7.7.94

Norskir mótorhjólamenn


 Ánægðir á Íslandi,  Vantar útigrill á tjaldstæðum!


Tveir Norðmenn, Aksel Stand og Björn Wennberg litu við hjá blaðinu á dögunum en þeir voru þá nýbúnir að aka hringveginn á tveimur nýjum stórum mótorhjólum. Þeir sögðust hafa komið með Norrönu þegar hún kom hingað í fyrstu ferð sumarsins og ætluðu með henni til baka í næstu ferð út, en þeir kæmu frá bænum Hokksund. Þá langaði að segja í stuttu máli frá því markverðasta sem þeir upplifðu í þessu stutta ferðalagi. Bjöm Wennberg sagðist hafa séð grein í norsku mótorhjólablaði, eftir norskan mann til heimilis á Akureyri, sem hafði skrifað um ferðalög um ísland á mótorhjóli. Þar hefði hann hælt landi og þjóð svo mikið að þeir félagar hefðu ákveðið að drífa sig hingað strax og færi gæfist. Ekki sögðust þeir hafa séð eftir því. Þeir væm búnir að ferðast til tíu ólíkra landa í heiminum og ísland væri það land sem hefði komið þeim allra mest á óvart. En ekki voru þeir mjög hrifnir af malarvegunum, en kannski var þa ð vegna þess að þeir hefðu keypt ný mótorhjól sem vega yfir 250 kg. og því verið með hugann við hjólin þegar þeir óku malarvegina.

Er þeir komu til landsins óku þeir beinustu leið frá Seyðisfirði til Akureyrar. Því næst var ekið suður til Reykjavíkur og gist þar í tvær nætur. Á meðan þeir dvöldu í Reykjavík var farið í Bláa lónið en Aksel sagðist vera soriasimi sjúklingur og hefði öðrum deginum verið eytt í lóninu, og það hefði verið meiri háttar. Hann sagðist vera búinn að fara til færustu sérfræðinga sem hann vissi um, til lækninga en Bláa lónið hefði slegið þessu öllu við, þó svo að aðeins hefði verið um að einn dag að ræða. Því næst var ekið til Hafnar í Hornafirði þar sem þeir fengu að skoða fiskvinnslusal Borgeyjar hf., en máttu samt ekki taka myndir þar inni. Þeim leist vel á fiskvinnsluna og sögðu hana vera langt á undan fiskvinnslu í Noregi . Þeim fannst verðlagning hér á landi yfirleitt vera há. Þeim fannst tilbúinn matur vera dýr og því aðallega borðað brauð og súrmjólk, ennfremur fannst þeim bensín vera dýrt hér miðað við í Noregi. Eitt fannst þeim merkilegt; á allri leiðinni fundu þeir ekki neinn útigrillstað þar sem ferðamenn geta sest niður og eldað sér mat á eldstæði og þeim fannst vanta svoleiðis. Þeir fullyrtu að svoleiðis eldstæði myndi minnka álagið á viðkvæmum gróðri landsins og þetta myndi ábyggilega mælast vel fyrir hjá ferðamönnum þá sérstaklega erlendum. I lokin sögðu þeir að ferðin hefði verið frábær og þeir ættu eftir að koma aftur. MM

Austri   7.7.1994

2.7.94

Íslendingar í þriðja sæti í Snetterton


Íslenskt landslið í mótorhjólaakstri keppti í fyrsta sinn á erlendri grund er þrír íslendingar tóku þátt í þolkeppni (endurance) á mótorhjólum í Snetterton í Bretlandi á laugardaginn fyrir viku.
 Árangurinn varð góður: íslenska liðið lenti í þriðja sæti. 
Keppnismennirnir voru þeir Unnar Már Magnússon, Karl Gunnlaugsson og Þorsteinn Marel - sem líklega er þekktari sem Steini Tótu. Hjólið var Honda CBR 600, mikið breytt, sem þeir leigðu af Ron Grant sem áður keppti fyrir Suzuki, tók síðan að sér keppnislið Honda en hefur síðustu árin starfað sjálfstætt að hjólasmíð og breytingum. Hann hjálpaði íslendingunum allan tímann, gaf þeim góð ráð og stóð með þeim á þjónustustöðinni - sem á keppnisslangri kallast pitt.

