2.2.92

Sniglarnir segja upp bifhjólatryggingum

Sniglarnir, bifhjólasamtök lýðveldisins, ákváðu að segja upp bifhjólatryggingum sínum frá næstu mánaðamótum á 100 manna félagsfundi á miðvikudagskvöldið. Með uppsögnunum mótmæla Sniglarnir fyrirhuguðum hækkuniim á iðgjöldum bifhjóla og þrýsta á grundvallarbreytingar í tryggiiigamáluin ökumanna bifhjóla. Þær felast meðal annars í því að tekið verði mið af stærð bifhjóls og aldri ökumanns við álagningu iðgjalda.
Þorsteinn Marel, úr stjórn Sniglanna, sagði að samkvæmt núverandi iðgjaldareglum væri óbeint stuðlað að slysaaukningu með því að leggja jafn mikið á ökumenn bifhjóla hvort sem þeir ækju 10 hestafla eða 150 hestafla hjólum. Af þessu leiddi að hér á landi væri mun meira af stærri hjólum en t öðrum löndum. Þá benti hann á að jafn háir tollar af litlum og stórum hjólum hvettu menn til að festa kaup á stærri hjólum. Sniglarnir hafa ákveðið að ségja upp tryggingum af bifhjólum sínum til þess að mótmæla fyrirhugaðri hækkun á iðgjöldum bifhjóla og þrýsta á grundvallarbreytingar í tryggingamálum ökumanna bifhjóla.
Þorsteinn segir að Sniglarnir séu tilbúnir til að ræða við tryggingafélögin um breytingar á iðgjaldareglum. Þar með nýtist reynsla þeirra af þessum málum. Hann sagði að eðlilegt væri að stærð bifhjóls skipti máli og benti jafnframt á að óeðlilegt væri að vanir ökumenn borguðu álíka mikið og þeir sem væri að fara á götuna í fyrsta sinn en í viðtalinu kom fram að meðalaldur Sniglanna er 29,3 ár en meðalaldur þeirra sem slösuðust á bifhjólum árið 1991 væri 20,6 ár. Ragnar Ragnarsson bjá  Tryggingaeftirlitinu sagði að sums staðar erlendis væri tekið mið af því hvað ökumaður væri gamall og hjólið stórt við álagningu iðgjalds en ekki hafi verið farið út í slíkt hérlendis meðal annars vegna þess að hjólin væru það fá að erfitt væri að miða við fyrirliggjandi reynslu. Hann kvað þó ekki útilokað að miða mætti við reynslu manna erlendis. Aðspurður sagði Ragnar að það væri vel  athugandi hugmynd að Sniglarnir ræddu við tryggingafélögin um breytingar á iðgjaldareglum og ef eitthvað kæmi út úr slíkum umræðum yrði það væntanlega borið undir eftirlitið. Hann kvað ekki líklegt að heildariðgjöld myndi lækka heldur yrðu áhættuhópur látinn borga niður tryggingu hjá öðrum.

1.2.92

Sniglarnir sameinuðust um að segja upp Tryggingum sínum:


Iðgjöld bifhjólatrygginga hækkuðu um allt að 300% 

„Tryggingarnar hjá stóru félögunum fyrir mótorhjól hækkuðu um 300% hjá Sjóvá-Almennum og um tæp 150% hjá VÍS. Á rúmlega 100 manna fundi á miðvikudagskvöldið var ákveðið einróma að segja upp öllum tryggingum fyrir þessa helgi. 

Það gildir fyrir alla í Bifhjólasamtökum lýðveldisins, 350 manns, sem er rösklega 1/3 allra mótornjólaeigenda í landinu," sagði Þorsteinn Marel Júlíusson, talsmaður hjá Sniglunum, Bifhjólasamtökum lýðveldisins, í samtali við DV. „Viö eru búnir að ná sambandi við alla félagsmenn með tölu, og það eru allir sammála um úrsögnina. Við erum ekki bara að segja upp tryggingum á mótorhjólum heldur öllum tryggingum okkar hjá félögunum.
Þetta eru allt saman skyldutryggingar og við höfum næsta mánuð til viðræðna við tryggingafélögin. Þeir þurfa að bjóða okkur til sín í viðræður en það hefur ekki verið neinn tími, hvorki hjá okkur né þeim, vegna anna." 

