5.5.02

Er mjög stöðugt á vegi og togar eins og eimreið


 HONDA VTX 1800


 Kostir. Tog, jafnvægi á ferð

 Gallar: Framþungt á lítilli ferð , þyngd 

Bernhard hf. hefur nú flutt inn ti l landsins stærsta mótorhjól í heimi , hvorki meira né minna , og fengu DV-bílar tækifæri til að prófa hjólið á dögunum. Í upplýsingarriti með hjólinu stendur : Þetta er stærsti og aflmesti hippi sem framleiddur hefur verið. Punktur! Má með nokkrum sanni segja að það sé rétt hjá þeim en Honda hefur samt fengið verðugan keppinaut í Harley Davidson V-Rod-hjólinu sem að vísu er  minna en 9 hestöflum öflugra . Einnig er Indian að skoða framleiðslu á 1900 rúmsentímetra mótorhjóli.

Stærra en það sýnist Það sem heillar strax við hjólið er ekki bara óhemjustærð þess heldur líka laglegt útlit. Hjólið virkar frekar lágt en augað blekkir mann dálíti ð þar sem lengd þes s er mikil . Felgurnar eru steyptar sem gefur því nýtlskulegra útli t og bretti n höfð ein s stutt og hægt er svo að það verði sportlegra . Lugtarhúsi ð e r langt og með stóru skyggni og setur mikinn svip á hjólið . Annað er það líka sem óhjákvæmilega er ekki hægt að leiða hjá sér og það er stærsta púströ r sem undirritaður hefur nokkru sinni séð á mótorhjóli. Það eina sem skemmir fyrir því í útliti er svartur og frekar klunnalegur vatnskassinn framan á grindinni.

Stöðugt í akstri Áseta á hjólinu er þægileg , einni g á langkeyrslu , stýri e r lágt og breitt og þarf aðein s að teygj a si g í það í beygjum. Fótpinnar eru þægilega staðsettir frekar framarlega og þvllítil hætta að reka þá niður. Vel fer því um ökumann í akstri en farþegi situr frekar hátt og tekur því á sig nokkurn vind. Hjólið er frekarframþungt,fyrir utan það að með sín 320 kíló er það yfir kjörþyngd og þvi getur verið erfitt að færa það til með fætur niðri. Þegar það er komið á skrið er það hins vegar alveg sérlega stöðugt og atriði eins og hliðarvindur og að mæta vörubíl hafa bókstaflega engin áhrif á það. Maður fær það frekar á tuTmninguna að trukkarnir þurfi að passa sig á mótvindinum. Mælaborðið er einfalt en býður þó upp á gaumljós fyrir bensín og stafrænan skjá sem sýnt getur vegalengdamælingu.


Öflugar bremsur duga varla Lítill sem enginn titringur er í vélinni ogfinnstnánast enginn í stýrinu í hægagangi. Eini titringurinn er þegar farið er of hægt í háum gír en einnig var smávegis titringur í framljósi. Hjólið erfrekarhágírað, enda er það nauðsynlegt með svona stóran og slaglangan mótor. Það hefur þó þau áhrif að gíra þarf niður í fyrsta í flestum 90 gráða beygjum. Vélin hefur feikilegt tog og þungt hjólið er eins og eimreið þegar það er komið af stað. Fyrir vikið verður eriitt að stoppa það nema með því að taka vel á bremsunum sem eru af öflugustu gerð en duga samt þessu hjóli varla. Tvöfaldar Nissin-bremsur eru að framan, með þriggja stimpla dælum og tveggja stimpla að aftan. Fjóðrunin er nokkuð stíf, sérstaklega að aftan, en þar er líka hægt að stilla hana. Stór kúludekk hjálpa heldur ekki og gott getur verið að lækka þrýsting í stóru afturdekki um tvö pund niður fyrir það sem framleiðandi gefur upp, sérstaklega ef aka á á möl. Kostur er þó lágbarða framdekk sem gefur gott grip. Hjólið er á rétt tæpar tvær milljónir, sem er auðvitað ekki ódýrt, en taka verður tillit til þess hversu mikil smíð hjólið er og mikið í það lagt. Aðalkeppinautar þess eru flestir ódýrari, allavega japönsku hjólin, enda minni, en búast má við að V-Rod-hjólið kosti meira.

A Mikil fyrirferð er á mótornum í grindinni og hvergi sparað í krómi. 
B Afturljós er með gamaldags lagi og setur skemmtilegan svip á hjóliö. 
C Risastór kúturinn þaggar gjörsamlega niöur í hjólinu svo aö varla heyrist vélarhljóö á ferö. 
D Framdemparar eru öfugir til aö gefa betra viðbragð og bremsudiskarnir með öflugum þriggja stimpla dælum.
-NG 
DV 4.5.2002

28.4.02

Slysum fer fækkandi þrátt fyrir aukna umferð bifhjóla

Bifhjólasamtök lýðveldisins kynntu nýja slysarannsókn í morgun:

Bifhjólasamtök lýðveldisins, Sniglar, hafa í samstarfi við Umferðarráð og rannsóknarnefnd umferðarslysa látið gera eina stærstu slysakönnun sem um getur hér á landi. Sniglar höfðu frumkvæði að verkefninu og létu skoða öll bifhjólaslys á tíu ára tímabili, frá árinu 1991 til 2000 að báðum árunum meðtöldum. Útkoma rannsóknarinnar bendir á marga athyglisverða hluti og staðfesti aðra
sem haldið hefur verið á lofti af bifhjólafólki lengi.