Óku klukkutíma í einu hver

Þolkeppnin í Snetterton er 500 mílna keppni (804 km) og þannig uppbyggö að þegar fyrsti keppandinn hefur lokið fullri vegalengd, 255 hringjum, um 3,2 km á lengd, er keppninni lokið. Þegar þar aö kom á laugardaginn var voru Islendingarnir rétt um tveim hringjum á eftir liðinu í öðru sæti. Bæði fyrstu sætin voru skipuð þaulvönum keppnismönnum með fullkomna „pittaðstóðu" þannig aö óvaningarnir okkar hafa staðið sig afbragðs vel. Keppendur óku til skiptis og var hver um sig svo sem klukkutíma á ferðinni í einu, eða sem svaraði því að tæma einn geymi af bensíni. Keppnin hófst í grenjandi rigningu og íslendingarnir fóru hægt af stað til að átta sig á brautinni og halda sig á henni. Samt voru þeir fljótlega komnir í tíunda sæti eða ofar en alls voru um 20 lið í keppninni. Strax
eftir fyrstu skipti varð einn ökumannanna fyrir því óhappi aö detta. Hann meiddi sig þó ekki né skemmdist hjólið en við þetta féllu íslendingarnir niður um tvö sæti. Þeir unnu það þó upp aftur og síðustu hringina voru þeir komnir með bestu brautartímana og enduðu sem fyrr segir í þriðja sæti. Þeir hlutu einnig aukaverðlaun fyrir það hve langt að þeir voru komnir og fyrir góða samvinnu.

Sviðalykt af Visakortunum

 Að sögn íslendinganna var þetta  sérstök upplifun og gaman að taka þátt í þessu. Kostnaðinn hafa þeir mest reitt upp úr eigin vösum, fyrir utan lítils háttar styrki sem þeir fengu eftir tombólu á árshátíð hjá Sniglunum og þvíumlíkt, og óttast að nú sé komin sviðalykt af Visakortunum sínum. Æfingaaðstaða er heldur engin fyrir hendi á íslandi og þeir hafa fengið afsvar við því að loka tímabundiö ákveðnum svæðum til að æfa sig á - þó að þeir hafi fengið jákvæðar undirtektir hjá öllum þeim sem eiga hlut að þessum tilteknu svæöum. Mótorhjólasport á enn undir högg að sækja á íslandi.
S.H.H.
DV 2 7. 1994
https://timarit.is

27.6.94

Hjóladagur Snigla

- Heiðurssnigill útnefndur á Ingólfstorgi 

Um 75 til 100 bifhjól verða í hópkeyrslunni sem er aðallega farin til að vekja athygi á okkar málum, einkum tryggingamálum. Þetta eru áhugamanna- og baráttusamtök en það verður örugglega nóg um glens og gaman. Við ætlum að útnefna heiðurssnigil númer 900 og fleira," sagði Björn Ragnarsson, fréttafulltrúi Bifhjólasamtaka lýðveldisins, í samtali við DV en Sniglarnir halda siim árlega hjóladag á laugardaginn. Bifhjólafólk hittist með fáka sína kl. 14 við Kaffivagninn á Granda.
Síðan verður ekið í hópkeyrslu um höfuðborgarsvæðið; Tryggvagötu, Sæbraut, Reykjanesbraut, Lækjargötu, Strandgötu, Reykjavíkurveg, Kringlumýrarbraut, Bústaðaveg, Skógarhlíð, Snorrabraut, Eiríksgötu, Skólavörðustíg, Laugaveg og endað á Ingólfstorgi kl. 16.

Formaður stjórnar Snigla, OfurBaldur, flytur ræðu dagsins og út nefnir heiðurssnigil númer 900.
Sniglar hafa þá hefð að taka sléttu tólurnar frá til heiðurs einhverjum sem greitt hafa götu þeirra. Þeirra á  meðal eru Ómar Ragnarsson, Arni Johnsen og fleiri góðkunnir.
Einnig flytja ræður fulltrúi Umferðarráðs og Ómar Smári frá Lógreglunni.
Trúbadorinn Bjanii Tryggva ætlar síðan að leika fyrir áhorfendur.

DV 24.6.1994

25.6.94

Árlegur Hjóladagur Sniglana




ÁRLEGUR hjóladagur Sniglana, Bifhjólasamtaka Lýðveldisins, var haldinn síðastliðinn laugardag. 

Þá fóru meðlimir samtakana í breiðfylkingu um Reykjavík og enduðu á Ingólfstorgi þar sem boðið var upp á skemmtidagskrá. Tilgangur með þessum árlega viðburði er að áminna vegfarendur um að sýna aðgætni í umferðinni og minnast þeirra sem láta lífið í vélhjólaslysum. Ofur Baldur, kynningafulltrúi sniglanna kynnti áhofendum starfsemi þeirra og á eftir honum fluttu Ómar Smári Ármannsson, aðstoðar-yfirlögregluþjónn, og Sigurður Helgasson, upplýsingafulltrúi Umferðaráðs, ávörp. Að lokm tók Bjarni Tryggvason nokkur lög.






