Dagblaðskeppni” á mótorhjólum

 



Flogið yfir sandhóla... spyrnt og spólað...

Vel heppnuð hjólreiðakeppni við Sandfell

Um 500 manns horfðu á fyrstu motorcross hjólakeppnina hér á landi, sem fram fór við Sandfell við Þrengslaveg i gær.

    Var þarna keppt í tveimur stærðarflokkum mótorhjóla. Varð hörkukeppni um fyrsta sætið i stærri flokknum en úrslitin í keppni minni hjóla lágu á borðinu frá byrjun, ef svo má segja. Í stærri flokknum voru keppendur niu og luku allir keppni nema einn. 

   Keppt var á þúsund metra braut með alls kyns hólum og beygjum og keppnin þvi engu minni þraut en keppni um sæti. Farnar voru þrjár umferðir, 15 hringir í 1. umferð og 10 hringir í 2. og 3. umferð. 

   Gefnir voru punktar fyrir hverja umferð og punktarnir réðu úrslitum i lokin. 

Úrslit i stærri flokknum, það er hjól með 500 cc vél: 

1. Einar Sverrisson á Yamaha 400 

2. Pétur Þorgrimsson á Montesa 360 

3. Jón Magnússon á Suzuki 370 

Minni flokkinn skipuðu piltar á hjólum með 50 cc vélar. 

Ellefu keppendur voru í þeim flokki og luku níu keppni. Farnar voru tvær umferðir, 7 hringir i hvorri umferð. 

   Yfirburðasigurvegari varð Jón Baldursson á Hondu SS 50. Annar varð Sveinn Guðmundsson á Casal 50 og i þriðja sæti Tómas Eyjólfsson á Casal 50. 

Allir keppendur voru búnir samkvæmt ströngustu kröfum, með sérstaka hjálma og hökuhlífar. Þá höfðu þeir axlarhlifar og hnjáhlifar. Kom enda ekkert óhapp fyrir neinn keppenda. 

Áhorfendur skemmtu sér vel og hlógu oft þá er keppendur féllu i erfiðum þrautum sinum. Dagblaðið gaf verðlaun til þessarar fyrstu vélhjólakeppni, bikar í hvorum flokki og þrjá verðlaunapeninga i hvorum flokki. ASt.

Er grundvöllur fyrir súper létt vélhjól hér á hjara veraldar?

Það vill hann Karl H.Cooper meina, að minnsta kosti var hann svo trúaður að hann hóf innflutning á slíkum hjólum s.l. sumar, og þótti það mörgum hin mesta bjartsýni.

En viti menn, hvorki meira né minna en 25 hjól seldust á aðeins þremur eða fjórum mánuðum, svo að þegar Karl lét orð falla í þá átt að mér væri velkomið að reynsluaka svona hjóli tók ég því með þökkum, þótt svona apparöt séu ekki í hávegum höfð hjá okkur kraftadellumönnum.

Þegar ég loks lét verða af því að skreppa upp í Mosfellsveit þar sem Karl er með fyrirtæki sitt, tók ég 9 ára gamla dóttur mína með til þess að sannreyna það sem hann hafði sag mér um að hver sem kynni á reiðhjól gæti ekið MALAGUTI vélhjólinu.

 MALAGUTI MOTORIK eru ítölsk framleiðsla og eins og þeirra er von og vísa er hjólið snyrtilega hannað og raunar skratti laglegt hjól.

Ég byrjaði á því að aka hjólinu nokkra hringi og vissulega var það auðvelt í meðförum, þ.e. stigið á startsveifina, snúið upp á bensíngjöfina og þar með er allur galdurinn upp talinn.

MALAGUTi er svo til hljóðlaus. Jafnvægið betra en á reiðhjóli, lítill hlíf er komið fyrir ofan mótorinn sem er
 beint undir fótum mans sem gerir það að verkum að sama og ekkert skvettist á menn
þó ekið sé í vætu, aflið er í algeru lágmarki, en nægir vel til þess að skila manni hvert sem er
innanbæjar, bensíneyðslan er aðeins 2 lítrar pr. 100 km og það eitt ættiað vegkja almenning
til alvarlegrar umhugsunar á þessum síðustu og verstu tímum. (Á myndinni er Elín G Ragnarsdóttir)

Og Karl H. Cooper hafði rétt fyrir sér, stelpan var ekki í nokkrum vandræðum með að handleika MALAGUTI og það var ekki fyrir en eftir fortölur og bölbænir að mér tókst að hafa hana ofan af hjólinu aftur.

Það sem mér þótti mest til koma á MALAGUTI fyrir utan einfaldleikann var það hver breiðir hjólbarðarnir eru undir henni, Því það hlýtur að gera það að verkum að hjólið er vel nothæft  utan malbikssins og einnig í snjó.

------------------------------------------------------------------

Verðið á MALARGUTI MOTORIK er um 135-140 þús. 

Vélin er 1 cyl. tvígengis, loftkæld, 2,2 hestöfl, 50 cc, 

1 gír með sjálfvirkri kúplingu í olíubaði (sjálfskipt)  

 Fótstart,   

3 lítra bensíntankur, 

Eigin þyngd 34 kg. 

burðarþol c.a. 100 kg.