Mikil fækkun bifhjólaslysa

Sú niðurstaða rannsóknarinnar sem vekur hvað mesta athygli er að á meðan mótorhjólum í umferð er að fjölga hefur tíðni slysa verið á niðurleið frá 1992, þegar Sniglar hrundu af stað sínu fyrsta umferðarátaki. Árið 1992 voru skráð 113 bifhjólaslys á landinu en árið 2000 aðeins 48. Sniglar fengu Skráningarstofuna til að reikna út hversu mörg hjól voru á númerum og hve lengi á hverju ári, og fengu útkomuna í einni tölu sem er kölluð er númeradagar.
Frá árinu1995 hefur númeradögum verið að fjölga um leið og slysum fækkar sem gefur ákveðna vísbendingu um að hjólaumhverfið sé að breytast. Hér getur verið að rekja megi þetta til þess að meðalaldur bifhjólafólks virðist vera að hækka en niðurstöður rannsóknarinnar benda i flestum tilvikum í þá átt að eldri ökumenn lendi síður í slysum.

Yngstu oftast í slysum


Þegar öll bifhjólaslys eru skoðuð er bifhjólafólk orsakavaldur í 64% tilfella en slys verða oft þegar bifhjól er eitt á ferð. í þeim tilfellum þar em árekstur milli ökutækja á sér stað er það í langflestum tilfellum við gatnamót og þá lenda oftast saman bifhjól og fólksbíll, eða í um 80% tilfella. í þeim tilvikum eru ökumenn bifhjóla orsakavaldar í 47% tilfella. Athygli vekur einnig í niðurstöðum skýrslunnar að í rúmlega helmingi tilfella slysa eiga skellinöðrur og sporthjól þátt, en það er einmitt yngsti aldurshópurinn. Þeir sem eru 15-24 ára lenda í um tveimur þriðja slysanna eða 67,5% sem er hátt hlutfall. Einnig vekur athygli að konur lenda síður í slysum heldur en karlmenn. Hlutfall þeirra sem lenda í slysum er 6,4% á meðan 18% þeirra sem tóku bifhjólapróf árið 2001 voru konur. Það þykir einnig sláandi niðurstaða að 86% slysanna verður í þéttbýli, en það segir töluvert um það hvar fólk er að nota hjólin sín og hvar þau eru í mestri hættu. Hátt hlutfall ökumanna eru einnig réttindalausir, eða 7,3%.

Helmingur slysa á lánshjólum


Margt athyglisvert kom í ljós við vinnslu skýrslunnar sem ekki var búist við fyrirfram. Til dæmis virðist vera ákveöin brotalöm hjá tryggingafélögunum þar sem mörg hjólanna fara á gótuna aftur og lenda aftur í tjónum. Í einu tilvikanna hafði sama bifhjólið lent fimm sinnum í rjóni en fór alltaf á götuna aftin;. Skoðaður var innflutningur bifhjóla á 30 ára tímabili og þar kemur í ljós að innflutningur bifhjóla var í sögulegu lágmarki árið 1996 þegar aðeins 62 bifhjól voru flutt tillandsins. Þetta var mikil fækkun frá árinu 1974 þegar hvorki meira né minna en 729 bifhjól voru seld hingað. Innflutningur bifhjóla virðist þó vera að komast í jafnvægi, en árið 2000 voru 334 bifhjól flutt hingað.
Um helmingur þeirra sem lenda í slysum eru ekki skráðir eigendur hjólanna. Bifhjólasamtökin stóðu
fyrir herferð árið 1997-8 um að bifhjólafólk lánaði ekki hjólin sín og virðist sá áróður hafa náð til fólks ef marka má niðurstöður skýrslunnar. Slys á lánshjólum eru þó á uppleið aftur, en eflaust má líka rekja hluta þeirra til þeirrar staðreyndar að bifhjól eru oft skráð á aðra fjölskyldumeðlimi til að sneiða fram hjá dýrum tryggingum.

Hvetja til forvarna

Allir vita að það er hættulegt að keyra mótorhjól, en með þessari vinnu eru Bifhjólasamtókin að reyna að komast að því hvað það er sem hægt er að gera til þess að það verði minna hættulegt. Um 31%
þeirra sem lenda í slysi á bifhjóli slasast alvarlega eða látast. Þetta er rúmlega helmingi hærri prósenta en hjá ökumönnum og farþegum bifreiða. Bifhjólasamtökin vilja hvetja til aðgerða í forvarnarstarfi fyrir bifhjól og benda á aðgerðir í þeim efnum. Að sögn Karenar Gísladóttur hjá Bifhjólasamtökunum er það hægt með bættri kennslu og námskeiðum. „Bifhjólasamtökin vilja gera það i samvinnu við tryggingafélögin og telja að það myndi vera hægt með afslætti á tryggingum sem gulrót, líkt og á námskeiðum fyrir unga ökumenn hjá VÍS og Sjóvá. Koma þarf einnig á fót átaki um notkun hjálma og hlífðarfatnaðar vegna hárrar prósentu þeirra sem ekki nota hjálm og hlífðarfatnað," segir Karen. „Ætlunin er að setja umferðarátakið okkar inn á myndbönd hjá videoleigum og koma þeim einnig i kynningar í bíóhúsum í júní og júlí." Karen bendir einnig á að Bifhjólasamtökin hafi náð miklum árangri með átaki í umferðinni á undanförnum árum og nú sé kominn tími til að tryggmgafélögin leggi við eyrun. „Það er ekki síst með endurskoðuðu tryggingarkerfi sem hyglar ekki þeim sem hafa hæstu tekjurnar í stað mestu reynslunnar, sem viö getum náð betri árangri,"  sagði Karen að lokum.








DV
26. APRÍL 2002 

20.4.02

Hótelhaldarinn keypti stærsta mótorhjól í heim

Stærsta fjöldaframleidda mótorhjól heimi er komið til landsins. 