11.5.94

GRÁI FIÐRINGURINN

Grímur að störfum

Þann 30. október síðastliðinn bar það til tíðinda að hópur manna var saman kominn í bíókjallaranum við Hverfisgötu. Allir áttu þeir eitt eitt sameiginlegt en það var ódrepandi áhugi á gömlum mótorhjólum. Þetta mannamót var stofnfundur gamlingja. Meðlimir Vélhjólafjelags Gamlingja verða samkvæmt stjórnarskrá að vera komnir til vits eða ára.  Voru nokkrir þeirra heimsóttir í hið allra heilagasta, skúrana, til að komast að því hvort sú fullyrðing ætti við rök að styðjast.

Grímur Jónsson

Þú ert Aldursforsetinn í Gamlingjum. Hvenær hófst þín hjólamennska?
    " Ég fékk fyrst áhuga á hjólum þegar ég var að læra,svona 1943-1944. Þá eignaðist ég gamalt hjól sem ég kom í geymslu upp á háalofti hjá pabba. Þetta var breskt hjól með sérkennilegu lagi en hvað það heitir man ég ekki. Til stóð að gera hjólið upp en það var allt í rusli en allt var til í það.
     Svo fór ég á sjóinn þegar ég var búinn að læra og fór að kynna mér út í Englandi  hvort ég fengi eitthvað í hjólið. Þegar ég kom heim hafði pabbi fengið hreingerningaræði og hent öllu út af loftinu og þar á meðal hjólinu. Þannig að það fór fyrir lítið. Bróðir minn var líka mikið á hjólum í gamla daga og ég fékk að taka í hjá honum en hjól eignaðist ég ekki aftur fyrr en löngu seinna"
   Voru aksturskilyrði fyrir hjólekki slæmá þeim tíma?
" Nei, þau voru það nú ekki. Hjólið sem bróðir minn átti var Ariel. Það var með lágum þyngdarpunkti og fjöðrun eins og þá tíðkaðist en þótt það væru holur og möl þá var alveg dyrðlegt að keyra það, það lá alveg á veginum"
Hvað komsvo næst?
   "Annað hjólið mitt var og er Henderson 1918. Ég fékk það hjá Inga í Ánanaustum en hann seldi brotajárn. Á motorinn rakst ég inni á lagernum hjá vélsmiðjunni Héðni og fór að spyrjast fyrir um þetta og hvort hann vildi selja mér hjólið. Það var alveg sjálfsagt og lét hann hafa fimmþúsundkall. En þá hafði kallinn látið einhvern strák hafa stellið og allt sem því tilheyrði en hann hafði aldrei borgað það. Það endaði með því til að friða strákinn þá keypti ég restina af honum á 25000 krónur."
Hvað er svona sérkennilegt við þetta hjól?
   "Það er náttúrulega fjögra strokka með toppventlavél, 1168 kúbik og eru aðeins tvö hjól af þessari tegund eftir í heiminum. Hitt er á Nýja-Sjálandi. Þetta er líklega elsta hjólið á landinu."
Hvað tók svo við?
" Næst kaupi ég tvö hjól af þjóðverjum sem komu hingað. Þetta voru Maico hjól frá þýska hernum en þeir fóru yfir hálendið á þeim. Þau notaði ég í nokkur ár fyrir norðan í Hrútafirði. Seinna seldi ég þau Magnúsi Axelsyni fasteignasala. Ég átti líka Royal Enfield '37 módelið sem ég fékk á undan þeim og geymdi líka fyrir norðan."
Hvað með Henderson hjólið?
Hvað þarf að laga í því?
  " Stellið, gafflarnir, brettin, sætin, stýrið og luktin. Þetta er allt í góðu lagi. Tankurinn er þokkalegur en svo er það náttúrulega mótorinn. Það eru vandræði með magnetuna og svo er ég að smíða nýja stimpla og stimpilstöng en mótorinn sjálfur er ekkert skemmdur."
Áttu ekki frá einhverju skemmtileu að segja að lokum?
Þaðvar einu  sinni norður í Hrútafirði að ég lá fyrir gæs. Ég fór meðfram lítilli ársprænu og ætlaði að komast út á litla sléttu skammt þar frá. Þegar ég er kominn næstum niður undir sjó þá gekk ég fram á mótorhjól, gamalt BSA hjól 1945-46 módel. Áfram hélt ég við veiðarnar en hugsaði mér að tala við bóndann sem ég og gerði og fékk leyfi hjá honum til að hirða hjólið. Svo þegar ég kom seinna að ná í hjólið á pick-up þá var það allt í einu horfið. einhver hafði bara tekið þaðen ég missti af gæsinni."
Já það borgar sig að grípa gæsina meðan hún gefst.
 " Já meður verður að gera það. Ég hefði betur rúllaðþví upp eftir og komið því heim."