40 milljóna hækkun 

„Þessar hækkanir, sem eru nú í gangi, koma út sem um 40 milljón; króna hækkun. Það er hræðilega vont dæmi að þessar tryggingar skuli allar vera sendar undir sama hatt, burtséð frá stærð, hestóflum, aldri eða reynslu. Það er engin tryggingastærðfræði notuð. Það sem við viljum gera og okkar tilboð miðar að er að tengja aldur og reynslu við hestöfl í trygginguhum. Yngstu mennirnir og stærstu hjólin borga mest. Bara þetta atriði myndi stuðla að því að ungir merin fengju sér frekar minni hjól sem stuðlar að , minni tjónum og minni. slysum. Hingað til hefur ekki verið hlustað á þessar röksemdir okkar. ": Því -Meöalaldur Sniglanna er tæpp 30 ár og margir eiga meira en eitt mótorhjól eða bifreið. Það sér það hver maður að það er nánast útilokað fyrir menn að borga iðgjóld af fleiri en einu hjóli eða hjólum og bifreið. Menn sem hafa hjól tryggð hjá til dæmis Sjóvá-Almennum, sem hækkuðu gjöldin mest og hafa engan bónus, þurfa að borga um 150 þúsund á ári. Með 55% bónus er þetta gjald 83.000 krónur." . Viðræður eftir helgi Þessar tölur komu ekki út fyrr en um síðustu helgi og því er þetta svo nýtt fyrir okkur enn. Við erum á fullu innan Sniglanna að vinna í þessum málum en við reiknum með að hefja viðræður við tryggingafélögin í næstu viku. Þegar tryggingar eru svona háar fara menn að keyra tryggingarlausir, taka hjólin sín út af skrá. Það býður þeirri hættu heim og er bara mannlegt eðli. Við höfum stuðning lögreglunnar því að hún gerir sér grein fyrir því að þegar iðgjöldin eru komin upp fyrir allt sem raunhæft er fara menn að keyra tryggingarlausir.
Þar með er búið að velta hluta vandamáls tryggingafélaganna yfir á lógregluna. -IS

14.12.91

Harla nýstárleg vél


Í útliti er NR 750 litt frábrugðið öðrum nýtísku mótorhjólum
sem við þekkjum úr umferðinni.
Nýtt mótorhjól frá Honda

Honda hefur sett á markað heldur óvenjulegt mótorhjól. Hjólið sjálft er ósköp svipað og önnur nýtískuhjól af svipaðri stærð. Það heitir Honda NR 750 og er frábrugðið öðrum hjólum að því leyti að vélin er engum vélum lík, fjögurra strokka með 32 ventla (16 inn og 16 út), 8 stimpilstangir en samt aðeins fjóra stimpla sem eru sporöskjulaga. 8 kerti eru í vélinni.
  Vélin er sem. sagt nánast V-8 strokka vél en samt bara V-4 strokka. Þetta er til komið vegna þess að bannað er að vera með stærri vélar en 4 strokka í mótorhjólakappakstri. Þeir hjá Honda sáu við þessu og má segja að þeir hafi tekið V-8 strokka Chevy-vél og breytt í fjögurra strokka V-vél.
     
    Vélfræðingurinn Yamanaka, sem hannaði vélina fyrir Honda, segir að hægt sé að ná um 200 hestöflum út úr vélinni með góðu móti en hann setti hana á markað með 130 hestöfl miðað við 14.000 snúninga. Hámarkssnúningur vélarinnar er 16.000 snúningar á mínútu. Til samanburðar eru stærstu yélar í 750 rúmsentímetra mótorhjólum með orku á bilinu 110-115 hestöfl á almennum markaði.

   Honda hefur verið lengi að smíða og hanna þetta hjól, eða allt frá árinu 1979, og varla er til það mótorhjóla blað sem ekki hefur velt vöngum yfir þessari vél.
Hér er teikning af vélinni og sést vel
hvernig sporöskjulága stimplinum og
 ventlunum er komið fyrir í vélinni.
   Hugmyndin að vera með sporöskjulaga stimpla til að koma fleiri ventlum fyrir á hvern strokk er eldgömul. Það var vélfræðingur hjá Triumph í Englandi að nafni Colin Ridley sem smíðaði fyrstur vél með sporöskjulaga strokk og það var árið 1922. Vél hans fór samt aldrei í fjöldaframleiðslu.
 