Hjólið er af gerðinni Honda VTX og er hvorki meira né minna en 1800 rúmsentímetrar. Már Sigurðsson, eigandi Hótel Geysis, keypti gripinn og segir hann að það að hjóla styrki sig allan: „Ég átti Harley Fatboy áður og hjólaði mikið fyrir austan og líka í bæinn, ég hjólaði eitthvað um 20.000 kílómetra á síðasta ári," segir Már. Ég held að þetta hjól sé ekki síðra en Harley, jafhvel betra. Ég fór á Hondusýninguna hérna með kunningjum mínum og þeir sögðu mér að þarna væri hjól sem væri gott fyrir mig svo að ég pantaði eitt strax." Vélin í hjólinu er 106 hestöfl og hefur hvorki meira né minna en 163 Newtonmetra af togisem er meira en í mörgum fjölskyldubílnum. V-ið er 52' og er hver stimpill 10 sm í þvermál. Til að minnka titring er sveifarásinn settur örlitið hliðar við vélina og er þar að auki með tvö kasthjól. Einnig er lögð sérstök áhersla á gúmmífóðraðar vélarfestingar. Annað dæmi um stærðarhlutfóllin í hjólinu er útblástursventillinn sem er 45 mm i þvermál. -NG
DV
20.4.2002

26.3.02

Ást við fyrstu sýn


Segir Þórður R. Magnússon, sem á eitt dýrasta og flottasta Harley Davidson mótorhjól landsins.


Þórður R. Magnússon, oftast þekktur sem Tóti í Flísabúðinni, á eitt dýrasta mótorhjól landsins. Tóti átti áður ansi flott BMW 1200C mótorhjól en það er eins hjól og notast var við í James Bondmyndinni „Tomorrow never dies." Þórður söðlaði hins vegar um í vor og fékk sér nokkuð sérstakt Harley Davidson mótorhjól sem kallast V-Rod og er eina eintakið á landinu. Að sögn Tóta er V-Rod ein stakt í sögu Harley Davidson  það er fyrsta vatnskælda Harley Davidson-hjólið og á sér eiginlega enga hliðstæðu þar sem það sameinar svo marga kosti. „Þetta var einfaldlega ást við fyrstu sýn," segir Tóti. „Það er allt við þetta hjól; hönnunin, nostalgían og nafnið Harley Davidson. Nafnið er náttúrulega stór hluti af Harley Davidson en þarna er búið að búa til ákveðna ímynd."
Á næsta ári verða verksmiðjurnar 100 ára og er Tóti að hugsa um að fara til Barcelona en það er hluti af afmælisferð Harley Davidson-eigenda og verður mikið um dýrðir þar sem annars staðar.

Fékk sérsmíðaðan hjálm í stíl

Hingað kom í sumar hópur úr eigendaklúbbi Harley Davidson, HOG (Harley Owners Group), á hjólum sínum í ferð sem var nefhd „Viking Invasion" og hjólaði Tóti hringinn með hópnum. Tóti sagði okkur eina góða sögu um samhug allra Harley-eigenda. Hann hafði gefið sig á tal við Ameríkana sem hann hitti á hjóladegi Snigla. Sagði hann honum að hann ræki Harley-verslun í Bandaríkjunum. Tóti hafði verið að reyna að ná í , hjálm í stíl við hjólið sem var aðeins til í örfáum eintökum og sagðist Kaninn ætla að redda því. Kvöddust þeir svo með þessu og lét Tóti hann hafa VISA númer sitt. Nokkrum vikum seinna hafði náunginn grafið upp hjálminn og kom hann til Tóta í pósti. Tóti segir hjólið komið til að vera. „Ég ætla mér að eiga þetta hjól," sagði hann að lokum. -NG




DV
19.09.2002

1.3.02

Vespa og vespa er sitt hvað


 Yamaha Tmax

Kostir: Stórt farangursrými, kraftur,
 áreynslulaus akstur 
Gallar: Áseta 

Hvað dettur manni í hug þegar talað er um „vespu?" Jú, sennilega lítíl, kraftlaus mótorhjól sem varla hreyfast úr stað. Gamlar konur í göngugrindum geta jafnvel tekið fram úr þeim sumum. TMAX-inn frá Yamaha kom því verulega á óvart því hvern hefði grunað að draumurinn um „vespu" sem  hreyfðist úr stað yrði einn góðan dag að veruleika. Hjólið hefur alla kosti „vespunnar":  sjálfskiptinguna, þægilega ásetu, (svo næstum því er hægt að hjóla i kjól og hælaháum skóm - ekki ráðlegt þó, öryggisins vegna) og lágan jafnvægispunkt svo ég hafði það á tilfinningunni að hægt væri að setja kornabarn undir stýri á þessu hjóli og það myndi spjara sig. Vélarstærðin er þó kannski það sem kemur í veg fyrir að hjól af þessu tagi nái útbreiðslu meðal þeirra sem velja einfaldleikann en 500 rúmsentímetra mótor skilar frá sér 40 hestöflum. Próf á stórt mótorhjól þarf nefnilega á TMAX hjólið þráttfyrir að um sjálfskipta „vespu" sé að ræða.



Framúrstefnuleg hönnun

Hönnun hjólsins er verulega framúrstefnuleg og dálítið „speisuð", eins og einhverjir myndu segja. Mjúkar en langar línur og hátt glerið auk skásettra framljósa gera hjólið rennilegt og verulega fallegt. Mælaborðið er einfalt með öllum helstu mælum, s.s. hraðamæli, hitamæli og bensínníæli, auk klukku, viðvörunarljósa og stafræns kilómetramælis. Farangursrými TMAX-hjólsins er 32 lítrar sem þýðir að vel er hægt að koma aukahjálmi, innkaupapokanum eða íþróttatöskunni fyrir undir sætinu án  vandkvæða en farangursrými í bifhjólum er venjulega lítið sem ekkert. Þá er n.k. „hanskahólf" lika
á hjólinu og er það nógu stórt til að geyma í þvi símann, húslyklana og peningaveskið.