Þröstur

Þröstur Víðisson, Haukur Richardsson og Torfi Hjálmarsson.

Hvað er lang síðan að þið byrjuðuð með þennan skúr saman?
   Þröstur : það eru svö ár síðan við byrjuðum hérna. Ég og Fuðmundur Gunnarsson, sem á Svarta BMW hjólið, vorum saman með skúr, Haukur var upp í Breiðholti og Torfi bara heima hjá sér í sínum skúr.
Hvaða hjól eru hérna og hvaðan koma þau?
  Haukur og Torfi : Það eru tveir Tridentar, báðir '75 módelið og koma frá ameríku.
Haukur: Og svo Norton Commando en hann kemur frá Hilmari en kom hérna fyrst æi upphafi árs 1975 en þá flutti Fálkinn hann inn, einn af fjórum, og Þröstur með BMW.
Þröstur: Það má eiginlega segja að þeir séu þrír. Það að sjálfsögðu mitt R69S '65, Hjólið hans Gumma R50 '67 og svo R75/6  '73.  Það komu hingað túristar 1970 á R50 hjólinu og keypti Karl Cooper það af þeim og átti í 20 ár áður en Guðmundur fékk það. Mitt hjól er lögguhjól sem selt var á uppboði í kringum 1980 og er ég annar eigandinn af því á eftir löggunni.
Hvað eruð þið búnir að eiga hjól lengi ?
Haukur : Ég eignaðist fyrsta hjólið 1968.
Þöstur:  Og ég eignaðist fyrsta hjólið 1974 held égen það var japanskt og ég tek það fram að það vareina japanska hjólið mitt, svo fór ég í bretana. Svo náttúrulega sá ég að mér og fékk mér BMW.
Torfi : Ég fékk fyrsta hjólið 1987,Triumph Tiger.
Er einhver rígur á milli hjólategunda hjá ykkur?
Torfi: Ekki til. Jú,jú en það er allt á góðu nótunum.
Haukur : Það er skotið á menn en .Það er aldrei skotið undir belti. Það er svona verið að gantast eins og maður segir, annað væri bara óheilbrigt.
Þröstur: Það er til siðs að rísa upp á hjólunum þegar við náum að farafram úr hverjum öðrum til að sýna mönnum óæðri endann.
Torfi: Þannig að það má segja að Þröstur þekki þá hlið okkar ansi vel.
   
Lúrið þið ekki á einhverji skemmtisögu.?
Haukur: Það var um árið að við fórum á 17. júní  á Akureyri 1991.  Við vorum beðnir um að koma með hjólin á sýninguna þar og í bakaleiðinni fengum við alveg djöfull gott veður. Við stoppuðum í Varmahlíð og hittum þar mann á BMWsem var Þjóðverji.  Hann var með landabréf uppi og var eitthvað að reyna að átta sig hvert hann væri eiginlega að fara.
Við sem sannir íslenskir mótorhjólamenn vildum náttúrulega aðstoða manninn og býð ég honum að vera í samfloti með okkur. Í þvíkemur Þröstur og er hann með á bakinu þýska járnkrossinn.  Ég segi við Þjóðverjann að þetta sé nú Þjóðverji líka og tek í öxlina á Þresti og sný honum við.  Hann fölnaði upp og afþakkaði boðið keyrði þarna í nokkra hringi og hvarf svo. Hann hélt greinilega að við værum snarvitlausir, varð bæði hræddur og ráðvilltur. Við skírðum þennan mann Adolf von Snitzel.

Má segja að Gamlingjar hafi verið stofnaðir upp úr þessum félagskap ykkar?
Haukur: Já alveg hiklaust.
Þröstur: Maður kynntist náttúrulega stórum hópi manna út frá þessu. Maður þekkti náttúrulega Timerinn og smátt og smátt myndaðist kjarni góðra manna. Þetta var rætt á milli manna og svo þróaðist þetta svona.
Hvaðer á döfunni?
Þröstur: Við höldum aðalfund í Vestmannaeyjum í ár sem stendur í tvo daga.
Torfi: Þar ætlum við að leggja sumarplan, ákveða hvað við ætlum að gera.
Þröstur: Svo er það Akureyri og náttúrulega sýning í höllinni.
Haukur: Og svo ætlum við að fara í kaffi til Daða austur á Hornafjörð og ég veit að hann á einhvern djöfulinn í kjallaranum hjá sér út í það. 
1994
N.G.
Snigillinn

20.4.94

Bifhiólasamtökin fagna 10 ára afmæli




FYRIR tíu árum birtist í Dagblaðinu auglýsing sem ætlað var að ná athygli mótorhjólaáhugamanna á Islandi. Þeim var boðið að koma að Æsufelli 2 fimmtudaginn 26. janúar til að stofna mótorhjólaklúbb.