  Vélin er eins og áður segir V-4 strokka og er aðalvinnslusvið hennar frá 8.000-14.000 snúningar. Þó að vélin snúist hratt togar hún vel, eða 7,0 kg við 11.500 snúninga. Hún er þó ótrúlega slagstutt því slaglengdin er 4,2 sentímetrar. Helstu mál mótorhjólsins: Breidd: 70,8 sm. Lengd: 214 sm. Þyngd: 222,5 kg. Vél: V-4, 90 gráður, vatnskæld, með 32 ventla, tvö kerti á hverjum strokki. 747,7 rúmsentímetrar. Slaglengd 42 mm. Þjöppun: 11,7:1. Bein innspýting eldsneytis. Hámarkstog 7,0 kgvið 11.500 snúninga á mínútu. Kveikja og gírkassi eru tannhjóladrifin.

Verð: (Áætlað verð hér á landi um það bil 5-7 milljónir króna. Samkvæmt upplýsingum frá Hondaumboðinu á íslandi er hjólið uppselt næstu 2 árin, enda ekki framleidd nema um 800 hjól á ári.)
-HJ
Dagblaðið 14.12.1991 

1.10.91

Bifhjól hættulegri en bifreiðar

Er hægt að fækka bifhjólaslysum?

Hin tíðu bifhjólaslys - núþegar hafa 4 látist á þessu ári - hafa sett ugg að mönnum. Spurt er gjarnan, hvað sé til ráða til þess að fækka slysum? Er ökukennslunni ábótavant? Eru menn ofungir tilþess aðfá réttindi á svo stór hjól, sem raun ber vitni, strax við 17 ára aldur? Tíðni bifhjólaslysa er margföld, 92 slys á 1000 bifhjól miðað við tíðni bifreiðaslysa, 19 slys á 1000 bifreiðar. Þessi tíðni bifhjólaslysa hlýtur að vekja menn til umhugsunar, hvað sé gerlegt að gera til að fækka þeim.
Hér á eftir verða viðruð nokkur atriði, sem fram komu í viðræðum við ýmsa sem þessi mál varða.

Þrepaskipt réttindi

Flestir virðast vera sammála um það, að skortur á verklegri kennslu á bifhjól sé einn veigamesti þátturinn. Bæði er, að menn geta fengið próf á 150 hestafla hjól aðeins 17 ára, og eins hitt, að ökukennslan á slík hjól er aðeins oft á tíðum einn tími eða svo. Ef raunin er slík, þá má sjá í hendi sér, að þar er strax gerlegt að bæta.
Bretar hafa náð niður slysatíðni á bifhjólum um 30% á tveggja ára tímabili eftir að þeir fóru að láta ökumenn hafa réttindi á hjól miðað við hestaflafjölda hjólanna, getu ökumanns og þjálfun hans. Fór þar saman samhengi í bættri ökukennslu og virkt eftirlit með kennslunni frá yfirvöldum. Nýliðinn fær
aðeins réttindi á kraftminnstu hjólin (30-50 hestöfl). Eftir svo sem tvö ár í akstri gætu menn fengið réttindi á hjól um 100 hestöfl og eftir 20 ára aldur stærri hjól frá 100 hestöflum og upp í 150 hestöfl eins og stærstu hjólin eru, en þau vega um 200 kíló. Þannig getur nýliðinn fengið þjálfun í ein tvö ár  til þess að kynnast eiginleikum bifhjólsins við mismunandi aðstæður, og aflið á milli fótanna væri ekki það mikið í upphafi, að hann gæti lært að hemja það, og bregðast rétt við mismunandi aðstæðum miðað við færni og getu. Gæti þrepaskipting réttinda haft mikið að segja til þess að færni og þjálfun væri í einhverju samræmi við stærð og orku bifhjólanna. Auk þessa yrði færni manna til þess að  stjórna stærstu hjólunum miklu meiri. Nú hafa menn litla sem enga undirstöðu til þess að stjórna
stóru hjólunum. Unglingar þroskast mikið á aldrinum 17 til 19 ára, og þannig væru þeir miklu betur búnir til þess að sýna ábyrgari akstur, og mesta útrásin hefur verið fengin með akstri í ein tvö ár á orkuminnstu hjólunum.