Þægilegur akstur

Öll hönnun hjólsins tekur mið af þægindum fyrir ökumann og farþega og hár skermurinn og sérstök straumlínulaga hlíf að framan brýtur mesta vindinn svo lítil hætta er á að þreytast þess vegna en ökumaðurinn og farþeginn sitja nánast í logni í stað þess að berjast með vindinn í fangið. Sætið er einstaklega þægilegt, bæði fyrir ökumann og farþega, en stuðningspúða við bakið er hægt að færa fram og aftur. Sætið sjálft er mjúkt og fínt og farþeginn minn á hjólinu talaði sérstaklega um það hversu þægilegt það væri. 500 kúbikin og hestöflin 40 skila sér ótrúlega vel þrátt fyrir sjálfskiptingu en hjólið er sprækt af stað á gatnamótum og engin hætta á að maður sé skilinn eftir á umferðarljósum. Það var ekki fyrr en komið var í 80-90 km hraða og átti að gefa aðeins meira í að í ljós kom að sjálfskiptingin tekur dálítið af viðbragðinu. Hámarkshraði hjólsins er þó uppgefinn 160 km/klst og uppgefin hröðun er 7,5 sek. frá 0 i 100 km/klst þannig að þeir sem vilja njóta einfaldleika sjálfskiptingarinnar og áreynslulausrar ásetunnar án þess að tapa krafti mótorhjóla fá nú loks eitthvað fyrir sinn snúð. Fjöðrun hjólsins er einstaklega mjúk og fagmannlega uppbyggð sem á ekkert skylt við fjöðrunarbúnað lítilla vespa, sem oft eru hastar, enda afar þægilegt og lítt þreytandi að aka hjólinu lengri vegalengdir.

Fyrir mömmur sem þora

Ég velti því lengi fyrir mér hvaða hóp ég myndi sjá á svona hjóli þar sem um er að ræða blöndu af stóru bifhjóli með alvörumótor og vespu og eiginleikum þessara tveggja blandað saman. Notagildið verður dálítið annað fyrir vikið og þessir venjulegu mótorhjólatöffarar þora væntanlega ekki að skipta
yfir í þægindin. Hjólið er hægt að nota til styttri ferða innanbæjar eða huggulegra sunnudagsbíltúra út úr bænum. Nesti og aukafatnaður verður ekkert vandamál enda farangursrými nóg. Ég sé fyrir mér að markhópurinn fyrir Yamaha TMAX hjólið verði því mömmur sem þora. Helstu gallarnir við hjólið eru ásetan sem er eins og setið sé í hægindastól með fætur fyrir framan sig en hún verður samt dálítið skrýtin þegar maður hefur vanist því að aka hjóli þar sem ásetan er allt önnur og nota þarf fætur til gírskiptinga og hemlunar. Hún venst hins vegar afar vel. Sjálfskiptingin tekur dálítið af „þoli" hjólsins því þó það sé tiltölulega snöggt af stað verður átakið meira þegar hraðinn hefur verið aukinn og viðbragðið lengist þegar hraðatalan fer að nálgast þrjá stafi. Helstu kostir eru þægileg áseta, rúmgott farangursrými og nægur kraftur.
 -HSH
DV 10.8.2002

7.2.02

Sniglarnir efna til umfangsmikillar rannsókna

Lítil reynsla ökumanna hefur mikil áhrif


Bifhjólasamtök lýðveldisins, Sniglar, hafa í samvinnu við Umferðarráð hrundið af stað stærstu umferðarslysarannsókn sem framkvæmd hefur verið á íslandi. Ætlunin er að skoða öll slys yfir heilan áratug, frá 1991-2000, alls rúmlega 700 slys. Að mati Sniglanna hefur ekki verið nóg að gert í rannsóknum á þessum málum hérlendis. Niðurstöður rannsóknarinnar verða svo notaðar í jákvæðum tilgangi, m.a. til að hrinda af stað umferðarátaki, bæta kennslu o.s.frv. Áætlað er að kynna þær á vorfundi Sniglanna seinnihluta apríl.
Að sögn Njáls Gunnlaugssonar, framkvæmdastjóra rannsóknarinnar, voru það fyrst niðurstöður svipaðra rannsókna í Noregi sem hvöttu menn til að skoða sömu hluti hérlendis. „Mótorhjólasamfélagið hefur breyst mikið á síðasta áratug og staðalmyndin er ekki lengur af tvitugum strák á keppnishjóli heldur frekar eldra fólki, en þar hefur orðið langmesta aukningin að undanförnu. Fólk sem lærir á mótorhjól í dag er í flestum tilvikum eldra en þrítugt, en það er einmitt það sem hefur efhi á því að eiga og reka mótorhjól," segir Njáll.
Niðurstöður norsku rannsóknarinnar frá 1999 benda til þess að aldurshópurinn 18-39 ára lendi meira en tvöfalt oftar í mótorhjólaslysurn þar sem slys annars vegar, en þeir sem eru fertugir og eldri. Þetta sýnir það klárlega að litil reynsla ökumanna er stór þáttur hvað slysatiðnina varðar. „Annað athyglisvert sem kom út úr rannsóknunum í Noregi og við munum skoða hérna sérstaklega er að einstaka gerðir af hjólum með svokallaða „töff ímynd" lenda næstum því þrisvar sinnum oftar i óhappi en aðrar gerðir með „góða ímynd" þrátt fyrir að hjólin með „góðu imyndina" væru í fleiri tilfellum kraftmeiri," segir Njáll Gunnlaugsson.
-aþ
7.2.2002

17.12.01

Sniglar í jólaskapi

Sniglar og Pat Savage

Bifhjólasamtök lýðveldisins, Sniglarnir, héldu árlegt jólaball sitt með pompi og prakt i sal  slysavarnafélagskvenna á laugardaginn. 