Undiritaður var einn þeirra sem ekki lét bjóða sér tvisvar. Á þessum fyrsta fundi hafa verið eitthvað á milli 20 og 30 manns sem beittu á næstu vikum öllum brögðum við að ná til allra sem áttu eða komu á einhvern hátt nálægt mótorhjólum. Ef einhver sást á mótorhjóli úti á götu var hann eltur uppi og boðið að vera með. Formlegur stofnfundur var síðan haldinn í Þróttheimum og er 1. apríl 1984 talinn stofndagur félagsins sem fékk, eftir mikið karp og heilabrot, nafnið „Sniglar, Bifhjólasamtök lýðveldisins."
Tilgangur samtakanna var strax nokkuð ljós, þ.e. að efla félagsanda meðal mótorhjólafólks og vinna að hagsmunamálum þeirra. Formlegu félagsstarfí átti að halda í lágmarki svo og skriffínnsku. Við áttum helst ekki að hugsa um sniglana sem klúbb því það var of uppalegt og ekki sem félag því það var of formlegt. Málið var að vera saman á mótorhjólum því að það var okkar lífsstíll en ekki að vera í félagi til að sitja á fundum. Bifhjólasamtökin voru og eru sameiningartákn einstaklinga með áhuga á mótorhjólum, svo gríðarlega fjölbreytilegt áhugamál sem það er. Eitt var líka ljóst strax í upphafi. Það átti aldrei að vera forseti, leiðtogi eða foringi yfir hópnum.
Það breytti hins vegar engu um það að rétt eins og í öðrum félagasamtökum kostar það vinnu fámennrar stjórnar að halda batteríinu lifandi og þar rakst fyrsta stjórnin á óvæntan þröskuld.

Úthýst af sósíalanum 

 
Eitt af fyrstu verkefnunum var að finna okkur samkomustað. Því var strax leitað til Æskulýðsráðs því undir það heyrir að styðja við allskonar félagsstarfsemi, m.a. að aðstoða með húsaskjól. Við áttum von á því að fá dræm viðbrögð vegna þeirra fordóma sem ríkja í garð mótorhjólafólks en sú var reyndar ekki raunin. Æskulýðsráði hefði ekki verið neitt á móti skapi að vera með puttana í svona starfsemi og hafa einhvern áþreifanlegan flöt á mótorhjólafólki. En ... forsvarsmenn Æskulýðsráðs töldu það vera órjúfanlegt náttúrulögmál að samtök eins og sniglarnir myndu deyja og hverfa þegar upphafsmennirnir hættu afskiptum sínum af starfseminni og því tæki einfaldlega ekki að styðja við svo augljóslega skammlíft félag. Borgarráð var sama sinnis þegar því var sent erindið. Samtökin flæktust því á milli kaffihúsa þar til þau eignuðust sinn eigin samastað í félagi við LÍA á Bíldshöfða 14. Sennilega lúta Bifhjólasamtök lýðveldisins ekki náttúrulögmálum því þau eru á lífí enn, aldrei sterkari, þótt við sem komum þeim af stað séum löngu orðnir víðvaxnir kótilettukarlar.
Áttahundruð og fjörutíu meðlimir hafa verið í sniglunum á þessum tíu árum sem þeir hafa starfað og hálft þúsund eru félagsmenn nú. Samtökin halda uppá afmæli sitt um páskana með veglegri sýningu í Laugardalshöllinni.

Alvara fylgir ánægjunni


Eins og áður sagði er það fyrst og fremst lífsstíll að vera á mótorhjóli. Það er ögrun í því að skera sig úr fjöldanum og endalaus áskorun í því að komast óskaddaður leiðar sinnar og ná betra valdi á akstrinum. Ökumaðurinn öðlast með tímanum sérstakt samband við hjólið, veginn og umhverfið sem er mjög ólíkt því að aka bíl. Einnig þróast smátt og smátt það sem mótorhjólafólk kallar þrjú hundruð og sextíu gráðu huglæga skynjun, sem er sá eiginleiki að geta ímyndað sér allar hættur í umhverfínu og verið viðbúinn þeim. Auglýsing, sem sýnd var í sjónvarpi í fyrra og hittifyrra og var hluti af umferðarátaki snigla, var einmitt um þessa skynjun. Myndavél var fest við mótorhjól og hringur dreginn utan um allt sem hugsanlega gat valdið hættu. Gott innskot sem margir hljóta að muna eftir.


