Árshátíð Ferðasaga Heidda.

Á blautum og köldum vetrar mánuðum ylja Sniglar sér gjarnan við hugsunina um sumarið.

Þeir sem gaman hafa af að öldurhúsum og öllu því sem þeim fylgir láta sér oft nægja að orna sér við, tilhugsunina um mestu gleðihelgi ársins,  Áramótin, og þá á ég við okkar áramót, ekki þeirra.
Menn leggja á sig ýmislegt og mannraunir þær sem fylgja þessari helgi eru oft slíkar og þvílíkar að aðeins mestu hetjur komast heilar heilsu í gegnum hana.

Sagan af því hvernig Heiddi Snigill nr. 10 barðist við yfirskilvitleg öfl og aðra óáran á leið sinni til sameiginlegrar sniglagleði, árshátíðarinnar okkar , siðasta vor.

SAGAN.

Kæru félagar og förunautar. Mig langar að skrifa hérna nokkrar linur um eina lengstu en þó mis lengstu helgi sem getur um fyrr og síðar hjá sumum okkar,  en um er að ræða hina langþráðu  aðalfundar og árshátiðar ferð hjá Sniglum.

Hún hófst snemma hjá mér til dæmis eða á miðvikudags kvöld á Þórshöfn er mér og öðrum,  Gunnari Helga Kristjánssyni nr. 175 var neitað um far með Flugfélagi Norðurlands vegna ofhleðslu rellu þeirrar er við og hugðumst fljúga með til bústaða hinna harðmæltu Snigla.
Nú voru góð ráð dýr og ekki um annað að ræða en að redda bokku og sulla úr okkur sorgum þeim, sem það var að vera flokkaðir sem þungavara á farþegalistum vorra flugfélaga. En þunglyndið bagaði okkur félaga ekki lengi og skemmtum við þorpsbúum við að tæma vínhirslur þeirra langt fram á morgun, og höfðu að minnst kosti við gaman af.

  Nú svo ég haldi nú áfram lýsingu af bessum undan rásum hjá manni þá var maður rifin upp á rassgatinu með látum um hádegi.  Heilsan var ekki beint bermileg, hálfgerð sullriða og ropi með smíðagangi i toppstykki.  Þarna var þá komin fiskmatsmaður sem mat mann ekki pláss frekari en svo að hann bauð far á Húsavik og var það þegið með þökkum.  Var okkur nú troðið inn í fjórhjóladrifið japanskt hrisgrjóna box og ferðin hafin á þvi að saklausir þorpsbúar voru látnir leysa út kröfur sínar hjá póstinum svo við gætum lapið lekan á leiðini, sem gekk vel að vanda.

Til Húsavíkur sótti okkur vélfákur mikill amerískur, af villihesta gerð (Bronco) Rosalega flæktur , (með flækjum) og svo ferlega dekkjaður að fuglinn fljúgandi varð lofthræddur af að fljúga yfir hann, enda gekk ferðin eins og að rusla í sig rjúkandi lummum.  Til Akureyrar var komið kl 9 (e.h.) leiðin kolófær að sögn vegagerðarinnar.

Nú á Akureyri var ekki um annað að ræða en að nota Kjallarann sem start holu þó djúp væri og rök í botninn, enda komið fimmtudagskvöld, og var það notað drjúgt til að hella í sig kjark fyrir flugið um morguninn.

Víkjum nú sögunni að morgni föstudags sem byrjaði ekki betur en svo að ég var rétt svo búinn að missa af rellunni, þar sem ræsirinn í manni var ekki upp á marga fiska enda búinn að vera í láréttri stellingu alla nóttina, mætti halda að allir drykkir undanfarina kvölda hefðu runnið óhindrað upp i haus svo þungur var maður á lappir,   svona eldsnemma um hádegi.

 Flugið gekk bara vel enda flogið með vængjum sem á vélini voru. Til Reykjavikur var svo komið um eitt leitið og var þá drifið i því að koma sér fyrir á Hótel Esju þar sem maður þar sem maður fékk þetta líka flotta herbergi, með rúmi, sófa, einum stól og stórgölluðum mínibar með eingu víni , bara gossulli og súkkulaði stykki.  Þarna var lika snyrting með steypibaði, (sturtu á norðlensku) hillu sem hægt var að raða á tannbustanum og túbbuni, hægðasessu og aftan þerri var einnig troðið í þessa kompu.

   Jæja , er maður var búinn að koma sér þarna fyrir var skundað í fríkkun sem fólst í því að tvöfalt sex fór um höfuð mitt svo maðurinn "ég" fríkkaõi um helming, og þá er nú mikið sagt um strákinn þann.  Nú eftir fegrunar aðgerðir þessar hjá jeppaökukonuni var skundað í konu ríkið í Laugardal, já ég tala nú um að skunda þó bíll væri , því farartækið var eitt agalegasta ökutæki sem ég hef um ævina litið. Steisjon teppi á fjórum hjólum, svo gat ryðgað í botninn sérstaklega að ég hljóp hálfa leiðina niður í dal lauganna í faratæki þessu er Guðni nr. 17 ók af stökustu snilld og landsþekktir rósemi.

Er hér var komið treysti ég mér ekki til að hlaupa lengra og þakkaði pennt fyrir mig og dróst inn í verslun þá er ég þekki best og gerði helgar kaupin, og hugðist nú labba i rólegheitunum til fundar við félaga vora á aðalfundin á Loftleiðum, en rennir þá ekki Helgi H.H. númer par af þrennu, að í þvi og býður far i vind og vatns þéttu farartæki sem ég þáði með þökkum.