Ragnar Gunnarsson 
Bílablaðið 1978

Fullgildur í róadrace hvar sem er í Evrópu

Bílablaðið Rabbar stuttlega við Gustaf Þórarinsson

Að þessu sinni er ekki sagt frá neinu ákveðnu mótorhjóli, heldur mótorhjólakappa. Sá heitir Gústaf Þórarinsson og hefur verið búsettur í Svíþjóð í tæp fjögur ár. Hans helzta frístundaiðja er að keppa á mótorhjólum. 

Síðan Gustaf fluttist til svíþjóðar hefur hann æft og æft, og ernú svo komið að hann keppir opinberlega á hjóli sínu - sem er Yamaha 125. Og upp á vasann hefur hann skilríki, sem sanna að hann sé löglegur keppandi í Road Raceing hvar sem er í Evróopu.

Er bílablaðið hitt Gustaf að máli fyrir stuttu sagði hann sínar ekki sléttar. Í síðustu keppni hafði hann náð bezta startinu og haldið foristunni lengst framan af,- eða þar til bremsurnar fóru í lás að framan, svo að hann varð að hætta keppni.  Þetta kvað Gustaf geta komið fyrir, þegar ekki eru til nógir peningar til að skipta um það, sem farið er að slitna eða sjá á að einhverju leyti.

Bílablaðið bað Gustaf Þórarinssin að lýsa í stuttu máli hjólinum, sem hann ekur á.

Gustaf ekur á gulu og rauðu hjóli sem er rækilga merkt Íslenska fánanum á báðum hliðum. Auk þess hefur hann látið sauma fánann í búning sinn. - Þó Gústaf hafi sænsk keppnisréttindi , þá ekur hann sem íslendingur.

Gustaf Þórarinsson


"Hjólið, sem ég nota" sagði Gustaf, "er smíðað sem keppnis hjól, og verður því að vera sem léttast, - vegur ekki nema 80 kg. Það er af Yamaha gerð 125cc og fimm gíra. Það er hægt að þenja þetta hjól hátt í 200kílómetra hraða á beinni braut, svo að það er ekkert grín að detta á hausinn í hita leiksins."

Bílablaðið 1977

Íslandsmeistaramótið í sandspyrnu 1977

Útbúnaðurinn annar en almennt gerist.

ÞAÐ er óhætt að segja að pinninn hafi verið pískaður á fyrsta íslandsmeistaramótinu í sandspyrnu sem fram fór í landi Hrauns í Ölfusi um helgina. 

Þegar blaðamann og ljósmyndara Mbl. bar að garði á sandeyrunum þar eystra voru menn að lokaprófa farkostina í nágrenni keppnisbrautarinnar. Kváðu þaðan miklar drunur og sandstrókarnir stóðu langt og lengi aftur úr jeppunum, fólksbílunum og mótorhjólunum sem þar voru. Í öllum hamaganginum hafa margir bensínlítrarnir áreiðanlega brunnið.

Mót þetta var haldið af Kvartmíluklúbbnum. Hefur sá félagsskapur reyndar haldið sams konar mót tvisvar áður á þessum stað, en nú var haldið íslandsmeistaramót í fyrsta sinn. Kvartmíluklúbbnum hefur nýlega áskotnazt fullkominn rafeinda- og fótóselluútbúnaður sem notaður er við svipaðar keppnir á erlendri grund, og sögðu framámenn klúbbsins að tvímælingar væru nú miklu nákvæmari en áður, og reyndar eins nákvæmar og þær nokkru sinni gætu orðið. Að erlendri fyrirmynd var brautin höfð 91.44 metrar, þ.e. 100 enskir yardar. Áður hefur hún verið 100 metrar og teljast þeir tímar sem nú náðust því vera íslandsmet. 

Talsverður mannfjöldi horfði á keppnina, eða hátt á annað þúsund manns.

Keppt var í þremur flokkum i sandspyrnunni, jeppaflokki, fólksbílaflokki og í mótorhjólaflokki. Sex jeppar, sex fólksbílar og níu mótorhjól tóku þátt í keppninni. Fyrst fengu menn að fara eina æfingaferð í brautinni til að kynnast hinum nýja útbúnaði en notað var svonefnt „jólatré" til að ræsa bílana, en það er sérstök ljósaröð á láréttu statífi. 

Síðan tók alvaran við, og fóru menn brautina tvisvar í undankeppninni. Fram var haldið þar til þeir leiddu saman hesta sína, sem tveimur beztu tímunum höfðu náð í undanrásunum. Í öllum átökunum sem keppninni fylgdi var tættur upp mikill sandur og kraftmestu farartækin jusu honum yfir áhorfendur sem stóðu um 20 metra fyrir aftan rásmarkið.