Frumkvæði að framförum


Bifhjólasamtökin hafa verið nokkuð í samvinnu við umferðaryfirvöld í því að fækka mótorhjólaslysum. Þau hafa lengi bent á brotalamirnar í kennslu fyrir bifhjólapróf, sem satt að segja var engin, og í framhaldi af því og annarri uppstokkun í ökukennslu er nú verið að taka á þeim málum. Nefnd á vegum samtakanna hefur verið að reyna fá tryggingafélögin til að breyta reglum sínum og tengja iðgjöldin við aldur ökumannsins og aflið í hjólinu, en víðast mætt ótrúlegu skilningsleysi. Bestu viðbrögðin hafa komið frá Skandia Island og hljóta að minnsta kosti reyndari ökumenn að beina viðskiptum þangað.
Það er persónulegt álit undirritaðs að tengja þurfi ökuréttindi við vélarafl í tveimur til þremur þrepum og gera litlu hjólin fýsilegri með því að snarlækka á þeim gjöldin. Það er enginn vafi á því að þeir sem hafa verið í tvö ár á skellinöðrum áður en þeir fá bílpróf eru betri ökumenn en hinir sem aldrei hafa verið í umferðinni. Sama gildir um stóru hjólin. Nýir ökumenn ættu að öðlast sína reynslu á léttum hjólum sem auðvelt er að ráða við. Þau þurfa samt langt í frá að vera máttlaus. Svo virðist sem tryggingafélög rugli saman háum skaðabótakröfum mótorhjólaeigenda og skaðanum sem þeir valda. Skýrslur sýna að mótorhjólafólk er í rétti í 70-80% tilvika og rökréttara að hækka iðgjöld þeirra sem slysunum valda, þ.e. bíleigenda, og reyna síðan að fá yfirvöld til að slá af geðveikislegum aðflutningsgjöldum af mótorhjólavarahlutum. Það myndi lækka bótafjárhæðirnar til mótorhjólaeigenda. Hitt er annað að öllum slysum þarf að fækka 


Átak gegn slysum


Umferðarátaki snigla var hrundið af stað árið '92 í framhaldi af mikilli iðgjaldahækkun tryggingafélaganna og var hugmyndin sú að lækka iðgjöldin með því að fækka slysum með markvissum áróðri. 15% fækkun slysa var metin sem 60 milljóna króna sparnaður heilbrigðiskerfisins og 10 milljóna króna sparnaður tryggingafélaganna. Það er beinlínis undarlegt að hið opinbera skuli ekki styrkja svona verkefni almennilega. Átakið kostaði tvær milljónir og átti stóran þátt í að afla LÍA viðurkenningar Umferðarráðs fyrir góðan árangur í umferðarmálum á umferðarþingi 1993.
Fjárskortur dró úr mætti átaksins á síðasta ári, en fyrirætlanir eru uppi um að gera betur í ár. Árvissir fundir lögreglu, Umferðarráðs og snigla hafa verið áhrifaríkur vettvangur skoðanaskipta og upplýsingastreymis í báðar áttir og hafa bætt nokkuð samskipti þessara aðila, sem oft lita málin frá ólíkum sjónarhornum.

■ Haraldur A. Ingþórsson
MBl 20.04.1994 

10.4.94

A stanslausu ferðalagi í níu ár


Emilio Scotto ásamt eiginkonu sinni, Monicu, fyrir aftan Svörtu prinsessuna, sem er Honda Goldwin 1100. Á milli sín halda þau á korti þar sem ferðalag Emilios er merkt inn á. Hann hefur verið á ferðinni síðan 14. janúar 1984 og hefur ekki komið til heimalands síns, Argentínu, síðan. Ferðinni lýkur hann í Buenos Aires eftir eitt ár og á þá að baki 750.000 km sem samsvarar ferð til tunglsins og aftur tiljarðar.
Emilio Scotto ásamt eiginkonu sinni, Monicu, fyrir aftan  Svörtu prinsessuna, sem er Honda
Goldwing 1100. Á milli sín halda þau á korti þar sem ferðalag Emilios er merkt inn á.
Hann hefur verið á ferðinni síðan 14. janúar 1984 og hefur ekki komið til heimalands síns,
 Argentínu, síðan. Ferðinni lýkur hann í Buenos Aires eftir eitt ár og á þá að baki
 750.000 km sem samsvarar ferð til tunglsins og aftur tiljarðar.
Emilio Scotto hefur undanfarin níu ár ekki sofið á sama svefnstað tvær nætur í röð, nema í þau
 skipti sem hann hefur lent í fangelsi eða vegna veikinda. Ástæðan er sú að 14. janúar 1985
 lagði hann af stað frá heimabæ sínum, Buenos Aires í Argentínu, í heimsreisu á mótorhjóli.
Takmarkið var að koma til allra þeirra ríkja í heiminum, þar sem stjórn eða landstjóri er
við lýði, hvort sem þau eru opin ferðamönnum eða lokuð.