Og þá var nú komið,að hinni stóru stund vorra félaga sem ég ætla ekki að hafa mörg orð um því þetta gekk svona rétt mátulega, með smá ávítum stjórnenda á suma sem höfðu fengið sér pínu pons og mikið neðan í því, svo munnræpa gerði vart við sig, og sumir réttu kannski full oft upp hendi til sí endurtekna spurninga svo maður gæti haldið að sumir, og kannski einn , hafi haft sterkt Slott sinnep undir höndunum og sviðið mjög.  En hvað um það þetta gekk allt mjög vel, mál voru rædd fram og aftur til baka eins og þið virkir félagar vitið.  Næsti áfangi var að margra vali Gasablanka með viðkomu á Esju til þrifa og upphitunar, að minnsta kosti fyrir norðan Snigla og segir ekki mikið af

ferðum þeim nema þegar ėg og mínir fylgisveinar, nánar til tekið austan Sniglar,  Ormurinn nr. 181 og Steinar 184, komum út að Esju sjáum við mann sem við könnuðumst við á labbi hinum megin við Suðurlandsbraut, kanski svo lítið norðan við sig og er við kölluðum í hann tók hann strikið þvert yfir þessa umferðar æð, og slapp með þó nokkru dekjaöskri og andlita klístri á framrúðum. 

Var þar komin Sveinn hinn ungi nr. 160 bráð hress að vanda. Tókum við okkur leigubil i Gasablanka, sem endaði næstum með stór slysi er Sveinn sem sat aftur i var eitthvað að leggja áherslu á orð sín og reif i öxlina á leigubilstjóranum og hálf dróg hann aftur í til sín með þeim afleiðingum að bíllinn sentist upp á gangstétt, strauk ljósastaur, fór næstum yfir gamla konu sem var dregin áfram af stórum hundi, og Sleikti brunahana áður en við gátum slitið Svenna af bílstjóra ræflinum sem var orðinn grá-blár í framan eins og hundaskítur. Við höfðum samlíkinguna því stóri hundurinn með konunni skeit á sig af hræðslu, en þetta fór allt saman vel að lokum, og ballið líka í Gasablanka sem var svona eins og þessi vanalegu böll. Það var voða gaman að ég held.

Nýr dagur rann upp í orðsins fyllstu merkingu og skyldi nú haldin árshátið sem ég var svo óheppin að missa af byrjunini á vegna annarar árshátiõar sem ég ætlaði að skreppa á en ílengdist á vegna bar eins sem var að þvælast þar,   komst ég þó á hina langþráðu árshátíð Snigla.  En ég ætla ekki að vera svo 

vitlaus að lýsa henni þvi það eru sjálfsagt einhverjir sem muna meira en ég og gætu rekið ofan í mig lygar og það væri verra, eins sannsögull maður og ég er nú.
En eftir að maður var búin að hoppa ,skoppa, og skvetta upp rassinum eins og kálfur fram á morgun og skemmta sér konunglega,  var haldið í Kópavog  í partí til Tona nr. 82, sem var ekki vandi að finna, maður bara rann á hljóðið og þegar hávaðin náði hámarki fyrir utan fjölbýlishús og aftan við lögregubíl hoppuðum við út úr bilnum.  Ég, lappalöng skoppara kringla á brók einni saman og gatrifnum bol (Steini Tótu) og kolsvört beljutegund sem löngu er útdauð (Black Buffalo) ruddumst út og inn á einhverja hæð sem tveir þjónar stóðu fyrir framan húsráðanda og húð skammaði þá fyrir ónæðið svona eldsnemma um morgni, og sagði þeim að hundskast frá gestum þeim sem væru að koma i friðsælar, umræður hjá sér undir ljúfri mússikk, sem og þeir gerðu.  Annar með lafandi skúffu af undrun niður á bringu og hinn með efri vör fletta upp nef af hörðum hljóðbylgjum og frussandi öskrum Tona sem var að vonum ekki ánægður með þetta ónæði. 

  Í Partíið komust við allavegana og var það villt og tryllt alveg þangað til ég var búinn að missa af leigufluginu sem ég átti far með kl 2 (e.h.).

Svo ég keypti bara annað far kl. 8 um kvöldið.

HEIDDI, NO.10
Sniglafréttir 1987

Á landinu eru starfandi samtök sem bera nafnið Bifhjólasamtök lýðveldisins, Sniglar.

Baldvin B. Ringsted.

       ALLT

Hér á Akureyri er hópur fólks í þessum samtökum þó lítið fari fyrir þeim, nema þá frekast á sumrin.
Mér lék nokkur forvitni á að vita hvers konar samtök Sniglar væru ásamt því hvað er svona sérstakt við bifhjól. Í hugum margra er ímynd hins svala gæja sú að sjá svartklæddan mótorhjólatöffara geysast um á stóru svörtu hjóli.
Þessir menn eiga þá samfylgjandi ímynd að vera hrottar og jafnvel glæpamenn. Kvöldstund sú sem ég eyddi með Sniglunum sannfærði mig um að margir þyrftu að búk sér til nýja ímynd af hinum svala gæja því Sniglarnir eru (kannski eins og nafnið bendir til) mestu rólegheita skinn sem leggja sál sína í þetta áhugamál, sem reyndar er orðið stór þáttur í lífi margra Sniglanna.
Sniglarnir halda fundi annað hvert fimmtudagskvöld í Dynheimum og verður næsti fundur fimmtudagskvöldið 19. febrúar klukkan 21.00.
Sniglarnir hvetja eindregið alla sem hafa áhuga á bifhjólum að koma á fundi og kynnast málunum.

