á að missa hjólið ekki upp þegar aflið sagði til sín og betra var að reyna að ná því í spól til að hemja það. Það kom mér nokkuð á óvart hversu létt þetta hjól er og auðvelt að höndla það. Bensíngjöfin er einstaklega næm sem er mikill kostur í þessu umhverfi og gefur þá tilfinningu að maður hafi fullkomna stjórn á henni. Brekkur og hólar voru því eins og að drekka vatn þótt ég hefði látið þessar stóru vera og látið verkstæðisformann KTM um að leika sér í þeim. Setti hann á svið heilmikið sjónarspil þannig að ég hugsaði með mér að best væri að ég kæmi hingað aftur fljótlega með gamla XRið mitt og æfði mig aðeins meira áður en ég færi aftur út að hjóla með svona ökumönnum.  KTM er einn þekktasti framleiðandi torfæruhjóla í dag og er merkið austurrískt. Mótorinn í þessu hjóli er sjálfstætt framhald af 360-mótornum frá þeim framleiðanda og er kominn með góða reynslu. Kostir hjólsins eru samspil öflugs mótors og léttleika sem gefur fljótt þá tilfinningu að maður ráði vel við hjólið. Það eina sem maður óskaði sér eftir aksturinn var að hafa aðeins meiri reynslu því hjólið býður upp á miklu meira en ég réð við.

KTM ECX200

Á bakaleiðinni var svo komið að því að setjast upp á KTM 200. Þetta er minnsta og jafnframt léttasta hjólið af þeim sem prófuð voru, eða aðeins 96 kíló. Samt sem áður er það með öflugum 46 hestafla mótor en gefa þarf því meira inn en 380-hjólinu til að aflið komist til skila. Þetta hjól er alveg ótrúlega létt og þegar ég hélt að ég væri að missa það á hliðina í stórum forarpolli þurfti ekki nema smáhnykk á stýrið og fulla inngjöf til að skjóta því upp á barðið hinum megin. Hjólað var til baka gegnum Skammadalinn og með fram Úlfarsfellinu. Þrátt fyrir að hjólið vinni best á góðum snúningi er ekki hægt að segja að mikil hætta sé á að missa það út úr höndunum á sér því að léttleikinn er slíkur að það er eins og að vera með skellinöðru undir sér. Á malarvegunum með fram Hafravatninu var mjög gaman að aka á lausamölinni og auðvelt að ráða við hjólið, hvort sem var á bremsu eða inngjöf. Það var fyrst núna að mér fannst ég geta haldið aöeins í við  umboðsmanninn þótt ég æki ekki hálfa leiðina heim á afturhjólinu eins og hann. Það kom honum loks í koll þegar hann prjónaði yfir sig í fjórða gír og hjólið kollsteyptist tvær veltur. Miðað við hvernig þetta leit út skemmdist græjan alveg ótrúlega litið - skakkt stýri og ekki annað að sjá á því. Reyndar brettist upp á neðsta hlutann á innra brettinu enda búið að grafa með því 20 metra langan skurð áður en það fór endanlega yfir sig. Við prófun 200-hjólsins er annars fátt að bæta öðru en því  að þetta hjól hentar vel öllum, hvort sem þeir eru byrjendur eða vanir keyrarar. Auðvelt er að höndla  það í  hvaða akstri sem er.

KTM 200EXC  og KTM 380EXC

  Hvað um krakkana?

Í lokin fylgdumst við með 9 ára gömlum syni umboðsmannsins á nýja 65 rúmsentímetra krossaranum sínum í skellinöðrugryfjunum í Grafarvogi. Þrátt fyrir lítinn mótor er það ein 19 hestöfl og áður en við vissum af var guttinn farinn að taka fyrir okkur nokkur stökk.
Þessa braut lét Mótorsmiðjan gera á sínum tima en hún hefur aðeins látið á sjá og gaman væri ef borgin gæti séð af einni traktorsgröfu þarna í einn eða tvo daga til að ungu strákarnir geti haldið áfram að æfa sig þarna. Persónulega held ég að mörgum liði betur að vita af þeim þarna heldur en úti
í umferðinni, innan um stærri ökutæki sem fara helmingi hraðar yfir. Það er nú einu sinni svo hérna að í ökuréttindalöggjöfinni okkar er stórt gat sem er réttindi á 125 rúmsentímetra hjól, en þau fær maður Í flestum öðrum Evrópulöndum. Afleiðingin er sú að stökkið af skellinöðrunni upp á stóra torfærahjólin er nokkuð hátt. Við skulum vona að þeir sem bera ábyrgð á þessum málum beri gæfu til að gera þar bragarbót.