Komu þar leðurklæddir og húðflúraðir bifhjólamenn saman og gerðu sér glaðan dag í tilefni jólanna. Hljómsveitin OFL lék fyrir dansi en þar að auki tók kanadíski tónlistarmaðurinn Pat Savage lagið fyrir Sniglana en Pat ermeð frægari blúsgítarleikurum úr röðum bifhjólamanna í Norður-Ameríku. Hefur hann enn fremur leikið og hljóðritað með mörgu stórmenninu á sviði blústónlistarinnar og nægir þar að nefna B.B. King, Albert King, Robert Cray og Jeff Healey. Þá hefur Pat Savage verið í forsvari fyrir samtökin Bifhjólamenn gegn ofbeldi á börnum (Bikers Against Child Abuse) sem berjast eins og nafnið gefur til kynna gegn misnotkun og ofbeldi á  börnum. Þess má geta i því sambandi að allur ágóði af jólaballi Sniglanna í ár (sem endranær) rennur til Geldingalækjar en þar dvelja einmitt börn sem eiga við foreldravandamál að stríða.
Er Pat Savage staddur hér á landi nú tilskrafs og ráðagerða við íslenska bifhjólamenn en fyrirhugað er að hann haldi tónleika ásamt hljómsveit sinni á landsmóti bifhjólasamtakanna sem haldið verður árið 2004. -EÖJ
Dagblaðið Vísir 

25.10.01

Raftar í Borgarfirði



Leður, króm og kaldir kallar


Menn og konur með mótorhjóladellu stofna samtók bifhjólafólks í Borgarfirði.


Mörgum stendur hálfgerður stuggur af leðurklæddum mönnum sem þeysast um á kraftmiklum mótorhjólum enda hafa erlend mótorhjólasamtök á borð við Hell Angels verið flokkuð með hverjum öðrum glæpasamtökum.

Mótorhjólatöffararnir Torfi, Unnar og Guðjón vöktu samt enga teljandi skelfingu hjá blaðamanni Skessuhorns þegar þeir renndu í hlaðið á skrifstofu blaðsins síðasliðinn miðvikudag á mótorfákum sínum. Þeir félagar eru í forsvari fyrir fjölmennum hópi manna og kvenna í Borgarfjarðarhéraði sem hafa það að áhugamáli að ferðastum klofvega á krómuðum tryllitækjum og sína sig og sjá aðra. Þessi hópur er þessa dagana að stofna formlegan klúbb utan um sitt áhugamál sem ber nafnið Raftar - Bifhjólafjelag Borgarfjarðar. Segja má að á síðustu misserum hafi mótorhjóladellan heldur betur hreiðrað um sig í Borgarnesi og nágrenni en að sögn þeirra þremenninganna var Unnar eini mótorhjólatöffarinn í héraðinu fyrir fáum árum en í dag eru virkir mótorhjólamenn á svæðinu um tuttugu, bæði karlar og konur og dæmi um að heilu fjölskyldurnar séu saman í þessu. 

Hippar

 Ekki vantar að hjól þeirra þremenninga séu glæsileg og leðrið á sínum stað en eitthvað finnst blaðamanni þó vanta miððað við áðurnefnda ímynd úr amerískum bíómyndum. ,Jú við eigum eftir að safna hári og skeggi, fá okkur tattú á allan skrokkinn og hætta að fara í bað, þá er verkið fullkomnað,“ segir Unnar. „Þetta er náttúrulega lífsstíll að eiga og keyra mótorhjól, „segir Torfi .Til nánari útskýringar segir hann að mótorhjólageirinn skiptist í þrennt. „Einn hópurinn eru þeir á Endouro hjólunum, þ.e. torfærugengið sem hefur gaman af að drullumalla, síðan eru það racerhjólin, eða plastið. Þeir klæða sig eins og tannkremstúpur og hugsa um að fara sem hraðast. Síðasti hópurinn er síðan hipparnir sem hafa krómið og leðrið og stílinn í lagi. „Við erum í þeim hópi þótt við séum ótattúveraðir og frekar friðsælir." Aðspurðir viðurkenna þeir félagar að útlitið 'skipti máli. Leðrið og krómið og allur pakkinn verður að vera í lagi. „Það er partur af þessu að fægja krómið og bera leðurfeiti á gallann,“ segir Guðjón. „Það sem er hinsvegar aðal málið er að vera úti að hjóla og helst í hóp og síðan náttúrulega að stoppa í sjoppunum og spjalla við aðra mótorhjólamenn. Við rúntum um göturnar og förumannað veifið í lengri ferðir, til Reykajvíkur eða fáum okkur kaffibolla í Staðarskála eða Vegamótum. Síðan er núna komin ný hringleið upp um héraðið upp í Reykholt og niður Stafholtstungurnar en það er afar kærkomið fyrir okkur þar sem okkar hjól eru fyrst og fremst malbikshjól og við erum ekki sérlega hrifnir af lausamölinni."

Tillitssemin hverfandi

Eins og fyrr segir er ímynd mótorhjólatöffarans svolítið gróf og Raftarnir segjast lítlisháttar hafa orðið varir við að sumu fólki standi svolítið stuggur af leðrinu. „Það er allavega ekki mikið mál að fá afgreiðslu í sjoppum því það myndast alltaf gott pláss í kringum mann. Leðrið er ennþá svolítil grýla hér á landi,“ segir Torfi. „Flestir eru þó áhugasamir og hafa áhuga á að skoða hjólin og iðulega leyfum við krökkunum að setjast í hnakkinn,11 segir Guðjón. Þeir segja að andinn sé hinsvegar svolítið annar þegar komið er út í umferðina. „Það má segja að tillitssemi gagnvart mótorhjólum í umferðinni sé hverfandi og iðulega er okkur nánast ýtt útaf veginum. Okumenn virðast iðulega bara gá hvort að það sé að koma bíll en sjá ekki mótorhjólin," segir Unnar.