BALDVIN B. RINGSTED
                    HARALDUR SIGURÐARSON
                                    HEIÐAR Þ. JÓHANNSSON 

Hvers vegna heita samtökin Sniglar?
 B: „Þegar samtökin voru stofnuð formlega eftir auglýsingu í DV þá komu nokkrir áhugamenn saman og lögðu hausana í bleyti til að spá í eitthvert nafn. Það voru komnar ýmsar hugmyndir fram eins og Svarta höndin, eitthvað óhugnanlegt og ruddalegt. Þá kom þetta nafn fram og það þótti svo gott að það var ákveðið."
- Það er ekki verið að skírskota til hraðans sem þið akið á? 
HS: „Við sniglumst jú þegar við erum margir."
B: „Það má segja það, í nafni félagsins þá sniglumst við. Þegar við tökum hópakstur og annað slíkt þá höldum við okkur innan leyfílegra marka."
- Hvert er takmark félagsins?
 B: „Einhver sagði að takmark félagsins væri að koma öllum íslendingum á hjól fyrir aldamót. En í lögum félagsins stendur að það sé til að byggja upp samstöðu meðal bifhjólamanna og vinna að hagsmunum þeirra. Ná fólki saman og fara í ferðir út á land og út í heim. Það er ferðast milli Norðurlands og Suðurlands einnig mætist hópurinn einhvers staðar um verslunarmannahelgar. Síðast vorum við í Vestmannaeyjum og þar áður í Atlavík. Það er líka búið að fara tvær utanlandsferðir á sýningar og það er verið að ræða um að fara í Evrópureisu eða á Ólafsvökuna í Færeyjum." -
 Hvað eru samtökin gömul? 
B: „Þau eru stofnuð í apríl 1984."
 - Hvernig skiptast samtökin milli landshluta? 
B: „Það er varla hægt að segja að þau skiptist. Við byrjuðum að halda fundi hér á síðasta hausti því það var orðinn svo fjölmennur hópur hérna og erfitt að fara suður einu sinni í viku á fund. Það er stjórn í samtökunum en enginn sérstakur formaður. Snigill númer eitt er aldursforsetinn."
- Hvernig er með húsnæði? 
B: „Það stendur til aó koma upp húsnæði en það yrði sennilega á Stór-Reykjavíkursvæðinu. Ef við fengjum einhvern bragga hér værum við vís með að þiggja hann. Við kunnum vel við okkur undir beru lofti enda eru samtökin virkust á sumrin þá er helst legið í tjöldum."
- Hver eru skilyrði til að komast í samtökin? 

Haraldur Sigurðsson

B: „Upphaflegu og núverandi skilyrðin eru þau að vera orðinn 17 ára. En það stendur til að gera einhverja smá trekt, það þarf ekki nema eina skemmda legu í góða vél til að allt sé ónýtt. Það hafa heyrst sögur um að þetta séu glæpamenn eða þaðan af verra."
 - En verður maður að eiga mótorhjól til að ganga í samtökin?
 B: „Nei alls ekki. það er talið æskilegt að þú hafir áhuga á mótorhjólum. Það er nóg að vita að þetta er farartæki á tveim hjólum sem kemst hratt og það er gaman að ferðast á þessu. það þarf ekki að vita nein tækniatriði eða neitt svoleiðis."
- Hvað með stelpur? 
B: „Stelpur eru velkomnar."
- Eru einhverjar starfandi núna?
B: „Já ætli þær séu ekki svona 10%." HS: „Allt of fáar."
- En hér fyrir norðan?
B: „Við köllum okkur Nyrðri arm samtakanna og þá teljum við Akureyri, Dalvík, Svalbarðsströnd og Þingeyjarsýslu. Við erum 35-40 manns og þar af 5-6 stelpur. Heildarfjöldinn yfir landið er að nálgast 300."
 - Er hægt að vera félagi hvar sem er á landinu? 
B: „Já það er gefið út fréttabréf. í því eru nýjustu slúðursögurnar, auglýsingar frá umboðunum og jafnvel tæknimál."
 - Hvar er hægt að fá þetta blað?

Heiðar Þ. Jóhannsson

HS: „Hafa samband við Snigil og fá að lesa þetta hjá honum."
 - Er nauðsynlegt að hafa svona félag?
 HS: „Já." B: „Já, þetta eflir svo samkenndina. Það er gaman að skemmta sér með fólki sem hefur sömu áhugamál. Að hittast hvaðanæva af landinu á einum stað, það er svo tignarlegt að sjá 30 hjól saman að þú trúir því ekki fyrr en þú sérð það."
 - - Hræðist fólk ykkur ekki ef þið komið kannski 20-30 saman með ógnar hávaða? 
B: „Það eru áhrif frá amerískum bíómyndum. Fólk setur oft samasemmerki milli mótorhjóla og glæpamanna. Leðrið hefur líka þessi áhrif."  HS: „Og hávaðinn sem er kvartað undan er í rauninni öryggisatriði því þegar bílstjórar sjá okkur ekki í baksýnisspegli er hávaðinn í hjólunum það sem segir þeim að við séum þarna."
- Eru þetta ekki keppnissamtök á neinn hátt?
 B: „Nei, þau eru fyrst og fremst til að ná saman mönnum sem hafa verið dreifðir hver í sínu horni. Ef einhver sem á gamalt hjól sem er í sæmilegu ásigkomulagi, og hann vill losna við það þá er um að gera að tala við okkur og ganga í samtökin."
 - Bjóðið þið ekki upp á viðgerðanámskeið fyrir yngra fólkið sem er að stíga sín fyrstu skref á þessari braut?
 B: „Nei það hefur ekki verið gert. Um leið og þú færð þér hjól og ef eitthvað bilar þá bara spyrðu næsta mann. Ef hann getur engar ráðleggingar veitt þér þá finnst örugglega einhver. Samtökin eru eins og að eignast 300 systkini og allir vilja hjálpa öllum."
- Hvernig gengur samstarfið við lögreglu?
 B: „Það hefur yfirleitt verið mjög gott. Fyrir sunnan bauð yfirlögregluþjónninn strákunum í kaffi þar sem rædd voru ýmis mál." HJ: „Það er mikið svínað á okkur í umferðinni og 30% slysa sem verða á bifhjólum verða þegar svínað er á okkur." B: „Við erum að reyna að koma af stað vakningu þar sem við viljum að allir keyri í fullkomnum hlífðargalla. Alveg í leðri með góðan  hjálm, hanska og stígvél. Og að keyra alltaf með ljós og þ.h. Þú sérð nú yfirleitt ekkert alvarlegt að hjá manni á stóru hjóli, ekki eins og hjá þessum skellinöðrupúkum þar sem 3 af hverjum 4 eru ljóslausir í umferðinni. Ábyrgðartilfinningin er meiri þegar menn eru komnir á stór hjól."
 - Hafið þið lítið álit á þessum skellinöðrupúkum?
B: „Nei við erum allir búnir að ganga í gegnum þetta og vitum hvað þetta er en okkur blöskrar samt hvað þeir eru kærulausir. Þeir gera sér margir hverjir ekki grein fyrir hvað þetta er hættulegt í raun og veru."
 - En að taka þá inn í samtökin?
 B: „Þeir verða að hafa sín samtök sjálfir. Það hefur verið rætt um að bjóða þeim jafnvel á kynningarfund og gefa þeim góð ráð. Þeir myndu eiga mjög erfitt með að ferðast með okkur þeir eru á svo kraftlitlum hjólum, þannig að það gengi ekki að þeir yrðu í samtökunum."
 - Hvernig er með þessi nöfn sem þið fáið á ykkur (þá var ég að skírskota til nafns sem einn fundarmannanna bar á sér)?
 B: „Við fáum svona nöfn á okkur ef það er hægt vegna einhverra atvika. Þetta nafn sem þú ert að tala um Skelfir eða réttara sagt reiðhjólaskelfir fékk hann (þ.e.a.s. fundarmaðurinn) vegna óhapps sem tengdist tveim eldri konum."
- Hvað er það sem fær ykkur til að halda áfram t.d. ef þið hafið orðið fyrir slysum?
HS: „Meðfædd della." B: „Það er allt hættulegt. Verstu mótorhjólaslysin sem verða eru þegar fætur klemmast á milli bíla en ef viðkomandi dettur á hjóli í fullkomnum hlífðargalla getur hann staðið upp aftur. Þetta er orðið meira en áhugamál hjá okkur, tilfinningin að fara út á sumrin á góðu hjóli er ólýsanleg, menn verða að upplifa þetta." HS: „Maður verður svo ótrúlega bjartsýnn."