Æfingasvæði vantar

Allir eru sammála um gildi æfingasvæðis fyrir bifhjólamenn og yrði það svæði jafnframt
kennslusvæði. Þannig gæti samnýst aðstaða, sem væri jafnvel fyrir akstursíþróttir, keppnissvæði eða  hvað það annað, sem vera mætti til hagsbóta fyrir umferð í landinu. Talið er að slíkt borgi sig upp á skömmum tíma, því ef hægt er að fækka umferðarslysum um einn af hundraði, þá sparast um 60  milljónir króna á ári. Þar fengju menn svæði, sem þeir gætu lært á hjólin fjarri venjubundinni umferð, og jafnframt fengið svæði út af fyrir sig, þar sem þeir gætu fengið útrás fyrir hraða og annað það,
sem á stundum fylgir bifhjólaakstri, og væru þá síður að stunda slíkt á venjulegum vegum. Hafa má í huga að aðeins 13% slysanna áttu sér stað í vinnutíma.
Margir telja að akstur á skellinöðru gagni lítið, þar sem bilið frá skellinöðru til bifhjóls sé allt of mikið. Skellinöðrurnar séu það kraftlausar, að þær komist litlu hraðar en góð gírareiðhjól. Kennslan þurfi því að vera á bifhjólunum sjálfum, og ekki sé nóg að hafa sagst hafa ekið skellinöðru í einhvern tíma. Þá má minna á, að tryggingafélögin eru að endurskoða iðgjöld af bifhjólum, þar sem tjónatíðni þeirra er langt umfram það, sem ásættanlegt er, og þar dugi í sjálfu sér ekki einhliða hækkun iðgjalds. Heldur þurfi margháttaðar aðgerðir samhliða endurskoðun tryggingaiðgjalds til þess að sporna við þessum tíðu slysum.

Stutt leið til himins

Margs konar sögur myndast manna á milli um hraðakstur bifhjóla. Haft var samband við tvo, sem óku á milli Hafnarfjarðar og Keflavíkur á 11 og 12 mínútum um fimm leytið að morgni til, og varð hraðinn mestur 260 km. Það hefði ekki verið gerlegt að ræða við þessa menn hér megin heims, ef eitthvað hefði komið fyrir á þessum hraða. En þeir sögðu, að það væri eitthvað svo spennandi að aka svona hratt, setja met á milli þessara staða, láta hjólið hallast vel í beygjunum, finna fyrir vindinum, eiginlega að storka örlögunum í hvívetna. Þeir vissu vel, hversu hættulegt þetta var, en sögðust hafa orðið að prófa þetta. Ef hægt væri að útbúa æfingasvæði, þar sem menn gætu leikið sér með öll þessi hestöfl sín, þá væri mikið unnið. Það er tómt mál að tala um það, að menn fari aldrei yfir 90 km
hraða á þessum hjólum. Nú þegar hafa 4 látist í bifhjólaslysum á þessu ári. í viðtali við þann, sem setti hraðamet í kvartmílukeppninni fyrir skömmu - ók kvartmíluna á 10,45 sekúndum og var á 237
km hraða yfir endalínu - sagði hann. „Þetta var í rauninni varasamt, glæfraleikur. Stundum sá ég ekkert nema himininn, þegar ég skipti um gír, þá sporðreistist hjólið. En þetta skilaði meti og sigrum." Það verður ekki ofsögum sagt, að menn bjóði sjálfum sér byrginn með slíkum akstri. Er þá best, að þeir bjóði aðeins sjálfum sér byrginn á afmörkuðu svæði, þar sem þeir sýni aðeins sjálfum sér himininn, en forði öðrum að sjá yfirum. Þegar upp er staðið er það ekki ökukennar-anum að kenna, að farið var yfir á rauðu, ekið of hratt, stöðvunarskylda ekki virt, lausamöl, snjó, hálku, lélegri lýsingu eða kjánalega hönnuðum vegamannvirkjum. Það hlýtur alltaf að vera ökumaðurinn sjálfur, sem metur það, hvernig haga skal akstri miðað við aðstæður, og geta stöðvað á einum þriðja þeirrar vegalengdar, sem er auð og hindrunarlaus framundan. Þá væri efalaust ekki um nein slys að ræða og tryggingafélög væru óþörf með öllu. En á meðan menn fara alls ekki eftir þessari í raun einföldu reglu, þá verða slysin. Þess vegna þarf að kappkosta að sem fyrst verði tilbúið æfinga- og kennslusvæði fyrir bifhjól, svo og að menn fái ekki réttindi á stærri hjólin fyrr en eftir akstur á
minni hjólum, að samræmi sé á milli orku og aldurs. -pþ.