-NG
DV 26.5.1999

Á mótorfáki fráum

Sif er glæsileg þegar hún er
kominn í leðurskrúðann

Siv Friðleifsdóttir alþingismaður: 

Þegar sólin hækkar á lofti dusta mótorhjólaáhugamenn rykið afmótorfákunum, sem legið hafa í hýði yfir vetrarmánuðina. Þetta sama fólk fer þá úr hefðhundnum vinnufötum en fer t staðinn t svarta leðurgalla og setur á sig hjálm. Þá þekkir enginn þingmanninn, kaupmanninn.

Það alltaf gott þegar vorið kemur og það styttist í að maður geti notað mótorhjólið. Ég fer af stað þegar það er orðið hlýtt í veðri. Mér finnst ekkert gaman í vondu veðri og það er kaldara en margur

heldur aö þeysa um á mótorhjóli," sagði þingmaðurinn Siv Friðleifsdóttir þegar Tilveran heimsótti hana á dögunum.
   Mótorhjólin eru eins konar fjölskyldusport hjá Siv, því systkinahópurinn, tveir bræður og tvær systur, eru öll með vélhjólapróf. „Þetta er sennilega dálítið sérstakt hjá okkur að vera fjögur systkini með mótorhjólapróf, en ég og Ingunn Mai systir min eigum hjólið saman," segir Siv. Mótorhjólið er fyrst og fremst frístundagaman hjá Siv, en hún viðurkennir að hún hafi nokkrum sinn veitir manni og krafturinn sem maður finnur í tækinu. Ég hef gaman af því að ferðast á þvi á góðviðrisdögum. Það er
allt önnur og skemmtilegri tilfinning að sitja á hjóli miðað við það að vera inni í bíl. Maður sér hlutina í annarri vídd."

Vlrtist ekki þekkja mig 

Siv er glæsileg þegar hún er komin í leðurskrúðann, en hún segir leðrið lífsnauðsynlegt þegar ekið er á mótorhjóli. „Leðrið bjargar miklu; bæði hvað varðar kulda og ekki síst slysahættu. í starfi mínu sem sjúkraþjálfari hef ég í gegnum tíðina meðhöndlað marga eftir vélhjólaslys. Fólk verður að vera þess meðvitað að það getur verið hættulegt að ferðast á vélhjóli og ég reyni alltaf að fara varlega," segir Siv.
   Þegar Siv er beðin að rifja upp skemmtilega sögu í  sambandi við mótorhjólið, segir hún fyrst koma upp í hugann atvik sem átti sér stað í fyrra. „Ögmundur Jónasson var að fagna fimmtugsafmælinu sínu og ég ákvað að fara á hjólinu í veisluna. Ég setti blómvönd frá þingflokki framsóknarmanna í bakpoka og lagði af stað. Það var svolítið fyndið að þegar ég tók af mér hjálminn og heilsaði afmælisbarninu, sem þekkti mig strax, tók ég eftir því að Ólafur G. Einarsson, forseti þingsins, sem stóð við hlið Ögmundar, horfði skringilega á mig. Hann virtist ekki þekkja mig í þessari múnderingu og það var ekki fyrr en ég sagði: Blessaður, þetta er Siv, að hann kveikti á perunni og fór að hlæja," segir Siv Friðleifsdóttir.

-aþ
DV
13.04.1999

Hendur píanókennarans dýrasti farmurinn

Guðni Guðmundsson, organisti í Bústaðakirkju:

Ég þarf ekki annað en að sjá mótorhjól á götu til þess að verða spenntur eins og lítið barn. Ætli ég teljist ekki forfallinn mótorhjólamaður," segir organistinn Guðni Guðmundsson, sem hefur  síðstliðin átta ár ekið um borgina á forláta afmælisútgáfu af Hondu Shadow. Vetrartímann segist Guðni nota til að dytta að hjólinu og láta betrumbæta það. Hann hefur meðal annars látið brenna myndir af músíkhörpu og friðardúfum á frambrettið. „Það er gríðarlega skemmtilegt að ferðast um á fallegu hjóli og núorðið nota ég hjólið meira og minna allt árið. Maður er stundum andlega lúinn eftir langan vinnudag og þá er fátt meira hressandi en fá sér góðan hjólatúr. Ég er lítið gefmn fyrir göngutúra og nota hjólið í staðinn," segir Guðni.