Sólveig Sveinbjörnsdóttir

Sólveig Sveinbjörnsdóttir 18 ára 
Sólveig var eina stelpan sem mætt var á þennan fund svo að ég ákvað að spyrja hana hvað henni fyndist um þetta allt og stelpur á mótorhjólum. - Af hverju ert þú í samtökunum?
„Ég fór í fyrsta skipti aftan á hjól í sumar hjá stráknum sem ég er með. Ég ætlaði að vísu aldrei að þora en þetta er alveg æðislegt þegar maður byrjar."
- Hefurðu próf á skellinöðru eða mótorhjól?
„Nei hvorugt en ég ætla að taka mótorhjólapróf í sumar þetta verður óstöðvandi della hjá manni."
 - Hvað finnst þér um sjónarmið fólks gagnvart því að stelpur séu á svona hjólum? 
„Það er mjög misjafnt, sumir eru fordómafullir gagnvart þessu en annars verð ég ekki svo mikið vör við það."
 - Hveturðu stelpur til að ganga í samtökin?
„Já, ef þær fá delluna einu sinni þá verða þær. alveg eins og strákarnir."
 "Um leið og ég var að búast til brottferðar kom Baldvin B. Ringsted að orði við mig og vildi leggja áherslu á það að stelpum væri velkomið að fá að sitja aftan á hjá þeim ef þær vildu prófa.
Það væri bara að tala við þá þar sem þeir væru oft í bænum á sumrin, það hefði nefnilega sýnt sig að þær væru alveg jafngóðir bifhjólastjórar og strákarnir