Bifhjól hættulegri en bifreiðar

Á hverju ári koma á annað hundrað manns á slysadeild Borgarspítalans í Reykjavík eftir að hafa slasast á bifhjólum. Ef fjöldi slasaðra á bifhjólum og bifreiðum er borinn saman við fjölda þessara farartækja má draga þá ályktun að bifhjól séu fimm sinnum hættulegri en bifreiðar. Þetta kom fram í erindi læknanna Brynjólfs Mogensen og Björns Zoéga á umferðarþingi, sem haldið var í nóvember 1990. Könnun þeirra á gögnum slysadeildar árin 1987-89 sýndi að flest bifhjólaslys urðu síðdegis og á kvöldin, flestir sem slösuðust voru milli 15 og 20 ára og níu af hverjum tíu voru karlar. Hættara var við slysum að sumri en vetri. Bifhjólamenn sem slasast eru oftar en ekki „í rétti". Að mati Brynjólfs og Björns slasast fólk mun meira í bifhjólaslysum en bifreiðaslysum, enda miklu verr varið. -jr.

Illa varðir vegfarendur

Eina lögbundna vörnin fyrir bifhjólamenn er hjálmurinn, en auk þess er mjög algengt að þeir klæðist leðurfatnaði, sem dregur talsvert úr hættu á áverkum. Það er algengt að brotið sé á bifhjólamönnum, ekið sé í veg fyrir þá og virðast bílstjórar þá ekki hugsa út í þá staðreynd, að hjólamaðurinn er í raun  lítt varinn og árekstur, sem í mesta lagi skemmir bílinn hans getur leitt til alvarlegra áverka á ökumanni hjólsins. Þá felast ýmsar hættur í umferðarmannvirkjunum sjálfum sem geta reynst  ökumönnum bifhjóla hættulegar. Þegar verið er til dæmis að fræsa götur, myndast oft talsvert
háir kantar sem bílstjórar taka kannski tæplega eftir, en geta leitt til þess að ökumaður bifhjóls missi stjórn á því og detti. Þá myndast oft hálka á yfirborðsmerkingum á götum sem veldur hjólamönnum erfiðleikum. En samt er ábyrgðin í þessum efnum fyrst og síðast ökumanns hjólsins. Hann er sinnar
gæfu smiður og víst eru þess dæmi að háskalegur akstur hafi leitt til alvarlegra slysa. Og þá er það samdóma álit þeirra sem vel þekkja til, að það að aka bifhjóli eftir áfengisneyslu sé nokkuð örugg sjálfsmorðsaðferð.  -SH

BFÖ blaðið
 1.10.1991 

27.9.91

Landmannalaugar 1991 Frá öðru sjónarhorni.

Fjallaferð

Landmannalaugaferð.  Jamm og jæja. Ég og Sigmund nr 178 ákváðum  að skella okkur með og hrella saklausa túrista. En vegna mikillar vöntunar á of miklu keppniskapi í mér og Sissi þurfti að skreppa bæjarleið og heilsa upp á sína tilvonandi, var öllu slegið á frest. Ekki meira um það en á laugardag var tætt af stað í rigningu og roki.

Skömmu fyrir ofan Landvegarmót rákumst við á yfirgefna farskjóta, höfðu þeir greinilega ákveðið að fara hvorki eitt né neitt, nema kannski farið útaf nokkrum sinnum viljandi og óviljandi.  Okkur til undrunar byrjaði gula fíflið að skína á leiðinni og var okkur orðið heitt í hamsi þegar við runnum inn í Landmannalaugar.
Það fyrsta sem við sáum var drukknuð flatgræja og yfir henni hópur manna sem lét ljós sitt skína óspart. Eftir ansi skrautlegar aðfarir komst snúningur á maskínuna þótt erfitt væri. Skoðunarrúntur var tekinn um næsta nágrenni og ljótipollur barinn augum. Að sjálfsögðu flaug einn á hausinn á leiðinni en hans vegna skal nafni hans haldið leyndu, nema hvað hann var á drullumallara og það var ekki ég og getið nú.
Við  Ljótapoll komumst við að því að annað hvort er Halli (son of Davidson) góður í torfærum eða Heiddi góður að keyra, enda gaf hann okkur drulluköppunum ekkert eftir í torfærum staðarins. Vídeo kamera var auðvitað á staðnum til að gera kúnstir okkar ódauðlegar og brostu menn blítt þegar þeir álpuðust fyrir linsuopið.
Einhver fann upp á því að hafa kappakstur til baka en svo sumir verði ekki sárir skal sagt ósagt hver vann hvern, en af því að sumir verða að monta sig aðeins skal sagt að sögumaður og Heiddi urðu ekkert sárir.
Ekki dvöldum við lengi í Laugunum því Sniglar voru farnir að draga fram áfengi og við saklausir sveitapiltarnir þoldum ekki svoleiðis ólifnað enda löngu hættir að drekka? á miðvikudögum? fyrir hádegi og ættu menn að fara að dæmi okkar.