Þátttakendur í sandspyrnukeppninni lögðu greinilega mikið í fararskjóta sína svo að þeir næðu sem beztum árangri í keppninni. Voru tryllitækin því nokkuð öðruvisi útlits en hinn almenni vegfarandi á að venjast. Á jeppunum og fólksbílunum voru t.d. mjög breið dekk, felgan var í mörgum tilfellum helmingi breiðari en gerist á þjóðvegunum.
Þá höfðu sumir, sérstaklega jeppaeigendurnir, brallað ýmislegt í vélum sínum og þannig aukið kraft og snerpu fararskjótanna verulega. Í fólksbilaflokknum fór einna mest fyrir bifreið af Triumph-gerð, en hjóla- og vélarútbúnaður hennar er mörgum framandi. 

Úrslitin í keppninni urðu þau að Hafsteinn Hafsteinsson sigraði í jeppaflokki á 6.38 sekúndum. Ók hann Jeep árgerð '73, en sú bifreið er með 401 rúmsentimetra AMC vél. 

Annar varð Helgi Agústsson á 6.91 sek. Jeepster, árgerð '67 og með 350 rúmsentimetra Chevrolet vél. 

Í fólksbílaflokknum sigraði Hjörleifur Hilmarsson á Chevy Nova bifreið á 7.43 sekúndum. Vél þess farkosts er 350 rúmsentimétrar. 

Annar varð Kristinn Kristinsson á Triumph á 7.70 sekúndum, en vélin í þeirri bifreið er 289 rúmsentimetrar.

 

Í mótorhjólaflokknum varð Pétur Þorgrímsson skarpastur á 6.35 sekúndum. Ók hann á Montesa Cappra hjóli. 

Annar varð Jón Ö. Valsson á Suzuki 370 á tímanum 6.39 sekúndum. —

ágás. 
MBL 8 okt 1977   

Ferðasaga frá Steina Tótu

 

Smellið á mynd til að sjá meira.

Ungur aftur (1976)

Einu sinni fyrir mörgum árum, þegar ég var ungur, átti ég skellinöðru, sem ég hafði óskaplega gaman af að þvælast á.

 Sama var hvert fara átti, alltaf fór ég á hjólinu. Svo það var eins og að verða 16 ára öðru sinni, þegar ég fékk að prófa Yamaha 50 cc torfæruhjólið hjá Bílaborg. Eftir að þeir hjá Bílaborg höfðu talað við mig og boðið mér að prófa hjólið, sem ég þáði að sjálfsögöu, talað ég við Ragga frænda, en hann á torfæruhjól og vissi, hvar bestu sandgryfjurnar væri að finna. Upp í Mosfellssveit, sagði hann, og upp í Mosfellssveit fór ég.
Þegar upp í Mosfellssveit kom var Raggi mættur á Sukkunni sinni, sem er 150 cc. Yamaha hjólið, sem, ég var  með, var 49 cc. Upprunalega átti hjólið að vera 6 hestöfl, en til að komast á rauð númer og þar með [ skellinöðruklassann, var það innsiglað (2,5hestöfl. Gírkassinn er 5 gíra og frábærlega skemmtilegt hlutfall á milli gíra. Vélin er tvígengis, en hún blandar olíu og bensíni sjálf saman, venjulegt bensín er sett á tankinn og olían í sér tank undir sætinu, svo er olían, sem snýr vélina sett á mótorinn, eins og á venjulegum

Hún ekur um á mótorhjóli

 „Það er miklu skemmtilegra að keyra á mótorhjóli en bíl", sagði Sigríður Gunnarsdóttir þegar við hittum hana að máli eftir sandspyrnukeppnina i fyrradag. En hún var eini kvenmaðurinn sem tók þátt i þeirri keppni.

„Ætli sé ekki óhætt að segja að ég sé með bíladellu", sagði hún. En hvernig bíl á hún? „Ég á alls engan bíl. Ég á mótorhjól. Hondu 350 SL.Ég keypti það i júní og er svona að æfa mig núna. Maður er lengi að ná æfingu á mótorhjólunum. — Rétt i þessu kom aðvifandi strákur á mótorhjóli. „Ég get sagt þér að hún er mjög góður ökumaður á mótorhjóli", kallaði hann.

En þó Sigriður eigi mótorhjól ók hún áTriumph Í sandspyrnukeppninni. Hann er með 289 cubic 8 cylindra Ford vél og er bíllinn sjálfskiptur.
„Þetta var fínt" sagði hún þegar við spurðum hana hvernig hefði verið að taka þátt i keppninni.
Eg er búin að hafa bílpróf i fjögur ár og hef keyrt mikið. Hins vegar hefði ég aldrei tekið þátt i neins konar keppni. Einu æfinguna sem ég hafði fékk ég þegar ég æfði mig klukkan hálftólf í gærkvöldi.

Konur geta keyrt eins og karlmenn. 

„Það er af og frá að halda þvi fram að konur þurfi að vera lélegri ökumenn en karlmenn", sagði Sigriður. „Þær ættu að geta keyrt engu síður en þeir. Konurnar skortir hins vegar yfirleitt æfingu. Það er alls ekki hægt að álasa þeim fyrir það þar sem karlmennirnir einoka alveg bílana meðan konurnar þurfa að stunda heimilisstörfin. —EKG