Egill H. Bragason
Ökukennari

Allt spyr Egil H. Bragason ökukennara 

- Kennir þú á fleiri farartæki en bíl?
 „Ég hef réttindi til að kenna á bifhjól líka."
 - Er mikið að gera við bifhjólakennslu? 
„Það hafa verið svona 30-40 manns á ári." Sniglarnir því miður eins og aðrir. Þeir sem keyra mótorhjól eiga það á hættu að keyra hratt og það eru margir sem missa prófið á hverju ári út af því."
- En hvað með að ökumenn svíni fyrir bifhjólafólk? 
„Það er alveg rétt, ökumenn geta verið mjög tilitslausir gagnvart mótorhjólum. Maður verður alltaf að gera ráð fyrir að mótorhjól taki sama pláss á veginum og bíll."
- Heldur þú að slys á mótorhjólum séu meira sök bílstjóranna? 
„Það er alveg útilokað að segja nokkuð um það. Þeir sem eru á mótorhjólunum ráða vel við þau en slysin hafa alltaf fylgt og munu gera það. Það er ekki hægt að segja að það séu hlutfallslega meiri slys á mótorhjólum heldur en bílum."
 - Hvernig fer kennsla og próf fram á mótorhjóli? 
„Það fyrsta sem maður athugar er hvort viðkomandi hefur keyrt skellinöðru áður og langflestir hafa gert það enda þýðir ekki fyrir mann að læra á stórt hjól nema að hafa keyrt skellinöðru. Nemandinn keyrir síðan ákveðnar leiðir og maður sjálfur á eftir. Það er byrjað á frekar fáförnum stað og ef allt er í lagi þá heldur nemandinn strax áfram. Maður getur fylgst með gírskiptingunum, hvort nemandi hallar sér rétt í beygju og hvort hann bregst rétt við hættum í umferðinni. Nemandi er látinn stoppa í brattri brekku og taka af stað aftur og þá reynir mjög mikið á hæfni nemandans. Þetta geta ekki aðrir gert en þeir sem hafa góða stjórn á hjólunum. Nemandi má byrja að læra þrem mánuðum áður en hann verður 17 ára á stórt bifhjól en getur ekki tekið akstursprófið fyrr en á 17 ára afmælisdaginn. Fræðilega prófið, sem er fólgið í að þá er fjallað um gerð og búnað bifhjólsins ásamt umferðarreglum og lögum, er hægt að taka áður en nemandi verður 17 ára. Í fræðilegu prófi verður að fá 78 stig af 90 mögulegum. Akstursprófið fer þannig fram að nemandi ekur einhverja ákveðna leið í bænum sem bifreiðaeftirlitið tilgreinir og prófdómarinn ekur á eftir honum. Nemandi fær í hendurnar sérstakar reglur fyrir bifhjól ásamt upplýsingum um búnað og þess háttar. Það skiptir ekki máli hvort nemandi er með bílpróf eða ekki en það er léttara fyrir hann því þá kann hann það mikið í umferðarlögum. Hingað til veit ég bara um einn mann hjá mér sem hefur tekið bifhjólapróf án þess að hafa bílpróf. Þetta próf gildir fyrir stærra en 50 cc."
 - Skiptir engu máli með líkamsburði nemanda? 
„Jú hiklaust, það hefur komið fyrir að fólk hefur ætlað að læra sem er 40-50 kg og það þýðir ekki, veldur ekki hjóli sem er hátt í 200 kg. Eins er það að hjól sem eru með svokölluðu kikkstarti, þ.e. þeim er startað með fætinum eru of erfið viðureignar fyrir mjög létt fólk, það verður að vera á hjólum með rafmagnsstarti." ......
- Hvað með stelpur?
 „Hjá mér eru kannski 3-4 á ári og þær mættu alveg læra meira því að það hefur sýnt sig að þær eru ekki lélegri." - Hvernig er með þá sem vilja taka próf á svona hjól en eiga ekki neitt, geta þeir einhvers staðar fengið lánað hjól eins og bíla? „Lögreglan lánar engin hjól en ef kæmi til mín maður sem ekki gæti útvegað sér hjól þá myndi ég reyna að gera það."
- Verðurðu var við fordóma frá fólki t.d. af því að mótorhjólafólk er leðurklætt? 
„Það er skylda samkvæmt lögum að bifhjólafólk sé leðurklætt því ef það dettur af hjólunum þá rispast það svo mikið að öll venjuleg föt tætast í sundur, það verður að vera þykkt efni."
- En hvað með hrotta- og glæpamannastimpil sem mikið af þessu fólki fær á sig?
„Ég held að besta dæmið sem lýsir þessu sé að ég er búinn að kenna nokkrum svokölluðum pönkurum og þetta hafa verið alveg indælis drengir. Ég held að þetta sé alrangt álit sem fólk hefur því þetta er mjög hugsandi ungt fólk sem hefur sínar eigin skoðanir. Þetta er ákveðin lífsstefna og þetta er í tísku. Ég hugsa að margir af þessum mótorhjólastrákum séu í þessu ekki síst því það er álitið að þetta höfði eitthvað til kvenkynsins. En þeir hafa líka mikinn áhuga á hjólunum því er ekki að neita." - Hvað kostar að læra á bifhjól? 
„Fast verð hefur ekki verið endanlega ákveðið fyrir þetta ár. En allur kostnaðurinn hefur verið um 4000 krónur, mér skilst að það sé eitthvað dýrara að taka þetta próf fyrir sunnan." 

Texti: Ingibjörg Elfa Stefánsdóttir.

Myndir: Kjartan Þorbjörnsson

Dagur 12.2.1987 

Sníglabandíð með afbrigðum

Fyrir örskömmu gaf Sniglabandið út plötuna Fjöllin falla í hauga, sem er tveggja laga skífa í stærra laginu og með afbrigðum góð. Á plötunni eru tvö lög, annars vegar „750 cc blús“ og hins vegar lagið „Álfadans", sem íslendingar gaula árvisst um hver áramót. 

   „750 cc blús“ er eftir Valdimar Örn Flygenring, en textinn er eftir Þormar Þorkelsson — snigil nr. 13. Þetta er hressilegt vélhjólalag, án þess að vera bárujárn eða skylt „Riddara götunnar". Texti Þormars er ágætur og á tíðum sér maður nánast glott höfundar á bak við fjálglegar lýsingar um unað vélhjólaaksturs.

      „Álfadans" þekkja allir — „Máninn hátt á himni skín“ o.s.frv.. — og fara Sniglar vel með það. Á þessum síðustu og verstu tímum, þegar menn keppast við misjafnlega ósmekklegar útsetningar á gömlum og góðum lögum er ánægjulegt að vita af því að einhverjir hafi enn tilskilda smekkvísi til þess. Það hafa liðsmenn Sniglabandsins. Þegar haft er í huga hve auðvelt er að klúðra svona lögum (muna menn Álfareiðina?), þá er þetta harla gott hjá Sniglabandinu, Hverjum Sniglabandið er skipað veit ég ekki utan þess að allir meðlimir þess eru í Bifhjólasamtökum lýðveldisins. Hljóðfæraleikur er til prýði, en það sem mest ei um vert er þó ferskleiki hljómsveitarinnar.

       Í heild er þetta hin eigulegasta plata. Hljómsveitin er öðruvísi en flestar aðrar, en hið sama er nú sagt um Stuðmenn og Skriðjökla og þykir þeim ekki til hnjóðs. — Sniglabandið er á réttri braut og má hlakka til hljómleikafarar þeirra um landið og ekki síður til skífu þeirrar, sem þeir lofa með laufunum á trjánum. 

     P.S. Ef mig misminnir ekki gáfu Bifhjólasamtökin út óvitlausa jólaplötu í hitteðfyrra og sungu um hjólajól. 

Halldór afþakkaði farið

Árni á hjólinu góða -
Honda Shadow 750 '83

„Ég fékk hjólið í sumar," segir Árni Johnsen alþingismaður sem er einn þeirra er aka um götur borgarinnar á mótorhjóli. Hann er eini þingmaðurinn á Alþingi Íslendinga sem mætir í vinnuna á slíku farartæki. „Þetta er stórt hjól og þægilegt," heldur Ámi áfram." Eins og maður sitji í sófa. Og þannig hannað að maður er teinréttur en ekki í keng. Svo hefur það mikið afl, enda er hjólið sjötíu hestöfi." „Ég hef alltaf haft gaman af svona hjólum og tækjum og þegar þetta hjól kom til var það þannig að ég var að versla niðri í bæ og gekk illa að finna bílastæði. Sá þetta hjól, varð strax skotinn í því og þegar það var til sölu keypti ég það samstundis. Það er alls staðar hægt að leggja mótorhjólum."