Brunuðum við því á vit örlagana enda ákveðnir í að klára Fjallabaksleið.  Örlögin reyndust vera hlykkjóttir malarvegir með lækjarsprænum á 100 metra fresti. 
Ekkert meiriháttar SKEÐI (ég tala dönsku ef ég vil stjubid) á leiðinni fyrr en við komum að fljóti einu miklu og svo stóru að ekki komst yfir nema fuglinn fljúgandi og við reyndar líka , en með buslugangi miklum og blautum.  Eftir að hafa hellt úr stígvélunum var snúið upp á rörið enda tíminn farinn að keyra óþægilega hratt frá okkur.  
 En hvað myndir þú , lesandi góður, gera ef  þú værir að keyra í rólegheitunum (130 eða svo) eftir hlykkjóttum malarvegi þegar fyrir þig stekkur vinkilbeygja?
Hvað sem þið mynduð gera þá endaði ég lengst út í móa á bólakafi í blautri mýri. Sissi gerði það sama bara til að vera með en kendi um nálægum fjallgarði sem gripið hefði athygli hans.  NNNÚÚ, ekki var slegið af við þetta og vorum við farnir að nálgast mannabyggðir þegar ég,  með allt í borni, ákvð að glápa úti í loftið í smá tíma og á meðan stökk í veg fyrir mig grjót eitt mikið sem sendi hjól og ökumann hátt í loft upp. Á meðan ég bjó mig til lendingar á mínum eðal-Dakar vonaði ég að loftið í dekkinu elskaði mig meira en frelsið og myndi hanga á sínum stað.  En því miður fyrir mig uppgötvaði ég við lendingu  að það sem eitt sinn hafði verið fagur hjólbarði var nú ljót og beygluð gúmíklessa, þar að auki dekkið sína eigin hugmyndir um hvert förinni var heitið.  Meðan ég reyndi að koma úr mér einhverjum blótsyrðum hófs mikill slagur milli mín og dekksins, sem endaði með sigri dekksins.  Áður en ég gat klára fyrsta blótsyrðið var dekkið, með mig og hjólið í eftirdragi, komið út í móa.
Nú var ekki annað en að tvímenna á XR og leita uppi bóndabæ. Hann fannst nokkru síðar og fengum við þar hjálp í viðlögum.
Allt of löngu seinna héldum við áfram, slangan með tvær fagrar bætur en ég hinsvegar með aumann afturenda, XR setu að kenna.  Streymdum við nú yfir holt og hæðir , yfir Mýrdalssand, gegnum Vík og enduðum á mínu fjallaheimili þar sem áhyggufullir ættingjar vörpuðu öndinni léttar.
Var ákveðið að endurtaka þetta við fyrsta tækifæri...........  The End

Ýkt og samsett af Próndór no 447.

Ferðasaga snigla sömu helgi

Sniglafréttir 1991

19.9.91

10.000 snúninga sími (1991) Eyjafréttir.


MÓTORHJÓLAKAPPAR voru boðaðir til fundar í Félagsheimilinu í síðustu viku. Þar var umferðarmenning mótorhjólatöffara rædd af fulltrúum lögreglu og Sniglanna.
 Ýmsum gögnum var dreift á fundinum og meðal þess var greinarstúfur eftir Eyjamanninn Þorstein Júlíusson, Steina Tótu. Okkur þótti ritsmíð Þorsteins þess eðlis að hún ærti vel heima í Orðspori og birtum hana því hér. 

10.000 snúninga sími 

Mikið djöfull var ógeðslega gaman að sjá jafn marga, jafn ofboðslega kolruglaða rykheila samankomna á einum stað í Húnaveri á Landsmóti. 

Það er sko ekki á hverjum degi sem það sést jafn greinilega hvað þetta dásamlega einstaklingsfrelsissport er í raun mikil hópíþrótt. Málið er nefnilega það að þessi brjálaða tilfinning sem fæst eingöngu á mótorhjóli er til einskis nema maður hafi einhven til að deila henni með og Landsmót Snigla er náttúrulega toppurinn á því. Þarna hittist fólk sem þekkir hvort annað bara af afspurn og býttast á gömlum og nýjum lygasögum, áfengi & ælum og náttúrulega hjólum & konum með kuldahrolli og bros á vör við góðan varðeld.