Dýrar tryggingar

Aðspurðir um kostnaðirnn við sportið segja þeir félagar að hann sé þónokkur. „Það eru eiginlega tryggingarnar sem eru dýrastar,“ segir Guðjón. „Þær eru einfaldlega skelfilega háar og það hamlar þeim yngri að fá sér hjól. Það er ódýrara fyrir okkur gömlu karlana þar sem við erum búnir að vera að tryggja ýmislegt annað um árabil og fáum þessvegna betri kjör en fyrir ungling er þetta svona þúsund kall á dag bara í tryggingar. Hjólin kosta náttúrulega líka sitt. Nýtt hjól er kannski um milljón en það er hægt að fá ágætis grip fyrir fjögur til fimm hundruð þúsund. Síðan er gallinn 70 til 100 þúsund kall.“ 

Ungir sem aldnir

Stofnfundur Raftanna var haldinn síðastliðinn mánudag en var frestað um viku til að gefa fleirum kost á að gerast stofnfélagar. „Við erum um tuttugu en viljum gjarnan fá fleiri og klúbburinn er opinn öllum sem hafa áhuga á mótorhjólum hvort sem þeir eiga hjól eða ekki. Við viljum gjarnan fá sem flesta og helst af sem breiðustum aldurshópi. Sá elsti af okkur í dag er innan við fimmtugt en við vitum að annars staðar, eins og t.d. í Kelfavík eru ellilífeyrisþegar að þeysa um á mótorhjólum. Þeir voru einhverntímann með sýningu í tilfefni af Ljósanótt í bænum og þegar þeir tóku niður hjálmanna og í Ijós kom að þetta voru upp til hópa gamlir karlar varð algjör sprenging og snarfjölgaði í hópnum,“ segir Guðjón. „Tilgangurinn með stofnun klúbbsins er fyrst og fremst að þjappa hópnum saman og til að menn hafi enn rneira gaman afþessu og um leið að stuðla að bættri umferðarmenningu og auka öryggi bifhjólafólks. Við ætlum meðal annars að standa fyrir reglulegum hjölaferðum vítt og breytt um landið," segja Raftarnir þrír að lokum. GE

30.9.01

Vélhjólaklúbburinn Vík enn og aftur á hrakhólum:

Börn og fullorðnir svipt æfingasvæðinu 

Hætt við akstri utan vega ef engin er aðstaðan, segir stjórnarmaður

„Það er slæmt að æfingasvæðinu skuli hafa verið lokað. Þarna var eina vélhjólabrautin fyrir börn á höfuðborgarsvæðinu og nú er alls óvíst hvenær æflngar geta hafist á ný," segir Torfi Hjálmarsson, gullsmiður og vélhjólamaður. Hann hefur ásamt tveimur börnum sínum stundað æfingar hjá Vélhjólaklúbbnum Vík sem á dögunum missti æfingasvæði sitt við Lyklafell. Torfi segir á þriðja tug
barna og unglinga stunda vélhjólasportið að staðaldri og sífellt séu nýir félagar að bætast í hópinn.
Æfingasvæðið við Lyklafell er í eigu Kópavogsbæjar og var afhent vélhjólaklúbbnum fyrir tæpum
þremur árum, til bráðabirgða. „Allt frá stofnun klúbbsins 1978 hefur hvorki gengið né rekið að
finna klúbbnum framtiðarsvæði.
Yfirvöld virðast hafa skilning á málinu en svo ekki söguna meir," segir Heimir Bárðarson, stjórnarmaður í klúbbnum. Heimir segir klúbbinn hafa flutt rúmlega 15 sinnum frá stofnun og það sjái hver maöur að slíkt er óviðunandi. „Það kostar alltaf mikla vinnu, peninga og fyrirhöfn að koma upp æfingabrautum. Vélhjólaakstur telst vist ekki almenningsíþrótt og  það skýrir sjálfsagt af hverju yfirvöld vísa okkur í ýmsar nefndir þar sem ekkert gerist. Það má minna á að sífellt fleiri börn og unglingar sækja í þessa íþrótt og löngu orðið brýnt að finna málinu farveg," segir Heimir. Framtið Vélhjólaklúbbsins Víkur er með öllu óviss um þessar mundir og þeir Heimir og Torfi óttast báðir að finnist ekki æfingaaðstaða fari menn á hjólum sínum út fyrir vegina. „Markmið klúbbsins er að halda utan um vélhjólaakstur og koma i veg fyrir akstur utan vega. Á meðan menn hafa ekki æfingasvæði er hætt við að einhverjir fari út á vegina, lendi í árekstrum við hestamenn og valdi fólki truflun," segir Heimir Bárðarson. -aþ
Dagblaðið Vísir 3.09.2001
http://timarit.is/

21.8.01

Lokaumferð íslandsmótsins í enduro




 Viggó öruggur

Lokakeppni íslandsmótsins í enduro fór fram um helgina á Hellu um leið og töðugjöldin. Staðan milli efstu manna var mjög jöfn fyrir mótið og voru Einar og Viggó til dæmis jafnir að stigum með 55 stig. Ljóst var því að barist yrði af hörku í keppninni, einnig um þriðja sætið þar sem keppnin stóð á milli Ragnars Inga og Hauks Þorsteinssonar.
   Keppnin í B-flokkki hófst fyrst um morguninn og þar var það Gunnlaugur R. Björnsson sem sigraði og tók þar með Islandsmeistaratitilinn. Hann mun ásamt efstu keppendum ííslandsmeistaramótinu íB-flokki færast upp í A-flokk á næsta ári. í þessum flokki keppti í fyrsta skipti kona í íslandsmeistaramóti og gekk henni vel. Valkyrjan heitir Hólmfríður Karlsdóttir og hafði hún þetta um keppnina að segja, að sandurinn hefði verið erfiður en keppnin skemmtileg þótt hún hafi verið ístyttra lagi ísínum flokki. Lenti hún í 31. sæti af 37 keppendum sem er ágætisárangur í sinni fyrstu keppni.
   Veður var enn þá gott þegar keppni í A-flokki hófst á hádegi. Viggó Örn náði strax forystunni í ræsingu og hélt henni allt til enda og keyrði hann af miklu öryggi alla keppnina. Einar Sigurðsson, sem var í miklli baráttu við hann, var þriðji úrrásmarki og hélt í við hann lengi vel, en festi sig í einum skurðinum og missti við það þrjá fram úr sér. Hann náði þó að keyra þá alla uppi en hafði ekki við Viggó og endaði í öðru sæti eftir hörkukeyrslu. Um miðbik keppninnar byrjaði að rigna og þá breyttust nokkuð aðstæður í brautinni á köflum þar sem ekið var í mýrlendi. Mynduðust þar nokkrir leðjupyttir sem voru erfiðir yflrferðar og af þeim sökum urðu smástíflur í keppninni þegar margir ætluðu yfir i einu. Þá kom sér vel að meðal áhorfenda voru nokkrir áhugasamir strákar sem víluðu ekki fyrir sér aðvaða drulluna upp í klof og draga keppendur upp úr og eiga þeir heiður skUið fyrir framtakssemina
   Greinilegt var að drullan reyndi vel á keppendur og hjól þeirra og áttu tvígengishjólin sérstaklega erfitt með stærstu pollana. Eftir erfiðan akstur i sextán hringi um sex kílómetra langa brautina stóð Viggó Örn uppi sem sigurvegari með tæplega fjögurra mínútna forskot á næsta mann, fráfarandi íslandsmeistara, Einar Sigurðsson. Viggó náði alls 85 stigum í keppnunum þremur en Einar 80 og getur munurinn vart verið minni, enda skiptu þeir á milli sín tveimur efstu sætunum í keppnunum í sumar. -NG