Er vanur stórveðragjólu

„Fyrst og fremst lít ég á þetta sem handhægt tæki til þess að ferðast á milli - og svo líkar mér vel að fá blæinn í fangið. Er vanur stórveðragjólunni. Stormurinn er mitt veður. Á hjólinu þarf svo að beita sér því þetta er jafnvægislist - hjólin eru tvö en ekki fjögur. Hins vegar verður að segja eins og er að svona farartæki nýtist ekki allt árið á íslandi." Árni bendir á að tíminn nýtist miklu betur þegar mikið þarf að skjótast á milli því hjólið er að mörgu leyfi liprara en bfll. Hins vegar finnst honum lítið tillit tekið til vélhjóla í umferðinni og ökumenn komi klaufalega fram við bifhjólin. „Það er svolítill ballett í umferðinni að vera á mótorhjóli og fyrst maður er ekki smíðaður fyrir venjulegan ballett þá er þetta skemmtileg lausn og tilbreyting. Og svo er það líka að ég hef alltaf haft gaman af þvi að fást við afl og hraða - því er ekki að neita - þótt ég kannski sé sáttari við tilveruna þegar ég sit með lundaveiðiháf eða síg eftir eggjum í bjargi."

Fjölskyldan og Halldór Blöndal

Inntur eftir viðbrögðum við hjólkaupunum játar Árni að þau hafi verið á ýmsa vegu enda séum við íslendingar mikið fordómafólk. „Annars er fjölskyldan ýmsu vön, konan mín var svolítið undrandi en fór vel með það. Ólíklegustu menn hafa sagt við mig „ ...mig hefur alltaf langað í svona hjól..." Og nokkrir félagar minir og samstarfsmenn hafa falast eftir því að fá það lánað og er það velkomið. Það er líka auðheyrt að ýmsir hafa gaman af þessu og menn eru að gantast með þetta. Það sýnir vel viðbrögðin þegar Halldór Blöndal bað mig skutla sér - sem hann gerir gjarnan. Svo sagðist hann aðeins þurfa að ná sér í blað og hringja og þess háttar - sem er líka alvanalegt. Ég er ekki þolinmóðasti maðurí heimi við að bíða eftir öðrum en sagði þarna að allt væri í stakasta lagi og beið rólegur. Þegar Halldór kom og sá tækið sem ég sat á fórnaði hann höndum og sagði: „Ertu á hjóli, ég fer aldrei á svona tæki." Svo hvarf hann bara út í veður og vind! Viðbrögðin voru svona eins og maður hefði boðið honum upp í geimfar - aðra leiðina."

-baj DV 29.10.1988

Sú mikla mótorhjóladella

Þeir eru margir fordómarnir sem ræktanlegir eru hjá einni þjóð þrátt fyrir smæðina. Áhugamenn um vélhjólaakstur hérlendis hafa ekki farið varhluta af viðteknum viðhorfum, það þykir ekki par fínt að aka um á slíkum tækjum, hvað þá ef tilheyrandi leðurkjæðnaður fylgir með í kaupunum. Hegðun sem sæmir víst einungis unglingum af óuppdregnara taginu. Staðreyndin mun hins vegar sú að hjólin eru að mörgu leyti þægilegt og hentugt farartæki, einkum að sumrinu. Leðurklæðnaðúrinn veitir svo nauðsynlega vörn gegn beinbrotum og skrámum í hugsanlegum byltum. Hjóleigendur eru svo af öllum stéttum, aldri og báðum kynjum - og ennþá fleiri hafa áhuga en veigra sér við því að aðhafast nokkuð af ótta við almenningsálitið. Á þessari Dægraávalaropnu er rætt við þá sem fyrst komu upp í tali almennings þegar minnst var á mótorhjólanotkun. Þarna er sá þekkti Snigill númer eitt, alþingismaður úr Eyjum, skurðlæknirinn sem mætti á stofuna í reykskýi, hagsýslustjóri sem húsvörðurinn í Stjórnarráðinu reyndi að losna við úr portinu og ungt par úr Sniglaklúbbnum. í lokin skal það látið með fljóta að Matthías Bjarnason samgðnguráðherra ku hafa verið mikill mótorhjólatöffari á yngri árum og meðal annars ferðast um vaðlandíð þvert og endilangt á slíku tæki. Efiaust stórgóð aðferð til að verða sér úti um undirstöðuþekkingu á íslensku vegakerfi og Matthías því í þeim skilningi nákvæmlega háréttur maður í ráðherrastólinn. Þannig að menn ættu að amast varlega við ungum Sniglum á vegum útí - þarna gæti verið á ferðinni verðandi ráðherra í starfekynningarhringferð um landið.
Myndir: Brynjar Gauti Textí: Borghildur Anna




Kristín K. Harðardóttir og Elí Pétursson:
„Rosalegir fordómar"

Þau eru í Sniglunum bæði - Elí Pétursson og Kristín K. Harðardóttir. Hann er tuttugu og tveggja ára gamall vélvirki, hún er tvítug og afgreiðir í tískuverslun. Þau eiga hjólið saman og hafa mikinn áhuga á íþróttinni. Elí setti reyndar íslandsmet í kvartmílu á síðasta sumri. Núna er Kristín hins vegar eingöngu á hjólinu því Elí er próflaus, missti réttindin fyrir að aka á tæplega hundrað og þrjátíu kílómetra hraða milli Þorlákshafnar og Reykjavíkur.
Reykjavíkur. „Ég var hirtur um verslunarmannahelgina," segir Elí. „Við vorum á leið til Vestmannaeyja en ég gleymdi drasli heima. Skaust í bæinn - en skaust of hratt."
Þetta er að hans mati einungis það sem alltaf getur gerst, í þriðja skiptið sem hann missir prófið og segir annan hvern mann lenda í því að missa prófið. Núna er ekki búið að dæma í málinu, hann er með bráðabirgðasviptingu síðan í ágústmánuði.