 Landsmót gekk annars vel fyrir sig með fínu samstarfi flestra Snigla um eldamennsku, ruslahirðu og öðru sem stundum hefur lent á of fáum og kostað leiðindi og þras. Meira að segja Tugtinn var ánægður með aksturinn á okkur og er það alveg hreint helvíti gott mál fyrir okkur ef við getum sýnt smá lit á svona ferðahelgi Snigla því það eru 360 aðrir dagar á árinu sem koma Landsmóti Snigla hreint ekkert við. 

Eitt smá stórvandamál brennur á mér eins og öðrum Sniglum en það er vísitölukæran.

 Allir sem maður heyrir ( um málið eru sammála því að hún nær örugglega 10.000 snúninga símtölin sem spýtast úr skrifborði Tugtans á góðviðriskvöldum vítt og breitt um klakann.
 Manni dettur si svona í hug hvort þetta sé í raun nokkuð nauðsynlegt því það eru nokkuð mörg ár síðan ég uppgötvaði galdurinn við að keyra eins og vitleysingur en hann er sá að gera það hljóðlega og það er ekki af hreinni elli og heimsku sem flestir þeir sem keyrt hafa lengi hafa ekki hátt, þeir vilja bara eiga teininn áfram! Ef maður er með opið út og sándar eins og Lögreglukórinn á æfingu í risastórri rotþró og botnar eina meðalgötu þá er Tugtinn mættur á staðinn á undan manni með sviftingar og sektir flæðandi upp úr öllum vösum. Ef fimm eru að purra saman og einn með sánd þá eru fimm kærðir fyrir ofsaakstur þó enginn hefði tekið eftir hinum fjórum væri sá tónelski ekki með. Hávaðinn háir manni oft ef maður á ekki fyrir sektum því maður getur ekki gefið í hvar sem er, allir vita jú að við þurfum að gefa í annað slagið, trixið er bara að komast upp með það. 

Undirritaður er heiðvirður góðborgari sem slysast örsjaldan upp á vélhjól og ekur þá ævinlega varlega! (Sem er reyndar ekki það sama og hægt) 

Rokk og ról fifl og fól = bilað hjól. 
Steini Tótu# 161

31.8.91

Landmannalaugar 1991


Föstudaginn 30. ágúst var farið í hina árlegu striplingaferð í Landmannalaugar, þess má geta að þessi ferð er elsta árlega ferð Snigla.

Þeir sem fóru voru: Skúli no 6 Bjöggi Plóder no 23, Arnar standbæ no 26  , Líklegur no 56 , Hesturinn no 174, Pétur no 349 + hnakkskraut og Eyþór Österby no 434 + Eyþórína.
Á bílum , Benni no 242 og Dagga á sínum einbýlis húsbíl og Óli sveins no 40 Á japönskum jeppa, með honum var dýralæknir í för.  ( Óli vissi að Hesturinn væri með í þessari ferð og eftir að hafa heyrt margar sögur af honum frá Skógum fannst honum vissara að hafa dýralækni með til vonar og vara.

Frá Akureyri komu einnig 3 hjól og einn bíll, á Hjólunum voru Heiddi no 10, Stykkið no 361 og Páll St no 409 en stgebbi Þjöppumælir no 410 var á bíl þeim er norðan sniglar notuðu til að komast yfir vatnsmestu ánna.

Það átti að leggja af stað frá félagsheimilinu kl 18 en eins og vanalega var ekki farið á réttum tíma af stað. Þegar loks var farið að stað var klukkan farin að ganga 20.  Fyrst var stoppað hjá Arnari á Selfossi og purrað viðstöðulítið að rótum Heklu, Þarna var tekið bensín og þegar við vorum að leggja af stað, kom þarna , eins og kallaður , á sínu einbýlishúsi Benni 242. Tók Benni allan farangur af hjólunum og kom fyrir í svefnherbergi sínu.
   Þegar loks var lagt af stað tók gamli sorry Gráni upp á að bremsa í tíma og ótíma svo Eyþór skildi Grána eftir og fékk far fyrir sig og sína sem gestur Benna og Döggu.

Hestar virtust ætla að vera óheillahestar í þessari ferð því skömmu eftir að gamli sorrý Gráni hagaði sér svona ílla, bilaði hjólhestur Hestsins og neitaði að fara lengra. ( Bjöggi sagði að Einar hefði klippt á bensínbarkann vegna þess að hann hafi ekki þorað að fara Dómadalsleiðina og varð því að skilja hjólhest Hestsins eftir hjá gamla sorrý Grána og troða Hestinum inn í hús Benna  sem nú var einbýlishús, gestahús og hesthús og var Benna og Döggu ekkert farið að lítast á blikuna.