8.8.01

Tvær hollenskar ævintýrakonur:

Þeysast á mótorhjólum um landið

Það er sjaldgæf sjón að sjá ungar stúlkur á mótorhjólum á vegum landsins, alla vega íslenskar, en það virðist vera vinsælt hjá erlendum stúlkum, að minnsta kosti þeim frá Hollandi.
 DV rakst á tvær hollenskar yngismeyjar, Marlies Weggemans og Marian Splinter, sem voru að koma til landsins í annað sinn og fara um landið á stórum mótorhjólum eins og strákarnir.
  Þær sögðust hafa tekið ástfóstri við mótorhjólið fyrir um ellefu árum og það væri mjög vinsælt hjá stúlkum í Hollandi að þeysa um á mótorhjólum. Þær sögðu þetta vera í annað skiptið sem að þær þeysast um landið á mótorhjóli. Þær fóru fyrir þremur árum um þjóðveg 1 og á Vestfirðina og eftir það hugsuðu þær með sér að ef þær ætttu kost á því að koma aftur myndu þær gera það og tækifærið kom þegar þær fengu 4 vikna sumarfrí.
 „Við komum fyrir um þremur vikum til Seyðisfjarðar og höfum keyrt 1000-1500 km en ferðin öll á að vera um 3000 kílómetrar. Við höfum farið til margra landa á mótorhjóli, meðal annars til Frakklands, Austurríkis, Italíu, Noregs, Svíþjóðar og fleiri landa og það er alltaf gaman að koma til íslands því það er svo fallegt hérna. Verðlagið mætti vera aðeins lægra, þá kæmum við oftar," sögðu hollensku mótorhjólakonurnar við DV og þær hvöttu íslenskar stúlkur til að fá sér mótorhjól, það væri alveg yndislegt að þeysa um þjóðvegina á þeim.
-DVÓ
DV 8.8.2001

1.7.01

Aldrei verið hnakkskraut

Bóas Jónsson og Sævar Jónsson  kíktu
á Sigríði á Skellinöðrunum
Hin hliðin: Sigríður Gunnarsdóttir :

Aldrei verið hnakkskraut

Hvað langar þig til að gera en hefur ekki þorað?
„Ég myndi vilja sjá miklu fleiri konur gera það sem þær langar til. Ég er viss um að það er stór hluti kvenna sem langar að gera ýmislegt sem þær láta ekki verða af." Þetta segir Sigríður Gunnarsdóttir, hjúkrunarfræðingur á lýtalækningadeild LSH við Hringbraut, en hún lét ekkert aftra sér frá því að gera það sem hana langaði til. Og hvað var það? Jú, það er að vera „mótorhjólatöffa" (þ.e. kvenkynsmótorhjólatöffari). Hvað annað er hægt að kalla konu sem í vetur átti fjögur mótorhjól. Við ætlum hér að leita skýringa á því að þessa hægláta og fremur smávaxna kona, sem á þrjár nær uppvaxnar dætur og er þar að auki orðin amma, hefur það áhugamál að þeysa um á mótorhjóli.
„Líklega má segja að mitt áhugamál sé ekki dæmigert fyrir konur á mínum aldri. Mér finnst að þegar konur eru komnar á ákveðinn aldur fari þær allar að klæða sig á ákveðinn hátt og hafa ákveðnar tómstundir, s.s. golf, brids eða eitthvað í þeim dúr, svona allt frekar fyrirsjánlegt og niðurnjörvað. Það á einhvern veginn ekki við mig. Og þar að auki má segja að þegar maður hefur einu sinni kynnst
því að ferðast um á mótorhjóli þá er það eitthvað sem mann langar alltaf að gera aftur."
- Hvað er svona frábært við það?
„Kannski er hægt að lýsa því þannig að það sé eins og að vera í yndislegu veðri á svigskíðum að skíða niður brekku; það fylgir því eitthvert æðislegt frjálsræði."