„Það er alltaf verið að spyrja mann hvort maður fari nú ekki að vaxa upp úr þessu. En þetta er einmitt öfugt - íþróttin er fyrir fullorðna en alls ekki krakka. Það er svo rosalegur hraðinn, segir Elí og Kristín bætir við:
„Mér finnst agalegt að sjá krakka sem eru nýkomin með bílpróf og hafa fengið sér hjól æða um niðri í bæ, bara í gallabuxum og léttum fatnaði með kannski annan eins klæddan aftan á hjólinu. Enginn hlífðarbúningur og ekki neitt en ekið á fullum hraða." Elí samsinnir.
„Það er líka rosalegur munur á mínu aksturslagi, hvernig ég keyri núna miðað við það sem ég gerði í upphafi. Lít þetta allt öðrum augum í dag.
Leiðindastælar og ruddaskapur

Talið berst að erfiðleikum í umferðinni og bæði senda ökumönnum bifreiða tóninn.
„Ofsalega algengt að menn séu með leiðindastæla ef þeir sjá fólk á hjóli í leðurfatnaði," segir Elí og Kristín reynist hafa lent í útistöðum næstum daglega eina vikuna.
„Þrisvar sem ég lenti í því að fólk réðst á mig með skömmum vegna þess að ég lagði hjólinu í stæði. Menn átta sig ekki á því að ökumenn mótorhjóla eru sektaðir fyrir sömu hluti og ef þeir væru á bifreið. Tvær konur á bíl öskruðu á mig og hótuðu að kæra þegar ég var að ganga frá hjólinu á stæði í eitt skiptið - sögðu þetta bara eiga að vera fyrir bíla." Vandamálið á vegunum eru bílstjórar sem aka alveg upp að hjólunum og þrengja þeim út i kanta og sérstaklega segja þau unga stráka leika sér að því að gera eitthvað í þá áttina og aka síðan hlæjandi í burtu. „Það er bara ein regla til með þessa ökumenn," segir Elí þungbúinn. „Bara að gefa þeim góða dæld í hliðina með löppinni - þeir svína þá ekki oftar."
Oj, örugglega Sniglar

Fordómarnir eru mismiklir og þeim finnst meiri skilningur hafa verið sýndur heima fyrir heldur en úti í þjóðfélaginu og þar eru jafnaldrarnir ekki barnanna bestir. Kristín prófaði fyrst að setjast á hjól hjá Elí og byrjaði að læra strax daginn eftir. En viðbrögð kunningjanna við því voru misjöfn. „Maður verður fyrir aðkasti á mörgum stöðum og sumir vinirnir hætta að tala við mann meira." Og Elí er á sama máli. „Ég fór í bæinn um daginn og þá löbbuðu tveir strákar framhjá og horfðu með viðbjóði á hlífðarfötin sem ég var í - þau eru úr leðri. Svipurinn leyndi ekki neinu og þeir sögðu svo hátt að ég heyrði: „Ojjjj... örugglega Sniglar," eins og þeir væru eitraðir." „En Sniglarnir eru bara félag," segir Kristín. „Eins og flugfélag, sportbátafélag og þess háttar." „Það var eitthvað annað með ömmu,"bætir svo Kristín við hlæjandi. „Hún fékk að prófa að setjast á hjólið hjá mér og finnst þetta alveg æðislegt. Sagðist hefði farið beint að læra núna ef hún væri ung ennþá. En afi fékk næstum slag þegar hann sá myndina af okkur saman á hjólinu!" -baj

DV

okt 1986

Er snigill númer eitt

Hilmar Lúthersson:

Maður var í þessu frá tólf til þrettán ára og þá á skellinöðru. Svo gifti maður sig, var í baslinu og hafði ekki tök á því að eiga neitt mótorhjól. En þetta var samt alltaf í blóðinu, leit nú við á götunni ef maður sá hjól. Svo lét ég verða af þessu rétt eftir fertugt, fékk mér hjól aftur." Viðmælandinn er Hilmar Lúthersson pípulagningameistari sem farinn er að nálgast fimmtugt. Hann er í Sniglunum - Bifhjólasamtökum lýðveldisins - er reyndar Snigill númer eitt og gengur undir nafninu Tæmerinn meðal flokksmanna. Hann hefur ekki viljað sitja í stjórn Sniglanna en er einn af stofnendunum og mætir reglulega á fundi og í aðra félagsstarfsemi á þeirra vegum.
Hilmar hefur, eins og aðrir sem áhuga hafa á þessari íþrótt, ekki farið varhluta af fordómum umhverfisins. „Jú, jú, þetta eru alls konar glósur," segir Hilmar hæglætislega. „Þótti of gamall og fólki fannst ég ætti heldur að fá mér vélsleða eða vera í hrossum. Svo er maður kallaður gamli karlinn og sumum bregður þegar ég tek niður hjálminn. En krakkarnir, sem ég er með í samtökunum, líta ekki svona á málið og finnst þetta bara jákvætt. Svo voru smábyrjunarörðugleikar heima fyrir en þeir eru löngu yfirstaðnir. Konunni fannst þetta í lagi fyrst en þegar ég fór að fé mér fleiri, stærri og dýrari hjól fór nú að heyrast hljóð úr horni. En þetta er ekki annað en íþrótt svipað og hrossin, vélsleðarnir og jeppadellan. Það er vist allt saman talið eðlilegt fyrir mann á mínum aldri.