Þegar beygt var inn Dómadalsleið var greinilegt að Bjöggi og Skúli voru í 9 himni, því þeir stungu okkur hin af og við fundum þá ekki fyrr en eftir allnokkurn akstur og voru þeir þá að fá sér smók. Þegar lagt var aftur af stað mátti greinilega sjá að Bjöggi var í sæluvímu og þegar við nálguðumst sjálfan Dómadalinn varð Bjöggi að faðma hraunið að sér með rasskinnunum, en ég held að það hafi verið betra að vera stopp þegar svona faðmlög eiga sér stað en ekki á fullri ferð í beyju.

Þegar komið var inn í Dómadal virtist löngunin vera svo voðaleg hjá Bjögga í að komast í bað og til að sefa þá löngun reyndi hann að drekkja sér og hjólinu í drullupolli nokkrum og supu bæði hjól og maður á þessum ljúfenga drullupolli og var drykkur þessi svo eitraður að bæði Bjöggi og hjólið lögðust á hliðina í smá stund, eða allt þar til Bjöggi hóf lífgunartilraunir á Hondunni  (Bjöggi sagði að B.M.W. mótorhjól ættu að vera með bremsuljós eins og önnur hjól eftir byltu.  Ekkert markvert né frásagnarvert gerðist það sem eftir var leiðarinnar á áfangastað.

  Þegar við komum inn í Landmannalaugar vou þar nýkomnir Norðansniglar en þeir höfðu komið suður Sprengisand og hafði för þeirra gengið nokkuð áfallalaust utan hvað ferðin gekk hægt sökum holóttra vega og að rassæri hafi verið mikið, svo slæmt var þetta hjá Palla að hann lagðist á magann í einni beyjunni til að hvíla á sér óæðri endann og leyfa súkkunnni að hvíla sín hjól.
Eftir að Sniglar höfðu faðmast um hríð bar þar að Pétur no 349 með hnakkskraut sitt.

Þegar búið var að koma upp tjaldbúðum var að sjálfsögðu farið í laugarnar sem voru óvenju heitar í ár, enda voru ónefndir Norðansniglar ekki búnir að mykja á sér sitjandann fyrr en um kl. 11 á laugardagsmorgunn,

Á laugardag var purrað um nágrennið og notið náttúrunnar til his ítrasta þó var mest leikið sér í ánum á hjólunum. Arnar Standbæ gaf Kawanum og mikið vatna að drekka og stóðu lífgunartilraunir í a.m.k. klukkutíma og komst Kawinn ekki í gang fyrr en Heiddi beitti "Zippobensínbragðinu".  Öllu fljótari varð Hallinn hans Heidda í gang eftir sömu meðferð, aðeins 10 mín tók að vatnstæma vélina í Hallanum og fór hann í gang í fyrsta starti.

Á meðan að á þessu stóð komu tveir drullumallar í heimsókn sem stoppuðu stutt (Sjá þeirra Ferðasögu)   
Nokkru seinna fóru rúður að skjálfa í skálanum og þar sem Bjöggi er á því hjóli sem rúðuskelfir átti fór hann að kanna hverju þetta sætti.   Viti menn þá var þar kominn enginn annar en Rúðuskelfir ásamt frú sinni sem höfðu frétt af þessari ferð og ákváðu að líta við og stoppa stutt, en er þau sáu hve allir voru hressir og ekki síst að af vínföngum virtist vera nóg sem varð að klára áður en helgin yrði úti ákváðu þau að staldra við eina nótt og hjálpa við drykkjuna.

Nú var fremur hljótt í nokkurn tíma á svæðinu eða allt til að Steini Tótu mætti á svæðið með tilheyrandi hávaða er fylgir honum og á eftir honum kom Gústi skrækur og trukkurinn á hennar bíl.
Það var farið snemma að sofa á aðfaranótt sunnudags enda áttu sumir um eftir að purra um langan veg daginn eftir.

Sunnudaginn 1 sept var farið heim, þó fóru ekki allir strax heim því að Skúli og Steini Tótu voru degi lengur en aðrir við tónsmíðar (lygasagan segir að þeir hafi samið svo mikið að væntanleg sé ný plata með sniglabandinu.)
Ferðin heim var ekki umtalsverð en komust allir heim á teljandi áfalla þó sumir hafi þurft að purra lengur en aðrir.

Líklegur #56
Sniglafréttir 1991