„Ég varð meira að segja að fara til Tuvalo, sem er svo lítið að þar eru aðeins 24 bílar," sagði hann við blaðamann þegar hann leit inn á ritstjóm Morgunblaðsins í vikunni. Opnaði síðan stórt landakort af heiminum, þar sem ferðalag hans er merkt inn á og benti á örlítinn depil í Kyrrahafi langt frá fastalandinu. „Hérna er Ruvalo, eyja sem varð til í eldgosi,“ sagði hann. Tilgangurinn með ferðinni er einnig að aka 750.000 km eða svipaða fjarlægð og frá jörðinni til tunglsins og aftur til baka. Emilio hefur þegar farið einn hring í kringum hnöttinn og er nú á Ieiðinni til baka.

Að sögn hans eru ríkin alls 215 og er ísland 173. viðkomustaðurinn. Hann kom til landsins með Brúarfossi 5. apríl Og reiknaði með nokkurra daga dvöl hér áður en hann heldur áfram til Grænlands. „Ég veit ekki hvenær eða hvemig ég kemst þangað, því það er of dýrt að fijúga og ég veit ekki hvort nokkurt skip er á leiðinni þangað. Þannig er líf mitt, ég veit aldrei hvað bíður mín.“ 

Greinarskrif og ljósmyndir

Tímann hér notar hann til að safna efni í greinar, en hluta ferðarinnar fjármagnar hann með skrifum og Ijósmyndum í alls kyns spænsk, ítölsk og frönsk tímarit, sem hann er á samningi við. Ferðin er einnig farin í þeim tilgangi að kynnast menningu mismunandi þjóða. „Þetta er eins konar háskóli. Þegar ég var ungur og var spurður hvaða háskóla ég stefndi á og hvað ég ætlaði að verða sagðist ég vilja verða ævintýramaður og ferðast eins og Marco Polo og fleiri.

 „Já, en það er ekki starfsgrein," var þá sagt við mig.
„Jú, ég ætla að gera það að starfi," sagði ég og hét því að gera ferðina að háskóla lífsins, þar sem mismunandi kynstofnar og kynslóðir kenndu mér allt mögulegt. Þetta hefur tekist á undanförnum níu árum. Ég er ekki Argentínumaður á ferðalagi, ég er íslendingur hér á landi, Kínverji í Kína o.s.frv. Þannig hef ég t.d. iært nokkur tungumál, en ég kunni bara spænsku þegar ég hóf ferðina.“ 

Emilio undirbjó sig vel, lærði m.a. landafræði og sögu auk þess sem hann kynnti sér alls kyns málefni á styttri námskeiðum, eins og hvernig ætti að komast af í frumskógum og eyðimörkum. „Þegar ég var þrítugur ákvað ég að láta slag standa, en það hafði enginn trú á ferðalaginu og því fékk ég engan til að styrkja mig. Ég lagði því af stað á Svörtu prinsessunni með einungis 300 dollara í vasanum, nokkur landabréf, en ekki einu sinni mótorhjólahjálm. Ég verð að viðurkenna, að fólkið á götunni var styrktaraðilar mínir fyrstu árin,“ segir hann svo og horfir brosandi á Monicu, eiginkonu sína, „og þá einkum konur“. 

Emilio þykir greinilega tilhlýðilegt að útskýra þetta og segist hafa þekkt Moniciu í tvö ár áður en hann tók þá ákvörðun að leggja I heimsreisuna. „Hún sagði að ég skyldi fara í ferðina og lifa lífinu en hún biði eftir mér. Eg hélt af stað og svaf stundum á fimm stjörnu hótelum í boði hótelstjóranna eða á ströndinni undir berum himni. Stundum buðu konur mér að gista eða þær buðu mér í mat, í sumum tilvikum með samþykki eiginmannsins."

