4.9.86

Tveir vetur á einu ári

Dominique Perritaz

„Það er engan veginn brjálæðisleg hugmynd að ferðast um Island.

 Evrópubúar frétta sífellt meira um landið og ég held að fólk telji einkar áhugavert að skoða sig um hér," sagði þessi gerðarlegi svisslenski mótorhjólamaður sem Vikan rakst á í Haukadalnum „Annars gerðu vinir mínir grín að mér áður en ég lagði af stað. Einn sagði að ef ég færi til íslands þá nældi ég mér í tvo vetur á einu ári. En það er alls ekki svo kalt hérna á sumrin." Hann heitir Dominique Perritaz og eftir sex mánaða undirbúning sigldi hann með Norrænu frá meginlandinu til Seyðisfjarðar. Þaðan þræddi
hann ströndina norður, sigldi frá Snæfellsnesi yfir Breiðafjörð og virti Látrabjargið fyrir sér áður en stefnan var sett á afmælisbarnið við Faxaflóa. Þegar komið var við sögu í Haukadalnum höfðu 4000 kílómetrar af íslenskum vegum verið lagðir að baki, á einum og hálfum mánuði, en óljóst var hver aksturinn yrði á þeim þremur vikum sem eftir voru ferðarinnar. Jökulsárgljúfur, Mývatn og Þingvellir voru í hópi eftirminnilegustu staða í huga Dominique en framundan biðu meðal annars Þórsmörkin, Ófærufoss og Skaftafell.
„Það er eftirtektarvert hvað Jandslagið hérna er fjölbreytt og ósnortið," sagði Dominique í stuttu spjalli, „það er nokkuð sem maður finnur ekki annars staðar í Evrópu. Þegar ég fór að leggja drög að þessari ferð var ég á höttum eftir þvf sérkennilega og óvenjulega og satt best að segja átti ég ekki von á jafnmörgum ferðamönnum í ferjunni, bæði á mótorhjólum og bílum. En ég hef ekki orðið fyrir vonbrigðum með landið, síður en svo. Ég var hins vegar hissa á því hvemig ungt fólk drekkur hérna.
Maður sér það dauðadrukkið, ranglandi með flöskur úti á götu. Það er nokkuð sem ég á ekki að venjast heima. Þegar maður sér svona flýgur manni helst í hug að það hljóti eitthvað mikið að vera að, alvarleg vandamál á ferðinni. Reyndar hafa allir sinn djöful að draga. í Sviss og Evrópu allri þurfum við að berjast gegn eiturlyfjavandamálinu en það virðist ekki orðið jafnáberandi hér." Að þessu mæltu spyrnti Dominique við fótum þannig að farartækið tók við sér, malaði Ijúflega og bar hann á veg í átt að Hruna. Þessi viðkunnanlegi Svisslendingur hafði kynnt sér söguna um dansinn á þeim bæ og vildi kanna staðhætti. Erfitt var að ímynda sér að innan mánaðar sæti hann við skrifborð á vinnustað í Mið-Evrópu og fengist við tölur. „Ég er bankamaður," hafði hann sagt, „en fyrir Svisslending er það sambærilegt og að vinna í fiski fyrir  íslending."


Vikan 4.9.1986