segir Októ Einarsson hjá Vélhjólaíþróttaklúbbnum
„Við erum búnir að ræða þetta mál fram og til baka undanfarin
ár og höfum komist að þeirri
niðurstöðu að eina ráðið sé að
skapa okkur afmarkað svæði utan
vega”, sagði Okto Einarsson,Vélhjólaiþróttaklúbbnum, en hann er
jafnframt fulltrúi hans i akstursiþróttaráði Landssambands islenskra akstursiþróttafélaga.
„Það er vitað mál að margir
sem eiga svona torfæruhjól aka á
þeim hér á götum bæjarins og við
sem stundum þetta sem iþrótt
erum þeirrar skoðunar að ekki
verði komið i veg fyrir slikt fyrr
en aðstaða er sköpuð til að stunda
þessa iþrótt á þar til gerðu svæði.
Fyrr hvefur ekki aksturinn hér á
götunum sem auðvitað veldur
margvislegum vandræðum”.
— Tryggingafélögin hafa ekki
fengist til að tryggja þessi hjól?
— Nei, og af eðlilegum ástæðum þar sem þau eru ekki skráð. í
þessari iþrótt sem á erlendu máli
hefur verið kölluð mótor-cross en
á islensku „hólakapp” (!) er
beinlinis talið hættulegt fyrir ökumenn hjólanna að á þeim sé
aukabúnaður eins og útstandandi
speglar og ljós. Þess vegna
teljum við útilokað að skrá hjólin
og þar með tryggja eftir venjulegum leiðum.
— En hvað með torfærukeppnirnar?
— Þær eru haldnar eftir að við
höfum aflað okkur leyfis frá
dómsmálaráðuneyti, lögreglu og
viðkomandi bæjarlélagi. islensk
endurtrygging hefur selt okkur
tryggingu meðan á keppni stendur en þó eftir að við höfum undirritað sérstakt bótaalsal þannig að
við fáum ekki bætur nema fyrir
örkuml eða dauða. Samt þurfum
við i dag að greiða um það bil
10.000 krónur i tryggingar fyrir
eina slika keppni.
— Hafið þið itrekað beðið um
sérstök æfingasvæði?
— Já, það er vist óhætt aö segja
það. Áður en okkar landssamband var stofnað vorum við i
Félagi Íslenskra bifreiðaeigenda.
FIB sendi bréf til borgarstjórnar
Reykjavikur og bað um æfingasvæði fyrir okkur á torfæruhjólunum. Ekkert kom út úr þvi. Við
sendum svo bréf til borgaryfirvalda fyrir tveimur árum og svar
við þvi bréfi hefur ekki einu sinni
borist ennþá.
— Og þið hafið þá i raun hvergi
getað æft?
— Við höfum haft bráöabirgðaleyfi fyrir svæði upp við Rauðavatn og auk þess er okkar aðalsvæði suður við Grindavikurafleggjara, rétt hjá Keflavikurveginum. Þar höfum við svæði á s.k.
Broad-street en þangað er alllangt að fara fyrir allan þann
fjölda sem býr hér á Reykjavikursvæðinu þannig að þar er
aðeins um bráðabirgðalausn að
ræða einnig. Það sem þarf til að koma er að við fáum aímarkað
æfingasvæði sem við mundum sjá
algerlega um sjálfir. Þá fyrst
væri möguleiki á að útrýma að
mestu þeim torfæruakstri sem sifellt er að aukast hér á götum
bæjarins, sagði Októ Einarsson
að lokum.
Þjóðviljinn 19.ágúst 1982