Frestaði hjólakaupum í mörg ár

   Áhugi Guðna á mótorhjólum er ekki nýr af nálinni og nær allt aftur til námsáranna í Kaupmannahöfn fyrir aldarfjórðungi. „Þá vorum við hjónin bæði á hjóli en hún hefur lagt þetta sport á hilluna. Þegar ég kom heim úr námi sögðu menn hér að það væri svo hættulegt að vera á mótorhjóli að ég frestaði því í mörg ár að fá mér hjól. Það var svo fyrir átta árum að ég ákvað að láta slag standa og festi kaup á Hondunni."
   Guðni segist ekki kunna margar vélhjólasögur en eitt atvik standi þó upp úr í þeim efnum. „Það var einhverju sinni þegar ég var ungur námsmaður i Kaupmannahöm, að ég hitti Rögnvald Sigurjónsson píanókennara á járnbrautarstöðinni. Hann var á leið út á flugvöll en hafði  misst af rútunni. Það var auðvitað ekkert annað að gera en að bjóða manninum far og hann settist aftan á hjólið með heljarstóra ferðatösku fyrir framan sig. Mér er enn fyrirmunað að skilja hvernig við komumst klakklaust út á völl, því Rögnvaldur hafði aldrei áður setið á mótorhjóli. Ég hugsaði bara um hversu dýrar hendurnar væru á Rögnvaldi og sennilega á ég aldrei fyrr eða síðar eftir að ferðast með jafn dýran farm og í þetta skipti," segir Guðni Guðmundsson organisti.

-aþ

DV

13.04.1999

Skipt um jakka

Bolli Kristinsson kaupmaður:

„Það er ekkert mál að skipta um jakka," segir Bolli Kristinsson, kaupmaður í tískuversluninni Sautján. í vinnunni er hann klæddur í jakka samkvæmt nýjustu tísku en þegar hann situr á rauða Harley Davidson-mótorhjólinu er hann í grófum, svörtum leðurjakka.

„Mér finnst að karlmenn eigi að kunna að keyra mótorhjól. Mér
finnst líka gaman að sjá konur á mótorhjólum. Sumar eru svakalegir
ökumenn."
 Bolli var 15 ára þegar hann fékk skellinöðru. „Ég eignaðist mótorhjól þegar ég var 17 ára. Þetta blundaði alltaf í mér. Svo sá ég þetta fallega Harley Davidson hjól til sölu fyrir tíu árum. Ég gat ekki staðist freistinguna að eignast það. Ég hef verið mjög ánægður með það. Það er skemmtilegt að eiga svona hjól sem er mikill gripur."
 Hann hefur farið styttri ferðir á hjólinu: til Selfoss, austur í sveitir og upp i Kjós. „Stundum fer ég einn en stundum situr einhver aftan á."
Harley Davidson-hjólið hefur rödd sem Bolli segir að sé engu lík. „Framleiðendur hjólanna reyndu að fá einkaleyfi á þessu sérstaka hljóði þar sem japönsku hjólaverksmiðjurnar voru farnar að reynaað gera eftirlikingar."
Bolli vonast til að eiga rauða Harley Davidson-hjólið alla ævi. „Ég hætti þessu aldrei.

-SJ

DV 

13.04.1999

Rosaleg útrás

Torfi Hjálmarsson gullsmiður:

Ég byrjaði ungur að aka mótorhjólum en ég tók próf á stórt hjól þegar ég var rúmlega tvítugur. Ég keypti mér síðan 20 ára gamalt Triumph-hjól sem mig hafði lengi dreymt um," segir Torfi Hjálmarsson gullsmiður. Í dag á hann nýlegra Triumph-hjól, sem hann kallar götuhjól, auk þess sem hann á Husaberg torfærumótorhjól. Hann hefur keppt á hjólinu en segist ekki berjast um toppsætin.