Töðuilmur á mótorhjóli

 „Því er ekki að neita að þetta er allt önnur tilfinning heldur en að vera í bíl.Til dæmis fór ég út í sveit í sumar alveg um hásláttinn og þá fann maður töðuilminn. Meiri útivera og sterkari tengsl við náttúruna. I fyrstu var þetta náttúrlega bara gamli draumurinn - að eignast mótorhjól. Svo bættist við allt sem er í kringum þetta, útiveran og félagsskapurinn til dæmis. Svo er nostrið í kringum þetta - hafa hjólið hreint og í lagi. Ég hef ekkert gaman af því að vera á skítugu hjóli. Bíllinn er hins vegar yfirleitt alls ekki þveginn - ég hef engan áhuga á því. Ög svo er það hraðinn - ekki getur maður neitað því þótt ekki megi koma fram í blöðum einhverjar svimandi tölur."

Engin leiktæki

„Það er meira um það núna að menn noti hjólin sem farartæki. Á tímabili var þetta bara álitið einhvers konar leiktæki. í samræmi við það viðhorf voru tollar af hjólum ekki felldir niður um leið og tollar af bílum þannig að nýtt, stórt og flott hjól kostar fimm hundruð þúsund og þar yfir.
Tryggingarnar eru ekki miklar hérna en varahlutirnir eru hryllilega dýrir." Hilmar er Íslandsmeistari í kvartmílu á mótorhjólum árin '84-'85. En hann segist ekki vera neinn dellukarl svona almennt. Og hann leggur mikla áherslu á þýðingu þess að klæðast góðum hlífðarfatnaði úr leðri og fara varlega á hjólunum. „Annars er sagt að það séu bara til tvær gerðir af mótorhjólamónnum," segir Hilmar kíminn. „Þeir sem eru búnir að detta og þeir sem eiga það eftir. Það er lögmálið yfirleitt." Sérstakt ökuleyfi þarf til þess að aka þessum hjólum og sama gildir um skellinöðrur. Hilmar segir að erlendis geti þurft meirapróf að auki á stærri hjólin. Hérna hafi menn yfirleitt tilskilin próf og alltaf fjölgi í Sniglunum. „Félagsmenn eru.nú orðnir um tvö hundruð og fimmtíu og árgjaldið er þúsund krónur. Þetta er fólk úr öllum stéttum og af báðum kynjum. Við hittumst reglulega einu sinni í viku - í Smiðjukaffi á fimmtudögum milli níu og tíu á kvöldin. Kvenfólkið er yfirleitt af yngri kynslóðinni, fullorðnar konur eru lítið í þessu. En margar stelpurnar eru mjög góðir ökumenn." Skyldi svo Tæmerinn - Snigill númer eitt - vera að fara að hætta mótorhjólaakstrinum á næstunni?  Svarið kemur um hæl. „Nehei, ég hef alltaf jafngaman af þessu. Fer kannski á elliheimilið að lokum á hjólinu. Það væri óskandi að það væri hægt að hafa hjólið þar á svæðinu svo hægt væri að klappa því annað slagið." -baj 

Tveir vetur á einu ári

Dominique Perritaz

„Það er engan veginn brjálæðisleg hugmynd að ferðast um Island.

 Evrópubúar frétta sífellt meira um landið og ég held að fólk telji einkar áhugavert að skoða sig um hér," sagði þessi gerðarlegi svisslenski mótorhjólamaður sem Vikan rakst á í Haukadalnum „Annars gerðu vinir mínir grín að mér áður en ég lagði af stað. Einn sagði að ef ég færi til íslands þá nældi ég mér í tvo vetur á einu ári. En það er alls ekki svo kalt hérna á sumrin." Hann heitir Dominique Perritaz og eftir sex mánaða undirbúning sigldi hann með Norrænu frá meginlandinu til Seyðisfjarðar. Þaðan þræddi

hann ströndina norður, sigldi frá Snæfellsnesi yfir Breiðafjörð og virti Látrabjargið fyrir sér áður en stefnan var sett á afmælisbarnið við Faxaflóa. Þegar komið var við sögu í Haukadalnum höfðu 4000 kílómetrar af íslenskum vegum verið lagðir að baki, á einum og hálfum mánuði, en óljóst var hver aksturinn yrði á þeim þremur vikum sem eftir voru ferðarinnar. Jökulsárgljúfur, Mývatn og Þingvellir voru í hópi eftirminnilegustu staða í huga Dominique en framundan biðu meðal annars Þórsmörkin, Ófærufoss og Skaftafell.
„Það er eftirtektarvert hvað Jandslagið hérna er fjölbreytt og ósnortið," sagði Dominique í stuttu spjalli, „það er nokkuð sem maður finnur ekki annars staðar í Evrópu. Þegar ég fór að leggja drög að þessari ferð var ég á höttum eftir þvf sérkennilega og óvenjulega og satt best að segja átti ég ekki von á jafnmörgum ferðamönnum í ferjunni, bæði á mótorhjólum og bílum. En ég hef ekki orðið fyrir vonbrigðum með landið, síður en svo. Ég var hins vegar hissa á því hvemig ungt fólk drekkur hérna.
Maður sér það dauðadrukkið, ranglandi með flöskur úti á götu. Það er nokkuð sem ég á ekki að venjast heima. Þegar maður sér svona flýgur manni helst í hug að það hljóti eitthvað mikið að vera að, alvarleg vandamál á ferðinni. Reyndar hafa allir sinn djöful að draga. í Sviss og Evrópu allri þurfum við að berjast gegn eiturlyfjavandamálinu en það virðist ekki orðið jafnáberandi hér." Að þessu mæltu spyrnti Dominique við fótum þannig að farartækið tók við sér, malaði Ijúflega og bar hann á veg í átt að Hruna. Þessi viðkunnanlegi Svisslendingur hafði kynnt sér söguna um dansinn á þeim bæ og vildi kanna staðhætti. Erfitt var að ímynda sér að innan mánaðar sæti hann við skrifborð á vinnustað í Mið-Evrópu og fengist við tölur. „Ég er bankamaður," hafði hann sagt, „en fyrir Svisslending er það sambærilegt og að vinna í fiski fyrir  íslending."

Vikan 4.9.1986 

https://timarit.is/