Tryggingarnar fæla frá 

- Hvenær byrjaði þessi áhugi þinn?
„Ég tók próf árið 1976. Ég var reyndar ein af þeim sem var hrifin af flottum bílum, svona amerískum köggum, en ég átti bróður og marga frændur sem voru á hjólum og þeir kveiktu áhugann. Ekki samt á þann hátt að ég væri „hnakkaskraut", en það kallast þær/þeir sem sitja aftan á, heldur vegna þess að ég fékk svo góða kennslu hjá frænda mínum. Það varð til þess að ég keypti mér hjól áður en ég tók próf en það var líka fjárhagslega hagstæðara þá að eiga hjól heldur en bíl."
- Er það ekki þannig lengur? 
„Núna eru það tryggingarnar sem fæla marga frá því að kaupa sér hjól. Þeir sem eru að byrja þurfa kannski að borga 330-380.000 kr. í tryggingar á ári og það er afar óréttlátt því hér á landi er yfirleitt ekki hægt að vera á hjólunum nema örfáa mánuði á ári. Ef maður er á ferð í stór borgum erlendis, t.d. London, er aftur á móti frábært að sjá hversu margir eru á hjólum. Þar er gert er ráð fyrir beim í umferðinni, t.d. með stöðum til þess að leggja hjólunum, þannig að þar virðast menn sjá kosti þess að vera með fleiri hjól í umferðinni og þar af leiðandi færri bíla."
- Er jafnhættulegt að vera á mótorhjóli í umferðinni og virðist?
„Umferðin er orðin mjög hröð og alltaf þarf að vera á varðbergi og vita hvaðan bíll er að koma. Þegar bíll og mótorhjól skella saman þá er það ökumaður hjólsins sem verður fyrir skaða. Sjálf hef ég alveg sloppið enda ek ég mjög varlega og forðast að vera á hjólinu þegar ég er þreytt eða illa upplögð og þegar veðurskilyrðin eru ekki góð, s.s. í rigningu en þá getur hjólið runnið til í beygjum og svo eru auðvitað ekki þurrkur á hjálminum. Hlífðarfatnaðurinn skiptir mjög miklu máli enda er hann okkar vörn. Núna er goretex fatnaður að vinna á gagnvart leðrinu enda er goretexið vatnshelt, léttara og liprara. Núna eru komnir jakkar með loftpúðum í sem blása jakkann upp ef maður dettur. Hlífðarfatnaðurinn er dýr en hann dugar líka í mörg ár. Að vísu ekki hjálmarnir. Þá þarf að endurnýja á um 4-5 ára fresti; eftir þann tíma veitir efnið í honum ekki þá vörn sem til er ætlast."

Fordómar í garð mótorhjólafólks 

- Hefurðu þá verið á mótorhjóli í umferðinni alveg frá því þú tókst prófið 1976?
„Nei, þegar ég var orðin móðir og búin að eignast mínar þrjár stelpur, þá var bara einhver tilfinning sem gerði það að verkum að ég gat ekki hugsað mér að stíga á hjól. Það gerði ég í raun ekki aftur fyrr en árið 1997."
- En maðurinn þinn, er hann líka á mótorhjóli?
„Já, hann hefur verið á hjóli frá því hann var 16 ára. í raun voru það mótorhjól og bílar sem urðu til þess að við kynntumst, því hann var vinur frænda míns sem var að kenna mér á hjól. Núna er þetta vinahópur sem fer oft saman í ferðir, þ.e. við hjónin, frændi minn og vinahjón okkar en þar lét konan mótorhjóladrauminn rætast fyrir 4 árum og sú er núna þreföld amma. Ég held að áhuginn sé vaxandi, t.d. var Merkúr með sýningu á hjólum í maí og þeir töluðu um að stærsti kaupendahópurinn væri fólk á miðjum aldri. Reyndar höfum við kynnst einu dálítið einkennilegu en það eru fordómar í garð þeirra sem eru á mótorhjóli. Flest hjólafólk hefur svipaða sögu að segja en þetta lýsir sér einkum á þann hátt að karlmenn, oftast í eldri kantium, aka bílum sínum viljandi í veg fyrir þann á mótorhjólinu. Við
vitum ekki af hverju þetta stafar; öfund, illska eða hvað? En hjólafólkið er líka misjafnt. Ég hef oft heyrt að bílstjórum gremjist það að hjólað er á milli bílaraða, oft á töluverðum hraða. Þetta kemur óorði á hjólafólk."

Mótorhjólaklúbbur hjúkrunarfræðinga 

- Hvað sögðu svo dæturnar þegar mamma þeirra fór að þeysast um á mótorhjóli?
„Þær urðu ekkert hissa. Það hefur alltaf verið margt fólk í kringum okkur sem áhuga hefur á mótorhjólum og ég held að þær hafi í raun alltaf reiknað með þessu. Sú í
miðið, sem er tvítug, er reyndar að læra núna.
Margar konur hafa svo verið að spyrja mig: „Hvernig
þorirðu?" og maður heyrir samt á þeim að þetta er eitthvað sem kitlar. Vonandi fara fleiri að þora."
- Þá skipta hjólin sjálf væntanlega töluverðu máli.
Ég heyrði að þú ættir mörg hjól, er það satt?
„Hjól endast yfirleitt vel því þau eru mikla minna notuð en bílar og það skal viðurkennt að í vetur áttum við fjögur hjól: tvö Triumph 900; Yamaha Virago 750, sem er hippari, rosalega flott, mikið krómað, með flottum speglum, töskum og fleiri fylgihlutum; Suzuki DR 400 sem er „enduro" hjól (drullumallari). Núna eigum við Triumph hjólin, sem eru '93 og '96 árgerð, en seldum hin. Að keyra þau hjól er eins og að keyra „limma" en ég myndi vilja fá mér Virago aftur og eiga hann þá með hinu."
 - Þekkirðu fleiri hjúkrunarfræðinga sem eru á mótor hjóli? 
Sjálf heyrði ég að Rikka Mýrdal, svæfingahjúkrunarfræðingur á LSH í Fossvogi, væri í þeim hópi. „Er það. Hefðirðu ekki átt að tala við hana líka svo þetta fengi meiri vægi? Annars er hjúkrunarfræðingur á deildinni með mér sem lét sinn gamla draum rætast og fór í próf í fyrrasumar. Þetta er hún Inga Þóra. Hún er meira að segja búin að kaupa sér galla og prófaði Víragóinn hjá mér síðasta haust. Nú þarf hún bara að fara að drífa í að kaupa hjól; ég skora hér með á hana. Annars væri mjög gaman að koma á fót Mótorhjólaklúbbi hjúkrunarfræðinga og ég nota tækifærið hér og lýsi eftir þeim sem áhuga hafa."
BK
Tímarit Hjúkrunafræðinga 

77. árg  2001