   „Ég hef gaman af að lagfæra og gera upp mótorhjólin mín og á margar stundirnar úti í bílskúr þar sem ég geymi þau. Skemmtilegast finnst mér þó að keyra þau." 

   Torfi notar hjólin allt árið og 8 ára sonur hans, Freyr, á lítið Suzuki-hjól. Á veturna aka þeir á ísi lögðum tjörnum og á harðfenni. Á sumrin aka þeir á lokuðum brautum og svæðum. Torfi segist löngu hættur að rúnta í bænum. „Ef ég fer eitthvað á götuhjólinu þá fer ég út úr bænum og þá helst í lengri ferðir, eins og norður á Akureyri. Torfæruhjólið veitir mér þó meiri útrás og ánægju. 

  Torfi fer alltaf með félaga sínum hringinn í kringum landið einu sinni á ári á gamla hjólinu. Ferðin tekur um viku. „Við hjónin reynum síðan að fara tvö saman út á land og situr konan þá aftan á."

   Torfi gefur ekki bensínið i botn á götunum. Útrásina fær hann þegar hann er á torfærumótorhjólinu. „Þetta er svakalega mikil útrás. Ég elska að finna mig frjálsan á stöðum þar sem hvergi sjást umferðarmerki og ég set engan í hættu nema sjálfan mig. Þessu fylgir oft mikiil hraði og gifurleg átök. Á torfærumótorhjólinu er ég alltaf að reyna að sigra sjálfan mig og þegar vel gengur liður mér ótrúlega vel. Það er eflaust á við langar setur hjá sálfræðingum að sirja gott mótorhjól. Þegar ég kem heim úr góðum túr er ég afslappaður og tilbúinn að takast á við umhverfið og þær kröfur sem hvunndagurinn gerir." -SJ

DV 

13.04.1999

Þorsteinn Hjaltason fólkvangsvörður: Ekkert sem truflar

Þorsteinn Hjaltason, fólkvangsvörður í Bláfjöllum, þeysist um á snjósleðum og skíðum á veturna.

 Á vorin dustar hann rykið af Suzuki Intruder mótorhjólinu sínu sem hann keypti í fyrravor. „Draumurinn um að kaupa hjól hafði blundað lengi í mér," segir Þorsteinn. Hjólið, sem er svart og grænt, er 1500 cc. Hann segir að sérstók tilfinning vakni þegar hann þeysist um á vélknúna  mótorfáknum úti á landi.
„Þetta er eithvert frjálsræði. Maður er einn í sínum hugarheimi og það er ekkert sem truflar. Ég losna líka við spennu ef hún er fyrir hendi. Ef ég hjóla hins vegar í bænum er ég ákaflega upptekinn við umferðina því það má aldrei af henni líta." Þótt Þorsteinn hafi ekki keypt mðtorhjól fyrr en í fyrravor hefur hann haft próf á slíkan farkost í um 40 ár. „Ég vann til margra ára á bílaverkstæði lögreglunnar og sá mikið um viðhald og viðgerðir á mótorhjólunum í flotanum Þá lærði ég á mótorhjól."
Þorsteinn hefur viðrað hjólið tvisvar sinnum á þessu vori. Lokað var í fjöllunum annan í páskum og þá notaði hann tækifærið og sýndi sig og hjólið í Reykjavík og nágrenni. Ferðirnar eru þó stundum lengri. í fyrrasumar fór hann hringinn í kringum landið auk þess að fara aðra ferðir á Snæfellsnes og út á Reykjanes. Hann býst við að fara aftur hringinn í sumar. Konan hans situr stundum aftan
á og eru þau þá bæði i réttu göllunum - í leðursamfestingum og með hjálma. „Ég hef afskaplega mikla ánægju af þessu."
Þorsteinn kemst á eftirlaun eftir fjögur ár. „Ég vona að ég verði þá svo frískur að ég geti leikið mér meira. Ég á svo mörg áhugamál," segir fjallkóngurinn. Fyrir utan að sitja á mótorfákinum fer hann
mikið í ferðalög og stundar fjallgöngur.