Eftir sjö ára fjarveru bað Emilio Monicu og hún kom til Indlands þar sem hann var staddur. Þegar hann hélt, áfram ferðinni var hún með í för, en síðan sneri hún til Spánar, þar sem þau hyggjast hafa aðsetur í framtíðinni.

Opnar safn í Barcelona

Þegar ferðinni er lokið á næsta ári ætlar Emilio að opna safn í Barcelona, History of the Humans, þar sem allar heimildir um ferðina verða á einum stað, auk þess sem myndir og minjar um aðra þekkta ferðalanga verða einnig að því marki sem Emilio nær að safna heimildum. Hann hefur einnig samið bók um ferðalagið, sem verður gefin út á næsta ári, auk landabréfabókar með myndum. Bækurnar verða fyrst gefnar út á Spáni en síðar á fleiri tungumálum.

Emilio hefur nú þegar tekið 90.000 myndir og munu þær ásamt bókunum gagnast sem mikilvægar heimildir fyrir skóla, fyrirtæki, fjölmiðla og fleiri. „1 hveiju landi kaupi ég einnig sígilda tónlist hvers lands og þegar ég flyt fyrirlestra spila ég tónlist um leið, sem tengist landinu,“ segir hann.

Talinn njósnari Ghaddafis

Emilio segir að ferðin hafi að mestu gengið áfallalaust, hann hafi að vísu einu sinni lent i alvarlegu slysi á mótorhjólinu og lá í viku á spítala, í annað skipti fékk hann malaríu og lá veikur í tíu daga. Auk þess hefur hann setið í fangelsi, m.a. vegna þess að yfirvöld í Chad töldu hann vera njósnara á vegum Ghaddafis. Ástæðan var sú að hann hafði fengið sérstakt leyfi Ghaddafis til að komast inn í Líbýu, sem þá var lokað ferðamönnum. Hann losnaði úr fangelsinu með því að segja fangelsisyfirvöldum að hann hefði fengið góðar móttökur í Líbýu sem var talið „vonda“ landið en hins vegar fengi hann slæma meðferð í þessu „góða“ landi. Þeir sáu sér ekki annað vænna en sleppa honum „vegna þessa leiða misskilnings“, segir Emilio og ypptir öxlum brosandi. 

 Ég var líka settur í fangelsi í Zimbabve, vegna þess að þeir héldu að ég hefði falsað passann. Sömuleiðis í Afríku vegna myndatöku,“ heldur hann áfram. „Eitt sinn var ég þó í lífshættu. Það var í Sómalíu, en ég var þar þegar stríðið hófst og lenti í miðri skothríð milli hermannanna og fólksins. — Hvað um það, þetta er það líf sem ég lifi. Fólk hefur oft spurt mig hvað gerist þegar ég hef lokið ferðalaginu. Hjá mér er aldrei mánudagur eða þriðjudagur eða klukkustundir eða mínútur. Ég lifi bara við það að sólin kemur upp á morgnana og tunglið birtist á næturnar," segir hann. „Ég get aldrei búið við það að eitthvað ákveðið eigi að gerast kl. 8 á mánudagsmorgni eða 9 á þriðjudegi." 

Er nú betri efnum búinn

Á sama hátt og Emilio gekk erfiðlega að fá menn til að leggja fé til ferðarinnar í upphafi hafa streymt til hans styrktaraðilar nú. Má þar nefna Pepsi Cola, sem er stærsti styrktaraðili hans, Honda, ýmsar sjónvarpsstöðvar og fleiri aðilar. „Vegna þessara fyrirtækja get ég frekar einbeitt mér að vinnu í stað þess að vera sífellt að leita fjármögnunarleiða. Nú hef ég efni á að eiga góða myndavél og get þannig gefið fólki kost á að sjá það sem ég sé á ferðalögum mínum.“

Vegna þess að flökkueðlið er orðið Emilio svo eðlilegt segist hann ætla að stofna fyrirtæki og bjóða fólki upp á að kynnast löndum á annan og meira spennandi hátt en tíðkast hafi hingað til. Auk þess muni hann flytja fyrirlestra og gefa út bækur. „Mig langar líka til að búa til kvikmynd um ferðina. Þar sem ég hef ágæt sambönd í Bandaríkjunum ætla ég að reyna að fá Steven Spielberg eða annan þekktan leikstjóra til að taka verkið að sér.“ Hann sér þó ekki sjálfan sig í hlutverkinu heldur góðan leikara, enda er kannski óþarfi að fara í þriðju heimsreisuna strax aftur?  

MBL 10.4.1994
eftir Hildi Friðriksdóttur