-SJ
DV 13.04.1999

Mótorhjólin númer eitt, tvö og þrjú

Hilde B. Hunstuen er eigandi verslunarinnar Gullsport
og haldin ólæknandi Mótorhjóladellu 

Í versluninni Gullsporti í Brautarholtinu tekur á móti mér ljóshærð stúlka, Hilde B. Hundstuen að nafni. Hún segist eiga þrjú mótorhjól, tvær kisur, páfagauk og kærasta. Hún er eigandi verslunarinnar og haldin ólæknandi mótorhjóladellu.  

Hilde kom til íslands frá Noregi árið 1992, þá tvítug að aldri. Hún hefur alla tíð haft áhuga á  mótorhjólum, en í Noregi varð hún að láta sér lynda að vera aftan á fákum bróður síns og frænda. Hilde þekkti engan á Íslandi þegar hún ákvað að koma hingað en segir að það hafi verið vinsælt í hennar vinahópi heima í Noregi að gera eitthvað öðruvísi en allir aðrir. Sumir fóru til Bandaríkjanna, Bretlands, Frakklands og Þýskalands en hún sá auglýsingu um að það vantaði au-pair til íslands og ákvað að slá til.
„Ég var hér í nokkra mánuði við að passa börn en fór svo heim til Noregs. Ég hafði þó eignast marga góða vini sem vildu endilega fá mig aftur til íslands og létu sig ekki muna um að útvega mér vinnu og húsnæði. Þegar ég hafði svo verið hér nokkurn tíma byrjaði ég með strák," segir  Hilde. Þar með voru örlög hennar ráðin

Enginn vildi stelpu í viðgerðarstarf 

„Ég vann á ýmsum stöðum, svo sem í Kjötmarki, í matvöruverslun í Hafnarfirði og í fiskvinnslu
úti á Granda. í tómstundum var ég alltaf að dunda mér í Hjólheimum við þetta helsta áhugamál mitt og fór síðan að vinna hér í Gullsporti. Ég eignaðist þó ekki verslunina fyrr en nú í janúar."

Það er nóg að gera en Hilde er ein í versluninni. Hún segist þó fá mikla aðstoð frá öllum sinum vinum, þeir skiptist á að koma og vera henni innan handar við afgreiðslustörf. Í sumar verður hún þó að ráða starfsmann því salan nær hámarki á sumrin.
 Fólk kemur með hjólin sín og Hilde gerir sitt besta til þess að selja þau. Einnig verslar hún með leðurgalla og ýmsa fylgihluti sportsins. Á verkstæðinu er hún síðan að undirbúa hjólin fyrir sumarið en getur þó bara verið þar eftir klukkan sjö á kvöldin þegar hún hefur lokað versluninni. Hilde segir að hún hafi lært með tímanum að gera við. Auk þess stundaði hún nám í hjólaviðgerðum í heilt ár í Noregi.
„Ég sótti um á átján stöðum úti en þar voru fordómarnir gríðarlegir," segir Hilde. „Mér var sagt að þeir vildu gjarnan ráða mig en ekki væri hægt að bjóða kúnnunum upp á að stelpa væri að gera við hjólin þeirra."

Á dagatal með berum strákum 

Hún gafst að lokum upp á þvi að sækja um störf í Noregi og kom til Íslands þar sem engum þykir undarlegt að hún sé að selja og gera við mótorhjól. Hilde fer líka allra sinna ferða á hjóli en hefur aldrei átt bíl. Hún viðurkennir að það sé stórhættulegt að vera á mótorhjóli í glæpsamlegri umferð höfuðborgarsvæðisins en segist klæða sig og aka samkvæmt þeim hættum.
Mótorhjólablöð liggja frammi í versluninni. Framan á þeim öllum eru fáklæddar eða óklæddar, íturvaxnar stúlkur sem halla sér nautnalega fram á vélfáka. Fer þetta ekkert í taugarnar á Hilde?
„Jú, þess vegna fékk ég mér svona," segir hún hlæjandi og dregur fram dagatal með fallegum hjólum og stæltum, olíubornum strákum. Líka fáklæddum.
En eru margar stelpur sem hafa áhuga á mótorhjólum? „Það er harður kjarni, segir Hilde. „Margar koma og fara en við erum fimm sem höfum verið í þessu í mörg ár. Hjá mér eru mótorhjólin áhugamál númer eitt, tvö og þrjú."

-þhs 

DV 20.3.1999

https://timarit.is/